ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 286 แปลกนิดหน่อย
เนลล์ชะงักและพูดขึ้น “ฉันสุภาพกับคุณ เพราะคุณเป็นป้าของกิดเดียน และคุณดูแลเขามาตั้งแต่เขายังเด็ก
“อย่างไรก็ตามฉันเป็นคนแปลก ๆ มากกว่า และฉันไม่ชอบให้คนมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันเกรงว่าจะต้องปฏิเสธถ้าคุณป้ายังยืนกรานอยู่แบบนี้
“นอกจากนี้ เฟิงเฉียว วิลล่า ก็เป็นบ้านของฉัน ก่อนจะมาครั้งหน้ากรุณาแจ้งฉันก่อน
“สำหรับแจกันโบราณพวกนั้นฉันไม่รู้ว่ามันเป็นของขวัญจากคุณป้า ฉันสั่งให้คนเอาไปทิ้งแล้ว แต่ไม่ต้องห่วง ฉันสามารถคืนแจกันให้คุณป้าได้ ถ้าคุณป้าต้องการ ฉันรับประกันได้เลยว่ามันจะไม่เป็นแจกันถูกแน่ ๆ ”
จากนั้นเธอก็สั่งให้คนนำแจกันที่เก็บไว้ออกมา
จีนเปลี่ยนสีหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว
“เนลล์ เจนนิงส์! อย่ามาตลกกับฉัน! ฉันกำลังพูดถึงแจกันหรือไง? สิ่งที่ฉันกำลังพูดคือ แกไม่คู่ควรกับกิดเดียน!
“แกเป็นแค่ผู้หญิงที่ไร้เดียงสา แกคิดว่าแกเป็นใคร? แน่นอนว่าตอนนี้กิดเดียนกำลังนามใจแก แต่แกคิดว่าเขาจะให้ความสำคัญกับแกตลอดไปงั้นหรอ?”
“ให้ฉันบอกแกไหม ว่ามีคุณผู้หญิงเพียงคนเดียวในตระกูลลีย์ และนั่นก็คือ … ”
“จีน ลีย์ !”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนอันน่ากลัวดังมาจากทางประตู
จากนั้นใบหน้าของกิดเดียนก็มาพร้อมกับการก้าวขายาว ๆ เข้ามา
จีนกัดลิ้นทันทีที่เจอกิเดียน เปลี่ยนไป 180 องศาในทัศนคติ ใบหน้าที่มองด้วยความโกรธของเธอ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทั้งหมดทันที เธอต้อนรับเขากลับเข้ามา
“อ้าว กิดเดียน กลับบ้านมาแล้วเหรอ?”
กิดเดียนขมวดคิ้ว
“ป้ามาทำอะไรที่นี่?”
จีนยิ้มอย่างขมขื่นกับใบหน้าที่โหดร้ายของเขา
“ไม่มีอะไร วันนี้ป้าบังเอิญผ่านมาที่นี่ ก็เลยแวะมา”
หลังจากหยุดไปชั่วครู่เธอพูดต่อ “กิดเดียน ป้าไม่พอใจที่เห็นเธอรื้อแจกันโบราณทั้งหมดที่ป้าให้เธอ น้ำเสียงของป้าก็เลยเปลี่ยน แต่ป้าไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่ภรรยาของเธอพูดราวกับว่าป้าต้องการแจกันคืนจริง ๆ… ”
เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค แต่มีการวางคำใบ้ทิ้งไว้ในคำพูดของเธอ
โดยพื้นฐานแล้วจีนคิดว่าเนลล์ เป็นคนใจแคบ และไม่มีใครสามารถพูดต่อต้านได้
ในฐานะที่แก่กว่า จีนต้องระวังคำพูดของเธอ
กิดเดียนเหลือบมองเธอ
“ผมสั่งให้เก็บแจกันเอง”
จีนรู้สึกมึนงง
เนลล์อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ปิดปากของเธอลงในที่สุด
จีนเรียกสติกลับมา และยิ้มอย่างเชื่องช้า
“อ้อ เข้าใจแล้ว ป้าเดาว่ามันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฮ่าฮ่า… ป้าคิดว่าเป็นเนลล์ที่เก็บของพวกนั้น! เธอยังเด็กอยู่คงไม่ชอบของเก่าทำนองนี้แน่ ๆ ถ้าเธอไม่ชอบพวกมันป้าสามารถส่งของอื่น ๆ ให้ในครั้งหน้า”
กิดเดียนขัดจังหวะอย่างตรงไปตรงมา “ไม่จำเป็นครับ”
เขาจับมือเนลล์
“มีอะไรอีกไหมครับ? ป้าควรจะกลับไปได้แล้ว หากไม่มีอะไร เนลลี่และผมเหนื่อย เรากำลังจะเข้านอนแล้ว”
รอยยิ้มบนใบหน้าของจีนแข็งขึ้นอีกครั้ง
ครู่ต่อมาเธอพยักหน้า
“โอ้ ไม่มีอะไรแล้ว ป้าไม่ควรรบกวนการพักผ่อนของเธอแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น ป้าจะกลับแล้ว”
เธอจากไป
หลังจากที่จีนขอตัวแล้ว เนลล์ก็มองดูร่างที่ยอมถอยไปพร้อมกับขมวดคิ้ว
ภายใต้ความรู้สึกว่าเนลล์ไม่มีความสุขเนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ กิดเดียนถอนหายใจและอธิบายว่า “เธอเป็นอย่างนั้น อย่าใส่ใจเลย ผมจะให้คนคอยจับตาดูเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่มาอีก เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอต้องการ”
เนลล์ส่ายหัว
“ไม่ ฉันคิดว่ามันแปลกไปหน่อย”
“หืม?”
เนลล์ขยับสายตาไปที่กิดเดียน
“คุณไม่คิดว่ามันแปลกเหรอที่จู่ ๆ เธอก็เดินเข้ามา และมาโยนอารมณ์ฉุนเฉียวใส่ ก่อนจะถามเกี่ยวกับแจกัน”
ตามคำเตือนของเนลล์ กิดเดียนก็คิดว่ามันแปลกอยู่
จีนอาจเป็นคนหลง ๆ ลืม ๆ ประชดประชัน และชอบคิดมาก
อย่างไรก็ตามเธอเป็นคนใจกว้างในเรื่องของเงินเสมอ
แม้ว่าเธอจะทนสายตาของเนลล์ไม่ได้ และอยากจะเหวี่ยงเธอไปรอบ ๆ แต่จีนก็จะไม่ทำอะไรมากจากสิ่งที่มีอยู่แล้ว
นอกจากนี้ คนเรามีอิสระที่จะเก็บสิ่งของพรสวรรค์เหล่านี้ไว้ในที่ที่พวกเขาชอบได้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?
แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเดินทางมาที่นี่โดยเฉพาะในวันนี้ เพื่อแจกันเหล่านั้น
กิดเดียนขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงความคิดนั้น
เนลล์ตอบอย่างเคร่งขรึม “ฉันสังเกตว่าสาวใช้ระมัดระวังเป็นพิเศษในการทำความสะอาดแจกันแต่ละใบในทุกวัน ราวกับว่าพวกเขากลัวว่าจะทำมันแตก มันดูลำบากจริง ๆ นะ
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันเก็บมัน และเปลี่ยนสิ่งที่น่าใช้เพื่อโชว์ ฉันไม่คิดว่าเธอจะมาคุยเรื่องนี้ในวันนี้ ฉันมีความรู้สึกว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอพูดเรื่องนี้”
กิดเดียนพยักหน้าและปลอบใจเธอ “อย่าคิดมากเกินไป ผมมีคนตรวจสอบเรื่องนี้ อย่าสนใจเธอ ถ้าเธอกลับมาอีก”
เนลล์ขอบคุณสําหรับเรื่องนี้
วันรุ่งขึ้นเนลล์มาที่กองถ่ายตามปกติ ในช่วงพักเธอได้ยินนักแสดงสองคนคุยกันเรื่องการประมูลเครื่องประดับที่กำลังเกิดขึ้นในเมืองหลวงในอีกสามวันที่จะถึง
เธอไม่ได้สนใจเครื่องประดับมากนัก แต่จำได้ว่าอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าจะเป็นวันเกิดปีที่ 70 ของคุณยายทวด
คุณยายทวดไม่สนใจสิ่งใดเป็นพิเศษนอกจากการสะสมเครื่องประดับที่สวยงามไว้ไม่กี่ชิ้น
เล่ากันว่าเมื่อครั้งที่คุณยายทวดยังเด็ก เธอเคยฝึกงานเพื่อเรียนการออกแบบเครื่องประดับ
การประมูลจะต้องเป็นงานที่ใหญ่ และได้รับความชื่นชอบแน่ ๆ น่าจะมีเครื่องประดับหายากมากมายให้เห็น
เนลล์ครุ่นคิดสักพักก่อนที่จะสอบถามเกี่ยวกับสถานที่ในการประมูลเครื่องประดับจากนักแสดงทั้งสอง จากนั้นเธอก็แจ้งให้ กิดเดียนหาตั๋วสองใบเพื่อที่เธอจะได้ไปดูในวันนั้นด้วยตัวเอง
สามวันต่อมาในงานการประมูลเครื่องประดับ
วันนี้เนลล์ใส่ชุดเดรสลูกไม้สีดำ พร้อมเสื้อกันลมสีแดงทับและหมวกให้เข้ากัน เธอแต่งตัวค่อนข้างเรียบง่าย
ในขณะเดียวกันกิดเดียนก็สวมสูทสีดำ และผมที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งคู่จับฉลากหมายเลข และนั่งในที่ ๆ กำหนดไว้
พวกเขาไม่ได้นั่งด้านหน้า เนื่องจากเนลล์ไม่ต้องการดึงดูดความสนใจ เธอจึงเลือกที่นั่งตรงกลางในแถวที่สาม
อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ที่พวกเขาไม่อยากให้เกิดขึ้น พวกเขาได้เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินใกล้เข้ามาในขณะที่พวกเขานั่งลง
“โจเอล ฟอสเตอร์? เขามาที่นี่ด้วยเหรอ?”
ในฐานะทายาทของผู้อุปถัมภ์หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ โจเอลแตกต่างจากพี่น้องที่เหลือของเขา เขาแหวกแนวและไม่เคยทำตามกฎ มักเป็นที่รู้จักในนามของเสือผู้หญิง เขาเป็นแหล่งของความเจ็บปวดให้กับผู้ใหญ่ของตระกูลฟอสเตอร์
โจเอลก็สังเกตเห็นพวกเขาเช่นกัน อย่างไรก็ตามแม้ว่าเนลล์ต้องการปิดบังตัว และการปรากฏตัวของกิดเดียนก็ไม่ควรที่จะเกิดขค้น
คนอื่นอาจจำเขาไม่ได้จากการพบกันโดยบังเอิญ แต่โจเอลเติบโตมาพร้อมกับกิดเดียนหลายครั้ง แน่นอนว่าเขาจะจำพวกเขาได้ในแวบแรก
“พี่ พี่สะใภ้!”
ด้วยความดีใจโจเอลร้องออกมาและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
เนลล์ยกนิ้วขึ้นมา เธอกลัวว่าความวุ่นวายที่เขาก่อขึ้นอาจทำให้คนสนใจ และกดมันลงบนริมฝีปากของเธอ จุ๊ ๆ เพื่อบอกให้เขาปิดปาก
