ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 704
หลังจากที่รอไปแล้ว ก็รอไปจนถึงยามค่ำ ก็พบทหารองค์รักษ์ที่แบกรัชทายาทกลับมา
องค์รัชทายาทนั่งอยู่บนไหล่เข้าวังมา ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ในวัดเองก็ได้มีการหาท่านหมอมารักษาแล้ว หลังจากที่ได้พักฟื้นแล้วถึงได้ถูกหามกลับวังมา
เมื่อเข้ามาในวง ก็พบกับอ๋องเหลียงและเซียวท่ากำลังรออยู่แล้ว รัชทายาทที่เต็มไปด้วยความโกรธไม่มีที่ระบายออกมา เมื่อพบว่าอ๋องเหลียงมาหาจนถึงที่แล้ว ทันใดนั้นก็เกิดความดุร้ายขึ้นมาทันที “ดีนี่ ข้าไม่ไปหาเศษสวะอย่างเจ้า แต่เจ้ากลับเข้าวังมาหาเรื่องถูกทุบตีเอง”
ในความทรงจำของเขานั้น อ๋องเหลียงเป็นคนที่อ่อนแอมาโดยตลอด ไม่เคยตอบโต้กลับ เมื่อไม่ตอบโต้กลับนานเข้า ก็ทำให้คนคิดว่าไม่มีความกล้าที่จะตอบโต้
เมื่อเห็นอ๋องเหลียงลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง เขาส่งเสียงตะคอกออกมา “ทำหน้าตายอย่างนั้นให้ใครดูกัน? สารเลว!”
“อี๋เอ๋อร์ถูกเจ้าจับไปใช่หรือไม่?” อ๋องเหลียงเอ่ยถามเสียงเบา กำหมัดจนเกิดเสียงดังออกมา
รัชทายาทถูกทหารองค์รักษ์ประคองยืนขึ้นมา เอ่ยเสียงเย็นชา “เป็นข้าที่จับตัวไป แล้วจะอย่างไร? เจ้าทำทีดุร้ายเช่นนี้จะทุบตีข้าอย่างนั้นหรือ? ตีสิ เจ้ากล้าก็ทุบตีข้า เจ้ากล้าหรือ? เศษสวะ!”
เขาเดินมายังเบื้องหน้าของอ๋องเหลียง เงยหน้าขึ้นมา หยิ่งผยองอย่างยิ่ง เอ่ยเหยียดหยามออกมา “เศษสวะ ไม่กล้าลงมืออย่างนั้นหรือ? ให้ถังเก็บน้ำกับเจ้าแล้วแสร้งทำกล้าหาญ เจ้าเองก็ยังไม่กล้าทำอะไรข้าแม้แต่เส้นขนเดียว ไม่ผิด เป็นข้าที่จับนางคนชั้นต่ำนั่นไป แล้วยังมอบให้เป็นรางวัลกับบ่าวรับใช้อีก คิดว่าเศษสวะอย่างเจ้าคงจะไม่เคยแตะต้องคนชั้นต่ำนั้นมาก่อนสินะ? ช่างน่าเสียดายจริง ทำให้พวกบ่าวรับใช้พวกนั้นได้ลิ้มรสของสดใหม่เสียแล้ว”
เขาเอ่ยออกมาพลาง พร้อมกับเอื้อมมือออกไปตบลงบนใบหน้าของอ๋องเหลียง ตบลงอย่างแรง “ขี้ขลาด จะให้ข้าไปขอประงานอภิเษกให้เจ้าจากเสด็จแม่หรือไม่? หากให้เจ้าแต่งงานกับคนชั่นต่ำนั่นก็เหมาะสมแล้ว เศษดอกไม้นั่นก็คู่ควรกับเจ้าแล้ว”
สีหน้าของอ๋องเหลียงไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใด แม้แต่ความโกรธที่มีก็หายไป แต่ทว่าก็เป็นในเวลานี้ เขาเงยหน้าขึ้นมาในทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย จนกระทั่งรัชทายาทตกใจเสียจนกระทั่งต้องถอยหลังออกไป ทว่าเมื่อสงบลงก็เอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที “เจ้า…เจ้าใช้ดวงตาราวกับจ้องมองคนตายมาทำให้ใครกลัวกัน? เศษสวะ เจ้ามันก็แค่เศษสวะ พูดถึงเจ้าผิดไปอย่างนั้นหรือ?”
หมัดถูกเหวี่ยงออกมาจากด้านซ้ายของอ๋องเหลียงพร้อมเสียงดังหวีดหวิวออกมา หมัดนี้ดูเหมือนจะใช้พลังอย่างมาก กระแทกลงบนท้องขององค์รัชทายาทอย่างแรก จนรัชทายาทกระเด็นลอยออกไปด้านนอกประตู
เขายังไม่ทันได้ตกลงบนพื้น เศษสวะที่เขาเรียกออกมานั้นก็ปรี่เข้ามาเตะลงบนกายของเขา เจ็บปวดเสียจนดวงตาของรัชทายาทมืดมนลง จนแทบจะสลบไป เจ็บปวดเสียจนน้ำเสียงแทบจะขาดหายไป รู้สึกเพียงว่าความเจ็บปวดนั้นแผ่กระจายไปทั่วแขนขา และกระดูก เจ็บปวดเสียจนแทบจะสิ้นไป
ผู้บัญชาการเหลียงซู่หลินของวังบูรพารีบเดินเข้ามา ขัดขวางอ๋องเหลียงเอาไว้ “อ๋องเหลียง ได้โปรดยั้งมือด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
“ไป!” ปากของอ๋องเหลียงพ่นคำออกมาคำหนึ่ง ที่มาพร้อมกับพลังราวสายฟ้า ทำให้เหลียงซู่หลินตื่นตกใจ นี่เป็นอ๋องเหลียงที่คอยหลีกหนีท่านนั้นก่อนหน้านี้หรือ? ทำไมถึงได้เหมือนราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกัน
เซียวท่าก้าวเข้ามา ขัดขวางเหลียงซู่หลิน “ผู้บัญชาการเหลียง เรื่องระหว่างพี่น้องกัน คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว”
เหลียงซู่หลินเป็นคนที่มีไหวพริบ เขารู้ว่าตอนนี้เขาไม่อาจล่วงเกินอ๋องเหลียงได้ ทว่าในฐานะที่เป็นผู้บัญชาการของวังบูรพาขององค์รัชทายาท เขาไม่อาจยืนดูอยู่นิ่งเฉยได้ ฉะนั้นจึงเอ่ยออกมา “แม่ทัพเซียวได้โปรดช่วยห้ามปรามอ๋องเหลียงด้วย ข้าน้อยจะไปรายงานฮองเฮา”
เขาไปรายงานฮองเฮานั้นก็หมายความว่า ไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ เช่นนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี้นั้น ถึงแม้ว่าเขาจะหลีกเลี่ยงความรีบผิดชอบไม่ได้ แต่ก็หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบหลักได้ แต่ก็ดีกว่าการเผชิญหน้ากับอ๋องเหลียงและเซียวท่า
อย่างไรแล้ว ช้าเร็วก็ต้องรายงานฮองเฮา เรื่องนี้ไม่อาจปิดบังได้
เซียวท่าเองรู้ว่าเหลียงซู่หลินเข้าใจวิธีการจัดการดี จึงเอ่ยออกมา “ไปเถิด”
ก่อนที่เหลียงซู่หลินจะออกไปนั้น ก็เอ่ยสั่งองค์รักษ์ทั้งสิบสองออกมา อย่างไรก็ตาม บอกอย่างชัดเจนว่าไม่อาจทำร้ายอ๋องเหลียง และไม่อาจปล่อยให้อ๋องเหลียงทำร้ายองค์รัชทายาทได้
ทว่าเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครสามารถขัดขวางอ๋องเหลียงที่กำลังอยู่ในความโกรธจัดได้ เขาคว้ารัชทายาทเอาไว้ ทั้งแค้นเก่าแค้นใหม่หลายปีมานี้ถูกระบายออกมาจนหมด ใบหน้าของรัชทายาทถูกต่อยเข้าไปหลายหมัด รัชทายาทร่วงหล่นลงไปจนกระอักเลือดออกมา แต่ก็ยังคงหยิ่งผยองดังเดิม “ข้าจะฆ่าเจ้า ฆ่าเศษสวะอย่างเจ้า!”
คำว่าเศษสวะสองคำนี้ยังไม่ทันได้สิ้นสุดลง ดาบยาวเล่มหนึ่งก็ลอยเข้ามา ก่อนจะตกลงบนขาของเขา แทงเข้าไปตรง ๆ
รัชทายาทส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาราวกับหมูถูกฆ่า องค์รักษ์ทั้งสิบสองเมื่อเห็นว่าอ๋องเหลียงใช้อาวุธ ก็พากันล้อมรอบเข้ามาในทันที
