ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 305 เป็นคนรักของเขา
แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่ทำไมถึงไม่พอใจเมื่อมันออกจากปากของเขา?
เจเน็ตต่อต้านการรบเร้า เธอกลอกตาและพูดอย่างรังเกียจว่า “อย่ากดดัน ฉันบอกคุณแล้วไง ซันนี่ไม่ต้องการพ่ออย่างคุณ”
“พ่ออย่างผมมันทำไมเหรอ ถ้าไม่มีผมจะมีเขาไหม?”
“คุณ!”
เจเน็ตไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้น เธอรู้สึกโกรธเขา
แน่นอนว่าผู้หญิงมักจะเสียเปรียบเสมอ เมื่อพูดเล่นกับพวกอันธพาล
เธอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วพูดว่า “โอเค ถ้าคุณอยากเป็นที่รู้จักในฐานะพ่อคุณสามารถรอจนกว่าเขาโต ถ้าเขาชอบคุณจริง ๆ เขาสามารถไปกับคุณ ฉันจะไม่หยุดเขา แต่ก่อนหน้านั้น อย่าหวังว่าตระกูลกริฟฟินจะพรากเขาไปได้! ”
เลียมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น
เขากอดอกขมวดคิ้วสักครู่แล้วถามว่า “คุณมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับครอบครัวกริฟฟิน หรือเปล่า?”
เจเน็ตตอบกลับเบา ๆ ในลำคอโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา
เลียมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดต่อ “ไม่มีใครในครอบครัวกริฟฟินเคยบอกเลยว่าต้องการพาลูกของคุณไปรวมทั้งผมด้วย”
เจเน็ตตะลึง
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย
“คุณพยายามจะหว่านล้อมฉันหรือไง?”
“ผมเหรอ?”
เจเน็ตเงียบไปชั่วขณะ
เหมือนที่เขาพูดมันดูเหมือนว่าไม่จำเป็น
ตอนนี้เขาไม่ใช่ชายหนุ่มผู้อ้างว้างอย่างที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป เขาไม่จำเป็นต้องมองหาใครอีกต่อไป เขาสามารถมีทุกสิ่งที่ต้องการโดยธรรมชาติ เขาไม่จำเป็นต้องหลอกลวง หรือหว่านล้อมใคร
แค่นั้นเจเน็ตก็รู้สึกสบายขึ้น
อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมีความคิดที่สองหลังจากนึกถึงทัศนคติก่อนหน้านี้ที่ประเทศ F
เธอจึงถามอย่างใจจดใจจ่อ “ก่อนหน้านี้คุณ … ”
เลียมหัวเราะเบา ๆ
เขาไม่ได้หัวเราะบ่อย ๆ แม้ว่าเขาจะยิ้มเขาก็เพียงแค่กระตุกมุมปากเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ยิ้มมากนัก แต่เป็นการประชดประชันแทน
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะเห็นเขายิ้ม เจเน็ตก็ตะลึงเล็กน้อย
เลียมเป็นคนหน้าตาดี เมื่อเขาไม่ยิ้มเขาก็ดูเย็นชาและก้าวร้าว
เมื่อเขาหัวเราะ ราวกับว่าดวงอาทิตย์ขึ้นในที่ที่เย็นจัดอย่างฉับพลัน ทําให้คนอื่นรู้สึกเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก
มันลึกลับจนเจเน็ตรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย
ในวินาทีต่อมาเธอได้ยินเขาพูดว่า “ผมคิดว่า คุณทนไม่ได้ที่จะแยกทางกับลูก และลูกก็ต้องพึ่งพาคุณ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะไม่แยกคุณทั้งคู่ออกจากกัน”
เจเน็ตตกตะลึง ความรู้สึกยินดีก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินชายคนนั้นพูดอีกครั้งว่า “ทำไม ไม่ … คุณทั้งสองคนมาอยู่กับผมล่ะ?”
รอยยิ้มของเจเน็ตหยุดนิ่งทันที
ดูเหมือนว่าเลียมจะจริงจัง ในขณะที่เขาจับคางของเขาราวกับว่าเขากำลังคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้
เจเน็ตโกรธเขา
“ตงไม่มีทางแบบที่คุณต้องการ!”
เธอผลักเขาอย่างโกรธ ๆ
“ออกไป อย่าให้ฉันเจอคุณที่นี่อีก!”
เลียมคว้ามือของเธอ และหยุดที่ประตูโดยที่เขาไม่ขยับเขยื่อนไม่ว่าเธอจะผลักมากแค่ไหนก็ตาม
เจเน็ตโกรธมากจน กัดมือเขาไปอย่างแรง
แขนของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ มันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้ฟันหน้าของเธอเกือบจะหัก
เจเน็ตอยากจะร้องไห้ด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นเธอโกรธจัดเป็นเรื่องยากที่เลียมจะอารมณ์ดี
เขาจับคางของเธอบังคับให้เธอปล่อยมือ และยกศีรษะขึ้น
เจเน็ตดิ้นไปมาอย่างไร้ประโยชน์ เธอตะโกนใส่เขา “เลียม แจ็คแมน! คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าคุณรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอแบบนี้ได้ไง??”
“ผู้หญิงอ่อนแอ?” เลียมดูเหมือนว่าเขาได้ยินเรื่องตลกและยิ้มเยาะ “ผมจำไม่ได้ว่าคุณเป็นผู้หญิงอ่อนแอ คุณควรจะรู้ดีที่สุดว่าผมเป็นผู้ชายหรือเปล่า?”
เจเน็ตพูดไม่ออก
เธอหน้าแดง ไม่รู้ว่าเธอเขินหรือโกรธ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กัดฟันและพูดว่า “หยุดฝันฉันจะบอกคุณตอนนี้ ว่าฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ!”
เลียมเลิกคิ้ว
ดวงตาที่เย็นชาอยู่แล้วของเขาก็ยิ่งเย็นลง
“คุณคิดอะไรอยู่? ผมไม่เคยบอกว่าจะแต่งงานกับคุณ”
เจเน็ตตะลึง
จากนั้นการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“แล้วนายหมายความว่ายังไง?”
“โอ้ เราเป็นคนสมัยใหม่การมีความสัมพันธ์กันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง ถ้าต้องรับผิดชอบจนกว่าความสัมพันธ์จะจบลง ทุกคนก็คงเป็นนักบุญแห่งความรักสิ”
ใบหน้าของเจเน็ตซีดลงด้วยความโกรธในคำพูดของเขา
เธอกัดฟันและพูดว่า “เลียมทำไมครั้งที่แล้วฉันไม่เห็นว่าคุณหน้าด้านขนาดนี้?”
เลียมยิ้มเยาะ
“ใช่ ครั้งที่แล้วผมไม่รู้ว่าคนหน้าด้านต้องทำยังไง แต่สิ่งเหล่านี้ผมเรียนรู้จากครอบครัวแฮนค็อกไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คุณแฮนค็อกรู้สึกได้ถึงความอัปยศแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้น ว่าไหม?”
เจเน็ตตะคอก
“อยากให้ฉันเป็นแฟนของคุณหรือไง ฝันไปเถอะ ฉันจะบอกคุณให้ว่าแม้ผู้ชายทุกคนในโลกจะตายไปแล้ว ฉันก็จะไม่อยู่กับคุณ”
ความเยาะเย้ยฉายผ่านดวงตาของเลียม
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงบอกว่าคนในตระกูลแฮนค็อกชอบป่าวประกาศเรื่องของตัวเอง แฟนเหรอนั่นคือคำพูดเพื่อรักษาหน้าของคุณ คุณแฮนค็อกอันที่จริงพูดอย่างตรงไปตรงมาคุณเป็นแค่เมียน้อย ตอนนี้คุณเข้าใจไหม?”
ใบหน้าของเจเน็ตซีดราวกับเจอผี
เขาบีบคางเธอเบา ๆ แล้วปล่อยมือ
“นี่เป็นเงื่อนไขที่ดีมากสำหรับคุณ ลองคิดดูให้ดีและให้คำตอบกับผม”
หลังจากนั้นเขาก็หันหลังและจากไป
เนลล์เพิ่งรู้เรื่องการเข้าโรงพยาบาลของซันนี่ในตอนเที่ยง
เธอรีบไปโรงพยาบาลทันที ทารกเพิ่งได้รับการเขคและนอนหลับสบายบนเตียงที่อุ่น
เธอดึงเจเน็ตมาข้าง ๆ เธอแล้วถามว่า “เขาสบายดีไหม?”
เจเน็ตส่ายหัว
“ไข้ลดลง ตอนนี้มีแค่อาการตัวเหลืองหมอบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรง”
เนลล์รู้สึกโล่งใจ
“เมื่อคืนแกน่าจะโทรหาฉันนะ แกมาที่นี่ได้ยังไงในขณะที่พาเด็กมาด้วย”
เจเน็ตฝืนยิ้ม
โดยไม่พูดถึงเลียมเธอบอกเพียงว่า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร วันนี้แกไม่มีการถ่ายทำหรือไง แกถึงว่างมาดู?”
เนลล์มองเธออย่างโกรธ ๆ
“ลูกทูนหัวของฉันป่วย ฉันไม่สามารถลางานได้สักวันเลยเหรอ?”
เจเน็ตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “อย่าทำให้เขาเสียนิสัยสิ ตอนนี้มันโอเคเพราะเขายังเด็ก แต่เขาจะเป็นเด็กเอาแต่ใจเมื่อเขาโตขึ้น”
เนลล์ส่ายหัว
“เขาจะไม่เป็นแบบนั้น”
เธอเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของทารก อาการไข้บรรเทาลงมีเพียงใบหน้าเล็ก ๆ สีชมพูตอนนี้เป็นสีเหลือง เขาดูน่าสงสารเป็นอย่งามาก
เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เธอกระซิบกับลูกน้อยว่า “ซันนี่ตัวน้อย หนูต้องมีสุขภาพแข็งแรงและหายป่วยเร็ว ๆ เมื่อหนูดีขึ้นแม่ทูลหัวจะพาหนูไปทานอาหารอร่อย ๆ และเล่นฟุตบอลกับหนู”
หัวใจของเจเน็ตรู้สึกอบอุ่นขณะมองดู
เป็นเวลาตอนกลางคืนแล้ว เมื่อพวกเขาออกมาจากโรงพยาบาล
เนลล์มาทานอาหารเย็นกับเจเน็ตก่อนจากไป
ตอนแรกเธอต้องการไปอยู่กับเจเน็ตในคืนนี้ แต่เจเน็ตปฏิเสธอย่างจริงจัง
เนื่องจากมีคาเรนอยู่ใกล้ ๆ บวกกับมีแพทย์และพยาบาลจำนวนมากจึงมีความช่วยเหลือเพียงพออยู่แล้ว
ถ้าเนลล์อยู่เธอจะทำอะไรไม่ได้ นอกจากได้แค่เป็นห่วง
