ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก – บทที่ 235 เขาอยู่เคียงข้างเสมอ

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 235 เขาอยู่เคียงข้างเสมอ

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านออกมาจากฝ่ามือของเธอขณะที่คมของหัวเข็มขัดเหล็กบาดมือ และมันกดลึกลงไปในเนื้อของเธอ

เนลล์ดูซีดลงแต่เธอยังกัดฟันแน่นและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ใส่ใจกับความเจ็บปวดนั้น

หลังจากที่เธอเหวี่ยงตัวไปเกือบ 20 ครั้ง ในที่สุดเท้าของเธอก็สัมผัสหินอีกด้านหนึ่ง เธอใช้โอกาสนี้ขยับร่างกายเข้าใกล้หน้าผามากขึ้นเพื่อที่เธอจะสามารถยืนได้

มันคงจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ยากลำบากสำหรับคนปกติ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ

โชคดีที่เธอใช้เวลาที่ต่างประเทศเป็นเวลานานเพื่อฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นแม้ว่าความแข็งแกร่งของเธอจะไม่ดีเหมือนเดิม แต่ทักษะและเทคนิคของเธอยังคงที่ ซึ่งทำให้เธอผ่านการแสดงที่ยากลำบากนั้นมาได้

หลังจากที่เธอพบพื้นแล้ว เธอก็กะระยะภูมิประเทศดูและตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างที่โชคดี หน้าผาอาจจะสูงชันแต่มีหินปูดออกมาจำนวนมากและมีหญ้าอยู่เต็มพื้นผิว ในกรณีแบบนี้การปีนขึ้นไปก็ไม่ใช่เรื่องยาก

คำถามเดียวที่เหลืออยู่คืออะไรกำลังรอเธออยู่ที่นั่น?

เธอไม่ต้องการใช้แรงทั้งหมดในการปีนหน้าผาขึ้นไปเพียงเพื่อไปเจอกับเซลีนและคนของเธอ พวกมันต้องพาเธอกลับไปที่ห้องใต้ดินอย่างแน่นอน

ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ความพยายามทั้งหมดของเธอก็จะสูญเปล่า

เมื่อคิดในใจเช่นนั้น เธอจึงมองมือที่มีเลือดออก การเสียเลือดทำให้ร่างกายของเธอเริ่มเย็นและข้อมือของเธอก็ชาจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทั้งหมด

โชคดีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอรู้ว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย เธอยังคงมีสติและตึงเครียดมาก เลือดออกจึงทำให้ไม่รู้สึกเวียนหัวหรืออย่างน้อยก็ยังไม่ถึงจุดนั้น

เช่นนั้น เธอจึงกัดฟันแน่นขณะที่ฉีกผ้าออกจากชุดของเธอแล้วพันมันรอบ ๆ มือของเธอ

อย่างไรก็ตามอาจจะเป็นเพราะบาดแผลลึกและมือที่ยังมีเลือดออก จึงเริ่มมีอาการวิงเวียนศีรษะ

เนลล์รู้ว่ามันเป็นสัญญาณของการเสียเลือดมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงหายใจเข้าลึก ๆ และกัดลิ้นตัวเองให้ตื่น

จากนั้นเธอก็เริ่มปีนขึ้นไปบนหน้าผา

แม้ว่าเซลีนและคนของเธอจะรอเธออยู่ที่นั่น เธอก็ตัดสินใจที่จะลองเสี่ยง

ถ้าเธอโชคดี เธอก็คงจะรอด แต่ถ้าโชคร้ายสิ่งที่ทำได้คือยอมรับชะตากรรมของเธอ

ด้วยความคิดนี้ทำให้ความลังเลของเธอหายไป และเธอก็เริ่มปีนขึ้นไป

เพราะมือของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอจึงไม่น่าจะปีนหน้าผาสูงชันนี้ได้

แต่เธอไม่มีทางเลือก ถ้าอยู่ต่อไปก็เท่ากับอยู่รอความตาย

โชคดีที่หน้าผามีความสูงไม่กี่สิบเมตร เธอสามารถทำได้ถ้าเธออดทนได้นานพอ

เนลล์พยายามปีนหน้าผาขึ้นไปอย่างเต็มที่ แต่หลังจากนั้นไม่นานหน้าผากของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ ไม่ใช่เพราะความร้อนแต่เป็นความเจ็บปวด

มือของเธอกำลังเจ็บปวดมาก!

แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนเธอก็ไม่อาจหยุด

เธอรู้ว่าถ้าเธอหยุด ความกล้าของเธออาจจะหมดไปและหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะปีนต่อไป

ในตอนนี้เธอต้องใจเย็นและมีเหตุผล ทว่าสติของเธอก็เลือนลางเต็มทน

แม้ว่าจะพันมือของเธอด้วยเศษผ้าจากชุดของเธอ แต่การปีนผาก็ทำให้บาดแผลของเธอมีเลือดออกอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นานเลือดก็ย้อมผ้าเป็นสีแดงและเริ่มไหลลงมาตามเรียวแขนของเธอ

ชั่วขณะนั้นสายตาของเธอก็เริ่มพร่าเลือน ราวกับว่าเธอได้ตายลงไปแล้วในชั่วขณะนั้น แต่เธอกัดลิ้นตัวเองอีกครั้งและบังคับให้ตัวเองตื่น

‘อดทนไว้! ฉันเกือบจะถึงแล้ว! ฉันจะทำให้ได้!’

เธอส่งเสียงให้กำลังใจตัวเองในใจ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านบน

“คุณลีย์ ที่นี่มีร้องรอยอยู่แถว ๆ ริมผาและดูเหมือนใหม่”

“ไปหามา!”

“ครับท่าน!”

ประกายแห่งความหวังถูกจุดขึ้นในดวงตาของเนลล์ขณะที่เธอมองขึ้นไปด้วยความตื่นเต้น

‘เขาคือกิดเดียน เขามาที่นี่เพื่อตามหาฉัน!’

เสียงของเขาชัดเจน และเธอจำจดเสียงของเขาเอาไว้ในใจของเธอ เธอจะไม่มีวันจำผิด!

“กิดเดียน! ฉันอยู่นี่!” เธอกรีดร้อง

ด้านบนของหน้าผา กิดเดียนกำลังค้นหาร่องรอยอยู่รอบ ๆ ด้านบนของหน้าผา และหลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงดังขึ้น

ร่างกายของเขานิ่งไปชั่วขณะ ลมทะเลแรงมากมันทำให้เสียงผู้หญิงแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เขายังพอจะจับใจความได้

“กิดเดียน! ฉันอยู่ข้างล่างหน้าผานี้! ช่วยฉันด้วย!”

เขาเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาก้าวไปที่ริมหน้าผาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาเห็นร่างเล็กห้อยลงมาจากหน้าผาดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

“เนลลี่”

เนลล์พยายามเต็มที่เพื่อจะมองไปที่เขา พวกเขาสองคนอยู่ห่างออกไปเจ็ดถึงแปดเมตร พวกเขาไม่ได้อยู่ไกลจนเกินเอื้อม แต่เพราะชั้นหมอกบาง ๆ จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน

ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ และน้ำตาของเธอน้ำตาแทบจะไหล

เธอปีนขึ้นไปบนหน้าผา และไม่ได้แสดงความอ่อนแอใด ๆ ออกมา แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เมื่อเธอเห็นเขา กำแพงโลหะที่สร้างขึ้นในใจของเธอและความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งก็แทบจะแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ราวกับว่าเขารู้สึกได้ว่าภรรยาของเขากำลังร้องไห้ กิดเดียนฟังด้วยความรู้สึกกังวลเมื่อเขาพยายามทำให้เธอมั่นใจ “เนลลี่ เกาะไว้! ผมกำลังจะลงไป!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งที่ตามเขามาที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วพูดขึ้นว่า “คุณลีย์มันอันตรายเกินไป ให้เราจัดการ!”

“หลีกไป!”

เนลล์หายใจไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงจากด้านบน เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

สิ่งที่เธอสามารถทำได้คือพยักหน้า

ตอนนั้นเองกิดเดียนพบเชือกที่พุ่มไม้ใกล้ ๆ แต่ไม่มีต้นไม้อยู่รอบ ๆ ดังนั้นเขาจึงมัดปลายเชือกอีกด้านหนึ่งไว้บนหมุดเต็นท์และเตรียมตัวลงไปหาเธอ

เพราะร่างกายของเนลล์เล็กกะทัดรัดไม่ได้หนักขนาดนั้น หมุดอาจจะรับน้ำหนักของเธอได้ แต่ถ้าหมุดต้องรับน้ำหนักของเขาและเธอไว้ด้วยกัน มันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะรับไหว

เขาจึงตะโกนขึ้น “ผู้ชาย! ฉันต้องการผู้ชายตรงนี้!”

ผู้ชายจำนวนมากวิ่งเข้ามากิดเดียนเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงร้องเรียกให้ช่วย

กิดเดียนส่งเชือกให้พวกเขาและสั่ง “จับเอาไว้! เมื่อฉันบอกให้คุณดึง ก็ดึง!”

“ครับท่าน!”

ผู้ชายเหล่านี้เป็นบอดี้การ์ดของเขาซึ่งครอบครัวของเขาฝึกฝนมาตั้งแต่ยังเด็กและพวกเขามีความแข็งแรงมากกว่าสิ่งอื่นใด

จากนั้นกิดเดียนก็ลงไปพร้อมกับเชือกที่ผูกเอวของเขาเอาไว้

เขาว่องไวราวกับลิงขณะที่เขาลงจากหน้าผากสูงชันและอีกไม่นานเขาก็มาถึงที่ที่เนลล์ห้อยอยู่

จากนั้นเขาก็มองเห็นได้ชัดว่าเธอเจ็บแค่ไหน โดยเฉพาะแขนที่มีเลือดไหล สิ่งที่เห็นมันเจ็บปวดเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของเขา ราวกับว่ามีมือยักษ์บีบหัวใจของเขาและเขาหายใจไม่ออก

เนลล์หมดแรงจากการห้อยตัว เป็นเพราะความต้องการของเธอที่จะห้อยตัวที่หน้าผา เมื่อเธอเห็นเขาความมุ่งมั่นสุดท้ายของเธอก็เริ่มหมดลง

เพียงเรียกชื่อของเขา ขาของเธอก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและเริ่มจะหล่นลง

แต่ยังโชคดี แขนแกร่งของกิดเดียนเอื้อมมาหาเธอและคว้าเอวของเธอไว้ กิดเดียนรีบดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เขาดูเกร็งเมื่อเขารับเธอไว้ มันไม่ชัดเจนว่าความรู้สึกของเขานั้นโกรธหรือมีความสุขกันแน่ ในขณะที่เนลล์สงบลงและพิงอกแกร่งของเขา

“คุณรออีกสักนาทีได้ไหม?” เขาถามเธอด้วยความอ่อนโยน

เนลล์พยักหน้ารับ

กิดเดียนผูกเชือกรอบเอวของเธอและผูกเงื่อนเพื่อให้ร่างกายของเธอมั่นคงก่อนที่จะไม่มีอะไร เขาจับเธอด้วยมือข้างเดียวและตะโกนว่า “ดึง!”

เชือกเริ่มขยับ

เขาปล่อยให้เธอเกาะที่คอของเขาและเขาก็เริ่มปีนขึ้นไปบนหน้าผากอย่างรวดเร็ว

เนลล์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายคนหนึ่วจะปีนขึ้นไปบนหน้าผาสูงชันได้เร็วขนาดนี้ด้วยแขนเพียงข้าวเดียวและสองขาโดยมีคนเกาะคอของเขา

เธอกอดคอของเขาเอาไว้แน่น ใขณะที่ขาของเธอเหวี่ยงไปที่ช่องระหว่างขาของเขาราวกับหนวดปลาหมึกที่ตายแล้ว

คางของเขาอยู่ตรงหน้าของเธอ และกลิ่นหอมสดชื่นจากร่างกายของเขาราวกับกลิ่นหอมจากสวรรค์เมื่อเธอได้กลิ่น