ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 253 คนหาย
ลมยามค่ำคืนพัดใบไม้แห้งหมุนขึ้นไปในอากาศ ก่อนที่จะร่วงหล่นลงสู่พื้น
ในห้องรักษาความปลอดภัย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตื่นขึ้นเพราะลมกระโชกแรง
เขามองไปด้านหน้าด้วยสายตาที่ง่วงนอนมองเห็นเงาดำแวบผ่านมา แต่เมื่อเขากระพริบตามันก็หายไป
แปลกมาก เขารู้สึกเหมือนตาพร่า?
เขายืนขึ้นและขยี้ตา แต่ไม่เห็นอะไรเลยหลังจากมองไปรอบ ๆ เขาจึงนั่งลงอีกครั้ง
เซลีนไม่กล้าหยุดวิ่ง เพราะกลัวว่าใครบางคนอาจจะตามเธอทัน
เธอวิ่งจนมาถึงถนนใหญ่ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เธอยืนพิงอยู่ตรงนั้น เมื่ออยู่ตรงนี้เธอมีเวลาที่คิดว่าใครเป็นคนปล่อยให้เธอออกมา?
ถ้าเธอเห็นไม่ผิดมีคนเดินออกไปตอนเธอตื่น
เธอแน่ใจว่าชุดกุญแจและโทรศัพท์มือถือ ประตูที่เปิดอยู่เป็นความตั้งใจของคน ๆ นั้น
หล่อนเป็นใคร?
ทำไมหล่อนถึงทำมัน?
หล่อนรู้จักเธอไหมนะ?
เซลีนยืนอยู่ตรงนั้น และคิดว่าถ้าเธอหนีไปแบบนี้จะถือว่าแหกคุกหรือเปล่า?
อาจจะไม่ใช่ เพราะเธอไม่ได้ถูกตัดสินว่ามีความผิดแค่ถูกควบคุมตัวชั่วคราวเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นเธอก็อยู่ไม่เป็นสุข
จริง ๆ ซิลเวียเพิ่งบอกให้เธออยู่ที่สถานีตำรวจ เพราะพวกเขากำลังคิดหาทางช่วยเธอ
อย่างไรก็ตามเธอได้หลบหนี และเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้เลย
เซลีนไม่กลัวจนถึงวินาทีนี้ เธอแค่อยากหลบหนีและตอนนี้เธอคิดได้แล้วว่าถ้าเธอทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการแหกคุก!
เธอทำอะไรได้บ้าง?
ย้อนกลับไป?
ไม่ เธอทำไม่ได้
เธอจะไม่อธิบายกับสิ่งที่เธอทำลงไป
เมื่อลมหนาวพัดมาเธอหลับตาลงและรู้สึกปวดหัว จิตใจของเธอยุ่งเหยิงและเธอคิดอะไรไม่ออกเลย
ตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เธอแปลกใจและมองไปที่โทรศัพท์เพื่อหาข้อความ
เธอเปิดมันด้วยความวิตกกังวลและสั่นกลัว
เป็นรูปถ่ายของชายหาดและผู้หญิงคนหนึ่งในชุดกระโปรงยาวหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์พร้อมกับรอยยิ้ม
ข้างหลังรูปนี้ ที่อยู่ของมันคือ สถานที่พักผ่อนแสนสงบ
เซลีนเบิกตากว้าง
เนลล์ เจนนิงส์? เธออยู่บนเกาะ?
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะไม่พบเนลล์ ถึงแม้ว่าเธอจะคว่ำจิงเฉิงหาทั้งหมดก็ตาม
เธอออกไปนานแล้ว!
นังตอแหลนี่!
เซลีนกัดฟัน และนึกได้ทันทีว่า ใครเป็นคนส่งข้อความพวกนี้มา?
คนส่งมีเพียงที่อยู่อีเมล หากคนส่งมีความตั้งใจที่จะไม่เผยตัวตนก็จะไม่สามารถตามพวกเขาได้จากที่อยู่อีเมล
อย่างไรก็ตามใครที่ส่งรูปนี้มาให้เธอ แสดงว่าไม่ได้คิดร้ายต่อเธอ
ท้ายที่สุดสำหรับเธอเพียงแค่รู้ถึงเบาะแสสำคัญของเนลล์ก็พอ!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้รอยยิ้มที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซลีน
‘เนลล์ แกรอฉันก่อนเถอะ!’
‘แกใส่ร้ายฉัน? ฉันจะจับแกด้วยมือของฉันเอง แล้วฉันจะรอดูว่าแกจะอธิบายต่อสื่อและสาธารณชนอย่างไง! ‘
คืนนั้นเองที่เซลีนซื้อตั๋วเรือจากตลาดมืดไปยัง สถานที่พักผ่อนแสนสงบ และเดินตามคนอื่น ๆ ลงเรือไป
เธอยังไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่
อย่างแรกเลยเพราะว่าวิธีที่เธอแหกคุกออกมา อย่างที่สองหลังจากเรียนรู้จากเหตุการณ์ครั้งที่แล้วเธอกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่จะมีการโดนจับกุมตัว
ดังนั้นนอกจากส่งข้อความถึง แซลลี่ ยังส์ แล้วเธอยังคงต้องเก็บความลับจากทุกคน
…
เนลล์กำลังสอนลิซซี่เกี่ยวกับการปั้นดิน ทันใดนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฮันนา
เรื่องเกี่ยวกับแซลลี่ ที่ทำให้เกิดความวุ่นวายที่ซิงฮุย
หลังจากถอนหายใจและรู้สึกรำคาญแล้วเธอก็ถามหาแซลลี่
ที่น่าแปลกใจคือเมื่อมีการต่อสายแล้วก็ยังได้ยินเสียงตะโกนของอีกฝ่าย
เนลล์ขมวดคิ้วและวางสาย
เธออนุญาตให้พวกเขามาติดต่อเธอได้ทุกเมื่อที่ไม่มีใครอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอเต็มใจที่จะรับฟังคำหยาบคายที่ไร้มารยาทพ่นออกมาผ่านทางโทรศัพท์
ลิซซี่มองไปที่เธออย่างอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เธอวางสายโทรศัพท์ทันทีหลังจากรับสาย
“แม่ไม่มีความสุขเหรอคะ? มีคนทำให้แม่โกรธ!”
เนลล์ยิ้มให้เธอ
“เปล่าเลยค่ะ โลกนี้จะมีสัตว์อยู่ประเภทนึงถึงแม้ว่าเราจะไม่ชอบพวกมัน แต่เราก็ไม่สามารถหยุดไม่ให้มีพวกมันได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเพียงแค่เราอย่าสนใจพวกมันก็พอ”
ลิซซี่ พยักหน้าราวกับว่าเธอเข้าใจ
วินาทีต่อมาเธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “หนูไม่ชอบสัตว์ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะแม่ ตอนนี้หนูโตแล้ว ถ้าเราเจอพวกมันครั้งหน้าหนูจะฆ่าพวกมัน!”
เนลล์มองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของเด็กคนนั้นและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“โอเค ลิซซี่ของแม่ เป็นห่วงแม่มาก มาปั้นรูปปั้นดินกันต่อเถอะ!”
“ได้ค่ะ”
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมางานปั้นดินเผาแบบเรียบง่ายก็เสร็จสิ้นและลิซซี่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยดังนั้นเนลล์จึงพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอหลังจากล้างมือแล้ว
จากนั้นเธอก็รับสายของฮันนาอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่า?”
เสียงของฮันนาดูแปลกไป
“พี่เนลลี่ เซลีน เจนนิงส์ … หายตัวไป”
เนลล์ตกตะลึงและเลิกคิ้ว
“หมายความว่าไง?”
“เธอหายไปเมื่อวานตอนกลางดึกและตอนนี้ก็ยังไม่พบเธอ แซลลี่เอาแต่พูดว่าพี่เป็นคนพาเธอไปและยังแสดงข้อความที่เซลีน ส่งให้เธอบอกว่าเธอรู้ที่อยู่ของพี่และเธอกำลังตามหาพี่”
เนลล์ขมวดคิ้ว
“ในข้อความบอกที่อยู่หรือเปล่า?”
“เปล่า เรื่องนี้มันดูแปลก ๆ แต่เนื่องจากมีคนหายไปจากสถานีตำรวจมันเลยต้องมีความรับผิดชอบสูงจึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร
สื่อยังไม่ทราบเรื่องนี้เนื่องจากถูกตำรวจห้ามไว้ แซลลี่ยังคงหาเธอทุกที่แม้ไม่สำเร็จ และนั่นคือเหตุผลที่เธอสร้างความสับสนวุ่นวายในบริษัท และเรียกร้องให้พี่ส่งตัวเซลีนกลับมา!”
เนลล์ หัวเราะเยาะ
“เซลีนทำด้วยทองคำหรือไง? พอที่ฉันจะซ่อนเธอเหรอ? บอกเธอว่าฉันไม่เห็นเซลีนหรือได้ติดต่อเธอเลย
นอกจากนี้เธอยังเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เรื่องที่ฉันพูดกับเธอก่อนหน้านี้ให้ติดต่อฉันถ้าเธอตัดสินใจ ไม่อย่างนั้น ไม่ต้องสนใจเธอถ้าเธอกลับมาอีก”
ฮันนาพยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากวางสาย เนลล์ก็ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่พักนึง จากนั้นเธอก็เปิดคอมพิวเตอร์และอ่านข่าว
เหมือนอย่างที่ฮันนาพูดไม่มีข่าวเกี่ยวกับการหลบหนีของเซลีน
เนื่องจากก่อนหน้านี้ ซิลเวีย วอล์คเกอร์ เคยพาคนกลุ่มหนึ่งไปก่อความวุ่นวายที่ซิงฮุย ไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้น ถ้าหากในครั้งนี้เธอจะทำอีก
อย่างไรก็ตามเธอสงสัยว่าเซลีนเจอที่อยู่ของเธอจากไหนและเธอก็หลบหนีการจับกุม
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้มันดูน่าสงสัย
เนลล์นั่งคิดเงียบ ๆ อยู่นานโดยไม่สงสัยเงื่อนงำ
จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง
