ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 307 มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา
เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำ
อย่างไรก็ตามในขณะนี้เสียงก็ออดดังขึ้น
เขาตะลึงและถามว่า “ใคร?”
ไม่มีใครตอบกลับ เขาขมวดคิ้วและเดินไปเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกและก่อนที่เขาจะเห็นว่าใครยืนอยู่ข้างนอกแป้งสีขาวก็พุ่งเข้าใส่เขา
เขาเพียงรู้สึกถึงความรู้สึกมีบางอย่างเสียดแทงที่ปลายจมูกของเขาจากนั้นเขาก็มืด
ในทางกลับกันเมื่อธารากลับถึงบ้านเธอก็เห็นโซฟี เคอร์แม่ของเธอออกมาจากบ้าน
แม้ว่าตระกูลการ์เร็ตต์จะฝังรากลึก แต่ครอบครัวของธาราก็เป็นญาติที่ถูกกีดกัน และไม่เคยได้รับประโยชน์จากครอบครัวเลย
พ่อของธาราที่ไม่เคยทะเยอทะยานมักจะถูกครอบครัวการ์เร็ตต์เพิกเฉยมาโดยตลอด
ปัจจุบันเขาทำธุรกิจเล็ก ๆ ชอบดื่มและเล่นไพ่กับเพื่อน ๆ
โซฟี เคอร์ แม่ของธาราเป็นครูโรงเรียนมัธยม ภูมิหลังครอบครัวของเธอถือว่าไม่ดีนัก แต่เธอเป็นคนอ่อนโยนและมีคุณธรรม ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้น แต่ก็มีฐานะค่อนข้างดี
เมื่อเห็นแม่แต่งตัวในตอนดึกมากธาราจึงถามว่า “แม่ กำลังจะออกไปไหน?”
โซฟีถอนหายใจ “พ่อของแกกับเพื่อนอีกสองสามคนกำลังสังสรรค์และเล่นไพ่ในโรงแรมและบอกว่าเขาไม่มีเงินสดอยู่ในมือฉันจะเอาไปให้เขา”
ธาราขมวดคิ้ว
“มันดึกมากแล้ว พ่อยังเล่นไพ่อยู่อีกเหรอ?”
“จะทำยังไงได้ล่ะ? พ่อของแกต้องการย้ายไปในทางของอสังหาริมทรัพย์เมื่อเร็ว ๆ นี้ และดันไปชอบที่ดินทางตอนใต้ของเมือง เขาต้องการเป็นพันธมิตรกับลุงของแกเพื่อให้ได้มา ดังนั้นเขาต้องซื้ออาหารเย็นให้คนจากสำนักงาน ถ้าพวกเขามีความสุขเขาจะกลับไม่ได้ หรือได้งั้นเหรอ?”
ธาราหันศีรษะ และมองไปในยามค่ำคืนผ่านหน้าต่าง เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เธอคิดอยู่พักหนึ่งและพูดอย่างเคร่งขรึม “เอามาให้หนู! หนูเอาไปให้”
โซฟีมองเธอด้วยความเป็นห่วง “ทำได้เหรอ? มันดึกมากแล้ว”
“สายตาของแม่ไม่ดีถ้าหนูทำไม่ได้ แม่ก็ยิ่งทำไม่ได้ เอาล่ะหนูจะขับรถไปที่นั่น และถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนูจะกลับมาหลังจากเอาของให้ แล้วรอหนูอยู่ที่นี่ ”
โซฟีเห็นด้วย
ธารารับเงินและออกไป
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็มาถึงโรงแรมที่แม่ของเธอบอก
เมื่อเห็นชื่อที่งดงามอยู่ตรงหน้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะผงะ
มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? นี่ไม่ใช่สถานที่ที่โอเวนจัดงานวันเกิดของเขาเหรอ?
เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เพราะไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ว่าเธอจะกลับมาในอีกไม่กี่ชั่วโมง
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และรีบเดินไปในทิศทางของแผนกทำความสะอาด
หลังจากออกจากลิฟต์เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาพ่อของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างของโทรศัพท์มือถือ สัญญาณก็หายไปในทันที
เธอขมวดคิ้วและมองไปบนหน้าจอโทรศัพท์ที่สัญญาณหายไป ซึ่งทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากเดินไปข้างหน้า ตามความทรงจำจากสิ่งที่แม่ของเธอพูดก่อนที่เธอจะมา
ในขณะนี้ประตูห้องถัดไปถูกเปิดออกจากด้านใน ทันใดนั้นเธอก็เห็นชายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องนั้น
เธอผงะและรีบถอยหลังทันที เมื่อชายคนนั้นวิ่งเข้ามาใกล้เธอมองอย่างตั้งใจ และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
ผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครได้นอกจากโอเวน?
เธอรีบเข้าไปจับมือของโอเวนถามว่า “รุ่นพี่คุณโอเคไหม?”
โอเวนเงยหน้าขึ้น และจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีแดง
อาจเพราะได้ยินเสียงจากการวิ่งบนรองเท้าส้นสูงจากด้านหลัง โอเวนตัวสั่น ทันใดนั้นเขาก็จับเธอและพุ่งเข้าไปในห้องถัดไป ทั้งสองก็สะดุดเข้าด้วยกัน
ประตูปิดลง และทั้งสองคนก็พิงประตูอย่างใกล้ชิดโดยไม่หายใจเข้า
ในห้องที่เงียบสงัดและค่ำคืนที่เงียบสงัดโดยไม่มีแสงไฟในห้องมีเพียงเสียงหายใจของคนสองคนและเสียงหัวใจที่เต้นดังสนั่นของชายคนนั้น
ธาราตกตะลึงและใบหน้าแดงก่ำของเธอสามารถมองเห็นได้จากแสงจาง ๆ ที่ส่องผ่านรอยแตกของประตู เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้ที่มีอาการร้อนวูบวาบคนนี้
เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ที่ประตูสักพักแล้วก็จากไป
เมื่อฟังเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็ดูโล่งใจขึ้นมาทันที เขาทรุดตัวลงทันที และน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายก็อยู่ที่ตัวเธอ
ธาราตกใจรีบช่วยเขาถามอย่างกังวล “รุ่นพี่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมได้ อย่าทำให้ฉันตกใจสิ”
โอเวนดูอ่อนแอเล็กน้อย เขาลืมตา และมองเธอสักพักก่อนจะพูดว่า “ผมสบายดี”
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่หน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เนื้อตัวของเขาสั่นไปด้วยความเจ็บปวด
ปฏิกิริยาของเขาเช่นนี้ ทำให้ธาราตกใจ ใบหน้าของเปลี่ยนไป เธอกอดเขาขณะที่พยายามลากเขาเข้าไปข้างใน
“คุณจะสบายดีได้อย่างไร แต่ไม่ต้องกังวลนอนที่นี่สักพักฉันจะไปพาใครสักคนมาที่นี่”
โอเวนยังมีขนาดส่วนสูงถึง 186 เซนติเมตร เธอตัวเล็กมากดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขยับเขาได้
ยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งเธอสัมผัสเขาแบบนี้ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ลากเขาเข้าไปในห้องนอนที่เธอเปิดไฟไว้ และมองไปที่ชายคนนั้นอีกครั้งด้วยความตกใจ
เธอสังเกตเห็นว่าชายคนนี้หน้าแดงราวกับว่าเขากำลังหยดเลือด เส้นเลือดของเขาก็ปูดออกมาในขณะที่ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับว่าเขาต้องการจะกลืนกินเธอ
ใบหน้าของธาราซีดและเธอสั่น “ รุ่นพี่คุณ … ”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ชายคนนั้นก็คร่ำครวญและผลักเธอออกไป “อย่ามาแตะต้องตัวผม”
คำพูดของเขา ทำให้ธาราประหลาดใจ หลังจากนั้นหัวใจของเธอก็รู้สึกเสียวซ่าเล็กน้อย
ดวงตาของเธอรู้สึกบูดบึ้ง ร้อนป่าวราวกับว่าน้ำตาอุ่น ๆ กำลังจะไหลออกมา
หลังจากสูดอากาศเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และกลั้นความน้อยใจไว้ที่ปลายจมูก ก่อนจะพูดว่า “รุ่นพี่ใจเย็น ๆ ฉะนไม่ได้จะทำร้ายคุณ ฉันแค่เป็นห่วงคุณ คุณไม่สบายเหรอ ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาไปโรงพยาบาล โอเคมั้ย? ”
ทันทีเธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออก
อย่างไรก็ตามก่อนที่จะโทรออกได้โอเวนก็คว้าไป วินาทีต่อมาโทรศัพท์กระแทกเข้ากับผนัง และกระจายเป็นชิ้น ๆ
ธาราตะลึงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นโอเวนเป็นแบบนี้ แต่ก่อนที่เธอจะได้โต้ตอบ ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นมาหาเธอและจับคางของเธอ
ใบหน้าของเขาแดงราวกับกุ้งมังกร และดวงตาของเขามีหมอกที่มีแสงประหลาดน่ากลัวกระพริบอยู่ในตัวพวกมัน
ธาราเริ่มกลัว เมื่อความเจ็บปวดที่คางของเธอบอกเธอว่าชายคนนี้สูญเสียการควบคุมตัวเอง และไม่ใช่โอเวนที่เธอคุ้นเคยอีกต่อไป
เธอถอยกลับและถามว่า “คุณ … คุณโอเคมั้ย? อย่าทำให้ฉันตกใจ”
เธอเดาอยู่ในใจแล้ว
อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่แน่ใจ
ในเวลานี้โอเวนดูเหมือนจะไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง และไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำซึ่งดูเหมือนสัตว์ร้ายในป่าที่จ้องมองเหยื่อของมัน
ทันใดนั้น เขาก็เปิดปากและพูดด้วยเสียงแหบว่า “สาวน้อย มานี่”
ธาราสั่นสะท้านไปทั้งตัวไม่กล้าก้าวต่อไป เธอก็เอาแต่ถอยไปข้างหลัง
“รุ่นพี่ ถ้าคุณ ถ้าคุณไม่สบาย ฉันจะหาคนมาช่วยคุณ โอเคไหม? ฉันจะไปหาใครสักคนเดี๋ยวนี้!”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้น และพยายามที่จะหลบหนี
