ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 276 นัดเจอกันที่บาร์
กิดเดียนพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา
“ผมคิดว่าคุณเกลียดเธอ ผมเลยไม่ได้ได้คาดหวังว่าคุณจะช่วยเธอ คุณไม่ได้หึงใช่มั้ย?”
“หึงใคร? สเตฟานี การ์เร็ต เหรอ?”
กิดเดียนพยักหน้าตอบอย่างจริงจัง
เนลล์หยุดหัวเราะไม่ได้
“ทำไม? เพราะเธอจงใจเข้าใกล้คุณตอนอาหารมื้อกลางวันหรือไง?”
กิดเดียนทำหน้าบึ้ง
เขาหน้าบึ้งตึงเพราะท่าทีเล่น ๆ ของเธอ
เนลล์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“เอาน่า ฉันไม่ได้หึงที่เธอเคยเป็นแฟนเก่าของคุณ แล้วทำไมฉันต้องหึงตอนกินข้าวด้วยล่ะ? หรือว่าในอนาคตคุณต้องการให้ฉันหึงหวงคุณในทุก ๆ วันดีล่ะ เอาไหม?”
เนลล์เป็นคนที่ใจกว้างมากและเธอมองเห็นภาพรวมของเรื่องราวอย่างดี
เธอสามารถมองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจนในสิ่งที่เธอทำ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งถูกหรือเป็นสิ่งที่ผิดก็ตาม
เธอไม่เคยทำให้ตัวเธอเองไม่มีความสุขจากเรื่องที่ทำให้มันรกสมอง
ถึงเธอจะมีความสุขแต่กิดเดียนไม่
เขามองเธออย่างขมขื่น “ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณไม่แคร์ผมเลย?”
เนลล์หัวเราะห์อีกครั้ง
“คุณพูดอะไร ฉันไม่แคร์คุณเพราะว่าฉันไม่หึงคุณ? ประธานลีย์คะ? บอสลีย์? คุณควรจะมีความผู้ใหญ่กว่านี้หน่อยนะ”
กิดเดียนรู้สึกท้อใจ
ไม่อยากสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป เนลล์พูดแทรกขึ้นมา “อย่างไงก็เถอะ สเตฟานีเจอฉันแบบสบาย ๆ เธอมองมาที่ฉันถ้าเธอกลัวว่าฉันจะพูดอะไรออกไป คุณคิดไหมว่าเธอคงโกรธเคืองฉันเพราะเรื่องนี้
สีหน้ากิดเดียนเข้มขึ้น
“เธอไม่กล้าหรอก”
ผ่านไปสักพัก เขาพูดขึ้น “เนื่องจากมีศิลปินของ อันนิ่งอินเตอร์เนชั่นแนล เกี่ยวข้องด้วย ผมจะให้แมทธิวส่งใครบางคนไปตรวจสอบทีหลัง คุณไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะดีขึ้น”
เนลล์พยักหน้า
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สเตฟานียังคงเป็นคนของการ์เร็ต คนที่ยังเป็นเพื่อนกับลีย์
สำหรับจุดมุ่งหมายคุณผู้หญิงคนเก่า เธอยังไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับสเตฟานี
ในตอนเย็น กิดเดียนได้รับโทรศัพท์จาก เอลียา เดวิส ชวนออกไปดื่มที่บาร์ ฟังจากเสียงแล้วของเขาแล้ว เขาน่าจะอยู่ในอารมณ์เศร้าซึม
กิดเดียนไม่ได้กังวลที่เขาอารมณ์เศร้า อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะหลอกว่าไม่มีความสุข เพราะปกติเขาจะมาพร้อมกับดอกไม้มากกว่าสิบดอก ดังนั้นกิดเดียนจึงไม่มีอะไรกังวลเกี่ยวกับมันมากนัก
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากไป แต่เนลล์กลับอยากไป
เพราะว่าเธออยู่แต่ในเมืองหลวงมานานและเธอยังไม่เคยได้ไปบาร์สักที ดังนั้นเธอจึงสงสัยว่าบาร์ที่นี่จะแตกต่างไหม
ดังนั้นกิดเดียนจึงไม่อยากทำให้เธอเสียใจ เขาเลยขับรถอ้อมไปที่บาร์ L-VE บาร์ที่นี่ดังมากในหมู่ของผู้หญิงสวย ๆ ในเมืองหลวง เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปพวกเขาก็ถูกล้างด้วยคลื่นความร้อนจากด้านใน
ห้องโถงดูมีขีวิตชีวามาก ความรู้สึกเหมือนไหล่โดนถูและขาถูกรัด เพลงที่ถูกเปิดอย่างดังและแสงไฟที่ส่ายไปมา ขายหนุ่มและหญิงสาวจำนวนมากส่ายสบัดไปตามเสียงเพลง เพื่อปลดปล่อยพลังงานที่เหลืออยู่ในวันนี้
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เนลล์เคยมาในที่คล้าย ๆ แบบนี้ แต่เธอก็ยังไม่ชินกับมันอยู่ดี
พวกเขาสองคนตามหาห้องโถงแต่หาไม่เจอและติดต่อเอลียาไม่ได้
เธอลองโทรหาเขา แต่จู่ก็มีคนมาดึงโทรศัพท์ของเธอออก มีใครบางคนแตะที่ไหล่ของเธอ เธอหันหลังกลับไปดูและเห็นเขายืนอยู่ข้างหลัง
เนลล์ตกใจจนกระโดดหนีแบะถามเขาว่า “คุณโผล่มากจากไหนของคุณเนี้ย?
เอลียากวาดตาไปยังฝั่งห้องโถงที่อึกทึกครึกโครมก่อนจะพูดว่า “มากับผม”
พวกเขาทั้งสองยังคงงงแต่ตามเขาไปทางเดินที่ถอดยาวไปยังชั้นสองนั้นกว้างใหญ่มีห้องส่วนตัวทางด้านซ้ายและมีเก้าอี้บาร์เล็ก ๆ เรียงกันอยู่ด้านขวาพวกเขาสามารถมองเห็นการแสดงบนเวทีจากชั้นแรกโดยนั่งลงบนเก้าอี้บาร์
แทนที่จะเข้าไปในห้อง เอลียาให้พวกเขาไปที่เคาน์เตอร์ขนาดใหญ่เป็นวิวที่ดีที่สุดและนั่งลง
เมื่อพนักงานเสิร์ฟเข้ามาถามเครื่องดื่มจากพวกเขา เอลียาก็สั่งเบียร์จำนวนมาก
เนลล์มองดูคนรอบ ๆ ที่ผ่านมาแล้วผ่านไป เธอก็ตัวสั่นนิดหน่อย
“เอลียา ทำไมคุณถึงมาคนเดียวล่ะ? คุณกำลังทำอะไร?”
เนลล์สนใจทันที “คนเดียว? อ๋อ มีบางอย่างอยู่ในใจคุณสินะ”
อยู่ ๆ เอลียาสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นอึดอัดใจทันที
มันเหมือนกับว่ามีใครบางคนอ่านความคิดเขาได้
“ปะ ป่าวซะหน่อย”
เขาสบัดหัวของเขา แต่เขาไม่สามารถหยุดตาของเขาจากการเหลือบไปรอบ ๆ ได้เห็นได้ชัดเลยว่าเขากำลังโกหก
เนลล์ยิ้ม เมื่อเขาไม่ต้องการที่จะพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็จะไม่ถามถึงมัน พวกเขาทั้งสามคนพูดคุยและดื่มกัน
จริง ๆ แล้ว พรุ่งนี้เนลล์ต้องทำงาน เธอเลยไม่สามารถดื่มได้มากนัก เธอเลยดื่มแค่ไม่กี่แก้ว ก่อนที่จะส่งน้ำผลไม้มาแทน
ในตอนนั้น รูปร่างที่คุ้นตาดึงคงามสนใจของเธอ
เธอเห็นผู้หญิงกำลังเดินมาจากเคาน์เตอร์ด้านนอกซึ่งไม่ไกลมากนัก
เธอคนนั้นสวมใส่เสื้อสีเหลืองอ่อนกับกระโปรงสีขาว ผมยาวปะบ่า เธอแสดงถึงบรรยากาศที่เย็นชาและความหวานที่แตกต่างออกมา
มันหายากที่จะเห็นผู้หญิงแบบนี้ในบาร์
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเนลล์ไม่ได้อันนั้น แต่เป็นตัวตนของเธอ
ธารา การ์เร็ต?
เธอทำอะไรที่นี่
ตั้งแต่คราวที่แล้วที่เธอเจอกันสองครั้งในจินเฉิง เนลล์รู้สึกประทับใจกับคน ๆ นี้ แต่เธอไม่ได้คาดหวังที่จะเจอเธอที่นี่
เมื่อเธอหันไปมองเอลียาเธอก็พบว่าเขากำลังมองไปที่ธาราเหมือนกัน เขาจ้องมองเธออย่างหลงไหล และทำให้ใจของเขากระตุก
“เอลียา คุณรู้จักเธอไหม?”
เนลล์ชี้ไปที่ผู้หญิงคนข้างกลังและถาม
เอลียากลับคืนสู้ความจริง รูปร่างที่ซับซ้อนเขาไปในดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะสบัดหัวของเขา เนลล์ยิ้ม “ฉันรู้จักเธอนะ แต่ว่าฉันไม่ได้สนิทกับเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวการ์เร็ต ฉันคิดว่าเธอเป็นญาติห่าง ๆ
ใบหน้าของเอลียาห์ยังคงไม่แสดงความสนใจอะไร
เมื่อเขามองไปที่ธารา สายตาที่จ้องมองของเขาก็ยิ่งลึกขึ้นเรื่อย ๆ
เนลล์สับสนเล็กน้อย
กิดเดียนขมวดคิ้วและเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า “เอลียา ถ้าคุณชอบเธอ ก็ลุกขึ้นไปหาเธอ ทำไมยังนั่งทำหน้าไม่พอใจและดื่มอยู่อีก?”
เอลียาสะดุ้งและหน้าซีดทันที
เนลล์มองไปที่เขาและหันหลังไปมองธารา ที่นั่งอยู่ไม่ไกลและยิ้ม “เหมือนคุณจะรู้ว่าวันนี้เธอจะมานะ คุณเลยจงใจมาที่นี่?”
เอลียายังคงเงียบ ซึ่งเป็นการยอมรับเป็นนัย ๆ
เนลล์ไม่เข้าใจ
“ถ้าคุณชอบเธอ ไปหาเธอสิ คุณชายเดวิส คุณมีความสามารถ ร่ำรวยและน่าสนใจ คุณกลัวอะไรอยู่?”
เอลียากำลังถ่วงเวลาและเปิดปากของเขา เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็ปิดมันอีกครั้ง
เนลล์กำลังจะโน้มน้าวเขาอีกครั้ง ฝ่ามือของเธออยู่ใต้โต๊ะกลับถูกบีบด้วยกิดเดียนทันที
เขาพูดว่า “โอเค ถ้าคุณไม่ต้องการเดินไปหาเธอ ก็ดื่มแค่เบียร์ และหยุดจ้องมองไปที่เธอ คนอื่น ๆ จะคิดว่าคุณเป็นโรคจิต
เนลล์คิดว่ามันตลก แต่เธอก็เข้าใจเขาเหมือนกัน
มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นมากที่สุด ตั้งแต่ที่เอลียาไม่เต็มใจที่จะพูด พวกเขาก็จะไม่บังคับ
จากนั้น ทั้งสามก็หยุดพูดคุยกัน เอลียาก็ดื่มต่ออีกหลายแก้ว ตอนนี้เขาเหมือนจะจมน้ำตายด้วยแอลกอฮอล์จากความความเสียใจ
ตรงที่เคาน์เตอร์บาร์ ธาราพูดคุยกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเธอก่อนที่เธอจะจากไป
