ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 716

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 716

ความรักความรู้สึกผิดที่ฮองเฮามีต่ออ๋องเหลียง โดยมากแล้วเป็นเพราะความอดทนและเชื่อฟังของเขา เมื่อเขาคัดค้านไม่เชื่อฟังขึ้นมา ความรู้สึกผิดนั้นที่นางมีต่อเขาก็หายไป

อ๋องเหลียงถูกลากออกไป ก่อนจะถูกกดลงบนม้านั่งยาวกลางลาน ม้านั่งนี้ทำขึ้นเพื่อใช้โบยนางกำนัลที่ทำความผิด

“ตี ตีจนกระทั่งเขายอมรับผิด!” ฮองเฮาเอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

อ๋องเหลียงหลับตาลง เหมือนดั่งเช่นก่อนหน้านั้น กลืนความไม่ยินยอมทั้งหมดลงไป ทว่าครั้งนี้เขากลับรู้สึกผ่อนคลาย เพราะว่ามีเพียงแค่ครั้งนี้ หลังจากครั้งนี้แล้ว เขาจะทำสิ่งใดก็ไม่จำต้องกังวลกับนางอีก

นำสิ่งที่นางคิดว่าติดค้างอยู่นั้น คืนให้กับนางไปจนหมด

ทหารองค์รักษ์เอ่ยถามออกมา “ฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ จะใช้ไม้หนามหรือว่าใช้ไม่ไผ่ดีพ่ะย่ะคะ?”

โทษโบยนั้นมีอยู่สองชนิด ชนิดแรกคือใช้ไม้หนามสร้างขึ้น แบ่งเป็นขนาดใหญ่และขนาดเล็ก บนไม้นั้นตอกหนามแหลมคมลงไป หลังจากสิบไม้แล้ว ก็ทำให้คนเปื้อนเลือดขึ้นมาได้ ส่วนไม้กระดานนั้น กลับดูเหมือนว่าจะเบากว่า ทว่าห้าสิบไม้ นางกำนัลทั่วไปก็เหมือนจะตกตายไป

ฮองเฮาตกอยู่ภายใต้ความลังเล ก็ค่อนข้างที่จะใจอ่อนอยู่เล็กน้อย ทว่าเมื่อเห็นท่าทีที่หลับตาลงอย่างดื้อรั้นของเขา ความโกรธเกรี้ยวก็พุ่งขึ้นมา ตรัสออกมาเสียงดัง “ไม้หนามขนาดใหญ่!”

ทหารองค์รักษ์อ้าปากค้าง ไม้หนามห้าสิบไม้ขนาดใหญ่ ขานี้ของเขาเกรงว่าคงจะใช้ประโยชน์ไม่ได้แล้ว

“ลงโทษ!” หลังจากที่ฮองเฮาสั่งออกมาเสียงดังแล้ว ก็หมุนกายเข้าไป น้ำตาร่วงไหลลงมาจากห่างตาอย่างรวดเร็ว นางจำต้องทำเช่นนี้ เซี่ยจื่ออันคนนั้นมีความสามารถก็รักษาไปเถิด หากว่ารักษาไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ของเขาก็คงไม่อาจจะลุกขึ้นยืนได้อีก และอย่าได้คิดที่จะมาแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทกันอีก

นางเดินตรงกลับเข้าไปในห้องนอน ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ในใจกลับเอ่ยออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซินเอ๋อร์ เจ้าไม่เข้าใจความขมขื่นของแม่ มีเพียงเช่นนี้เท่านั้น ถึงจะรักษาชีวิตเจ้าเอาไว้ได้ หักขาเพื่อรักษาชีวิตเจ้า เป็นเพียงสิ่งเดียวที่แม่จะทำเพื่อเจ้าได้

ต้าจินได้ยินว่าเขาถูกลงโทษด้วยไม้หนามขนาดใหญ่ถึงห้าสิบไม้ ในใจก็เต้นแรงขึ้นมา ก่อนจะจากไปอย่างเงียบเชียบ แล้วรีบไปยังวังของหวงไท่โฮ่วอย่างรวดเร็ว

ทหารองค์รักษ์ที่รับผิดชอบลงโทษนั้น ลงมือค่อนข้างหนัก แต่กลับอ๋องเหลียงแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะลงมืออย่างโหดร้าย แต่ก็ไม่อาจจะประมาทจนเกินไปได้ แต่ละไม้หนามที่ลงไปนั้น ไม่เกินสิบกว่าไม้จะต้องได้เห็นเลือดเป็นแน่

อ๋องเหลียงนอนคว่ำหน้าไม่ส่งเสียงใดออกมา ขาของเขาเป็นเพราะว่ากระดูกอยู่ในตำแหน่งผิดปกติทำให้กดทับเส้นประสาท แต่ละเดือนมีหลายครั้งที่ไม่อาจทนรับความเจ็บปวดเอาไว้ได้ กลายเป็นคนที่เดินไปมาด้วยความเจ็บปวด อีกเพียงนิดก็จะไม่อาจทนรับความเจ็บปวดที่แหลมคมเช่นนี้ได้

เขากัดริมฝีปาก จนมีเลือดซึมไหลออกมา หน้าผากมีเหงื่อไหลออกมาเป็นจำนวนมาก แผ่นหลังของเขาเปียกโชก ร่างกายของเขาสั่นเทาเพราะความเจ็บปวด ในตอนที่ไม้หนามฟาดลงมานั้น ทิ่มแทงลงไปยังบาดแผลเหล่านั้นบนเนื้อหนัง ก่อให้เกิดอาการปวดแสบปวดร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า

ในตอนที่โบยลงไปสามสิบไม้นั้น ซ่งลุ่ยหยางก็มาพร้อมกับเหล่าทูต ตามกฎเกณฑ์แล้ว เขาที่เป็นรัชทายาทของต้าเหลียง จะต้องมาเพื่อถวายพระพรให้แก่ฮองเฮา เช้าตรู่ของวันนี้เขาไปถวายพระพรแก่หวงไท่โฮ่วมาแล้ว เที่ยงวันจึงมายังฮองเฮา

เมื่อเห็นว่าภายในลานกำลังทำการลงโทษกันอยู่ เดิมทีเขาคิดว่าเป็นเพียงการทุบทีขันทีที่ทำความผิดเท่านั้น กลับไม่คิดเลยว่าจะเป็นอ๋องเหลียง ซ่งรุ่ยหยางตกตะลึงไป อ๋องเหลียงผู้นี้ไปทำความผิดอะไรมา ถึงได้ต้องถึงขั้นลงไม้หนาม?

ในแคว้นต้าเหลียง เมื่อถูกแต่งตั้งให้เป็นชินอ๋องแล้ว ก็จะไม่มีทางที่ถูกลงโทษโบยภายในวัง

เดิมทีเขาคิดที่จะหยุดมัน ทว่าท่านทูตกงซุนเยี่ยนเอ่ยออกมา “ฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องภายในของต้าโจว ท่านไม่ควรเข้าไปข้องเกี่ยว”

เมื่อซ่งรุ่ยหยางครุ่นคิดแล้วก็ถูกต้อง เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังอ๋องเหลียงด้วยความสงสาร ก็พบว่าเขาอดทนกับความเจ็บปวดอย่างมากนั้นโดยที่ไม่ส่งเสียงใดออกมา ก็ชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง และก็เสียใจมากด้วยเช่นกัน

คนในวังเข้าไปรายงาน ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่ารัชทายาทของต้าเหลียงมาถวายพระพร ก็ปรับท่าที “เชิญเข้ามา”