ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 33 นอนด้วยกัน
กิดเดียนพาเนลล์ไปที่แถวของคนรับใช้และพูดเสียงเบา “ฉันจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับ เนลล์ เจนนิงส์ ภรรยาของฉัน จากนี้ไปเธอคือคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ทุกคนต้องเคารพเธอมากพอ ๆ กับที่เคารพฉันเข้าใจไหม” คนรับใช้ตอบพร้อมเพรียงกัน
“ดี!” กิดเดียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและจับมือของเนลล์ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน เนลล์ยังคงมึนงงเล็กน้อย สติสัมปชัญญะของเธอยังไม่กลับมา ทำไมเธอถึงตามชายคนนี้กลับไปที่สวนลีย์? เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องนอนเธอก็มีปฏิกิริยาตอบโต้และดึงเขาเข้ามาในที่สุด
“เอ่อฉัน…”
“คุณจะอยู่ที่นี่ต่อจากนี้” กิดเดียนมองเธออย่างจริงจัง หัวใจของเนลล์เต้นรัว ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอเชื่อสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับการแต่งงานไม่ใช่เรื่องตลก เขาเป็นคนจริงจัง กิดเดียนยกมือเรียกสาวใช้
“ป้าจอยซ์ พาภรรยาของผมไปดูรอบ ๆ และให้เธอทำความคุ้นเคยกับที่นี่” ป้าจอยซ์สาวใช้ที่ถูกเรียกตัวรีบเดินมาข้างหน้าอย่างมีความสุขและพูดว่า
“ค่ะ คุณผู้หญิงเดินตามดิฉันมาค่ะ” เนลล์มองไปที่กิดเดียน เขากำลังปลดเน็คไทและดูเหมือนว่ากำลังวางแผนจะไปซัก เธอเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไรแล้วหันเดินตามป้าจอยซ์
สวนลีย์ มีขนาดใหญ่ เป็นวิลล่าหลังเดี่ยวพร้อมสวนขนาดใหญ่ที่มีดอกไม้แปลกตานานาชนิดและต้นไม้หายากให้ชม ด้านหลังเป็นสนามหญ้าเขียวชะอุ่ม และถัดจากสวนเป็นสระว่ายน้ำ น้ำทะเลสีฟ้าคราม ซัดเป็นคลื่นตามลมยามเช้าทำให้ที่นี่ดูเหมือนสวรรค์ เนลล์เดินเล่นไปรอบ ๆ ข้างนอกก่อนที่ป้าจอยซ์จะพาเธอเดินผ่านวิลล่าทั้งหมด
จากนั้นเธอก็พบว่ากิดเดียนได้เตรียมห้องสำหรับเธอไว้แล้ว พวกเขาใช้ห้องนอนร่วมกันอย่างแน่นอน แต่ห้องทำงานและห้องเก็บของแยกจากกัน ห้องทำงานและห้องเก็บของเธออยู่บนชั้นสาม มีหนังสือมากมายในการศึกษานี้ เธอรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าหนังสือส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เธอชอบ ในหมวดหมู่พวกเขามีสำนักพิมพ์ที่ไม่ซ้ำใคร สิ่งเธอค้นหามานาน!
สำหรับห้องเก็บของนั้นมีพื้นที่กว่าร้อยตารางฟุตและเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากระเป๋าและรองเท้าล่าสุดของฤดูกาล ผลงานของ เอมี่ ดีไซเนอร์ คนโปรดของเธอถูกแขวนไว้ทั่วตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนว่าทุกชิ้นที่เอมี่ออกแบบไว้นี่!
เนลล์อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอย่างลำบาก เขาเป็นคนรวย… อย่างไรก็ตามยังแสดงให้เห็นว่าชายคนนี้ได้ตัดสินใจเกี่ยวกับการย้ายเข้ามาของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะลดสายตาลงและสงสัยว่าผู้ชายคนนี้วางแผนไว้นานแค่ไหน
เมื่อมองไปที่เค้าโครงนี้ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จในเวลาเพียงสามวัน ด้วยความสงสัยเนลล์จึงกลับไปที่ห้องนอนชั้นสอง
กิดเดียนกำลังอาบน้ำ เธอกอดแขนและเดินไปรอบ ๆ ห้องนอนพบว่าเมื่อเทียบกับสไตล์หรูหราของวิลล่าทั้งหลังการตกแต่งในห้องนอนนั้นเรียบง่ายมาก ตกแต่งด้วยโทนสีดำขาวและเทา ทางทิศตะวันตกเป็นหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดออกไปสู่ระเบียงกว้าง และด้านล่างระเบียงเป็นสนามหญ้าสีเขียวที่ถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อย ด้านข้างผนังเป็นชั้นวางหนังสือสีดำส่วนใหญ่มีนิตยสารการเงินและนิตยสารเกี่ยวกับรถยนต์วางซ้อนกันอยู่ นอกจากนี้ยังมีของประดับตกแต่งเล็ก ๆ น้อย ๆ และถ้วยรางวัลซึ่งหนึ่งในนั้นมีรูปถ่ายอยู่
เป็นรางวัลที่กิดเดียนได้รับจากการแข่งขันบาสเก็ตบอล ชายผมยุ่งยิ้มอย่างอ่อนล้า แต่ดวงตาสีเข้มของเขาคมชัดพอที่จะตัดผ่านภาพถ่าย เธอยิ้มและอ่านชื่อใต้ถ้วยรางวัลอย่างระมัดระวัง แชมป์บาสเกตบอลมหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น? เขาเรียนที่นั่นด้วย? เนลล์ประหลาดใจเล็กน้อย
เมื่อเธอไปต่างประเทศครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อนเธอได้รับการแนะนำจากเพื่อนเก่าของแม่ที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วย ชะตากรรมของพวกเขาผูกพันกันในอดีตโดยไม่คาดคิด!
เนลล์ไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ ในขณะนั้นเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นข้างหลังเธอ กิดเดียนเดินออกไป
เขาสวมผ้าขนหนูอาบน้ำพันรอบเอว หยดน้ำแวววาวกลิ้งลงมาที่หน้าอกของเขาทำให้เขาดูเซ็กซี่เป็นพิเศษภายใต้ผมสั้นที่ยุ่งเหยิงดวงตาคู่ลึกของเขาเหมือนน้ำวนสองอันที่ดูดเธอเข้ามา เนลล์ตัวแข็งทื่อและรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ราวกับว่าแม้อากาศจะบีบคั้น สายตาของเธอกระพริบอย่างดุเดือดไม่รู้ว่าจะลงจอดที่ไหน กิดเดียนเห็นสิ่งนี้และก้าวตรงมาหาเธอ
เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมชื้น ๆ และหยิบถ้วยรางวัลที่เธอจ้องมองมาด้วยผ้าขนหนู
“คุณกำลังดูสิ่งนี้อยู่หรือเปล่า”
“ฮะ? ใช่” เนลล์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์ กิดเดียนดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นความกังวลใจของเธอ เขาวางถ้วยรางวัลและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า
“นี่คือตอนที่ผมทำงานพาร์ทไทม์ในฐานะศาสตราจารย์รับเชิญในโรงเรียนในประเทศเอฟมันไม่ใช่รางวัลใหญ่ แต่ประสบการณ์นั้นน่าสนใจ” เนลล์ประหลาดใจเล็กน้อย
“ศาสตราจารย์?” กิดเดียนเลิกคิ้ว
“อะไร?”
“โอ้ ไม่มีอะไรเลย” ดี! เธอลืมไปแล้วว่าเขาเป็นคนสำคัญมากแค่ไหน เขาไปเรียนที่นั่นได้ยังไง?
ในวัยยี่สิบต้น ๆ เขาได้เข้าครอบครองบริษัทลีย์แล้ว ทุกคนในโลกธุรกิจเรียกเขาว่าอัจฉริยะดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่เซนต์จอห์นจะเชิญเขาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญ กิดเดียนมองไปที่เธอและถามว่า
“คุณรู้จักโรงเรียนนี้ด้วยเหรอ” เนลล์พยักหน้า
“ฉันเรียนที่นั่นเมื่อห้าปีก่อน” กิดเดียนยิ้ม
“เราผูกพันกันด้วยโชคชะตาจริงๆ” การจ้องมองของเขานั้นลึกและมืดและดูเหมือนจะมีบางสิ่งที่ไม่รู้จักและซับซ้อนที่เนลล์ไม่สามารถเข้าใจได้ อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คิดมากกับมัน เสียงทุ้มของชายคนนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“คุณอยากอาบน้ำไหม?”
เนลล์ยังคงอึดอัดกับสภาพแวดล้อมใหม่ คิดว่าชายคนนี้เพิ่งใช้ห้องน้ำเธอรู้สึกอึดอัดที่จะใช้มัน อายเกินกว่าจะขอห้องน้ำแขกได้ แต่ส่ายหัว
“คุณช่วยเช็ดผมได้ไหม?” เขายื่นผ้าเช็ดตัวให้เธอ เนลล์แปลกใจ แต่ไม่ปฏิเสธ
เธอหยิบผ้าขนหนูมารอให้เขานั่งที่โซฟาก่อนจะกดมันลงบนหัวของเขาแล้วถูเบา ๆ ผมของเขาสั้น แต่ไม่หยาบเป็นพิเศษ มีความรู้สึกแปลก ๆ ขณะที่ปลายนิ้วของเธอปัดผ่านมัน เนลล์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อยับยั้งจินตนาการของเธอ เมื่อเธอยอมรับความจริงที่ว่าเธอแต่งงานกับกิดเดียน ลีย์ และมีความสุขกับผลประโยชน์ที่เขามอบให้เธอควรพยายามทำความคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตร่วมกับเขา
หลังจากนั้นไม่นานผมของเขาก็ถูกเช็ดจนแห้งไปครึ่งหนึ่ง กิดเดียนหยิบไดร์เป่าผมและเห็นเธอยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกขบขัน เขาเดินมาจับมือเธอก่อนจะกดเธอลงนั่งบนเตียง เนลล์รู้สึกมึนงงเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเมื่อเขายกขาขึ้น
“คุณกำลังทำอะไร?” การจ้องมองของกิดเดียนลึกล้ำขณะที่เขายิ้มอย่างคลุมเครือ
“คุณนายลีย์ คุณไม่เหนื่อยหลังจากทำงานหนักมาทั้งวันทั้งคืนหรือ?” นั่นเป็นเรื่องจริง เนลล์เหนื่อยมากจริงๆ
เธอพยักหน้า
“แล้วทำไมคุณยังไม่นอน?”
“ตอนนี้?”
“ใช่ นอนพักสักหน่อย ผมจะปลุกคุณเมื่อถึงเวลาต้องตื่น”
เขาถอดรองเท้าแตะของเธอในขณะที่เธอยังคงงุนงง แต่เมื่อเธอกลับมามีสติสัมปชัญญะเธอก็ถูกผลักลงบนเตียง
