ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 93 คืนที่ไร้สาระ
แม้กระทั่งสำหรับคนที่มีความยับยั้งชั่งใจตัวเองมากเขาก็อยู่ในช่วงยอมจำนน ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาสวยงาม – มีเสน่ห์และน่าดึงดูดเหมือนไวน์ชั้นดีที่เพลิดเพลิน
หายใจเข้าลึก ๆ เขาขบกรามของเธอและควบคุมจูบของเธอที่หายไปจากริมฝีปากอย่างป่าเถื่อน เสียงของเขาแหบพร่าราวกับเชือกเกี่ยวกับตะขอ
“ตอนนี้สบายขึ้นไหม?” ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเนลล์จ้องมองมาที่เขาและพยักหน้าตามราวกับว่าเธอเข้าใจ
กิดเดียนอุ้มเธอไปที่ห้องนอน และวางเธอลงบนเตียง เสื้อผ้าของเนลล์ขาดออกจากกันแล้ว แต่กางเกงของเธอยังคงสภาพเดิม
กิดเดียนค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอและตรวจดูบาดแผลของเธอ เธออยู่ในสภาพที่ค่อนข้างดียกเว้นแขนของเธอและมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยจากการกระแทกหรือการกระแทกที่นี่และที่นั่น เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก กลัวว่าเธอจะเป็นหวัดเขาจึงดึงผ้าปูที่นอนมาทับเธอ
“อยู่เฉย ๆ และรอผมอยู่ที่นี่”
ด้วยเหตุนั้นเขาจึงลุกขึ้นเพื่อเดินออกไป ทันใดนั้นเนลล์ก็ดึงเขา กิดเดียนมองย้อนกลับไปและพบกับสายตาที่เศร้าโศกของเธอ
“สามีคุณจะไปแล้วเหรอ? คุณจะช่วยฉันไม่ได้เหรอ?” เมื่อดวงตาของเขาเข้มขึ้นกิดเดียนจึงโค้งริมฝีปากของเขาให้เป็นรอยยิ้ม
“คุณกลัวว่าผมจะจากไปเหรอ?” เนลล์พยักหน้าด้วยพลังทั้งหมดของเธอ
“ถ้าอย่างนั้นก็จะดี ผมจะไปหยิบผ้าขนหนูออกแล้วออกมา”
“โอ้” ไม่นานกิดเดียนก็กลับมาพร้อมกับผ้าร้อน หลีกเลี่ยงบาดแผลที่แขนของเธออย่างระมัดระวังเขาเช็ดใบหน้าและมือของเธอ
เนลล์ต่อสู้กับชายที่แข็งแกร่งสี่คนด้วยตัวคนเดียวในเพิร์ลริเวอร์อินเตอร์เนชั่นแนล คราบแอลกอฮอล์และอาหารทั่วร่างกายของเธอเป็นภาพที่ทนไม่ได้
หลังจากเช็ดตัวเธอเสร็จแล้ว กิดเดียนก็อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้สัมผัสกับบาดแผล
กิดเดียนจึงให้ เนลล์ยื่นแขนของเธอขึ้นไปในอากาศในระหว่างการทำความสะอาด ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงฉวยโอกาสเอาแขนมาโอบรอบคอเพื่อเคี้ยวอีกรอบ กิดเดียนใกล้จะขาดสติแล้ว
ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้น เขาอุ้มเนลล์ขึ้นมาจากอ่างและวางเธอลงบนเตียงในห้องนอน หลังจากจับเธอไว้ใต้ผ้าปูที่นอนแล้วเขาก็เดินไปที่ประตู
แมทธิวได้พาแพทย์หญิงไปด้วย กิดเดียนให้เธอเข้าไปในขณะที่แมทธิวรออยู่ข้างนอก ไม่ใช่ว่าแมทธิวจัดการบาดแผลไม่ได้ แต่ผู้หญิงคนนั้นมีเนื้อที่นุ่มและบาดแผลที่แขนก็ค่อนข้างลึกเช่นกัน
เพื่อหลีกเลี่ยงการทิ้งรอยแผลเป็นทางที่ดีที่สุดเขาควรหาแพทย์ที่เชื่อถือได้เพื่อจัดการกับมัน เธอต้องรักษาอาการบาดทะยักด้วย
คุณหมอรีบดูแลบาดแผลของเนล อย่างไรก็ตามผลของยาไม่สามารถรักษาได้ หมอไม่มียาให้เธอมากนักเพราะเธอรีบมา แม้ว่าเธอจะมียาเพื่อบรรเทาอาการอยู่ในครอบครอง แต่ก็มีผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์อย่างมาก
เมื่อทำใจว่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น กิดเดียนจึงโบกแขน ให้เขากลับไปที่ห้องนอน หลังจากที่แมทธิวส่งหมอออกไป
ภายใต้ผ้าปูที่นอนสีเข้มในห้องนอนหญิงสาวนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเชื่อฟัง เธอเป็นคนที่ยั่วยวนชวนหลงใหลทุกกระเบียดนิ้วโดยมีผมสีดำยาวสลวยคลุมไหล่และผิวขาวราวกับหิมะ เธอยิ้มเมื่อเห็นเขา เนลล์กระโดดลงจากเตียงและตะครุบเขา
“สามี คุณกลับมาแล้ว!” กิดเดียนรู้สึกถึงน้ำหนักที่ลดลง ผู้หญิงคนนั้นห้อยตัวรอบเอวของเขาผู้หญิงคนนั้นล่ามแขนไว้รอบคอของเขาแล้วหว่านเสน่ห์เขา
“สามีฉันรอคุณมานานมาก ฉันคิดถึงคุณ” กิดเดียน
“ … ” รู้สึกถึงชีพจรผ่านเส้นเลือดที่ศีรษะเขาจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตั้งใจดวงตาของเขาเข้มขึ้นและลึกขึ้น
“คุณคิดถึงผมเหรอ?”
“ใช่แล้ว!”
กิดเดียนยกเธอไปที่เตียง เขาอยู่ข้างเตียงเมื่อจู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็คลายการจับที่เอวของเขา เธอดึงเขาลงด้วยการลากจูง
เขาจมอยู่ในช่วงเวลาแห่งอารมณ์ที่หลากหลาย เขาแกล้งเธอด้วยความรู้สึกกระตือรือร้น
“เฮอะ คุณนายลีย์ คุณดูเร่งรีบ ต้องบอกว่าเทคนิคการถอดเสื้อผ้าของคุณขาดไปนิดหน่อยหรือ?”
เนลล์อยากจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความโกรธ เธอดึงเข็มขัดของชายคนนั้นออก อย่างไรก็ตามเข็มขัดดูเหมือนจะมีความคิดในตัวเองโดยไม่เต็มใจที่จะปลดเปลื้อง
“บอกผมทีว่าผมเป็นใคร?”
“สามี”
“สามีของคุณคือใคร?”
“กิดเดียน ลีย์”
มันเป็นคืนที่ไร้สาระ
…
วันถัดไป
เนลล์สะดุ้งตื่น เธอลืมตาขึ้นและคุ้ยเขี่ยมุมทั้งสี่ของห้องด้วยความกลัว หัวใจของเธอจมลงเมื่อรู้ว่ามันเป็นห้องที่ไม่คุ้นเคย
ไม่นานเธอก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น มันเป็นเสื้อเชิ้ตขาดรุ่ยของเธอและเสื้อเชิ้ตผู้ชาย ด้วยความคิดเธอก้มลงหยิบเสื้อผ้า เธอไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเสื้อตัวนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นของกิดเดียน
กิดเดียน ลีย์ ? เขามาแล้ว? หมายความว่าเมื่อคืนเธอไม่
…
เนลล์หน้าแดงแล้วมองไปรอบ ๆ แต่ไม่มีวี่แววของชายคนนั้น เธอลงจากเตียงเพื่อค้นหาเขา อย่างไรก็ตามเธอดิ้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อกล้ามเนื้อขยับ เธอขมวดคิ้วภายใต้เสียงหายใจ
ทันใดนั้นกิดเดียนก็เข้ามา
“คุณตื่นแล้วเหรอ?”
เขามองไปที่ผู้หญิงบนเตียงขณะถือถาดเสิร์ฟ กลิ่นอบอุ่นของอาหารเช้าลอยมาจากถาด เนลล์จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าเป็นเวลาสองวินาทีก่อนจะกลับสู่ความเป็นจริง ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเธอแสดงความเห็นด้วย
กิดเดียนมองเธออย่างมีความหมายก่อนจะวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปและยกผ้าคลุมออกและทำท่าทางที่จะอุ้มเธอ
“ทานอาหารเช้ากัน ผมรอคุณตื่น” เนลล์ดึงลติกลับมา
“ไม่เป็นไรฉันลงไปทานอาหารเช้าเองได้แล้ว” กิดเดียนยิ้มออกมา
“แน่ใจนะว่าเดินไหว?” เนลล์
“ … ” เธอกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา
“คุณต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ !”
“ก็คุณเสร็จแล้ว ผมผิด” เมื่อจบคำพูดของเขาเนลล์หน้าแดงก้มหน้าและอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร
เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอหมดสติไปหลังจากที่เอาชนะชายทั้งสี่คนจนแหลกลาญ ด้วยความจำที่คลุมเครือเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่อมาความทรงจำของเธอก็พร่าเลือน
