ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 744
“นางวิ่งเข้ามาเห็นกับตาตนเอง อีกทั้งในวันนั้น ที่วัดของราชวงศ์ ข้าเองก็กำลังทำเรื่องดีอยู่ นางก็บุกเข้ามา เห็นทุกอย่างด้วยตาตนเอง”
“นอกจากนางแล้ว ยังมีใครที่เห็นอีกบ้าง?” เด็กรับใช้เอ่ยถาม
รัชทายาทคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ยังมีมารดาของหญิงชาวบ้านนั้นอีก ชื่อว่าหลิวเย่ว์ พระในวัดของราชวงศ์เองก็รู้ นางกำนัลสองคนของพระสนมอี๋เองก็รู้ คนข้างกายของข้าไม่กี่คนนั้นเองก็รู้”
เด็กรับใช้ไม่คิดเลยว่ารัชทายาทจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ เรื่องนี้หากว่าถูกเปิดเผยออกไป ไม่จำเป็นต้องหารือใดก็สามารถปลดออกได้ทันที
เขายุ่งวุ่นวายหลงระเริงในวังหลวง ขโมยสนมของบิดาตนเอง อกตัญญู แล้วยังจะต้องการการหารืออีกหรือ? ที่สำคัญก็คือ เรื่องนี้ยังถูกพระชายาของผู้สำเร็จราชการรู้เข้า ไม่น่าแปลกที่วันนี้มู่หรงเจี๋ยถึงได้กระทำการใหญ่โตเรียกตัวขุนนางและเชื้อพระวงศ์มา เขามีหลักฐานอยู่
“นอกจากนี้แล้ว ยังมีอีกหรือไม่?” เด็กรับใช้เอ่ยถาม
รัชทายาทโบกมือ “จะยังมีอะไรอีก? ไม่มี”
เรื่อที่ขโมยเขาละมั่งโลหิตในวันนี้ ไม่อาจเอ่ยออกไปได้ มิฉะนั้นแล้ว หากลอยไปถึงหูของเสด็จแม่ เสด็จแม่จะต้องโกรธเกลียดเขามาก
“เช่นนั้นบ่าวขอลาก่อนแล้ว!” เด็กรับใช้ทำความเคารพแล้วจากไป
เด็กรับใช้กลับไปนำเรื่องที่รัชทายาทบอกมาแจ้งแก่ราชครู ราชครูโมโหจนใบหน้าเขียวคล้ำ “เขาไม่ตายก็ไม่มีประโยชน์แล้ว มีฐานะเป็นถึงรัชทายาท เรื่องถูกต้องไม่ทำ กลับไปทำเรื่องของโจรหนุ่มและโสเภณี ด้านนอกนั้นมีหญิงสาวอยู่มากมาย ทำไมถึงต้องไปขโมยคนบิดาตนเองกัน? เรื่องนี้ไม่อาจเปิดเผยออกไปได้ เจ้ารีบไปยังทางด้านของพระสนมอี๋ ให้นางป้องกันคนของนางให้เคร่งครัด ห้ามเอ่ยออกไปแม้แต่คำเดียว หากว่าจำเป็นแล้ว จะต้องฆ่าปิดปากคนที่รู้เรื่องเสีย”
“แล้วเรื่องนี้จะอธิบายกับฮองเฮาอย่างไรดีขอรับ?”
“เรื่องนี้ไม่อาจบอกกับฮองเฮาได้ บอกแค่เพียงว่าเซี่ยจื่ออันใส่ร้าย หากว่าฮองเฮารู้เข้า นางจะต้องกำจัดพระสนมอี๋ เมื่ออยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนั้น ไม่อาจเกิดความผิดพลาดขึ้นได้อีก” ราชครูเอ่ยสั่งเสียงเคร่ง จากนั้นก็กำเสียงต่ำสำทับอยู่สองสามประโยค ให้เขาบอกฮองเฮา
“ขอรับ!”
ราชครูสูดลมหายใจเข้าลึก ในใจของเขากระจ้างแจ้งดีแล้ว การต่อสู้ครั้งใหญ่ในครั้งนี้
หากว่าปลดรัชทายาทลงจริง เขาเองก็จะไม่มีคนสนับสนุน เมื่อไม่มีคนสนับสนุน แผนการใหญ่นับหมื่นปีของตระกูลเหลียงคงไม่อาจเป็นจริงได้
ในใจของเขาก่นด่าขึ้นมาอีกครั้ง ช่างเป็นเศษสวะโดยแท้
เด็กรับใช้แยกกันไปทำงาน คนหนึ่งไปยังวังพระสนมอี๋ เมื่อพระสนมอี๋รู้ว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมา ก็ไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย จึงเอ่ยกับเด็กรับใช้ว่า “เรื่องนี้มาจากความว่างเปล่า เจ้าไปบอกกับราชครู ไม่ต้องเป็นกังวลไป”
เด็กรับใช้มองยังพระสนมอี๋ด้วยความสงสัย “พระสนม เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ พระชายาผู้สำเร็จราชกาแทนมองเห็นด้วยตาตนเอง”
“เช่นนั้นแล้วอย่างไร? นางมีความคับข้องใจกับข้า อีกทั้งนางยังไม่ชอบรัชทายาท เพราะฉะนั้นก็เลยใส่ร้ายออกมา ไม่สามารถแก้ต่างได้ใช่หรือไม่?”
“เช่นนั้นคนในวังของพระสนมเล่า?”
พระสนมอี๋ยิ้มงดงาม แต่กลับเอ่ยออกมาอย่างเย็นใจ “วางใจได้ คนของข้าที่นี้ ที่รู้มีแต่คนตายเท่านั้น”
เด็กรับใช้รู้ก็ตกใจขึ้นมาในใจ “ขอรับ เช่นนั้นบ่าวขอลาก่อนแล้ว”
เด็กรับใช้จากไปแล้ว พระสนมอี๋ก็เรียกนางกำนัลข้างกายสองคนมา “พวกเจ้าออกจากวังไปซื้อของบางอย่างให้ข้าเสียหน่อย”
“เพคะ!” นางกำนัลย่อกายลงเอ่ยออกมา
ทั้งสองคนเพิ่งจะออกจากวังไป พระสนมอี๋ก็เรียกทหารองค์รักษ์เข้ามา “ตามพวกนางไป แล้วนำไปจัดการในที่ที่ไม่มีคนอยู่”
“ขอรับ!” ทหารองค์รักษ์รับคำแล้วออกไป
ทางด้านของฮองเฮา หลังจากที่มีคนมาให้ถามถึงสถานการณ์ให้ชัดเจนแล้ว ก็มีทหารองค์รักษ์เข้ามาแจ้ง “ฮองเฮา ทางด้านของผู้สำเร็จราชการแทนใส่ร้ายว่ารัชทายาทมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับพระสนมอี๋ ใช้โทษร้ายแรงนี้มาเพื่อปลดองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”
