ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 715
ในใจของฮองเฮารู้สึกแย่เป็นอย่างยิ่ง นางยังคงกล่าวโทษว่า ในเมื่ออ๋องเหลียงรับรู้ความเจ็บปวดของนางแล้ว ทำไมถึงได้ไม่อาจรู้ความไปอีกสักเล็กน้อย?
“เจ้าลุกขึ้นมาเถิด!” ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เจ้าคิดว่าข้าเข้าข้างน้องชายของเจ้า บางทีอาจจะใช่ ทว่าในฐานะที่เจ้าเป็นพี่ชาย ไม่ควรจะถอยให้เขาหรอกหรือ?”
อ๋องเหลียงไม่ได้ลุกขึ้นมา ยังคงคุกเข่าลงดังเดิม แล้วเอ่ยอย่างเสียดสีออกมา “ไม่ถอยอย่างนั้นหรือ? เสด็จแม่ หากว่าลูกไม่ได้รับบาดเจ็บ หากว่าลูกเป็นเหมือนกับคนทั่วไปแล้ว ท่านคิดว่าเสด็จพ่อจะแต่งตั้งเขาเป็นรัชทายาทหรือ?”
คำพูดนี้ เดิมทีเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาไม่ควรเอ่ยออกมา ฮองเฮาเองก็คิดว่า ทั้งชีวิตนี้เขาจะไม่มีทางที่จะเอ่ยออกมา และตลอดทั้งชีวิตนี้จะไม่มีทางรับรู้ถึงเบื้องหลังของการทำร้ายเขาอีก
ฮองเฮารู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นตกใจ ในใจเกิดเสียงหนึ่งดังก้องขึ้น คราวนี้แย่แล้วจริง ๆ เขามีใจมุ่งมั่นที่จะแย่งชิงกับน้องชายเขาแล้วจริง ๆ
ในหัวเกิดความคิดบางอย่างแวบผ่านมา แต่ก็ถูกนางปัดทิ้งไป
“เสด็จแม่ล้วนแต่รู้ดี ทว่าเสด็จแม่เคยแสดงความไม่ยินยอมแทนข้ามาก่อนหรือไม่? ไม่มี ท่านยังคงสงบใจอยู่ได้ เพราะว่ารัชทายาทยังคงเป็นบุตรชายของท่าน ท่านไม่ได้เสียหายอะไร ข้าเองก็เชื่อว่า หากเป็นลูกชายชายของพระสนมคนอื่นทำร้ายขาของข้าอย่างไร้มนุษยธรรม ท่านจะต้องตามหาเขาอย่างสุดชีวิต ข้าจะไม่สงสัยว่าท่านรักข้าเลย ท่านเพียงแต่รักข้าไม่มากพอ”
“ซินเอ๋อร์ เจ้าคิดเช่นนี้ แม่เองก็รู้สึกแย่ยิ่งนัก หลายปีมานี้ เจ้าไม่ได้รับความยุติธรรม เจ็บปวด แม่เองก็ไม่สงบใจลงแม้แต่นาทีเดียว คอยคิดแต่จะชดเชยให้กับเจ้า…”
อ๋องเหลียงขัดคำพูดของนาง “หากว่าต้องการจะชดเชยจริง ๆ แล้ว ก็คงจะไม่มีทางที่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าข้ามีโอกาสจะหายดี ก็ยังไม่ยอมให้ป้าสะใภ้รักษาข้า หากว่ารักข้าจริงแล้ว คงจะไม่มีทางที่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าข้าไม่ได้ชื่นชอบคุณหนูตระกูลหลินนั่น แต่ก็ยังคงบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับนาง สิ่งที่เรียกว่าชดเชยนั้น เป็นเพียงแค่วิธีที่จะทำให้ท่านสงบใจลงได้เท่านั้น ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับข้าเลย กลับทำให้ข้าไม่มีความสุข การชดเชยเช่นนี้ ไม่ต้องการมันก็ช่างเถิด”
คำพูดเอ่ยออกมาอย่างชัดเจนเช่นนี้ ฮองเฮาได้สติขึ้นมามาก นางยอมรับ นางเข้าข้างรัชทายาทมากจริง ๆ ทว่า ในฐานะที่เป็นมารดา นางก็ไม่มีวิธีการอื่นใดแล้ว
นางเอ่ยออกมาอย่างท้อแท้ใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่ชอบคุณหนูตระกูลหลินก็ช่างเถิด ในเมื่องานแต่งงานก็ยกเลิกไปแล้ว ทางด้านของตระกูลหลินข้าจะชดเชยไป ทว่าเรื่องที่เจ้าทำร้ายองค์รัชทายาทนั้น อย่างไรแล้วข้าก็ต้องมีคำอธิบาย ข้าจะหารือกับราชวงศ์เรื่องที่เจ้าทำร้ายรัชทายาทจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แม่คงไม่อาจปกป้องเจ้าได้ ขั้นแรกคงต้องถอดตำแหน่งชินอ๋องของเจ้าเสีย แต่เจ้าก็ยังคงเป็นองค์ชายดังเดิม อีกทั้งเจ้าจะต้องไปขอโทษน้องชายเจ้า มิฉะนั้นแล้ว นอกจากจะถูกถอดถอนตำแหน่งแล้ว ยังต้องลงโทษโบยสามสิบไม้”
“ขอบพระทัยเสด็จแม่พ่ะย่ะคะ” อ๋องเหลียงหมอบลงกับพื้น “ลูกขอรับโทษ และยอมถูกโบยพ่ะย่ะคะ!” ไม่อาจปกป้องได้? ในวันนั้นเป็นใครกันที่ปกป้องมู่หรงเฉียว? เป็นใครกันที่ฆ่าปิดปากหมอหลวงและนางกำนัลที่รับใช้ในวังทิ้งทั้งหมด?
ฮองเฮาส่ายศีรษะ “เจ้ายอมถูกโบยสามสิบไม้ แต่ไม่ยอมไปขอโทษเขาอย่างนั้นหรือ?”
“พ่ะย่ะคะ!” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างดื้อรั้น
ในใจของฮองเฮามีความกรุ่นโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา จ้องมองยังเขา “เจ้าเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ตั้งแต่ที่เซี่ยจื่ออันรักษาโรคที่หลบซ่อนอยู่ของเจ้าได้ เจ้าก็เปลี่ยนไป ความแข็งแกร่งของเจ้าไม่ได้นำมาเพื่อใช้กับคนภายนอก แต่นำมาเพื่อใช้กับน้องชายและแม่ของเจ้า ดีจริง!”
อ๋องเหลียงยิ้มเย็น “จะทำอย่างไรได้? คนที่รังแกข้า กลับเป็นมารดาและน้องชายของข้า”
ฮองเฮาตบลงบนโต๊ะอย่างแรง “ข้าอุตส่าห์เอ่ยกับเจ้าดี ๆ เจ้าก็ยังคิดว่าข้ารังแกเจ้าอยู่อีกอย่างนั้นหรือ? เป็นเพราะว่าข้าจำต้องปกป้องเจ้าให้ได้? เจ้าจะต้องไปขอโทษยอมรับผิดกับน้องชายเจ้า มิฉะนั้นแล้ว ข้าจะโบยเจ้าหกสิบไม้ จะเอาชีวิตเจ้าไปเสียครึ่งหนึ่ง”
“ฮองเฮาเพคะ!” นางกำนัลร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นตกใจ “ห้าสิบไม้ นั่นเท่ากับเอาชีวิตไปนะเพคะ”
“เขาสนใจชีวิตตนเองอย่างนั้นหรือ? เขาเองยังไม่สนใจ แล้วใครจะไปสนใจกัน?” ฮองเฮาตรัสออกมาเสียงดัง ขมวดคิ้วออกมาด้วยความโมโห แล้วจ้องมองเขาดังเดิม “จะถามเจ้าอีกครา จะไปยอมรับผิด หรือว่าโดนโบยห้าสิบไม้กัน?”
อ๋องเหลียงค่อย ๆ ลุกขึ้นมา “ลูกยอมรับโทษ!”
ฮองเฮาโกรธเกรี้ยวเสียจนปลายนิ้วสั่นเทา “ดี ดี มา ลากเขาออกไปโบยหกสิบไม้”
