ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 712
ส่วนราชครูและคนอื่น ๆ นั้น แน่นอนว่าย่อมไม่คิดที่จะยื่นมือเข้ามาข้องเกี่ยว เพราะอย่างไรก็เป็นเรื่องในราชวงศ์ของพวกเขา อีกทั้งนี่ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร
ท่านอ๋องกวางตงเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเอ่ยออกมา จึงได้เอ่ยว่า “ในเมื่อทุกคนไม่คัดค้าน เรื่องนี้ก็มีข้า และหวงไท่โฮ่ว สำนักพิธีการ กรมกิจการภายในร่วมกันจัดการ ทุกคนสามารถแนะนำคนมีความสามารถได้”
เสนาบดีสำนักพิธีการเอ่ยถามถึงปัญหาหนึ่งออกมา “ท่านอ๋อง หากว่าเมื่อองค์หญิงทรงอภิเษกแล้ว ราชบุตรเขยคนนี้ จะได้รับการปฏิบัติดั่งเช่นราชบุตรเขยคนอื่นหรือไม่?”
อ๋องกวางตงเอ่ย “แน่นอน!”
ใบหน้าของมู่หรงเจี๋ยยิ่งดำคล้ำเข้า “พอแล้ว!” คนที่เข้าใจเขากลับพอจะมองออก ถึงแม้ว่าเขาจะกรุ่นโกรธ แต่กลับดูโล่งใจ
อ๋องหลี่เมื่อได้ยินคำนี้เข้า ก็รู้สึกประหลาดใจ ชายชราผู้นี้ก่อเรื่องวุ่นวายมากพอแล้ว คำพูดเช่นนี้จะเอ่ยออกมาต่อหน้าของเหล่าขุนนางได้อย่างไรกัน? หากว่าได้รับการปฏิบัติเฉกเช่นเดียวกับราชบุตรเขยคนอื่นแล้ว หากว่าเมื่อองค์หญิงจากไป อีกทั้งยังไม่มีบุตรธิดา ทรัพย์สมบัติของนาง จะไม่ตกเป็นมรดกของราชบุตรเขยไปหรอกหรือ?
แน่นอนว่า เมื่อท่านอ๋องกวางตงเอ่ยคำนี้ออกมา เหล่าขุนนางก็พากันตื่นตะลึง แม้แต่ราชครูเหลียงเองก็ยังต้องเลิกคิ้วขึ้น
เรื่องที่เกิดขึ้นในราชสำนักเอง ก็ลือไปจนถึงหูของกุ้ยไท่เฟย กุ้ยไท่เฟยโมโหเป็นอย่างมาก สบถด่าออกมาเสียยกใหญ่ “อ๋องกวางตงผู้นี้ทำลายเรื่องดีของข้าเข้าแล้ว”
เดิมทีนางวางแผนที่จะให้ซุนชั่นเสนอเรื่องจะแต่งงานกับองค์หญิง ทว่าบุคลิกของซุนชั่นนั้นไม่เหมาะสม ท่านอ๋องกวางตงแน่นอนว่าย่อมไม่เห็นด้วย เมื่อถึงเวลานั้น เหลียงซู่หลินค่อยปรากฏออกมา ทั้งสองคนเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว วัดกันแล้ว ท่านอ๋องกวางตงและหวงไท่โฮ่วย่อมต้องคิดว่าเหลียงซู่หลินดีกว่าอยู่ขั้นหนึ่ง
แต่เมื่อท่านอ๋องกวางตงนำคำนี้ออกมาเปิดเผยเสียก่อน ก็เท่ากับเป็นการบอกกับทุกคนว่า แต่งงานกับองค์หญิงแล้ว ชาตินี้ถึงแม้ว่าขาจะหักไปก็ไม่ต้องเป็นกังวล
เช่นนั้น คนที่ต้องการจะแต่งงานกับองค์หญิง ก็ไม่ใช่ว่าจะพากันมารวมตัวที่นี่หรอกหรือ?
หากว่ามีคนที่ดียิ่งกว่านี้ แล้วจะมาถึงเหลียงซู่หลินได้อย่างไร?
มู่หรงเจี๋ยและท่านอ๋องกวางตกออกจากวังไปยังจวนองค์หญิงพร้อมกัน ท่านอ๋องกวางตงมองไปยังเขา “ต้องการจะนั่งรถม้าไปคันเดียวกับลุงของเจ้าหรือไม่? อย่างไรแล้วปลายทางก็เหมือนกัน”
มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองยังเขา ส่งเสียงตะคอกออกมา “จิ้งจอกเฒ่า!”
แต่ทว่าก็ขึ้นยังรถม้าของเขาไป
รถม้าเคลื่อนตัวไปยังประตูทางทิศเหนืออย่างช้า ๆ ท่านอ๋องกวางตงเอ่ยออกมาอย่างได้ใจ “คิดว่าข้าชนะเจ้าไปขั้นหนึ่งแล้วหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “มีอะไรที่ถือว่าชนะไปขั้นหนึ่งแล้วบ้าง? งานอภิเษกนี้ไม่ควรที่จะเสนอออกมา”
“ข้าไม่เสนอออกมา เจ้าคิดว่าเสด็จแม่ของเจ้าและหวงไท่โฮ่วจะไม่เสนอออกมาอย่างนั้นหรือ? หวงไท่โฮ่วจะทำใจให้อาเล็กของเจ้าจากไปเช่นนี้อย่างนั้นหรือ? จะต้องหาทางให้นางได้แต่งเข้าไปแน่นอน และแน่นอนว่า ข้าเองก็คิดเช่นนี้ นางยังไม่เคยแต่งงาน แล้วมาจากไปเช่นนี้ ตายไปแล้วกลายเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยวเดียวดาย เพียงแต่ว่าก่อนที่เจ้าจะเข้าวังมาเมื่อวานนี้นั้น ข้าถามหวงไท่โฮ่วออกไปว่า เรื่องที่จะต้องการหาคู่ให้จ้วงจ้วงนั้น เป็นเสด็จแม่ของเจ้าที่เสนอออกมา ไม่ว่าใครจะเสนอออกมาข้าล้วนแต่ไม่แคลงใจ มีเพียงเสด็จแม่ของเจ้าเท่านั้น ที่ข้ายิ่งต้องระมัดระวัง”
เมื่อเอ่ยถึงกุ้ยไท่เฟย ปกติแล้วสีหน้าของมู่หรงเจี๋ยมักจะไม่มีอารมณ์ใดออกมา
ท่านอ๋องกวางตงเหลือบตามองยังเขา “เรื่องราวเหล่านั้นที่เสด็จแม่ของเจ้าทำกับเจ้านั้น ข้ารู้ทุกอย่าง เมื่อวานนี้หวงไท่โฮ่วทรงตรัสออกมาว่า ต้านทานเล่ห์เหลี่ยมที่ทั้งอ่อนโยน และแข็งกร้าวของเสด็จแม่เจ้าไม่ได้ จึงได้ออกพระราชเสาวนีย์เรียกอ๋องหนานหวายกลับเมืองหลวงมา ดูเหมือนว่าเมืองหลวงคงจะหลีกเลี่ยงพายุนองเลือดที่จะเกิดขึ้นไม่ได้แล้ว”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “นางไม่มีทางประสบความสำเร็จ!”
“แน่นอนว่าไม่มีทางประสบความสำเร็จ ทว่าระมัดระวังป้องกันเอาไว้ไม่ผิด อย่างน้อย ก่อนที่อ๋องหนานหวายจะกลับมายังเมืองหลวง ปิดกั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นไปได้ว่าเสด็จแม่ของเจ้าจะได้รับมันเสีย จุดประสงค์ที่นางเสนอออกมาว่าจะหาคู่ครองให้อาเล็กของเจ้านั้นคืออะไรกัน? นอกเสียจากทรัพย์สมบัติความมั่งคั่งของท่านอาเล็กของเจ้า ทุกคนในตระกูลมู่หรงล้วนแต่รู้ดี ศักดินาและทรัพย์สมบัติของอาเล็กของเจ้า ราชสำนักไม่มีสิทธิ์อำนาจที่จะไปยึดคืนมันกลับมา หากว่านางจากไปแล้วจริง ๆ ใครจะได้เปรียบกัน? แน่นอนว่าต้องเป็นราชบุตรเขย”
