ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 228 สำหรับเธอผู้เดียว
ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเซลีนไม่เคยหยุดต่อสู้ และแย่งชิงสิ่งต่าง ๆ ไปจากผู้อื่นซึ่งทำให้เธอเพิกเฉยต่อสิ่งที่เธอต้องการจากก้นบึ้งของหัวใจ
ตอนนี้ตาของเธอชัดเจนแล้ว เธอตระหนักดีแล้วว่าสิ่งที่เธอต้องการคือความรักของพี่เจ
เซลีนกำกระเป๋าสตางค์ของเธอแน่น แน่นจนข้อต่อเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวและร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเนื่องจากอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ครั้งใหญ่
ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขเจสันเดินเข้าไปใกล้เธอ เขาดูอบอุ่นและสดใส ภายใต้แสงไฟสลัวเขาดูเหมือนเจ้าชายที่มีเสน่ห์
เขาอยู่ใกล้เธอมากขึ้นในแต่ละก้าวและเธอก็ได้กลิ่นโคโลญจน์ที่คุ้นเคยอยู่แล้ว
เธอเลือกโคโลญจน์ให้เขาและเขาใช้ทุกวันเพราะเธอชอบกลิ่นมัน
ชื่อโคโลญจน์คือ ล็อคฮาร์ท นี่เป็นเพราะเธอต้องการล็อคหัวใจของเขาและทำให้เขาเป็นผู้ชายคนเดียวดังนั้นจึงไม่ใครยอมให้ใครพรากเขาไป
ในขณะนั้นอารมณ์ของ เซลีนเหมือนกับทะเลที่มีกระแสน้ำขึ้นมันแปรปรวนอย่างมากและเธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เจสันเกือบจะอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ปลื้มปิติมาก เธอก้าวไปข้างหน้าและกล่าวต้อนรับเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พี่เจ…”
อย่างไรก็ตามผู้ชายทุกคนมองมาที่เธอก่อนที่เขาจะหันไปมองเธอ
จากนั้นเจสันก็เดินผ่านเธอไปโดยไม่หยุดและมุ่งตรงไปยังสถานที่ข้างหลังเธอ
เซลีนตัวแข็งทันที
ความไม่เชื่อถูกละเลงไปทั่วใบหน้าของเธอ
เธอหันกลับมาอย่างแข็งกร้าวเพื่อดูว่าเจสันกำลังมุ่งหน้าไปที่ใด
ในมุมเล็ก ๆ ใกล้กับบาร์ เนลล์และทิมกำลังคุยกับนักลงทุนชายวัยกลางคนหลายคน
พวกเขาหัวเราะอย่างหรูหราพร้อมกับชูแก้วไวน์ขึ้นสูง
แก้วคอหงส์ ดูเหมือนงานศิลปะภายใต้แสงไฟที่สวยงามโดยเน้นเส้นโค้งที่หรูหราและแพรวพราว เมื่อมองเพียงอย่างเดียวก็จะมีคนอยากจับมันไว้ในมืออย่างสุดซึ้ง
เมื่อนั้นเจสันก็เดินไปคุยกับชายวัยกลางคน บางคนคุยกันต่อมาผู้ชายสองสามคนยกแก้วไปที่เนลล์แล้วก็จากไป
หลังจากนั้นทิมก็แตะไหล่ของเนลล์ก่อนที่เขาจะทิ้งเธอไว้กับเจสันตามลำพัง
เจสันยืนอยู่ตรงหน้าเนลล์มองเธอด้วยสายตาที่รักใคร่แต่รู้สึกผิด เจสันตอบอย่างเชื่องช้าต่อการจ้องมองของเขาด้วยแววตาที่ทำอะไรไม่ถูก
วิธีที่พวกเขาล็อคดวงตาไม่มีความเป็นศัตรูและรู้สึกสะดวกสบาย วิธีที่พวกเขายืนอยู่ด้วยกันทำให้พวกเขาดูเหมือนภาพวาดที่สวยที่สุดในโลกที่จะทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก
ทันใดนั้นเซลีนก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง และกำแพงจิตในจิตใจของเธอก็พังทลายลงในทันที
เธอเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และมันก็ดังขึ้นในครั้งที่สอง ในท้ายที่สุดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทำให้เธอกระตุกและเธอก็เริ่มน้ำตาไหล
มีอา ไม่เพียงแต่ตกใจกับฉากนี้ แต่ผู้คนในงานก็มองเธอด้วยความสงสัยด้วยความสงสัยว่าอะไรทำให้เธอเสียสติ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
เซลีนยังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงบ้าที่ตกอยู่ในความสิ้นหวัง
เสียงหัวเราะของเธอทำให้ร่างกายของเธอสั่น และน้ำตาของเธอก็ทำลายเครื่องสำอางของเธอ เธอดูแย่มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ราวกับว่าเธอถูกทอดทิ้งโดยคนที่รักที่สุดของเธอ ด้วยวิธีที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“เธอเป็นอะไรไป?”
ทุกคนตกตะลึง
จากนั้นก็มีคนมากระซิบว่า “เธอเสียสติไปแล้วเหรอ?”
“เธอติดยาหรือเปล่า?”
เมื่อพูดไปแล้วผู้คนก็เริ่มมองหน้ากันอย่างสงสัยเพราะพวกเขาสงสัยว่าเซลีนไปเสพยาในงานหรือไม่ โชคดีที่มีอาไหวตัวทันและคว้าตัวเซลีนไว้ได้ “พี่เซลีนหยุดเถอะ!”
ที่หัวมุมเนลล์เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงเลิกคิ้วและมองไปที่เจสัน
“คุณชายมอร์ตันภรรยาของคุณดูเหมือนจะเมาแล้วทำไมคุณไม่ไปดูเธอล่ะ?”
แม้ว่าเจสันจะเห็นว่าเซลีนกำลังมีอาการทรุด แต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรสำหรับเธอ
“เธอทำตัวเองอายไม่พอเหรอ? ทำไมเธอต้องทำให้ผมละอายใจด้วย?”
เนลล์ยิ้มเยาะเบา ๆ และไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์
ในขณะเดียวกัน มีอาไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป เมื่อตระหนักว่าเธอไม่สามารถคุมเซลีนได้เธอจึงบุกไปหาเจสัน
เธอชี้ไปที่เขาและตะโกนว่า
“เจสัน! ดู เซลีนสิ! เธอกำลังทุกข์ทรมาน และคุณกำลังคุยกับผู้หญิงคนนี้อยู่ที่นี่? คุณลืมไปหรือเปล่าว่าเซลีนเป็นภรรยาของคุณ? คุณไม่สนใจเธอเหรอ?”
ใบหน้าของเจสันเปลี่ยนเป็นสีเข้มเมื่อเขาจ้องมองมีอาอย่างเย็นชาที่สุด
ครู่ต่อมาเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคน
เจ้าหน้าที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเซลีนจะยังคงต่อสู้และกรีดร้องเหมือนผู้หญิงที่บ้าคลั่ง แต่พวกเขาก็ปิดปากของเธอ และพาเธอไป
มีอาตกใจกับการกระทำหยาบที่ทำต่อเซลีน มีอาดูซีดเล็กน้อยขณะมีอาการหนาวสั่นที่กระดูกสันหลังของเธอ
เธอหันกลับมาและมองเจสันอย่างไม่เชื่อ ก่อนที่เธอจะถามเขา “เจสัน มอร์ตัน! นั่นคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ! คุณทำกับเธอได้ยังไง?!”
เจสันมองเธออย่างเย็นชาโดยไม่มีความอบอุ่นในดวงตาของเขา
“คุณไม่ได้ขอให้ผมดูแลเธอเหรอ? คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไร? เมื่อเธอตัดสินใจที่จะบ้าในเหตุการณ์สำคัญเช่นนี้?”
มีอาพูดไม่ออก
ตระกูลมอร์ตันให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของพวกเขาอย่างจริงจัง ในฐานะคุณชายแห่งมอร์ตัน เจสันก็มีชื่อเสียงของเขาเช่นกัน
ในความเป็นจริงเซลีนร้องไห้ และหัวเราะอย่างบ้าคลั่งได้จนรบกวนแขกจำนวนมากในงาน
ถ้าเจสันไปต่อว่า และดุเธอแขกทุกคนในงานจะรู้ว่าเขาคือใคร เจสัน มอร์ตัน ไม่สามารถที่จะควบคุมเซลีน เจนนิงส์ภรรยาของเขาได้โดยการโต้เถียงต่อหน้าสาธารณะชน
ดังนั้นการเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาหาเธอจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหา
มีอาส่ายหัว เธอมองไปที่ชายคนนั้นซึ่งยังคงวางมาดความสุภาพบุรุษของเขา เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคือผู้ชายที่เซลีนรักเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าของเธอ
เธออ้ำอึ้งไปข้างหลังและพึมพำ “มากเกินไป! คุณทำมากเกินไปแล้ว!”
จากนั้นเธอก็หันกลับไป และเดินตามเซลีนไป
เมื่อมีอาออกจากงานเรื่องตลกก็จบลง
แม้ว่าจะทำให้แขกจำนวนมากตกใจ แต่ก็ไม่มีใครสามารถตอบสนองต่อสถานการณ์ได้ ท้ายที่สุดไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เจสันคว้าแก้วไวน์ และเดินไปหาฝูงชนเพื่ออวยพรโดยที่เขาพูดด้วยรอยยิ้มอย่างขอโทษว่า
“ผมขอโทษ คืนนี้ภรรยาของผมเมานิดหน่อย ผมหวังว่าเธอจะไม่รบกวนใคร ให้ผมขอโทษในนามของเธอ”
เมื่อแขกทุกคนรู้ในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาก็ยกแก้วขึ้นให้เจสันเพื่ออวยพร
“ไม่เป็นไร ตราบใดที่คุณนายมอร์ตันยังสบายดีทุกอย่างก็ดี”
“ใช่ คุณชายมอร์ตันคุณไม่ต้องขอโทษ”
เนลล์พบว่าฉากนั้นน่าขบขัน
เธอรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าเจสันเป็นคนแบบไหน
ชายคนนี้เป็นหมาป่าสวมเสื้อคลุมของแกะ เขาเคยโกหกเธอมาแล้วและตอนนี้เขายังได้เซลีนด้วยคำโกหกของเขา
ความจริงก็คือตั้งแต่แรกเริ่มเจสันรักตัวเองเท่านั้น และเขาไม่เคยสนใจใครอีกเลย
ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอโชคดีพอที่จะมองเห็นธาตุที่แท้จริงของเจสันก่อนที่มันจะสายเกินไป
เธอยังโชคดีที่ได้พบกับผู้ชายในชีวิตของเธอและสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเขาได้
ดังนั้นเธอจึงก้าวออกไปและมุ่งหน้าไปที่อื่น เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะจากไปเจสันก็ตามเธอไป
“เนลลี่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“คุณชายมอร์ตัน!”
เนลล์หยุดก่อนที่จะหันกลับไปและยิ้มให้เขา
“ถ้าคุณมีเรื่องอยากคุยกับฉันทำไมคุณไม่โทรหาฉัน ฉันเกรงว่าคนอื่นอาจจะเข้าใจผิด ถ้าคุณเรียกฉันโดยใช้ชื่อนั้นในที่สาธารณะ”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงหันกลับมาอีกครั้งและจากไป
เจสันดูหัวเสียเล็กน้อย
“เนลลี่คุณยังโกรธผมอยู่เหรอ?”
เนลล์ตะลึง
เธอมองเขาด้วยสายตาขบขัน
“ทำไมฉันถึงโกรธคุณ?”
“เพราะ…”
เขาเริ่มบูดบึ้งเพราะหาคำพูดไม่ได้
