ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 123 การช่วยเหลือบนท้องถนน
ยานี้สามารถนำมาเล่นได้ภายใต้เงื่อนไขของแอลกอฮอล์และความชื่นชอบในงานปาร์ตี้ที่ต่างตอบแทน
มิฉะนั้นจะเป็นเพียงยากล่อมประสาทธรรมดาเท่านั้น แม้ว่าเนลล์จะรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่โอ้อวดและโอ่อ่าเหมือนยาปลุกเซ็กส์
เธออยู่ในความมืดแน่นอนมาจากยานี้ เมื่อพิงเบาะหลังสติของเธอลอยเข้าและออกในขณะที่จิตใจของเธอมืดมัว
ดวงตาของเธอหนักอึ้งทำให้เธอไม่สามารถเปิดมันได้ มีหลายครั้งที่เธอบังคับตัวเองให้หัวโล่ง แต่ก็ไม่มีประโยชน์เธอพยายามกัดลิ้น แต่ก็สูญเสียความแข็งแรงของฟันไม่สามารถจับลิ้นของเธอได้
ในที่สุดคนขับก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอหลังจากจ้องมองผ่านกระจกหลัง
“หญิงสาวคุณสบายดีไหม?” เนลล์ไม่ตอบ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการที่จะพูด แต่เธอไม่มีแรงคนขับถามอีกครั้งว่า
“คุณดูไม่โอเค คุณไม่สบายเหรอ? ทำไมฉันไม่พาคุณไปโรงพยาบาลล่ะ?” เนลล์ยังคงปิดเสียง สติของเธอพร่าเลือนราวกับว่าจิตใจของเธอหลุดเข้าไปในโลกแห่งความสับสนวุ่นวาย
เมื่อร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกโดยไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด เนลล์ก็ประสบกับสภาพที่เหมือนฝัน
ความสามารถในการรับรู้สภาพแวดล้อมของเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างมัว ๆ คนขับรอสักพัก แต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบสนอง
ผ่านกระจกมองหลังเขาเห็นว่าเธอหมดสติไปแล้ว ประกายแวววาวผ่านดวงตาของเขาช่างเป็นหญิงสาวที่สวยงามถึงเพียงนี้
ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอและก่อนหน้านี้เธอจะถูกวางยาได้หรือ เขาเคยเห็นผู้หญิงหลายคนในช่วงหลายปีที่ทำงานเป็นคนขับรถแท็กซี่ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะสมสำหรับเธอที่จะปรากฏตัวเช่นนี้ในตอนดึกและไปยังสถานที่ระดับไฮเอนด์อย่าง สวนลีย์ ด้วย
มีแนวโน้มว่าเธอจะเป็นเมียน้อยหรือผู้หญิงคนอื่น ๆ ของเสี่ยเลี้ยง! คนรวยรู้วิธีที่จะดื่มด่ำกับชีวิต ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่จับได้อย่างที่เฉลี่ยไม่สามารถมีได้ในชีวิตของพวกเขา แต่คนที่ร่ำรวยสามารถเล่นด้วยได้
ดวงตาของคนขับลุกโชนด้วยความปรารถนาในความคิดนั้น ร่างกายของเขาสว่างไสวด้วยไฟจากความรุนแรงในแกนกลางของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นน่องที่เนียนและอ่อนนุ่มใต้ชายกระโปรงของเนลล์
รถคันดังกล่าวขับลงสะพานลอยและไปในเส้นทางที่รกร้าง คนขับจึงหมุนล้อในที่สุดและจอดอยู่ริมถนน เขาลงรถแล้วเดินไปที่เบาะหลัง เขาดึงประตูรถให้เปิดออก
“หญิงสาวตื่นเถอะ! ตื่น!” เขาเอื้อมมือไปตบหน้าเนลล์ ผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังยังคงสลบไปโดยหลับตาและไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ดวงตาของคนขับหันไปทางอื่น
เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็มั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ก่อนที่จะขึ้นรถและปิดประตูตามหลังเขา
…
กิดเดียนขับรถตรงไปที่สวนลีย์ เขาไม่มีวิลเบิร์นและไม่มีปาร์ตี้ด้วย กิดเดียนเพียงสั่งให้แมทธิวตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของเจนนิงส์ ในขณะที่เขาคอยจับตาดูระหว่างขับรถกลับไปที่สวนลีย์ไม่พบเหตุการ์ที่น่าสงสัยตลอดการค้นหา
ตั้งแต่โทรหาเนลล์โทรศัพท์ของเธอก็ไม่สามารถติดต่อได้ เขาวางสายไปที่วิลล่าและป้าจอยซ์รับสาย
“คุณชาย”
“คุณนายถึงบ้านหรือยัง?” ป้าจอยซ์แปลกใจ
“ยังค่ะ” กิดเดียนยุติการโทรด้วยความขมวดคิ้ว
ขณะที่รถแล่นผ่านสะพานลอยเขาก็เห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดอยู่ริมถนนในระยะไกล กิดเดียนนำรถมายบัคสีดำผ่านไปโดยไม่สนใจ อย่างไรก็ตามในไม่ช้ารถก็วนกลับมา ชายคนนั้นจอดรถด้วยท่าทางบึ้งตึง เขาลุกขึ้นและก้าวไปที่รถแท็กซี่
ภายในรถแท็กซี่คนขับรู้สึกดีใจขณะที่เขายื่นแขนออกไปเพื่อถอดเสื้อผ้าของเจ้าหญิงนิทรา ในจังหวะนั้นเองมีเสียงเคาะหน้าต่าง เขาตกใจมากเขาปิดหน้าต่างลงด้วยความไม่พอใจ เขาร้องออกมาด้วยความโกรธ
“ใครอยู่ที่นั่น? มาทำลายความสนุกของฉันทำไม?” ก่อนที่เขาจะมองไปที่คนที่ยืนอยู่ด้านนอกคนขับรถก็ได้ยินเสียงดังโครม หน้าต่างถูกทุบจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษแก้วจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงไปด้านใน
คนขับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด นาทีต่อมาประตูรถถูกเปิดออกและมีพลังมหาศาลลากเขาออกไปขว้างเขาไปที่ถนนอย่างแรง ด้วยใบหน้าที่ดูแข็งกระด้างกิดเดียนมองไปที่ผู้หญิงที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยในรถก่อนจะหันไปหาคนขับที่ทรุดลงกับพื้น
คนขับแท็กซี่เป็นคนประเภทที่รังแกคนอ่อนแอและกลัวคนเข้มแข็ง เขาเป็นเพียงแรงกระตุ้นเพราะเนลล์หมดสติในคืนนี้ เขาไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้ เขารู้ว่าเขาถูกงีบหลับทันทีที่เขาถูกเหวี่ยงออกจากรถ เมื่อมองไปที่มายบัคที่จอดอยู่ด้านข้างก็ผ่านหัวของเขาไปว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องยุ่ง
ดังนั้นคนขับจึงคุกเข่าลงและขอร้อง
“คุณชายผมขอโทษผมผิดไปแล้ว ผมสมควรตาย! ผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลยจริงๆ ผมแค่อยากจะดูว่าเธอโอเคไหมและส่งเธอไปโรงพยาบาล ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำอะไรกับเธอ” กิดเดียนเย้ยหยัน เสียงของเขาในตอนกลางคืนฟังดูเหมือนปีศาจหายใจ
“คุณไม่ได้ตั้งใจที่จะทำอะไรกับเธอเหรอ? คุณคิดว่าผมตาบอดหรือเปล่า?” คนขับตกใจกลัวคนขับขอความเมตตา
“ผมขอโทษมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ โปรดมองข้ามสิ่งนี้และช่วยไว้ขีวิตผม!”
“หวา!” กิดเดียนจับเท้าของชายคนนั้นและส่งเขาลงไปที่พื้นไม่ให้พูดเรื่องไร้สาระ
คนขับรู้ว่ากิดเดียนจะไม่ปล่อยเขาไป เขากำมือแน่นบนหน้าอกของเขา เขาไอและรีบลุกขึ้นเพื่อวิ่งหนีไป
กิดเดียนไม่สามารถไล่ตามเขาไปได้ แต่เขาจดหมายเลขป้ายทะเบียนรถแท็กซี่และคุ้ยช่องเก็บใบขับขี่ผ่านช่องเก็บของ
จากนั้นเขาก็กลับไปที่เบาะหลัง กิดเดียนถอดเสื้อนอกออกเพื่อคลุมเนลล์แล้วอุ้มเธอออกไป
เนลล์ยังคงรับรู้กิจกรรมรอบตัวได้อย่างจำกัด แม้ว่าจิตใจของเธอจะมืดมน อย่างไรก็ตามเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของชายคนนั้นที่โอบล้อมเธอไว้อย่างลับๆ
อ้อมกอดอ่อนโยนที่คุ้นเคยพร้อมกลิ่นเย็นจาง ๆ เป็นของใครอื่นนอกจากกิดเดียน ลีย์ เธอรวบแขนของเธอไว้รอบคอของเขา
“กิดเดียน ลีย์ คุณหรือเปล่า?” ชายคนนั้นลดสายตาลงมองเธอใบหน้าของเขาดำคล้ำ
“หัวของฉันเวียนหัว ฉันรู้สึกอึดอัดมาก!” ขณะที่เนลล์ส่งเสียงเบา ๆ กิดเดียน ก็วางเธอลงบนที่นั่งของผู้โดยสารและรัดเข็มขัดนิรภัยไว้ให้เธอจากนั้นเขาก็พูดว่า
“นั่งนิ่ง ๆ เราจะกลับบ้านกัน” เนลล์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง กิดเดียนโทรหาแมทธิว
“พาหมอไปที่สวนลีย์”จากคำสั่งแมทธิวสามารถบอกได้ว่าพบเนลล์ ดังนั้นเขาจึงปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว เป็นการขับรถกลับไปที่ สวนลีย์อย่างเงียบสงบ หญิงสาวยังคงเงียบโดยไม่มีอาการเอะอะตลอดการเดินทาง
มันไม่มีอะไรสำคัญนอกจากร่างกายของเธอที่ไถลออกจากที่นั่งจากการเดินกะเผลกสองสามครั้งระหว่างทาง อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วของเขาสามารถจับเธอไม่ให้ล้มในแต่ละครั้ง
มายบัคสีดำหยุดอยู่หน้าวิลล่า เธอกังวลตั้งแต่ได้ยินว่ามีบางอย่างผิดปกติผ่านน้ำเสียงของ กิดเดียน เมื่อรับสายป้าจอยซ์ก็รออยู่ที่ประตู
เธอก้าวออกไปทันทีเมื่อกิดเดียนอุ้มผู้หญิงคนนั้นออกจากรถ
“คุณ” ใบหน้าของเนลล์ฝังอยู่ในปกเสื้อโค้ทของกิดเดียนเป็นสีแดง ป้าจอยซ์ค่อนข้างตกใจ
“ เกิดอะไรขึ้นกับคุณนาย?”
