ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 306 ของขวัญวันเกิด
เนลล์ก็เข้าใจเธอ จึงไม่ยืนกรานที่จะอยู่ต่อ
ไม่กี่วันต่อมาการแสดงเรื่องใหม่ของเนลล์ก็สิ้นสุดลง ซึ่งตรงกับวันคริสต์มาสโจเอลโทรมาถามว่าพวกเขาอยากฉลองด้วยกันไหม
เนื่องจากเนลล์ไม่มีอะไรทำเธอจึงตกลง
เมื่อเธอไปเธอรู้เพียงว่าวันนี้ไม่ใช่แค่คริสต์มาส แต่ยังเป็นวันเกิดของโอเวนด้วย
เนลล์ไม่ได้คาดหวัง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้นำของขวัญมาให้และรู้สึกอายเล็กน้อยกับสิ่งนั้น
โชคดีที่กิดเดียนเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อเขาส่งของขวัญให้เธอ เนลล์ก็เหลือบไปเห็นเขา
“ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่เตือนฉัน?”
กิดเดียนยิ้ม “วันนี้คุณยุ่งมากผมก็เลยไม่อยากรบกวนคุณ”
เขาหยุดชั่วขณะ “โอเวนโตมาพร้อมกับเรา เขาไม่สนใจสิ่งพวกนี้หรอก”
แม้ว่าเนลล์จะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดคือความจริง แต่เธอก็เข้าใจว่ามารยาทพื้นฐานเป็นสิ่งจำเป็นที่ควรมี
งานปาร์ตี้ค่อนข้างมีชีวิตชีวา แต่เมื่อผ่านไปครึ่งทางจู่ ๆ เนลล์ก็ได้รับข้อความใน WeChat
ปรากฎว่าส่งมาโดยธารา
เธอแปลกใจเล็กน้อย
หลังจากดื่มด้วยกันครั้งที่แล้วเธอได้เพิ่มบัญชี WeChat ของธารา แต่ทั้งสองยังไม่ได้ติดต่อกัน
ดังนั้นเนลล์จึงยังคงสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ข้อความจากเธอ
เธอลุกขึ้นออกไปข้างนอก และเห็นธาราสวมเสื้อสเวตเตอร์แคชเมียร์สีเบจยืนอยู่ไม่ไกลจากมุมห้อง
เมื่อเห็นเธอออกมาเธอก็รีบวิ่งไปและยิ้ม “ฉันขอโทษคุณเจนนิงส์ ฉันต้องทำให้คุณลำบากในการส่งของขวัญชิ้นนี้ ฉันเตรียมไว้ให้รุ่นพี่ของฉัน คุณช่วยเอาให้เขาแทนฉันได้ไหม?”
ทันใดนั้นเนลล์ก็รู้สึกสับสนมาก
“โอเวนอยู่ข้างใน จะดีกว่าถ้าเธอมอบให้เขาเอง ไม่ดีกว่าเหรอ?”
ธารายิ้มอย่างไม่เต็มใจ
“ไม่ ฉันรีบ จำเป็นต้องรีบไปทันที แล้วฉันไม่ได้สนใจงานปาร์ตี้ นอกจากนั้นมันก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไร เนื่องจากฉันเพิ่งผ่านมาแถวนี้และได้ยินว่าพวกคุณอยู่ที่นี่ ฉันเลยพามันมาด้วย ”
ถึงจุดนี้ เนลล์รู้สึกอึดอัดใจที่จะไม่ช่วย
ดังนั้นเธอจึงรับของขวัญ
“ถ้าอย่างนั้นแน่ใจหรือว่าจะไม่เข้าไป”
“ไม่ ฉันมีบางอย่างต้องทำฉันไปก่อนนะ ขอโทษที่ต้องยลกวยด้วยนะคะ”
เนลล์ส่ายหัว “ไม่มีปัญหา”
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
“โอเค”
เนลล์รู้สึกหมดหนทางเมื่อเห็นเธอจากไป
เธอไม่ได้คิดมากกับมันและเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องในมือของเธอ
เมื่อเธอกลับมาที่ห้อง โอเวนกำลังเล่นไพ่กับคนสองสามคน
ทั้งสามคนเพิ่งเล่นเสร็จไปรอบหนึ่งและกำลังหยุดพัก
กิดเดียนเห็นเธอเข้ามาจึงถามว่า “ไปไหนมา?”
เนลล์ตอบว่า “จู่ ๆ ธาราก็ส่งข้อความมาบอกว่ามีอะไรให้ฉัน”
ขณะที่เธอพูดเธอเดินไปหาโอเวน และยัดกล่องให้เขา “นี่คือ ของขวัญวันเกิดสำหรับคุณ จากเธอ ลองเปิดดูสิ”
โอเวนผงะ และค่อนข้างแปลกใจ
เขาเหลือบมองกล่องในมือแล้วลุกขึ้นมองข้างหลังเธอแล้วถามว่า “เธออยู่ไหน?”
เนลล์ถอนหายใจ “เธอกลับไปแล้ว!”
“ไปแล้ว? เธอเพิ่งมาทำไมเธอถึงกลับไปแล้ว?”
เนลล์ยักไหล่ “ฉันจะรู้ได้อย่างไร เธอแค่บอกว่ามีบางอย่างเร่งด่วน อาจมีบางอย่างที่เธอต้องไปทำ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้โอเวนก็พยักหน้า และไม่ถามต่อ
จากนั้นพวกเขาเล่นต่อไปจนถึงเที่ยงคืนก่อนแยกจากกัน
เนลล์และคนอื่น ๆ ก็กลับบ้านเช่นกัน
ครอบครัวแจ็คแมนเพิ่งไปต่างประเทศ และไม่ได้อยู่ในประเทศ ดังนั้นจึงไม่มีความหมายอะไรถ้าต้องกลับไปอยู่คนเดียวเพียงลำพัง
นอกจากนี้ เขาก็ดื่มไปหลายแก้ว เช้าวันรุ่งขึ้นก็ผ่าตัด เขาก็เลยจ่ายเงินค่าห้องและพักผ่อนในโรงแรมแทน
เมื่อกิดเดียนและคนอื่น ๆ เห็นสิ่งนี้พวกเขาก็ปล่อยให้เขาอยู่ และพวกเขาก็ออกจากโรงแรม
มันมืดแล้ว ถ้าโอเวนกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ เหนื่อยยิ่งกว่าการผ่าตัดใหญ่ถึงสิบกว่าครั้งอีก
เขานอนลงบนเตียงและเมื่อหันศีรษะไปก็เห็นกล่องข้างเตียง
มอบให้โดยธารา กล่องนั้นมีความซับซ้อน มันมีสีชมพู มแถมยังมีโบว์ผูกอยู่และใคร ๆ ก็บอกได้ว่ามันเป็นของจากเด็กผู้หญิงได้ในพริบตา
เขาเม้มริมฝีปาก ความเหนื่อยล้าในร่างกายจางหายไปอย่างอธิบายไม่ถูก อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น
เขาลุกขึ้นและเดินไปเปิดกล่อง
ทั้งกล่องเต็มไปด้วยดาวกระดาษ เขาตะลึงไปชั่วขณะและหัวเราะอย่างเฉยเมย เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้รับสิ่งนี้ …
จะใส่ยังไง? ของขวัญสุดเก๋!
เขาจำครั้งสุดท้ายที่เห็นคนส่งของขวัญมาให้ตอนเขายังเรียนมัธยมอยู่! เมื่อหลายปีก่อน
เขาไม่ได้คาดหวังว่า หลังจากนั้นไม่นานเขาจะได้รับกล่องด้วย
เขายิ้มสำรวจดวงดาวข้างในและพบโน้ต
มีประโยคหนึ่งเขียนอยู่บนนั้น ลายมือนั้นสวยงามและเรียบง่ายซึ่งแสดงให้เห็นถึงความประทับใจเช่นเดียวกับที่บุคคลนั้นให้ของขวัญแก่เขา
มันบอกว่า “รุ่นพี่สุขสันต์วันเกิด ฉันไม่รู้ว่ารุ่นพี่ต้องการอะไรบางที รุ่นพี่อาจไม่ต้องการอะไรนอกจากคำอวยพรที่จริงใจ ดังนั้นขออวยพรให้คุณมีความสุขตลอดไป”
มันเรียบง่ายและไม่ฉูดฉาด แต่ทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือ
มุมปากของโอเวนโค้งขึ้นอย่างเงียบ ๆ
จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็หันกลับมาและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหมายเลข
เขากำลังจะโทรหา แต่แล้วก็ลังเล
ในท้ายที่สุดเขาก็เลือกที่จะยอมแพ้ เพราะเขารู้สึกลังเลเล็กน้อย
เกิดอะไรขึ้นกับเขา? มันเป็นแค่ของขวัญธรรมดา ๆ และเขาตั้งใจจะโทรหาสาวน้อยคนนั้น เพื่อขอบคุณเธอ?
เบอร์โทรมาจากครั้งสุดท้ายตอนที่ธาราเมา และเขาบังเอิญเห็นมันเมื่อโทรศัพท์เหลืออยู่กับเขา
ในตอนแรกเขาไม่ต้องการที่จะจำมัน แต่ความทรงจำของเขาดีมาตลอด เขาเพียงแค่เหลือบมองและมันก็ฝังอยู่ในหัวของเขาโดยไม่สามารถเช็ดออกได้
เมื่อนึกถึงคืนนั้นหัวใจของเขาก็กระตุกเล็กน้อย
มันเป็นเหตุการณ์ในสถาบันวิจัยในตอนนั้น
เขาดื่มแอลกอฮอล์ได้ดี แต่ดื่มมากขึ้นเล็กน้อยเพราะเขามีความสุขในวันนั้น
ในทางกลับกัน ธาราเมาเหล้าไม่ได้ ดื่มไปไม่กี่แก้วก็เมา
เพื่อนร่วมงานสองสามคน กล่อมเขาให้ส่งเธอกลับห้อง เพราะธาร่าเป็นผู้หญิงคนเดียวในสถาบัน และมีคนอยู่รอบตัวมากมาย บวกกับเขาไม่สามารถไว้ใจคนอื่นให้อยู่เป็นเพื่อนได้ เขาจึงส่งเธอกลับห้องของเธอด้วยตัวเอง
ไม่คาดคิดว่าจะอ้วกใส่เขา เมื่อเขาเอาเธอวางลงบนเตียง
ไม่เฉพาะกับเขาเท่านั้น แต่เตียงก็เละเทะด้วย
ตอนนั้นดึกมากแล้ว ก็เลยโทรไปที่แผนกต้อนรับ เลยรู้ว่าไม่มีห้องแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอนอนบนเตียงสกปรก
ดังนั้นเขาต้องพาเธอไปที่ห้องของเขา และทำความสะอาดเธอก่อนที่จะพาเธอเข้านอน
แต่ในวันรุ่งขึ้นหญิงสาวก็ตื่นขึ้นมา และทำราวกับว่าเธอไม่รู้จักเขา เธอไม่แม้แต่จะขอบคุณเขา เมื่อเธอเห็นเขาและจากไปแบบนั้น
ความพยายามที่สูญเปล่าในการนอนบนโซฟาตลอดทั้งคืน
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้โอเวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
น่าแปลกที่ธาราเป็นคนมีมารยาทดี และเป็นคนซื่อตรงเป็นคนสุขุมรอบคอบเช่นนี้
