ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 708
คนกลุ่มหนึ่งลงมาจากฟ้าราวกับภูตผี ล้อมกรอบเขากันเข้ามา ขวางทางเขาเอาไว้
เฉินฉู่ที่เต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อครู่นี้นั่งมองลงมาจากบนหลังคาอยู่นานแล้ว รอให้เขาเข้าไปด้วยตนเอง ทว่าไม่คิดเลยว่าเขากลับไม่กล้าที่จะเข้าไป สุดท้ายแล้วยังหันหลังกลับแล้วจะจากไปอีก ช่างน่าโมโหจริง ๆ
“นี่มันน้องชายเซียวหรือไม่? ในเมื่อมาแล้ว ก็เข้าไปนั่งกันด้านในเสียก่อนเถิด” เฉินฉู่ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา พร้อมทั้งวาดแขนลงบนไหล่ของเซียวท่าแน่น
เดิมทีนั้น เซียวท่าเป็นคนที่หุนหันพลันแล่น ภายหลังเมื่อตระหนักได้อย่างแน่ชัดแล้ว ในตอนที่ต้องการจะจากไปก็ถูกพี่น้องตระกูลเฉินขัดขวางเอาไว้ ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกขึ้นมา “ข้า ข้ายังมีเรื่องสำคัญให้ต้องทำ คงจะไม่เข้าไปแล้ว”
“มาก็มาถึงแล้ว อีกทั้งยังนำของมาด้วย คงจะไม่ดีนัก” เฉินหลงดึงเขาเข้าไป ของที่อยู่บนกายก็ถูกพี่น้องตระกูลเฉินแย่งไปก่อนแล้ว
“ไม่ อย่าเลย ข้าเปลี่ยนเป็นวันอื่นค่อยกลับมาใหม่ มีเรื่องสำคัญที่ต้องกระทำเข้าจริง ๆ พี่ชาย ข้า…ไม่ ท่านพ่อของข้า ข้าจะต้องไปหาท่านหมอก่อน” เมื่อเรื่องราวเร่งด่วนเข้าแล้ว เขาจึงได้นำคนในครอบครัวเข้ามาลำบากด้วย
แต่ทว่าพี่น้องตระกูลเฉินไหนเลยจะปล่อยให้เขาจากไป? หากว่าเขาไปคราวนี้ เกรงว่าแม้แต่ชีวิตของหลิวหลิ่วก็อาจจะเสียไปด้วย
เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว เฉินหลงก็รีบร้องตะโกนออกมา “เร็ว รีบไปตามท่านย่ามาเร็วเข้า”
เซียวท่าถูกกดลงบนเก้าอี้ ทั้งหกคนล้อมรอบเขาเข้ามา เมื่อเขาคิดจะลุกขึ้นมา ก็ถูกคนกดลงไปอีกครั้ง ร้อนรนเสียจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
เขาไม่ควรที่จะร้อนรนไป เพราะเรื่องของอ๋องเหลียงและอี๋เอ๋อร์ เขาไม่ควรที่จะหุนหันพลันแล่นเช่นนี้
หย๋า เมื่อเข้ามายังจวนตระกูลเฉิน ก็เป็นเหมือนราวกับเข้าถ้ำเสือ เกรงว่าจะออกไปคงจะไม่ง่ายนัก
จากที่ไกล ๆ ก็ยังได้ยินเสียงไม้เท้าหัวมังกรของเฉินไท่จวินดังขึ้น ตามมาด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้งของนาง “มีเรื่องเร่งด่วนอะไรกัน ถึงได้ไปขุดย่าของพวกเจ้ามาจากบนเตียงได้ จะต้องกระชากวิญญาณของพวกเจ้าออกมาเป็นแน่…”
น้ำเสียงของนางหลังจากที่เข้าไปยังห้องโถงหลักแล้วก็หยุดชะงักลงทันที ด้วยสายตาอันเฉียบคมของนาง เพียงแค่ชั่วแวบก็มองเห็นมะพร้าวลูกที่ติดกระดาษสีแดงบนโต๊ะ และเหล้าสองไห
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของเฉินไท่จวินเปลี่ยนเป็นใจดีขึ้นมาทันที “หย๋า หลานเขยมาแล้วอย่างนั้นหรือ?”
นางยืดหลังตรงขึ้น ส่งเสียงคำรามดังออกมา “หลานเขยมายังไม่รีบยกน้ำชามาอีก? แต่ละคนมองไม่เห็นกันหรือยังไง จะยืนตรงนี้จนตายกันหรือยังไง? รีบไป เร็วเข้า”
คนในจวนพากันวุ่นวายขึ้นมาทันที หลานเขยคนใหม่? นี่เป็นเรื่องที่วาดหวังกันเอาไว้มาตั้งนานแล้ว หวังกันมาเสียจนใบไม้ในเรือนจะร่วงหล่นลงมากันจนหมดแล้ว
“หย๋า!” คราวนี้เซียวท่าถึงได้รู้ว่ายุ่งยากเข้าให้แล้ว เขาเสียใจแล้ว เสียใจจริง รีบร้อนลุกขึ้นมา ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมา ก็ถูกกดลงไปอีกครั้ง
เฉินไท่จวินยิ้มกว้างไปจนถึงใบหู จ้องมองไปยังเซียวท่าอีกเพียงนิด น้ำลายก็เกือบจะไหลออกมาแล้ว คืนนี้ช่างน่าประหลาดใจเสียจริง ดูเหมือนว่าวันนั้นที่ไปจวนโหวเพื่อพูดคุยถึงเรื่องนี้ มีประโยชน์แล้วจริง ๆ เกรงว่าเจ้าเด็กนี่คงจะถูกที่บ้านทุบตีเข้าแล้วกระมัง?
“ท่านปู่ของเจ้าบอกกับเจ้าว่าอย่างไรกัน? เป็นท่านปู่ของเจ้าที่ให้เจ้ามาสินะ?” เฉินไท่จวินเอ่ยถาม
“ท่านปู่?” เซียวท่าส่ายศีรษะออกมาอย่างมึนงง “ไม่นี่ขอรับ ท่านปู่จะให้ข้ามาทำอะไรกัน?”
เฉินไท่จวินเมื่อได้ยินคำนี้ก็ยินดีขึ้นมา “ว่ากันอีกนัยหนึ่ง เป็นเจ้าที่มาด้วยตนเองอย่างนั้นหรือ?”
เซียวท่าเอ่ยออกมาตามตรง “ใช่แล้ว ข้ามาเอง”
เขาเอื้อมมือออกมาอย่างอ่อนแรง ชี้ไปยังมะพร้าวและเหล้า “ของเหล่านี้ข้ายืมเขามา เช่นนั้นข้า…”
“พ่อบ้าน รีบนำของที่หลานเขยนำมาเก็บให้เสียเรียบร้อย เร็วเข้า!” เฉินไท่จวินส่งเสียงตะโกนออกมา ขัดคำพูดของเซียวท่าเสีย
พ่อบ้านรีบก้าวเข้ามานำของออกไป รวดเร็วยิ่งนัก ตั้งแต่เกิดมาเซียวท่าไม่เคยพบเห็นมาก่อน
เขาอึ้งตะลึงไป มองไปยังดวงตาของแม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบ และเฉินไท่จวิน เหมือนราวกับว่าจะกลืนกินเขาลงท้องไป จนเขารู้สึกอยากจะวิ่งหนีไปเสีย
ทว่าเขาเองก็รู้ว่าเมื่อเข้ามายังจวนตระกูลเฉินแล้ว คงไม่อาจที่จะหลบหนีออกไปได้
“น้องเขย ทำไมเจ้าถึงได้มาช้าเยี่ยงนี้? ควรจะมาแต่เนิ่น หลิวหลิ่วเจ้าเด็กนี่คงจะมีความสุขมาก” เฉินหลงก้าวเท้าออกไปเหยียบลงบนเก้าอี้ที่เซียวท่านั่งอยู่ ค้ำยันกายเอาไว้ครึ่งหนึ่งแล้วเอ่ยออกมา
เฉินหนิวเอ่ย “ใช่แล้ว ยังไม่มีใครไปเรียกหลิวหลิ่วอีกหรือ? รีบเข้าสิ!”
เซียวท่าร้อนรนเข้าแล้ว ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ข้าไม่ได้มาเพื่อสู่ขอ”
ทันใดนั้นมีดทั้งสิบสองเล่มก็สว่างขึ้นมาทันที ก่อนจะถูกพาดลงบนลำคอของเขา จนเซียวท่าต้องกลืนน้ำลายลงคอ “ข้าเพียงแต่อยากจะมาถามหลิวหลิ่วว่า ยินดีจะแต่งให้กับข้าหรือไม่!”
