ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 317 คุณกล้ารังแกเธอได้ไง
“ทอม เกรแฮม! คุณจะทำอะไร? คุณรู้ไหมว่านี่มันเป็นการขืนใจ!”
“ฮะ! แล้วไงล่ะ? เมื่อคุณตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้อย่าลังเลที่จะฟ้องผมล่ะ คุณกล้าทำไหม? ใครจะต้องการคุณ ถ้าคุณทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายและทำให้ทุกคนรู้เรื่องนี้”
“คุณ มันหน้าด้าน!”
ธารายกมือขึ้นหวังจะตบเขา
อย่างไรก็ตามข้อมือของเธอถูกชายคนนั้นจับไว้กลางอากาศซึ่งจับมันไว้และตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ
ทอมกดเธอแนบกับประตูรถและจูบเธอ
หัวใจของธาราหนาวสั่นไปหมด เธอดิ้นอย่างหมดท่าและมือของเธอก็ตบแก้มของเขาเสียงดัง “เพียะ!”
ความเจ็บปวดที่ทอมได้รับมันทำให้เขาความโกรธและทำให้เสียเกียรติ เขาตบเธอสองครั้งจนแก้มของเธอก็บวม
หัวของธารากำลังส่งเสียงพึมพำ และดวงดาวก็หมุนไปต่อหน้าต่อตาเธอ เธอมองไม่เห็นอะไรชัดเจน แต่เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังขึ้น
“ถ้าคุณยังกล้าสู้กับผม ผมไม่เชื่อว่าผมจะไม่สามารถบังคับให้คุณยอมจำนนต่อผมได้!”
จากนั้นเขาก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอด้วย “แขวก!”
ในเวลานี้ธาราไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เธอกรีดร้องขณะที่น้ำตาไหลออกมา
“แกมันสัตว์เดรัจฉาน! ปล่อยฉันไป! อย่าแตะต้องตัวฉัน!”
อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ผลเลย ชายคนนั้นเหมือนสัตว์ร้าย เขากดแขนของเธอลงและขาของเขาก็ตรึงเธอไว้ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นรนได้เลย
ในขณะนั้นทันใดนั้น –
เสียง “ผัวะ” ดังขึ้น!
ชายที่อยู่ด้านบนของเธอส่งเสียงครางอู้อี้และถูกส่งไปที่ด้านข้างในวินาทีถัดไป
ธาราตกใจมาก ก่อนที่เธอจะตอบสนองร่างกายของเธอก็ถูกกวาดเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น
เธอตัวสั่นและเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ
ใบหน้าของ โอเวน แจ็คแมน เย็นชาราวกับน้ำแข็งและดวงตาของเขาก็เยือกเย็นขณะที่เขามองไปที่ทอมที่ล้มลงบนพื้นและพยายามที่จะลุกขึ้นยืน เขากัดฟัน “มึง ไอ้สารเลว มึงกล้ารังแกเธอได้อย่างไร?”
จากนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้าและเตะทอมทำให้เขาไถลไปไกล
ร่างของทอมไปกระแทกเข้ากับกำแพงเหมือนว่าวที่สายกำลังขาดแล้วล่วงลงไปบนพื้น เขากระอักเลือดจนไม่สามารถลุกขึ้นได้
โอเวนยังคงโกรธและยังจะเข้าไปเตะเขาอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาเดินปวกเปียกและเกือบล้มลงกับพื้น
โอเวนรีบกลับไปอย่างใจจดใจจ่อเพื่อช่วยเธอ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นและคิ้วของเธอขมวดแน่น เหงื่อเย็นไหลออกมาทั่วร่างกายของเธอ
เขาตกตะลึงและเข้าใจอย่างคลุมเครือว่าเกิดอะไรขึ้น และทอมจ้องมองสายตาของเขาก็เย็นชายิ่งขึ้น
เขาดึงโทรศัพท์ออกมาเขาโทรออก “สวัสดีนี่คือตำรวจใช่ไหม ผมต้องการแจ้งความ มีคนพยายามที่จะนัดเดทกับผู้หญิงคนหนึ่งและข่มขืนกระทำชำเรา สถานที่ตั้งอยู่ในที่จอดรถของบาร์ชั้นหนึ่งใน สปอตไลท์ชาโดว์”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีรถตำรวจก็บินเข้าไปในห้องใต้ดิน
ตำรวจลงจากรถและตกใจเมื่อเห็นเขา พวกเขาวิ่งขึ้นมาและถามว่า“ คุณชายแจ็คแมน เกิดอะไรขึ้น?”
โอเวนชี้ไปที่ทอมที่นอนอยู่ตรงมุมเหมือนหมูที่ตายแล้วแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “คนนั้นพยายามจะข่มขืนผู้หญิง ค้นตัวเขา นั่นคือหลักฐาน”
ท่าทางของตำรวจเปลี่ยนไปและสั่งให้คนค้นตัวเขาทันที
แน่นอนว่าพวกเขาพบผงแป้งสีขาวที่พี่เฮลให้เขามาก่อนหน้านี้ เขาใช้ไปเพียงครึ่งเดียวและเก็บอีกครึ่งหนึ่งไว้ในกระเป๋า
โอเวนตะคอกอย่างเย็นชา “คุณได้เห็นทั้งหมดแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณนะว่าต้องทำอะไรต่อไป ใช่ไหม?”
นายตำรวจพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและตอบว่า “แน่นอนเรารู้ว่าต้องทำอย่างไร เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในเขตอำนาจศาลที่บกพร่องของพวกเรา คุณชายแจ็คแมน เป็นคนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ดังนั้นโปรดอย่าตำหนิพวกเราเลยครับ”
โอเวนเย้ยหยันและไม่พูดอะไร เขาอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนและหันหน้าออกไป
ไม่นานก่อนที่ตำรวจจะมาเขาได้ถอดเสื้อนอกและพันรอบตัวเธอไว้แล้ว ดังนั้นเมื่อเขาจากไปแม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่พวกเขาก็มองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเธอและเดาได้ยากมากว่าเธอเป็นใคร
ตอนนี้ท่าทางเย็นชาของเขา ทำให้ไม่มีใครกล้าหยุดเขา พวกเขาทำได้เพียงเฝ้าดูขณะที่เขาวางผู้หญิงไว้ในรถก่อนที่จะเร่งความเร็วออกไป
คืนฤดูหนาวในเมืองหลวงนั้นหนาวเย็นเป็นพิเศษ เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วและรถก็บินไปตามถนนที่เงียบสงบด้วยความเร็วสูง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นคิ้วที่ขมวดแน่นของผู้หญิงข้าง ๆ เขา และเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ธาราทนหน่อยนะ คุณจะดีขึ้น”
เสียงของชายคนนั้นต่ำและแหบเล็กน้อย ราวกับว่ามันไปกระตุ้นความต้องการทางเพศทำให้เธอรู้สึกต้องการมากขึ้น
ธาราไม่สามารถทำอะไรได้ แค่ครางเบา ๆ และกดร่างของเธอไปที่เขา
ร่างของหญิงสาวกดเข้ากับแขนของเขา จู่ ๆ คอของโอเวนก็สั่นสะท้านไปด้วยความลำบากใจ
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดด้วยเสียงแหบว่า “ธาราถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย คุณก็กัดผมได้ มันจะช่วยให้คุณผ่อนคลายได้บ้าง?”
จากนั้นเขาก็เกร็งแขนและเตรียมพร้อมที่จะให้เธอกัด
สติของธารากำลังสับสน เธอไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร
เธอได้ยินเพียงเสียงของเขาอย่างคลุมเครือ และรู้ว่าคนข้าง ๆ เธอคือโอเวน ความระมัดระวังในหัวใจของเธอก็เบาลง
ร่างกายของเธอแสบร้อนและอึดอัดเธออดไม่ได้ที่จะกดตัวเองให้แน่นขึ้นและร้องออกมาเบา ๆ “พี่ชาย”
เสียงที่นุ่มนวลและคล้ายขี้ผึ้งทำให้สายในร่างกายของโอเวนตึงราวกับว่ามันกำลังจะขาดในวินาทีถัดไป
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และจ้องตรงไปข้างหน้าโดยไม่กล้ามองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาเลย เขาพูดกับตัวเองอย่างลับ ๆ ว่า ‘โอเวน แจ็คแมน โอเวน แจ็คแมน แกเคยทำผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง แกต้องไม่ทำผิดเป็นครั้งที่สอง!
‘แกเคยทำให้ผู้หญิงข้าง ๆ แกผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าแกไม่อดกลั้นคืนนี้แกก็จะไม่ต่างจากสัตว์ร้าย อะไรคือความแตกต่างระหว่างแกกับไอ้ขยะก่อนหน้านี้ล่ะ? ‘
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาก็หลับตาและขับรถเร็วขึ้น
อย่างไรก็ตามในเวลานี้จู่ ๆ เขาก็รู้สึกร้อนที่คอ
ผู้หญิงคนนั้นโอบแขนรอบคอของเขาเหมือนเกลียว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสีหมอกและยิ้ม “รุ่นพี่เป็นคุณจริง ๆ ด้วย ฉันคิดว่าฉันกำลังฝันไป”
จากนั้นเธอฝังใบหน้าของเธอลงในคอของเขาและทำหน้างง ๆ เหมือนลูกแมว
ลูกกระเดือกของโอเวนกระดกและเสียงของเขาก็แหบพร่า “ธาราหยุดเถอะ ผมกำลังขับรถอยู่”
ธาราดูเหมือนจะไม่ได้ยินเขา “รุ่นพี่ฉันร้อนมาก”
รถไถลไปหยุดอยู่ข้างทาง
โอเวนจับมือที่หลงทางของผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงจนดูเหมือนใกล้จะระเบิด เขาพูดตะกุกตะกัก “ธารา อย่าทำแบบนี้…”
