ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 792
“อืม ข้ารู้” จื่ออันนำเสื้อคลุมมาให้เขา “วันนี้อากาศค่อนข้างหนาว ใส่เสื้อให้หนาขึ้นสักหน่อย”
“ข้าไม่หนาว วันนี้เจ้าจะไปไหนหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยถาม
“ข้าจะนอนอีกสักหน่อย เพิ่งจะยามห้าเท่านั้น พอตื่นแล้วข้าจะไปที่จวนองค์หญิง เพื่อเตรียมงานใหญ่ของท่าน” จื่ออันขยี้ตาด้วยความง่วง มู่หรงเจี๋ยเป็นคนขยันขันแข็ง เขาไปที่สำนักตรวจการตั้งแต่เช้าตรู่เสมอ ดังนั้นภายในหนึ่งเดือนจึงมีหลายวันที่นางจำเป็นต้องตื่นแต่เช้า
“อืม เช่นนั้นเจ้ากลับไปนอนก่อนเถิด อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย” มู่หรงเจี๋ยจูบหน้าผากของนางด้วยความอ่อนโยนที่หายาก
จื่ออันกอดเขาและถอนหายใจ “ข้าเสียใจที่ให้สามีออกไปแสวงหาความสำเร็จด้านนอก คนโบราณคงไม่หลอกลวงข้าหรอกใช่หรือไม่!”
“อา?” มู่หรงเจี๋ยงงงวยอยู่ครู่หนึ่ง
“ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากอ้อนท่านเฉย ๆ” จื่ออันเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างอารมณ์ดี
มู่หรงเจี๋ยจิ้มหน้าผากนาง “อายุเท่าไหร่แล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่อีก? ไปนอนซะ!”
จื่ออันคลานกลับไปที่เตียง มันยากที่จะโต้แย้งเรื่องนี้ นางไม่ได้อายุแค่สิบหกปี และดูเหมือนนางจะเผลอเปิดเผยอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้ โดยโพล่งว่านางเป็นแพทย์ทหารมาหลายปี เพียงแต่เขาไม่เคยถาม
กุ้ยไท่เฟยเข้าวังแต่เช้าตรู่ และออกไปเวลาไล่เลี่ยกันกับมู่หรงเจี๋ย แต่นางตรงไปที่ตำหนักในทันที
โดยธรรมชาติแล้ว นางจะต้องแสดงการเอาอกเอาใจว่านางกำลังช่วยเหลือหวงไท่โฮ่วในการจัดงานมงคลสมรสขององค์หญิง
“มาแต่เช้าเชียว?” หวงไท่โฮ่วถามด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นนางมา ในขณะที่ตนกำลังแต่งตัวอยู่
กุ้ยไท่เฟยกล่าว “หม่อมฉันนอนไม่หลับทั้งคืน มันเป็นเรื่องใหญ่ที่องค์หญิงกำลังจะแต่งงาน แต่หม่อมฉันกลับไม่มีความสุขเอาเสียเลย”
หวงไท่โฮ่วพูดอย่างสลดใจว่า “เช่นนั้นหรือ? ข้าเองก็นอนไม่หลับเช่นกัน เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เฝ้ารอให้นางแต่งงาน แต่พอกำลังจะแต่งงานจริง ๆ มันกลับไม่ใช่แบบที่ข้าคิดไว้ ข้ารู้สึกตื่นตระหนกและสงสารนางยิ่งนัก”
กุ้ยไท่เฟยกล่าว “องค์หญิงคงไม่เคยสนใจเหลียงซู่หลินมาก่อน จู่ ๆ ก็แต่งงานกับเขาเช่นนี้ ถึงแม้จะเพราะว่าไม่มีทางเลือก แต่ก็ไม่เป็นธรรมกับนางเอาซะเลย”
“จริงดั่งเจ้าว่า ข้าไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิด แต่นางก็คงจะไม่มีความสุขอยู่ดี บางทีข้าก็เคยคิด จะมีวิญญาณหลังความตายจริงหรือ? หากไม่มี เหตุใดจึงต้องบังคับนางเช่นนี้? แต่ทว่าขนบธรรมเนียมมันเป็นเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อนางเป็นเชื้อพระวงศ์ จึงไม่สามารถละเลยได้”
“ช่างเถิดเพคะ อย่าคิดมากไปเลย ราชครูจะมาถึงเมื่อไหร่หรือเพคะ? ต้องให้ราชครูไปที่จวนองค์หญิงก่อนหรือไม่?” กุ้ยไท่เฟยถาม
การแต่งงานผีของราชวงศ์ ล้วนแล้วแต่ให้ราชครูเป็นประธาน แม้ว่าตอนนี้จะไม่ถือว่าเป็นการแต่งงานผี แต่ว่ากันตามตรง เหลียงซู่หลินแต่งงานกับคนตาย ดังนั้นตามกฎแล้ว จึงต้องให้ราชครูนำไปก่อน
“ข้าได้ส่งราชโองการไปแล้วเมื่อคืนนี้ ให้เขารอประกาศก่อน แล้วค่อยตรงไปที่จวนองค์หญิงเพื่อเตรียมการ” หวงไท่โฮ่วกล่าว
กุ้ยไท่เฟยยืนขึ้นและสั่งให้นางกำนัลออกไปก่อน นางหวีผมให้หวงไท่โฮ่วด้วยตนเอง มองคนในกระจกแล้วพูดว่า “จำตอนที่เราอยู่ในบ้านท่านแม่ได้หรือไม่? ข้าหวีผมให้ท่านเสมอ ส่วนท่านก็แต่งหน้าให้ข้า พริบตาเดียว เราสองพี่น้องก็แก่ลงเสียแล้ว”
หวงไท่โฮ่วก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็ว “ใช่แล้ว พริบตาเดียวก็แก่ลงเสียแล้ว”
นางหันศีรษะและจับมือกุ้ยไท่เฟย พร้อมกับพูดอย่างจริงจัง “ข้าหวังว่า เราสองพี่น้องจะดีต่อกันเช่นนี้ ตลอดชั่วชีวิต เช่นเดียวกับตอนที่เรายังเป็นเด็ก”
กุ้ยไท่เฟยยิ้มเบา ๆ “อยากย้อนกลับไปในสมัยนั้นจริง ๆ”
