ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 298 สอนพวกเราด้วย ผู้เชี่ยวชาญ!
เนลล์และธาราไม่ได้สนิทกัน และไม่มีความโกรธเคืองต่อกัน แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดธาราเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ธาราเป็นลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของสเตฟานี สเตฟานีสนใจกิดเดียนมาโดยตลอด แต่เนลล์ก็ยังชวนญาติของเธอไปทานอาหารค่ำ เธอจะไม่มีปัญหากับการทำแบบนี้ใช่ไหม?
ดูเหมือนว่าธารา เธอน่าจะเป็นคนที่รู้จักกาลเทศะ เธอจะไม่ตอบตกลงใช่ไหม ใช่แหละมั้ง?
ตาของธาราสดใสขึ้นอย่างนึกไม่ถึง และเธอก็ตอบตกลงในทันที
“ตกลง ฉันจะร่วมวงกับพวกคุณทุกคน”
เนลล์พูดไม่ออก
เธอเดินนำธาราเข้าไปในห้องส่วนตัวด้วยสีหน้าเคอะเขิน
ทุกคนเห็นเธอ ก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน
โชคดีที่ผู้เข้าร่วมงานบางคนอย่างโจเอล และไซมอนเป็นคนฉลาด ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่ได้มีอคติกับสเตฟานี
แม้ว่านามสกุลของธารา แต่เธอและสเตฟานีก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่ห่างไกลกัน
พ่อของธาราเป็นเพียงส่วนที่ขยายออกไปของครอบครัวการ์เร็ตต์ ถึงแม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในเมืองหลวง แต่เขาก็เป็นก็แค่จัดการธุรกิจขนาดเล็กและไม่มีอะไรเทียบได้กับสายตรงของตระกูลการ์เร็ต
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ธาราไม่อยู่ในลำดับของการแย่งชิงอำนาจครอบครัวไม่เหมือนกับสเตฟานี
ไม่มีใครต่อต้านเธอ นอกจากนี้เธอยังเป็นมิตรและมีเสน่ห์ ใครที่ได้รู้จักเธอ ต่างก็รู้ว่าเธอค่อนข้างน่ารักเช่นกัน ด้วยเหตุนี้เธอจึงเข้ากับผู้เข้าร่วมงานได้เป็นอย่างดี
โอเวน แจ็คแมน เป็นคนสุดท้ายที่มาถึง มีบางอย่างเกิดขึ้นที่โรงพยาบาลและเขาต้องเข้ารับการรักษานั้น อาชีพของเขานั้นสุดยอดมาก ดังนั้นคนอื่น ๆ จึงไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่
เมื่อเขามาถึง เนลล์สั่งบริกรเพื่อเพิ่มจานอาหาร โอเวนสวมเสื้อโค้ทสีกาแฟตัวใหญ่และมีผ้าพันคอรอบคอ เขาให้ความรู้สึกที่นุ่มนวล และดูเฉลียวฉลาด
ธารากำลังย่างเนื้อ เครื่องเคียงของหม้อไฟนั้นเหมาะกับรสนิยมของเธอ เธอจึงยุ่งอยู่กับการตักอาหาร
อย่างไรก็ตาม เขาเข้ามาในขณะที่เธอกำลังยัดชิ้นเนื้อเข้าปากของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างไปด้วยความตกใจและใบหน้าของเธอแดงก่ำ เนื้อหลุดเข้าไปในลำคอของเธอและติดอยู่ในนั้น ทำให้ธาราสำลักและไอเสียงดัง
โอเวนประหลาดใจเมื่อเห็นธาราและถามว่า “ธารา คุณมาทำอะไรที่นี่?”
ธาราดื่มน้ำเต็มปาก และกลืนเนื้อชิ้นนั้นเข้าไปในที่สุด เธอคิดว่าก่อนหน้านี้เธอคงดูน่าเกลียด และน่าอายขนาดไหน เขาเห็นเธอได้ยังไง
หลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ และทักทายเขาด้วยรอยยิ้มเขินอาย
“สวัสดีตอนเย็นค่ะ รุ่นพี่”
ทุกคนประหลาดใจ
“อะไรรุ่นพี่? รู้จักกันเหรอ?”
โอเวนอธิบายอย่างเร่งรีบว่า “อ๋อ ก็ไม่มีอะไรหรอก คุณคงไม่ทราบว่าผมได้ตั้งศูนย์วิจัยทางการแพทย์ของตัวเองขึ้นมา? ก่อนหน้านี้เธอมาสัมภาษณ์งานและตอนนี้เป็นผู้ช่วยของผม”
ผู้เข้าร่วมงานได้รู้อย่างประหลาดใจ
พวกเขารู้ว่าธาราเป็นนักศึกษาแพทย์ แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าเธอจะได้ทำงานกับโอเวน
ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงรู้สึกเป็นญาติกับธารามากขึ้น
บริกรมาจัดที่นั่งให้โอเวน ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ และทุกคนก็รับประทานอาหาร เล่าเรื่องตลก อย่างไรก็ตามใบหน้าของธารายังคงแดงด้วยความลำบากใจ เธอก้มหน้าลงและกินโดยไม่พูดอะไรสักคำ
หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จ โจเอลก็ตื้อเพื่อนของเขาให้เล่นเกมกับเขา
เขาเป็นนักเล่นเกมตัวยง ในขณะที่คนที่เหลือไม่มีอะไรจะทำพวกเขาจึงยอมทำตามความปรารถนาของเขา
คนกลุ่มนี้นั่งเป็นวงกลมบนโซฟา และเตรียมโทรศัพท์ของพวกเขาให้พร้อม
เลียมไม่ได้เล่นเกมนั้น เขาจึงไม่ได้เข้าร่วมวงกับพวกเขา แต่เจเน็ตเล่น
ดังนั้น เจเน็ต, เนลล์, ลูซี่, โจเอล และโอเวน จึงรวมตัวกันเป็นทีม
กิดเดียนนั่งข้างเนลล์ และกลายเป็นที่ปรึกษาของเธอ
เนลล์กังวลว่าเกมจะดำเนินต่อไปจนถึงดึก และทำให้เสียระบบการนอนของเด็ก เธอจึงมอบหมายให้แมทธิวพาลิซซี่กลับบ้าน
เนลล์รับบทเป็นนักรบอันดับต้น ๆ ในขณะที่ลูซี่เลือกเป็นนักฆ่า
เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นลูซี่พูดว่า “โจเอลซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ เราจะซุ่มโจมตีพวกเขา
พวกเขาจะขโมยบัพบลูของเราแน่นอน ดังนั้นอย่าให้โอกาสพวกเขา”
แน่นอนว่าโจเอลเห็นด้วยกับแผนของเธอ
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาไปถึงพุ่มไม้เขาสังเกตเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ และลดการป้องกันของเขาลง ทันใดนั้นนักฆ่าก็เข้าโจมตีเขา
มันสายเกินไปที่โจเอลจะซ่อนตัว ในไม่ช้าเขาก็ถูกฆ่า และเขาที่เล่นเป็นนักเวทย์ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
เขาตกใจ และตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น จึงร้องอุทานว่า “บ้าเอ้ย! ไอ้นั่นมันซุ่มโจมตีผม! ผมทำพลาดอย่างโง่ ๆ เลย!”
ลูซี่เหลือบมองเขาและกลอกตา
ไร้สาระ! คุณไม่ควรซุ่มโจมตีอีกฝ่ายหรือไง? นอกจากนี้เธอสังเกตเห็นคน ๆ นั้น แต่เขาไม่เห็นและเขาก็เดินหน้าต่อไป เขายื่นศีรษะให้ศัตรูโดยไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย!
เธอส่ายหัวอย่างสิ้นหวังและพึมพำ “อย่าเพิ่งรีบร้อน”
โจเอลไม่พอใจ เมื่อเขาเกิดใหม่เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและประกาศว่า “ได้ยินนี่ อย่าดูถูกความสามารถของผม ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกม!”
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาพูดจบเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดก็เล็ดลอดออกมาจากผู้เล่นในเกม
นักเวทย์โจเอลถูกฆ่าอีกครั้ง
ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ขณะที่เขาจ้องไปที่หน้าจอของเขา ในวินาทีถัดไป…
“ฆ่าครั้งที่สอง!”
ผู้เล่นของเนลล์ปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าและเปิดตัวการฆ่าสองครั้งอย่างรวดเร็ว
โจเอลตัวแข็งจากนั้นเขาก็ประจบให้เนลล์ขึ้น “บ้าเอ้ย! มันยอดเยี่ยมและแปลกมาก!”
เนลล์โค้งริมฝีปากและยิ้มอย่างอ่อนล้า “โอ้ ไม่มีอะไรเลยนะ”
เจเน็ตหัวเราะเบา ๆ “คุณสเมิร์ฟ คุณเป็นคนขี้แพ้ถ้าคุณไม่สอนกลเม็ดของคุณให้เรา”
ในขณะเดียวกัน นักธนู ที่เธอเล่น และซัพพอร์ตที่รับบทโดยโอเวน ได้ลืมเลนล่าง และมาที่เลนกลางเพื่อช่วยเนลล์
ในขณะที่เธอไปฟาร์มป่าของฝ่ายตรงข้าม เธออธิบายกับโจเอลว่า “ขอบอกเลยว่าเธอเป็นผู้เล่นคนเดียวในหมู่พวกเราที่มีดาวยี่สิบดวง เธอเป็นมืออาชีพ!”
เมื่อเธอพูดจบเธอก็ได้ยินโอเวนพูดว่า “ระวัง”
ร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ เพื่อปกป้องเจเน็ต โอเวนได้เสียสละตัวเอง เมื่อทุกคนรู้ตัว ตัวละครของโอเวนก็ตายไปแล้ว
เจเน็ตอึ้งและรู้สึกแย่นิดหน่อย
“ขอโทษด้วยนะหมอแจ็คแมน ฉันพูดไปเรื่อยเปื่อย เลยไม่ได้ระวังอะไรเลย”
โอเวนตอบอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร”
รอบนั้นจบลงอย่างรวดเร็ว ในฐานะสเมิร์ฟเนลล์ได้ควบคุมศัตรูคนอื่น ๆ
หลังจากนั้นเธอก็หันไปหากิดเดียน “คุณอยากเล่นไหม? มันสนุกมากนะ”
กิดเดียนส่ายหัว “ผมจะดู”
โจเอลรบกวนเขา “เอ๊ะ มันไม่สนุกเลยที่จะนั่งดูเฉย ๆ มาเล่นกับพวกเรา! เราสามารถสร้างห้องได้ จะสามต่อสี่หรือสามต่อสามดีล่ะ?”
เนลล์เงยหน้าขึ้นและอุทาน “เจ๋ง! จัดมา!”
โจเอลหัวเราะ “ผมจะถามตาแก่เลียมว่าเขาอยากมาเล่นกับเราไหม?!”
จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปข้างนอก
ในขณะเดียวกันเลียมอยู่ที่ระเบียง และคุยโทรศัพท์กับใครบางคน
เมื่อโจเอลมาถึงเลียมก็วางสาย และประหลาดใจที่เห็นเขา
