ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 769
หวงไท่โฮ่วส่งเสียงอืมออกมา คอยสังเกตอย่างไร้ร่องรอย ก็พบว่านางไม่ได้มีท่าทีแปลกประหลาดใด จึงได้ตรัสออกมา “มีนั้นก็พอมีอยู่บ้าง ทว่า ข้าก็ยังคงลังเลอยู่”
“ลังเลอะไรกันเพคะ?” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยถาม
“หย๋า” หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาเบา ๆ “จ้วงจ้วงชื่นชอบเซียวเซียวมาโดยตลอด ให้นางอภิเษกไปกับชายอื่น ในใจของนางจะต้องไม่ยินดีอย่างเป็นแน่ ข้าช่วยนางไม่ได้ แต่ก็หวังว่านางจะจากไปอย่างสงบ”
“เซียวเซียวมีฮูหยินอยู่แล้ว นี่ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว งานอภิเษกในครั้งนี้ยังต้องให้ท่านเป็นคนจัดการเอง คงไม่อาจให้นางจากไปเช่นนี้ เรื่องนี้หากว่าแพร่ออกไปแล้ว องค์หญิงก็จะเสียชื่อเสียง ยิ่งไม่แย่ไปหรอกหรือ?”
หวงไท่โฮ่วมองยังนาง “เจ้าว่าให้ข้าออกหน้าเอ่ยกับนาง ชดเชยตำแหน่งให้กับนาง เจ้าคิดว่าจะเป็นไปได้หรือไม่?”
กุ้ยไท่เฟยยิ้มออกมา “แต่ว่านางก็อาจจะไม่เห็นด้วยก็เป็นได้ ได้ยินมาว่าฮูหยินเซียวเองก็รักแม่ทัพใหญ่มาก”
“คงต้องลองสักครั้งหนึ่ง” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา “หากว่านางไม่เห็นด้วยแล้วค่อยว่ากันอีกครั้งก็แล้วกัน ข้าอยากจะทำอะไรเพื่อจ้วงจ้วงบ้าง”
กุ้ยไท่เฟยก้มหน้าลงแล้วเลิกคิ้วออกมา “ก็ดี ลองกันดูเถิด แต่ว่าพวกเราอย่าได้บีบบังคับผู้อื่น”
“นั่นไม่มีทาง อย่างไรแล้วก็เป็นงานแต่งที่ข้าจัดขึ้นให้ด้วยตนเอง” อันที่จริงแล้วในใจของหวงไท่โฮ่วนั้นเกิดความขัดแย้งกัน นางเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับขนบธรรมเนียมเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าย่อมไม่มีทางที่ปล่อยให้จ้วงจ้วงเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยว น้องสะใภ้คนนี้นางเอ็นดูเป็นอย่างมาก อีกทั้งนางยังซาบซึ้งกับความรักของจ้วงจ้วงและเซียวเซียวอีกด้วย
เด็กทั้งสองคนนี้ได้รับความทุกข์ทรมานมามากจนเกินไป หากว่าจ้วงจ้วงยังต้องแต่งงานให้กับผู้อื่น จุดจบนี้คงจะยิ่งน่าอนาถ
เพราะฉะนั้น นางว่าจะเกลี้ยกล่อมให้หานชิงชิวยินยอมให้จงได้ หากว่านางยอมถอยแล้ว ราชวงศ์จะต้องชดเชยให้กับนาง เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าเซียวเซียวจะตายหรือเป็น จ้วงจ้วงก็จะเข้าสู่ตระกูลเซียว
พระราชเสาวนีย์เรียกตัวหานชิงชิวเข้าวังของหวงไท่โฮ่วก็ออกมาในคืนนี้ แน่นอนว่านางย่อมรู้ว่าเรื่องอะไร
ตั้งแต่ที่เซียวเซียวและจ้วงจ้วงเกิดเรื่องขึ้น นางก็ไม่ได้ออกจากบ้านเลย
คิดอยู่หลายวัน คิดอยู่หลายเรื่อง
แม้แต่อาหารเย็นนางก็ไม่ได้กิน เพียงแต่ดื่มเหล้าไปสองสามจอก หลังจากที่ดื่มไปแล้วก็รู้สึกว่าไม่สบายท้องเล็กน้อย จึงได้ล้มกายลงนอนไป
ทว่านอนลงไปก็รู้สึกไม่สงบใจ จึงได้ลุกขึ้นร้องตะโกนออกมา “เข้ามา เตรียมรถม้า”
นางไปยังจวนองค์หญิง นั่งอยู่ตรงประตูจวนฉยงหวานานแล้ว ทั้งสองคนโมโหเป็นอย่างมาก เดิมทีคิดที่จะไล่นางออกไป ทว่าโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่และหูฮวนสี่ที่เฝ้าอยู่ที่นี้ต่างก็บอกว่าให้นางนั่งอยู่ด้านนอกเถิด
ในที่สุด หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม หน้าประตูนั้นก็เข้ามารายงานอีกครั้ง บอกว่าหานชิงชิวขอพบ
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่อนุญาตให้นางเข้ามา
ท่านอ๋องกวางตงไม่ค่อยชื่นชอบหานชิงชิวผู้นี้นัก จึงเดินออกไปไม่ยอมพบนาง
“เจ้ามาทำอะไรกัน?” หานชิงชิวเข้ามาในลานเรือน ฉินจือได้หยุดนางเอาไว้ เอ่ยถามอย่างมาดร้าย
หานชิงชิวเงยหน้าขึ้นมามองไปยังฉินจือ เอ่ยออกมาอย่างสงบ “ฉินจือ ข้าอยากพบองค์หญิง”
“เจ้าพบกับองค์หญิงได้ ทว่าองค์หญิงกลับไปอาจพบเจ้าได้ ไปเสียเถิด” ฉินจือเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
หานชิงชิวยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ไปไหน และก็ไม่ได้อ้อนวอนอีก ท่าทีดูซับซ้อน
หูฮวนสี่ก้าวเดินออกมา “ฮูหยิน ตอนนี้องค์หญิงยังคงสลบอยู่ ท่านอยากพบองค์หญิงมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”
ท่าทีของหานชิงชิวดูสูญเสีย นางไม่รู้ว่าพบองค์หญิงเพราะเรื่องอะไร นางเพียงแต่อยากมา
“ไม่มีเรื่องสำคัญใด”
“ไม่มีเรื่องสำคัญก็เชิญกลับไผเถิด องค์หญิงเองก็คงไม่อยากพบท่าน อีกทั้ง ช่วงค่ำพระชายาก็คงจะมา พระชายาไม่มีทางอยากพบเจอท่านที่นี่” หูฮวนสี่เอ่ยออกมา
หานชิงชิวกัดริมฝีปาก “ข้าเพียงอยากพบองค์หญิง พูดคุยกับนางสักกี่ประโยค”
“องค์หญิงถูกเจ้าทำร้ายจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้ายังจะมาทำอะไรอีก? เจ้ารีบไปเสียเถิด อย่ามายั่วยุข้า” ฉยงหวาเดินเข้ามา จ้องมองยังนางด้วยความโกรธเกลียด
หานชิงชิวเองก็ไม่ได้ไปไหน เพียงแต่ยืนอยู่ตรงนั้น
