ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 750
“เสด็จแม่!” ฮองเฮาไม่คิดเลยว่าหวงไท่โฮ่วจะตรัสออกมาเช่นนี้ ในใจก็เกิดความคับข้องใจที่นางลำเอียงเช่นนี้ นางเป็นกังวลกับอี๋เอ๋อร์เช่นนี้ แต่กลับไม่สนใจรัชทายาท
ราชครูส่งสายตาสัญญาณเตือนให้กับนาง เพื่อให้นางอย่าได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ตอนนี้การพิจารณาโทษยังไม่เริ่มต้นขึ้น นางกลับต่อต้าน และการต่อต้านนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย
ฮองเฮาเมื่อพบกับสายตาของบิดาแล้ว ก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลง ก่อนจะมองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยออกมา “เสด็จแม่ตรัสออกมาไม่ผิด ข้าเองไม่ควรจะไปก้าวก่าย”
รัชทายาทมู่หรงเฉียวถูกนำเข้ามา เขาถูกคนยกเข้า แสดงท่าทีอ่อนแรงอย่างมาก ใบหน้าซีดขาวไม่มีรอยเลือดแม้แต่น้อย ดวงตาเองก็ไม่ได้มีความหยิ่งผยองดังเดิม ดูรู้สึกผิด และไม่สบายใจอย่างยิ่ง
รัชทายาทมองไปยังทุกคนรอบ ๆ อย่างหวาดกลัว ก้มศีรษะลงแล้วเอ่ยว่า “เสด็จลุง ข้ารู้ความผิดแล้ว ข้าไม่ควรที่จะลักพาตัวหวังอี๋เอ๋อร์เพียงเพราะคำยั่วยุไม่กี่คำเท่านั้น ทว่าในตอนต้นนั้นข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นหญิงสาวที่เสด็จพี่ชื่นชอบ เสด็จพี่เองก็ทุบตีข้าไปแล้ว ข้ารู้ความผิดแล้ว”
ในอดีตนั้นรัชทายาทมักจะอยู่สูงส่งมาตลอด ทุกคนต่างก็ไม่เคยพบเห็นท่าทีของเขาเช่นนี้มาก่อน เขาตอนนี้จะมีท่าทางของรัชทายาทอยู่อีกได้อย่างไร? ทำให้คนรู้สึกได้ว่าเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มที่กำลังถูกลงโทษเพราะทำผิด ท่าทางเช่นนี้ ทำให้ราชวงศ์ต่างก็รู้สึกปวดใจ
มู่หรงเจี๋ยไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย เอ่ยเสียงเย็นชาออกมา “เรื่องนี้ยังไม่เอ่ยถึงก่อน รอให้พยานคนสำคัญเข้าวังมาก่อน แล้วค่อยไต่สวนกันต่อ ตอนนี้ข้าถามเจ้า วันนี้เจ้าได้สั่งคนให้ไปลอบขโมยเขาละมั่งโลหิตของหลิวเย่ว์ที่โรงเตี้ยมหรือไม่”
สีหน้าของรัชทายาทเต็มไปด้วยความว่างเปล่า “เขาละมั่งโลหิต? ข้าไม่ได้ทำ แม้แต่เขาละมั่งโลหิตเป็นเช่นไรข้าก็ยังไม่รู้เลย”
“อย่างนั้นหรือ?” มู่หรงเจี๋ยยิ้มเย็นเอ่ยออกมา “ไม่รู้อย่างนั้นหรือ? เข้ามา นำคนเข้ามา”
ทุกคนมองออกไป พบเพียงทหารรักษาพระราชวังคุมตัวคนสองคนเข้ามา คนหนึ่งเป็นขันทีข้างกายรัชทายาทเฉวียนกงกง และอีกคนที่ดูเหมือนจะได้รับการลงโทษ ถูกลากเข้ามา
“จางฉี เป็นใครที่บงการให้เจ้าไปขโมยเขาละมั่งโลหิตมา?”
ราชครูเหลียงลุกขึ้นในทันที “ท่านอ๋อง เมื่อครู่นี้ที่ท่านเอ่ยถึงว่ารัชทายาทกระทำความผิดสองประการ ท่านบอกเพียงแต่ว่าเขาจับตัวหญิงสาวไป และไม่กตัญญูไร้มารยาทต่อองค์หญิงใหญ่ ตอนนี้กลับมีข้อหาขโมยเพิ่มมาอีกข้อหนึ่ง ดูแล้ว ท่านอ๋องคงจะมีใจคิดที่ปลดรัชทายาท เพียงแต่เพิ่มโทษขึ้นโดยที่ไม่มีทางให้แก้ตัว?”
มู่หรงเจี๋ยไม่แม้แต่มองเขา ยิ่งไม่สนต่อคำพูดไร้ซึ่งเหตุผลของเขา ยังคงไต่สวนจางฉีต่อไป “พูด เป็นใครที่บงการให้เจ้าไปขโมยเขาละมั่งโลหิต?”
ราชครูเหลียงโมโหเป็นอย่างมาก ในใจยิ่งโมโหองค์รัชทายาท คำพูดนี้ของมู่หรงเจี๋ยอาจจะไม่ใช่ข้อกล่าวโทษ ไอ้สารเลวนั่นอาจจะไปทำอะไรเข้าจริง ๆ เมื่อครู่นี้ที่ถามเขาไม่แม้แต่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย
จางฉีที่เป็นนักเลงคอยรังแกผู้คนในอดีต ทว่าเมื่อมาอยู่ในวังหลวง เผชิญหน้ากับบารมีของมู่หรงเจี๋ย แล้วจะมีความน่าเกรงขามอยู่อีกแม้แต่นิดหรือ?
เขาเอื้อมมือออกไปชี้ยังเฉวียนกงกง เอ่ยออกมาด้วยริมฝีปากสั่นเทา “เรียนท่านอ๋อง เป็นญาติผู้พี่ของข้าน้อยที่สั่งให้ข้าน้อยไปขโมยมา”
เฉวียนกงกงโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง ตะเบ็งเสียงเอ่ยออกมา “เจ้าพูดจาไร้สาระ ข้าไปสั่งให้เจ้าขโมยเขาละมั่งโลหิตเมื่อใดกัน? เจ้าได้รับคำสั่งจากใคร ถึงได้มาพูดจาว่ารัชทายาทที่นี่? เจ้าจะมีสักกี่ชีวิตกัน?”
