ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 233 สู้กลับ
“แล้วแกจะทำอะไรกับฉัน?”
“หื้ม ไม่ต้องกังวล แกยังเป็นพี่สาวของฉันอยู่ ฉันจะไม่ตัดหน้าแกไปทำไวน์”
ทันใดนั้นเองเซลีนก็ลุกขึ้นยืนตรง และถอยหลังก่อนที่เธอจะชี้ไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังของเธอ
“แกเห็นนี่ไหม? ฉันเตรียมไว้แกโดยเฉพาะ ฉันอยากรู้ว่ากิดเดียน ลีย์เขาจะเป็นยังไงและเขาจะซื่อสัตย์ต่อแกแค่ไหน”
“ฉันจะไม่ฆ่าแก แต่ฉันจะทำลายแกแล้วโยนแกกลับไปหาเขา ฉันอยากเห็นว่าเขาจะรักแกและดูแลแกต่อไปไหม”
จากนั้นเซลีนก็ควักเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋าของเธอซึ่งใช้ในการดูดของเหลวสีฟ้าออกจากขวด ของเหลวนั้นถูกฉีดให้กับเนลล์
เนลล์พยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ผล
เธอถามขึ้นด้วยความร้อนรน “แกกำลังทำอะไร?!”
เซลีนหัวเราะเบา ๆ “อย่ากังวลไป มันไม่ถึงตาย มันจะทำให้แกรู้สึกดีขึ้นในภายหลัง ท้ายที่สุดแล้วฉันต้องการให้พวกเขาข่มขืนแก ไม่ฆ่าแก มันไม่สนุกถ้าแกตาย ฉันพูดถูกไหม?”
เธอแตะใบหน้าของเนลล์ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวก่อนที่เธอจะจากไปพร้อมกับชายทั้งสี่คน
เนลล์หวาดกลัวมาก เธอไม่รู้ว่าเซลีนฉีดอะไรเข้าไปในตัวของเธอ มันคงไม่ใช่อะไรดีแน่นอน
หลังจากที่เซลีนออกไปแล้วผู้ชายพวกนั้นก็เธอเข้ามาหาเธอ
เนลล์จ้องมองพวกมันจะส่ายหัวอย่างแรง
“ไม่! ไม่! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” เสียงของเธอฟังดูอ่อนแรงและกระตุ้นผู้ชายที่มองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวและดุร้าย
“ที่รัก ไม่ต้องกลัว ฉันสัญญาว่าจะทำให้ทุกอย่างง่ายสำหรับคุณ”
“มาเถอะคนสวย”
…
10 นาทีต่อมาห้องใต้ดินเงียบสนิท
เนลล์นอนลงกับพื้น เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอที่เกิดจากการดิ้นหนีทั้งหมดอีกต่อไปและสติที่เหลืออยู่ของเธอก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากจิตใจของเธออย่างช้า ๆ
หลังของเธอรู้สึกเย็น ราวกับว่าร่างกายของเธอเปียกโชกจากการแช่อ่างน้ำเย็นฉ่ำ มันหนาวเข้าไปจนถึงกระดูกของเธอ
เธอรู้ว่ามันเป็นวิญญาณที่กำลังจะออกจากร่างของเธอ – บางคนกำลังลุกขึ้น
เนลล์กัดฟัน และลุกขึ้นต่อหน้าชายคนนั้นเมื่อรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ของเธอจากนั้นเธอก็กระทืบ “จุดอ่อน” ของชายคนนั้น จากนั้นชายคนนั้นก็ล้มลงและไม่มีสามารถเคลื่อนไหวได้
เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแรงเฮือกสุดท้ายของเธอก็หมดไปกับการกระทืบที่รุนแรง
เธอยืนพิงกำแพงและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะไปที่ประตู แต่ยิ่งเธอขยับตัวมากเท่าไร ดวงตาของเธอก็ยิ่งพร่ามัว
เจตจำนงอันแรงกล้าของเธอบอกให้เธอขยับร่างกายไปข้างหน้า แต่ขาของเธอหนักมากเหมือนถูกถ่วงด้วยตะกั่ว
เธอส่ายหัวพยายามที่จะสลัดอาการวิงเวียนออกจากศีรษะ
เดิมทีก่อนหน้านี้เนลล์คิดว่าเซลีนฉีดยาปลุกเซ็กส์ให้กับเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แล้ว
ไม่ว่าของเหลวนั้นจะเป็นอะไรมันทำให้เธออ่อนแอ และทำอะไรไม่ถูก
เธอไม่สามารถอยู่ในห้องใต้ดินได้อีกต่อไป เพราะถ้าเซลีนกลับมาเธอจะไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป
ดังนั้นเธอจึงกัดฟันแน่นและลากตัวเองออกไปด้านนอกประตู
หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเธอก็เห็นแสงสว่างพุ่งตรงหน้าของเธอ
เธอรีบก้าวและในที่สุดก็มาถึงทางออก
ตามคาดเธออยู่ในโรงพยาบาลที่สร้างอยู่แถบชานเมือง
โรงพยาบาลเดิมย้ายออกไปโดยทิ้งเครื่องมือทางการแพทย์ที่ไม่ต้องการเอาไว้ เนื่องจากสถานที่นี้ไม่มีเจ้าของใหม่ เครื่องมือทางการแพทย์ทั้งหมดจึงยังคงถูกเก็บไว้ให้ฝุ่นเกาะที่นั่น
เนลล์ค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังของเธอ
เธอตกใจมากเมื่อรู้ว่ามีบางคนกำลังเข้ามาหาเธอ
เธอเร่งฝีเท้าของเธอ โชคดีที่เสียงฝีเท้าเบี่ยงไปอีกทางก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้มาพอที่จะเจอเธอ
อย่างไรก็ตามเมื่อเนลล์ออกจากอาคาร ในที่สุดเธอก็พบว่าตัวเองอยู่หน้าหน้าผาที่หันออกไปทางทะเล
สถานที่นั้นควรจะเป็นศูนย์พักฟื้นบนภูเขาที่สำคัญกว่านั้นห้องใต้ดินที่จับเธอเป็นตัวประกันมีทางออกเพียงทางเดียว
มันคงเป็นโชคร้ายของเธอ ที่เธอเลือกทิศทางการหลบหนีที่ทำให้เธอสู่ทางตัน
ตอนนี้เธอกำลังพิงตัวอยู่กับราวที่ขึ้นสนิมต่อหน้ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ทางด้านซ้ายและขวาของเธอคือทางเดินออกมาและเป็นจุดที่รอยเท้าเคยเดินผ่านเธอมาก่อนหน้านี้
ไม่ว่าเธอจะเลือกทางใดความหวังที่จะมีชีวิตรอดก็น้อยนิด
เธอเชื่อว่าถ้าเธอกลับไปที่ที่เธอจากมา เธอจะถูกเซลีนจับตัวไปอีกครั้ง จากนั้นเธอคงไม่โชคดีพอที่จะต่อสู้กับผู้ชายอีกครั้งด้วยมือเปล่าและหนีออกมาได้เป็นครั้งที่สอง
ในท้ายที่สุด หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วเธอก็มองลงไปในมหาสมุทรและตัดสินใจกัดฟันกระโดดลงไป
…
ในขณะเดียวกัน กิดเดียนอยู่ห่างออกไป 10,000 กิโลเมตร ในโรงแรมภายใต้ความดูแลของบริษัทลีย์ เขารู้สึกกระวนกระวายและวิตกกังวล
เขารู้สึกไม่ดีแต่เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นจากอะไร
ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น เขาลุกจากเตียงในเวลา 5:00 น. และออกไปวิ่งออกกำลังรอบ ๆ เส้นทางจ็อกกิ้งอันเขียวชอุ่มของโรงแรม อย่างไรก็ตามการวิ่งจ็อกกิ้งไม่ได้ลบความกังวลในใจของเขาออกไปได้เลยแม้แต่น้อย
เขาขมวดคิ้วกลับไปที่ห้องของเขา และตอนนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เบอร์โทรศัพท์ที่แสดงบนหน้าจอเป็นของแนนซี่
ตาของเขากระตุก และในที่สุดเขาก็รู้ว่าอะไรทำให้เขาเกิดความรู้สึกไม่ดีในใจของเขา เขารีบเดินไปที่โต๊ะและคว้าสมาร์ทวอทช์ที่ถอดไว้ก่อนนอน
บนหน้าจอสมาร์ทวอทช์แสดงจุดสีแดงเล็ก ๆ ที่ควรจะแสดงตลอดเวลาหายไป เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น?!” เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อรับโทรศัพท์
แนนซี่รู้สึกผิดแม้กระทั่งจะผ่านทางโทรศัพท์ซึ่งกิดเดียนก็รู้สึกได้เช่นกันว่าเสียงของเธอนุ่มและอ่อนลง
เธออดไม่ได้ที่จะกลัวกิดเดียน แม้ว่าเธอจะกลัวแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการรายงานได้ เธอต้องบอกกิดเดียนว่าเกิดอะไรขึ้น
“ท่านประธาน คุณผู้หญิง…หายไป!”
“อะไร?”
“มันเป็นความผิดของฉันเอง คุณผู้หญิง และฉันวางแผนเอาไว้แต่มีบางอย่างผิดพลาด…”
แนนซี่เล่าให้กิดเดียนฟังอย่างรวดเร็วว่าอะไรเกิดขึ้นรวมถึงสิ่งที่เนลล์บอกกับเธอ
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของแนนซี่ก็เบาลงเพราะความวิตกกังวลในใจของเธอ เธอพูดว่า “ฉันขอโทษค่ะท่านประธาน ฉันรู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของฉันและฉันจะไม่หนีความรับผิดชอบของฉัน แต่เราค่อยจัดการเรื่องนี้ในภายหลังได้ไหมคะ? สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือตามหาคุณผู้หญิง”
กิดเดียนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
“คฤหาสน์ลีย์ค่ะ”
“ตรวจสอบกล้องวงจรปิดของทั้งเมือง ฉันกำลังจะกลับไป!”
โชคดีที่กิดเดียนบินไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก่อนเพื่อจัดการเรื่องบางอย่างก่อนบินไปอเมริกา เขาจึงรีบโทรหาเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวและบินกลับทันทีเพราะใช้เวลาเดินทางเพียงสามชั่วโมง
สามชั่วโมงต่อมากิดเดียนกลับมาที่คฤหาสน์ลีย์
