ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 309 รับหลานเร็ว ๆ นี้
สีหน้าของธาราเปลี่ยนไป
เธอพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “ป้าเกรแฮม ป้าคงเข้าใจผิดแล้วค่ะ ทอมกับหนูเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้น และไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย”
“ฉันรู้ว่า นั่นคืออดีต มันจะดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอเข้ากันได้มากขึ้น”
เธอเหลือบมองโซฟีเมื่อพูดแบบนั้น
“นอกจากนี้ แม่ของหนูก็เห็นด้วย ต่อให้เราหลอกหนู แม่ของหนูก็คงไม่ทำหนอกใช่ไหม”
ธาราหันหน้าไปมองแม่อย่างไม่เชื่อ
ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในดวงตาของโซฟี แต่เธอก็ยังยิ้มอย่างเชื่องช้า
“ธาราเดี๋ยวเราจะคุยเรื่องนี้กันวนภายหลัง แต่เราตกลง”
“แม่เห็นด้วยเหรอ? นี่มันเป็นเรื่องอนาคตของหนู แม่จะตกลงโดยไม่ถามหนูได้อย่างไร”
ธาราโกรธมาก
เธอเป็นคนอ่อนโยน แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีอารมณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องดังกล่าว
โซฟีก็รู้สึกอายเล็กน้อยเช่นกัน
เธออ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีอะไรออกมา
ลีน่ามองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ลูกของเธอ พูดกับแม่แบบนั้นได้อย่างไร? ครอบครัวของเราได้รับการเลี้ยงดูอบรมมาอย่างดี และทอมเป็นหนึ่งในครอบครัวที่ดีที่สุด เขาจะไม่คู่ควรกับเธอได้อย่างไร? ทัศนคติแบบนี้คืออะไร”
ธารายิ้มเยาะ
“โอเค หนูรู้ว่าทอมยอดเยี่ยม ไม่ใช่ว่าเขาไม่คู่ควรกับหนู แต่หนูไม่คู่ควรกับเขา โอเคไหมคะ”
เธอหันหน้าไปมองโซฟีด้วยสีหน้าบึ้งตึง และพูดอย่างเย็นชาว่า “แม่อย่ามายุ่งกับการจับคู่หนูอีก หนูจะบอกความจริงให้ หนูคนที่ชอบอยู่แล้ว และหนูแต่งงานกับเขาคนเดียวในชีวิตนี้ !
“นอกจากนี้อย่าคิดว่าหนูไม่รู้ว่าแม่กำลังวางแผนอะไรอยู่ เกี่ยวกับการแต่งงานของคู่รักการ์เร็ตต์ และเกรแฮม เพราะว่าแม่ไม่สามารถให้สเตฟานี่เชื่อฟังคำสั่งของแม่ได้ แม่ถึงต้องการให้หนูทำตามคำสั่งแทน ทำไมคุณไม่คิดว่าเราเป็นครอบครัวที่ถูกกีดกัน สิ่งดี ๆ จะเข้ามาสู่บ้านเราจริงเหรอ หนูขอแนะนำให้แม่ตื่นสักที!”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็หันกลับไปที่ห้องนอนของเธอ โดยไม่หันกลับมามอง
ในห้องนั่งเล่นโซฟี และลีนาต่างตกตะลึงกับเธอ ใช้เวลานานก่อนที่พวกเขาจะรู้สึกตัว
โซฟีเศร้าเล็กน้อย แต่ลีนาโกรธมาก
“แย่จริง! เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร พวกเรากำลังวางแผนอะไรอยู่นี่ เป็นพรของเธอที่ทอมชอบเธอ เธอคิดว่าเรากำลังขอร้องเธอจริง ๆ หรือ?”
เมื่อลีนาพูดเช่นนี้ โซฟีก็โกรธมาก
เธอมองมาไปที่หล่อน และพูดอย่างเย็นชาว่า “โอเค เรารู้ว่า เกรแฮมอยู่ในสถานะที่สูงกว่าเรา และเราไม่ได้ขอร้องให้คุณเข้ามา นอกจากนี้ลูกสาวของฉัน มันเรื่องอะไรที่ต้องให้คุณมาตัดสินใจไม่ทราบ?”
“คุณ!”
ลีนาไม่คาดคิดว่าโซฟีจะหันกลับมาและชี้ลูกศรไปที่เธอซึ่งทำให้เธอโกรธจนพูดไม่ออก
ในตอนท้าย เธอเหวี่ยงมืออย่างขมขื่น และพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “เอาล่ะ! เอาเถอะ เพราะฉันเข้าใจครอบครัวของคุณผิด ฉันยังไม่หมดหวังที่การแต่งงานครั้งนี้จะเกิดขึ้น!”
จากนั้นเธอก็หันกลับมาและจากไป
ชั้นบนธาราหลับตาลง เมื่อได้ยินเสียงประตูกระแทก และถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
อีกด้านหนึ่งที่โรงแรมโอเวน ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงพร้อมกับอาการปวดหัว
มันเหมือนกับว่าเขาเมาค้างตลอดทั้งคืน
ความแข็งแกร่งในร่างกายของเขาดูเหมือนจะหมดไปทำให้เขาอ่อนแอ และหมดแรง
เขาลืมตาหันศีรษะและมองไปรอบ ๆ เขารู้สึกเหมือนสมองของเขาถูกบดละเอียด และเขาก็สับสนว่าเขาอยู่ที่ไหน
เมื่อเขาเห็นโลโก้ของโรงแรมบนผนัง เขาก็หยุดและเกร็งตัวตรง
หลังจากมองไปทางซ้าย และขวาเขาเป็นคนเดียวในห้องนอนทั้งหมด มีใครอยู่ที่นี่อีกไหม?
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป และความทรงจำที่คลุมเครือของเมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา เขาจำความต้านทาน และความเจ็บปวดของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน วิธีที่เธอร้องไห้และกรีดร้อง
รู้สึกเครียดเขากัดฟันอย่างลับ ๆ และสาปแช่ง “บ้าเอ้ย!”
จากนั้นเขาก็พลิกตัว และลุกจากเตียง
ผ่านไปกว่าสิบนาทีโอเวนก็เดินออกจากห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ
เมื่อเขากำลังจะใส่เสื้อผ้า เขาบังเอิญเห็นวัตถุโลหะบนเตียง
เขาหยุดชั่วขณะเดินไปหยิบมันขึ้นมา มันเป็นสร้อยข้อมือรูปใบไม้ที่ไม่เหมือนใคร เขาตะลึงอีกครั้ง
ใครเป็นเจ้าของสร้อยข้อมือนี้? แน่นอนเขาจำได้ หญิงสาวที่ตื่นตระหนกเมื่อคืนสวมสร้อยข้อมือนี้ที่ข้อมือของเธอ
เมื่อคิดถึงเธอเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง และค่อนข้างหงุดหงิด
เขาเก็บสร้อยข้อมือไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนจะจากไป
หลังจากกลับไปที่สถาบัน และทำการผ่าตัดเขาได้ยินมาว่าธาราได้ลาในวันนี้และไม่ได้มาทำงาน
แม้ว่าเขาจะประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้กังวล
หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน เขาปวดหัวเพราะเมื่อคืนเขาพักผ่อนไม่เพียงพอ ดังนั้นเขาจึงลาหยุดวันที่เหลือเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อน
ในขณะนี้ที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ตระกูลแจ็คแมน
คุณนายแจ็คแมนอายุเพียงสี่สิบต้น ๆ ในปีนี้และเธออยู่ในช่วงปีที่ดีที่สุดของเธอ
เนื่องจากเธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เธอจึงโทรหากลุ่มเพื่อนสนิทให้มาเล่นไพ่
ขณะเล่นไพ่เธอแจกของขวัญที่ซื้อให้ตอนอยู่ต่างประเทศ
ในเวลานี้ทุกคนรวมตัวกันเพื่อซุบซิบ และเล่นไพ่นกกระจอกซึ่งน่าสนใจมาก
คุณนายแจ็คแมนนั่งตรงกลาง โดยมีหญิงสาวอีกหลายคนนั่งข้างเธอ เห็นเธอยิ้มกว้าง ๆ ตั้งแต่กลับมา พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า “ทำไมวันนี้เธอมีความสุขจัง?”
คุณนายแจ็คสันเม้มริมฝีปาก และมองไปที่พวกหล่อน เธอลังเล แต่ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะแบ่งปันความสุขนี้ให้กับเพื่อนที่ดีของเธอ
เธอเอนตัวขึ้นลดเสียงลงและพูดว่า “ฉันจะบอกพวกเธอทั้งหมด แต่เธอทุกคนไม่ได้รับอนุญาตให้พูดเรื่องนี้กับใคร ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะมีหลานในไม่ช้า”
ทุกคนตกตะลึงและจ้องมองเธอด้วยความไม่เชื่อ “ไม่เร็วไปเหรอ โอเวนเป็นโสดไม่ใช่เหรอ”
คุณนายแจ็คสันเลิกคิ้ว “ถ้ารอให้เขาหาแฟนเป็นสิ่งที่ยากที่สุดเท่าที่เคยมีมา แม้ว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นจากทิศตะวันตก เขาอาจจะยังไม่พบ”
ควินซี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับคำอุปมานี้ เธอจ้องมองหล่อน “แม่พูดแบบนี้กับลูกชายได้อย่างไร ระวังโอเว่นมาได้ยินเข้า เขาจะมาคิดบัญชีกับเธอ”
คำอธิบายนี้ทำให้คริสตัลหัวเราะและมองไปที่เธอ “แม่แบบไหนพูดถึงลูกชายแบบนี้? เขาอาจจะตามหาเธอเจอ”
คุณนายแจ็คแมนตะคอกอย่างเย็นชา “ฉันไม่กลัวเขา”
ผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกสงสัยและถามว่า “เธอรู้ได้อย่างไรว่า เธอกำลังจะได้หลานเร็ว ๆ นี้”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คุณนายแจ็คแมน เธอรู้สึกอายเล็กน้อย เธอลังเลและกวักมือเรียก “มานี่ ๆ ฉันจะบอกให้อย่างเงียบ ๆ ”
จากนั้นบุคคลนั้นก็ขยับหูของเธอให้ใกล้กับคุณนายแจ็คแมน เพื่อให้เธอกระซิบคำสองสามคำ
ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกกว้างเมื่อได้ยิน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ
เธอตะลึงอยู่นานก่อนที่เธอจะกลับมามีสติสัมปชัญญะ จากนั้นดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างได้ก่อนที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ และส่ายหัว
“โอเวน ไม่โกรธเหรอ ถ้าเขารู้ว่าเธอทำแบบนั้น?”
คุณนายแจ็คแมนบิดปากอย่างดูถูก “โกรธเหรอ เขาจะโกรธได้ยังไง ในเมื่อฉันยังไม่โกรธ เขาอายุ 27 แล้ว และฉันก็บอกเขาไปแล้วว่าให้เอาผู้หญิงมาให้ความหวังฉันสักคน!
“เป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยพาผู้หญิงกลับบ้าน ถ้าเขาไม่ใช่ลูกของฉัน ฉันสงสัยว่าเขามีปัญหาในด้านนั้นไปแล้ว! ”
