ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 732
“เอ๋!” อ๋องหลี่กลับตอบรับออกมาอย่างมีเหตุผล และเป็นเพราะว่าเสียงตะคอกดังของหลิวเย่ว์ ดูคล้ายคลึงกับอาหมาน ก่อนหน้านั้นเพียงแค่อาหมานตะคอกออกมา เขาก็ตอบรับกลับในทันที
อาหมานเหวี่ยงฝ่ามือแข็งแกร่งออกมา ตบลงบนใบหน้าของอ๋องหลี่ แล้ววิ่งหนีไปอย่างเศร้าเสียใจ
เมื่ออ๋องหลี่ได้สติขึ้นมา ก็จ้องมองไปยังหลิวเย่ว์ ในขณะที่กำลังจะเผยความโกรธออกมา หลิวเย่ว์ก็กอดเขาเอาไว้แน่น และกระซิบเสียงเบาข้างใบหูของเขา “เขาละมั่งโลหิต คืนนี้จะส่งมอบให้”
ทุกคนไม่ได้ยินคำพูดของนาง แต่กลับมองเห็นนางกอดอ๋องหลี่ ต่างก็คิดกันว่าอ๋องหลี่จะต้องผลักนางออกไปในทันที แล้วดุด่ากลับไป เพราะอย่างไรแล้ว คนคร่ำครึอย่างเขาต่อต้านเรื่องเช่นนี้มากที่สุด
ทว่าเขากลับไม่ได้ใช้แรงผลักนางออกไปอย่างแรง ทำเพียงแต่ค่อย ๆ ผลักออก จากนั้นก็จ้องมองสบสายตาไปยังนาง “นางเป็นบุตรสาวของข้า ทำไมเจ้าถึงได้เพิ่งจะเอ่ยออกมาในตอนนี้?”
“ท่านแต่งงาน มีภรรยาแล้ว ข้าจะเอ่ยออกไปได้อย่างไร?” ใบหน้าของหลิวเย่ว์เต็มไปด้วยท่าทีของความเสียใจ
ใบหน้าของอ๋องหลี่เริ่มที่จะบิดเบี้ยวเปลี่ยนไป เขากัดฟัน “เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันจนเกินไป จนข้ายากที่จะรับได้แล้ว”
ให้เขาโกหก ง่ายเสียยิ่งกว่าการฆ่าเขา ทว่า เพื่อเห็นแก่เขาละมั่งโลหิตแล้ว เขาคงไม่อาจที่จะไม่ฝืนทนได้
หากว่าหลิวเย่ว์ไม่ส่งมอบให้ดังคำสัญญา เขาสาบานได้เลยว่า จะสับนางจนเป็นเนื้อบดละเอียด แล้วป้อนให้กับต้าจินและสี่ตา
ซ่งรุ่ยหยางจ้องมองไปยังหลิวเย่ว์อยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ยิ้มเย็นเอ่ยออกมา “ระหว่างพวกเรา คงต้องมีบางอย่างที่ต้องพูดกันให้เข้าใจ”
หลิวเย่ว์เช็ดตรงหางตาของนาง แต่ไม่มีน้ำตาอยู่แม้แต่น้อย “ใช่แล้ว ระหว่างพวกเรามีความคับข้องใจบางอย่างที่ต้องคลี่คลายกัน ท่านพักอยู่ที่ใด? วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหาท่าน”
“เจ้าจะไปหรือ? ไปกันตอนนี้เลย” ซ่งรุ่ยหยางกัดฟันเอ่ยออกมา เขาเคยถูกหลอกมาแล้ว สิบเจ็ดปีก่อน
อี๋เอ๋อร์มองยังซ่งรุ่ยหยาง ก่อนจะมองไปยังหลิวเย่ว “ท่านแม่ ท่านรู้จักลุงท่านนี้ด้วยหรือ?”
“สหายเก่านะ ไม่” หลังจากที่หลิวเย่ว์เอ่ยผิดแล้ว ก็รีบเงยหน้าขึ้น “คนบ้านเดียวกัน ล้วนแต่เป็นคนต้าเหลียง”
“ในเมื่อเป็นคนบ้านเดียวกัน แล้วทำไมเขาถึงได้ดุขนาดนั้น” อี๋เอ๋อร์หวาดกลัวเล็กน้อย ลุงคนนี้มองยังนางด้วยสายตาที่ดุร้าย เหมือนราวต้องการจะฆ่านาง
หลิวเย่ว์มองยังซ่งรุ่ยหยาง เมื่อเห็นว่าเขาจ้องมองยังอี๋เอ๋อร์อย่างดุร้ายจริง ๆ ในใจก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเรื่องนี้คนที่ผิดตั้งแต่ต้นจะเป็นนาง เป็นนางที่วางยาเขา ทว่า หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว นางก็มีราคาที่ต้องจ่ายไป เขาไม่หยุดที่จะส่งคนมาไล่ฆ่านาง นางหลบไปยังทิเบต ใช้ชีวิตราวกับไม่ใช่คน ชดใช้ความพยายามครึ่งชั่วยามนั้นของเขาไปแล้ว
แล้วทำไมตอนนี้นางต้องยอมจำนนให้กับเขากัน? แล้วยังท่าทีราวกับติดค้างเขาเช่นนั้น?
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้ นางถึงได้เปลี่ยนท่าที่ประจบประแจงเป็นเอ่ยอย่างกรุ่นโกรธ “พอแล้ว ซ่งรุ่ยหยาง ข้าไม่ได้ติดค้างอะไรท่าน หลายปีมานี้ ท่านส่งคนมาไล่ฆ่าข้า ข้าจนแทบตายไปในมือของท่านตั้งหลายครั้ง ที่ติดค้างท่านก็ชดใช้คืนหมดนานแล้ว ข้าไม่มีอะไรให้ต้องพูดคุยกับท่านอีก ไปเสียเถิด”
ซ่งรุ่ยหยางตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบกลับไปอย่างสงบนิ่ง “แต่พวกเราจำต้องพูดคุยกันให้มากกว่านี้”
กงซุนเยี่ยนก้าวเข้ามา เอ่ยเสียงเบาข้างใบหูของเขา “ฝ่าบาท ความคับข้องใจผ่านพ้นไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพัวพันกันอีก ตอนนี้นางเป็นคนของอ๋องหลี่ อีกทั้งยังมีบุตรสาวกับอ๋องหลี่ คงไม่เหมาะที่จะเอ่ยถึง”
หลิวเย่ว์จ้องมายังเขา “ข้าจำเจ้าได้ เจ้ามันคนสารเลวที่นำคนมาไล่ฆ่าข้า”
สีหน้าของกงซุนเยี่ยนดูซีดขาว “เจ้าอย่าพูดจาไร้สาระ”
ซ่งรุ่ยหยางมองยังกงซุนเยี่ยน สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองอย่างยิ่ง
กงซุนเยี่ยนรีบร้อนเอ่ยออกมา “ฝ่าบาท นางพูดจาไร้สาระ เมื่อถูกจับได้ก็กัดคนไปทั่ว กระหม่อมไม่ได้ส่งคนไปไล่ฆ่านางมาก่อน”
หลิวเย่ว์โมโหขึ้นมา พับแขนเสื้อขึ้นมาทันที เผยให้เห็นร่องรอยแผลเป็นน่าเกลียดน่ากลัว “ข้าพูดจาไร้สาระ? เจ้าดู ทั้งหมดนี้เป็นรอยดาบที่เจ้าฟันลงมา เจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือ? เพราะอะไรถึงไม่ยอมรับกัน? นายท่านของเจ้าส่งเจ้ามาฆ่าข้า เจ้าทำร้ายข้าได้ก็สามารถไปรับรางวัล มีอะไรให้ต้องไม่กล้ายอมรับกัน?”
เมื่อจื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองมาจนถึงตรงนี้ ก็พอจะเข้าใจออกมาเล็กน้อย ทุกคนล้วนแต่เคยผ่านแผนการชั่วร้ายมาแล้ว จะไม่เข้าใจได้อย่างไรกัน?
มู่หรงเจี๋ยก้าวมาข้างหน้าแล้วเอ่ย “พี่ซ่ง ที่นี่มีเรือนปีกอยู่ ไม่สู้ท่านกับนางไปพูดคุยกันที่นั่นให้ชัดเจน ข้ารับรองได้ว่า อี่เอ๋อร์ไม่มีทางจะเป็นบุตรสาวของพี่สามข้า ตอนนี้นางมีอายุสิบหกปีแล้ว”
อ๋องหลี่ส่งเสียงร้องออกมา “อาเจี๋ย เจ้าไม่รู้ความใน อย่าได้พูดจาไร้สาระ นางเป็นบุตรสาวของข้า” เมื่อเอ่ยจบแล้ว ก็ส่งสายตาเตือนให้กับมู่หรงเจี๋ย
อาเจี๋ยนี่ก็จริง ๆ เลย ไม่รู้เรื่องราวอะไรก็พูดจามั่วซั่วออกมา หากว่าหลิวเย่ว์ไม่ยอมส่งมอบเขาละมั่งโลหิตออกมาแล้ว ท่านอาเล็กก็คงจะช่วยเหลือเอาไว้ไม่ได้แล้ว
