ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 762

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 762

“เกี่ยวข้องอะไรกันกับเจ้า? อย่าถือว่าเรื่องไม่สำคัญอะไรก็เอามาใส่ตนเอง”

หวงไท่โฮ่วดึงมือเขาเอาไว้ “ตอนนี้อาการประชวรขององค์จักรพรรดิดูจะแย่ลง ดูเหมือนว่าจะไม่พ้นปีนี้แล้ว แล้วจะทำอย่างไรกัน? สถานการณ์ดูยุ่งเหยิงเกินไปแล้ว หากว่าเขาสวรรคตไป ก็ไม่รู้ว่าจะวุ่นวายจนกลายเป็นเช่นไร”

“ทหารมา แม่ทัพขวางกั้น น้ำมา คันดินตั้งรับ จะทำอย่างไรได้?” มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้วออกมา อาการประชวรขององค์จักรพรรดินั้นแย่ลงมากแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้? อาการประชวรของเขาไม่อาจเปิดเผยออกไปได้ เสด็จแม่เองก็ไม่ยินยอมให้จื่ออันเข้าไปดู อีกทั้งอาการป่วยนี้ไม่มียาที่จะรักษาได้ ต่อให้จื่ออันไปรักษา ก็ไม่แน่ว่าจะรักษาได้ กลับกันอาจจะถูกกล่าวโทษได้

ในใจของหวงไท่โฮ่วเริ่มตระหนักถึงเรื่องนั้นขึ้นมา เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็จ้องมองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างเคร่งขรึม “หากว่าระหว่างพระสนมอี๋และรัชทายาทนั้นมีอะไรขึ้นจริง เจ้าจะต้องปิดบังเอาไว้ห้ามมิให้ผู้ใดเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป ในตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ จะต้องไว้หน้าให้กับเขาบ้าง ข้าจะไปตรวจสอบ หากว่าเป็นความจริง พระสนมอี๋ก็คงจะเก็บเอาไว้ไม่ได้”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่จริง ท่านอย่าได้ไปตรวจสอบเลย หากว่าเมื่อตรวจสอบแล้ว ต่อให้มันจะไม่มีอยู่ก็จะทำให้คนสงสัยเข้า วังหลังนั้นมีเรื่องซุบซิบมากมาย ท่านรู้หรือไม่?”

พระสนมอี๋ไม่ใช่คนที่ง่ายดาย หากว่านางไปตรวจสอบ แล้วเกิดข่าวลือขึ้น หากเมื่อพระสนมอี๋ลงมืออย่างชั่วร้ายแล้ว นางจะต้องเป็นอันตราย

หวงไท่โฮ่วเมื่อเห็นว่าเขารับรองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงได้วางใจลง “เช่นนั้นก็ดี ฟังเจ้า ข้าจะไม่ตรวจสอบ”

เพื่อให้นางมีความสุขขึ้นมา มู่หรงเจี๋ยโน้มกายลงไปเอ่ยข้างหูนางประโยคหนึ่ง ทันใดนั้นนางก็แทบจะกระโดดขึ้นมา “เจ้าพูดความจริงอย่างนั้นหรือ?”

“นี่ยังสามารถโกหกท่านได้ด้วยหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย

หวงไท่โฮ่วเช็ดน้ำตาไปพลางเอ่ยพึมพำไปด้วย “เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี ขอบคุณจื่ออันแทนข้าด้วย ไม่คิดเลยว่า ข้าจะยังหวังถึงวันนี้ได้ เขาจะต้องมีชีวิตกลับมา ชีวิตนี้ของเขาก็มีความหวังแล้ว”

ทางด้านของวังจิ้งหนิง เต็มไปด้วยความเงียบขรึมไร้ชีวิตชีวา

ตั้งแต่ที่มีพระราชเสาวนีย์หลังจากการเลิกจากราชสำนักแล้ว ฮองเฮาก็นั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ในวังจิ้งหนิงอยู่ตลอดเวลา ท่าทีเย่อหยิ่งเหมือนดั่งเช่นที่รอพบกับเหล่าสนม

เรื่องในอดีตเป็นเหมือนดั่งโคมไฟที่แวบผ่านเข้ามาในหัว นางที่เป็นสนมของมังกร ในตอนที่องค์จักรพรรดิยังคงเป็นจักรพรรดินั้น นางก็เป็นชายาของรัชทายาทแล้ว จนกระทั่งองค์จักรพรรดิขึ้นครองราชย์ นางก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮาแล้ว ตลอดชีวิตของนาง ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงอย่างราบรื่น ไม่เคยได้รับความยากลำบากอะไร และก็ไม่มีใครที่สามารถสั่นคลอนสถานะของนางได้

นางคิดว่าตลอดชีวิตนี้ของนางหากว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมา นั่นก็คือจากฮองเฮากลายเป็นหวงไท่โฮ่ว

นั่งอยู่เนิ่นนาน ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกวังดังขึ้น

นางกำนัลเดินเข้ามา “ฮองเฮาเพคะ รัชทายาทและราชครูมาแล้วเพคะ”

ฮองเฮามองไปยังด้านประตูวัง เอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมย “เข้ามา!”

นางไม่ใช่ฮองเฮาแล้ว เป็นเพียงแค่สนมเหลียง แม้แต่ตำแหน่งก็ไม่มี เป็นตำแหน่งตามแซ่เดิมของบ้านฝั่งมารดา นี่ไม่ใช่ว่าจะหมายความว่า นางไม่ใช่คนในราชวงศ์แล้ว? และนางก็ไม่ใช่คนของตระกูลเหลียงแล้ว ตั้งแต่วันที่นางแต่งงานให้กับองค์จักรพรรดิในวันนั้น นางก็ไม่ใช่คนของตระกูลเหลียงแล้ว

หลังจากที่รัชทายาทและราชครูเข้าวังไปแล้ว ก็ปิดประตูจวน นางกำนัลทุกคนต่างก็ถูกไล่ออกไป

ประตูวังเมื่อถูกปิดลง รัชทายาทก็คุกเข่าลงกับพื้นร้องไห้ออกมา “เสด็จแม่ ลูกอกตัญญู ทำให้เสด็จแม่ลำบากแล้ว”

ฮองเฮาไม่ได้เคลื่อนไหวใด มีเพียงแค่ก้มมองยังเขาร้องไห้ออกมาด้วยท่าทีสูงส่ง ดวงตาของเขา น้ำตาเพียงแค่หยดเดียวก็ไม่มี

นางเองก็ไม่มี

ราชครูเมื่อเห็นว่านางมีท่าทีเช่นนี้ ก็รู้ว่าในใจของนางกรุ่นโกรธอยู่ เอ่ยออกมา “การกระทำในวันนี้ เป็นเพราะว่าไม่มีทางเลือกแล้ว คงไม่อาจจะให้รัชทายาทถูกปลดได้ หากรัชทายาทถูกปลดไป เจ้ายังจะมีหวังอีกหรือ?”

ฮองเฮาหัวเราะออกมาอย่างประหลาดใจ “ไม่มีความหวังหรือ? รัชทายาทถูกปลด ที่แต่งตั้งไปจะเป็นใคร? อ๋องเหลียง อ๋องเหลียงเองก็เป็นบุตรชายของข้า ข้าก็ยังคงมีความหวังดังเดิม”

ราชครูเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าอ๋องเหลียงจะยังคงมีชีวิตรอดต่อไปอีกหรือ? เมื่อครู่นี้ พ่อเพิ่งจะไปสอบถามหมอหลวงที่ทำการรักษาในวันนั้น หมอหลวงบอกว่าโอกาสมีชีวิตรอดนั้นไม่ถึงสองส่วนเท่านั้น”