ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 348 ไหลไปตามกระแส
ในตอนนั้นท่านผู้หญิงคิดว่าปฏิกิริยาของเธอรุนแรงเกินไปมันทำให้เด็กกลัว
เธอรีบเก็บความโกรธและพูดออกไปเบา ๆ ว่า “ไม่ค่ะ คุณย่าไม่โกรธ คุณย่ารักหนู ลิซซี่ตัวน้อยของเราน่าชื่มชมและน่ารักมาก แต่ก็ยังมีคนชั่วร้ายที่ต้องการทำร้ายหนู ไม่ต้องห่วงคุณย่าจะช่วยหนูตามหาคนร้าย และย่าจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ!”
ลิซซี่ดูเหมือนจะเข้าใจและเมื่อรู้ว่าท่านผู้หญิงไม่ได้โกรธเธอ เธอจึงโล่งใจ
เนลล์ขมวดคิ้ว “ลิซซี่หนูแน่ใจเหรอว่าเมื่อกี้มีคนผลักหนู?”
ลิซซี่เบิกตากว้างอย่างเหม่อลอย แล้วมองไปที่กิดเดียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยท่าทางที่งงงวยเช่นเดียวกัน
ในที่สุดเธอก็ส่ายหัว
“หนูไม่แน่ใจ”
แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถโทษคนอื่นได้ตามอำเภอใจ
เพราะฉะนั้นเธอแค่พูดความจริง “เมื่อกี้หนูเสียการทรงตัว และจำไม่ได้ว่าตัวเองลื่นล้มหรือมีใครผลักหนูจากด้านหลัง บางทีหนูอาจจะตกไปโดยบังเอิญ”
ท่านผู้หญิงกล่าวตอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร ถ้าจำไม่ได้เราค่อยตรวจสอบกล้องวงจรปิดได้”
หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็หันหน้าไปมองนายท่านการ์เร็ตต์ ซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังเธอบนรถเข็นและถามอย่างเย็นชา “นายท่านการ์เร็ตต์ นั่นไม่น่าจะเป็นปัญหาใช่มั้ยคะ?”
ตอนนี้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับลิซซี่ นายท่านการ์เร็ตต์ก็รู้สึกผิดเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอได้
“ไม่มีปัญหา ผมจะส่งคนไปรับไฟล์นั้นมาทันที”
ท่านผู้หญิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ขณะที่เธอดูเสื้อผ้าที่มีหยดน้ำของเนลล์เธอรีบพูดว่า“ต้องใช้เวลาสักพักในการดึงภาพออกมา เธอไม่ควรเปียกแบบนี้ เธออาจจะต้องการแน่ใจว่าลิซซี่ไม่เป็นอะไร แต่เธอก็อาจเป็นหวัดได้เช่นกัน ทำไมเธอไม่ขอให้ใครบางคนเอาเสื้อผ้าให้เธอล่ะ?”
แฮเรียตซึ่งอยู่ข้าง ๆ เธออย่างเงียบ ๆ ก็รีบลุกขึ้นยืนและยิ้มทันที “จริงสิ ถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่อากาศก็ค่อนข้างเย็น ฉันมีเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมที่ฉันไม่ได้ใส่ ฉันจะพาคุณไปเปลี่ยนชุด จากนั้นเราก็ลงมาและเช็คภาพกันได้”
เนลล์ไม่คัดค้านเรื่องนั้น แต่นายท่านการ์เร็ตต์หยุดแฮเรียตและบอกกับสเตฟานีที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ว่า “สเตฟานี หนูพาภรรยาของกิดเดียนไป เพราะหนูทั้งคู่อายุเท่ากันและเสื้อผ้าของหนูน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่า”
ณ จุดนี้ใบหน้าของแฮร์เรียตแดงด้วยความลำบากใจ
ถึงกระนั้นเธอก็ไม่กล้าที่จะหักล้างนายเก่าต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก
เธอจึงตามน้ำไป “ได้ค่ะ ฉันเพิ่งซื้อชุดมาสองสามชุดในตอนที่ไปซื้อของกับสเตฟานีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สเตฟานี่ทำไมคุณไม่เอามันออกมาให้หมดแล้วให้เนลลี่ไปเลือกล่ะ?”
สเตฟานี่ขมวดคิ้วและมีร่องรอยของความไม่พอใจฉายอยู่ในดวงตาของเธอ
ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ปฏิเสธขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ตามฉันมาสิ”
จากนั้นเธอก็พาเนลล์ออกมา
กิดเดียนค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับเธอ ตอนแรกเขาอยากไปกับเธอ แต่เขาก็หยุดจากสีหน้าของเนลล์
ท้ายที่สุดลิซซี่ก็ยังคงอยู่ที่นั่น แม้ว่าท่านผู้หญิงและคนอื่น ๆ จะอยู่รอบ ๆ แต่เธอก็ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อย
กิดเดียนก็ยังอยู่ที่นั่น แค่นี้เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น
แม้ว่าสเตฟานีจะขัดแย้งกับเธอมาโดยตลอด แต่เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในการ์เร็ตต์แล้ว เธอก็รู้สึกว่าสเตฟานีเป็นอันตรายต่อเธอน้อยที่สุด
ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงเดินตามสเตฟานีเข้าไปในห้องของเธอซึ่งตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่หรูหรา ทั้งห้องมีสไตล์มินิมอลโพสต์โมเดิร์น แม้ว่ามันจะดูไม่เป็นผู้หญิงมากนัก แต่ก็มีกลิ่นอายของความแข็งแกร่งที่เอนเอียงไปที่ห้องของเด็กผู้ชายมากกว่า
ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องสเตฟานีก็ถอดชุดทั้งหมดโยนลงบนเตียงพร้อมกับพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ไปเลือกสิ! ตอนเธอเปลี่ยนเสร็จแล้วก็เรียกฉัน”
หลังจากนั้นเธอกำลังจะออกไป เนลล์เหลือบมองไปที่เสื้อผ้าแล้วก็หยุดเธอทันที
“คุณการ์เร็ตฉันอยากจะถามคุณ”
สเตฟานี่ผงะหันกลับมามองเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“คุณอยากรู้อะไร?”
เนลล์ยิ้มเล็กน้อย
“คุณอยู่ที่ไหนตอนที่ลิซซี่เกิดประสบอุบัติเหตุ?”
สีหน้าของสเตฟานีเปลี่ยนไป
“เธอหมายถึงอะไร? เธอสงสัยฉันหรือเปล่า?”
เนลล์เงียบ ในขณะที่สเตฟานี่หัวเราะเยาะ
“เนลล์ฉันยอมรับว่าฉันเกลียดเธอจนจะบ้าตาย ถ้าตอนนี้เธอต้องตายต่อหน้าฉัน ฉันจะขอปรบมือให้กับการจากไปของเธอ เพราะนอกจากจะพาพี่กิดเดียนไปด้วยได้แล้ว เธอยังรู้ความลับที่ฉันซ่อนไว้ด้วย
“แต่เธอก็ต้องเข้าใจว่า คนที่ฉันจะแสดงความเสียใจคือเธอไม่ใช่ลิซซี่ ในขณะที่เธอรับบทเป็นคุณแม่จำเป็นตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับฉันก่อนหน้านี้ ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากจนเธอเข้ามา!”
“ดังนั้นอย่าพยายามเป็นฮีโร่ที่นี่ ไม่ใช่ทุกคนที่เหมือนเธอ ที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความสงสัยว่าใครต่อใครเป็นคนเลว!”
เห็นได้ชัดว่าสเตฟานีโกรธมาก หลังจากพูดหน้าอกของเธอก็ไม่มีลมหายใจที่โกรธเกรี้ยว
เนลล์ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันขอโทษ ฉันบอกว่าอาจจะเป็นคุณ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะทำอะไรกับลิซซี่”
สเตฟานี่ขมวดคิ้ว
“แล้วทำไมคุณถึงถามฉันแบบนั้น?”
เนลล์เลิกคิ้ว
“อย่างที่ฉันพูด อย่างไรก็ตามจากสายตาของคุณฉันเชื่อว่าคุณไม่ได้เป็นคนแบบนั้น?”
สเตฟานีรู้สึกสับสนกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้ยุ่งกับเธอได้อีกต่อไป เธอหยิบเสื้อผ้าสองสามชิ้นขึ้นมาจากเตียงรวมทั้งเสื้อสเวตเตอร์แคชเมียร์สีลาเวนเดอร์และกางเกงยีนส์
โดยไม่ลังเลใด ๆ เธอเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าสเตฟานี่ซึ่งรู้สึกโกรธมากจนทำตัวไร้ยางอาย
เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตูเธอก็สะดุ้ง
เธอได้เห็นผีเสื้อบินอยู่บนแผ่นหลังของเนลล์อย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อเธอถอดเสื้อผ้าที่เปียกของเธอออก
เธอตกใจมาก!
มันเป็นปานแดง เนื่องจากมันอยู่ติดกับกระดูกซี่โครงจึงดูเหมือนว่ามันกำลังบินด้วยทุกการเคลื่อนไหวของแขนของเธอ
นั่นไม่ใช่ …
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันทันที
อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้สังเกตเห็นอะไร หลังจากใส่เสื้อสเวตเตอร์แล้วก็มีเข็มขัดที่เธอต้องผูกไว้ด้านหลัง
เนื่องจากอะดรีนาลีนเธอไม่รู้สึกถึงมัน เมื่อเธอทำให้กล้ามเนื้อตึงในตอนที่พยายามจะช่วยชีวิตของลิซซี่ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แขนของเธอเมื่อเธอพยายามผูกเข็มขัด
เธอถามว่า “คุณการ์เร็ต คุณช่วยฉันผูกได้ไหม?”
สเตฟานีตอบสนองโดยการก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าสเตฟานี่กำลังช่วยเธอรัดเข็มขัด เนลล์ก็โค้งริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ที่จริงถ้าคุณไม่ชอบกิดเดียน ฉันจะถือว่าคุณเป็นคนดีที่ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ฉันคิด ”
อย่างไรก็ตามสเตฟานี่รู้สึกงุนงงมาก จนเธอไม่ได้สนใจสิ่งที่เนลล์พูดและไม่มีอารมณ์ที่จะโต้เถียงกับเธอ
ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างคลุมเครือ แต่ในใจของเธอสิ่งที่เธอคิดได้ก็คือ ข้อผิดพลาด
เนลล์กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พูดอย่างนั้น จัสตินก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่แม้ว่าภูมิหลังของเขาจะไม่ค่อยดีนักและเขาก็ประสบความล้มเหลวในอาชีพการงาน แต่เขาก็มีจิตใจที่ดี”
“เรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่เกิดจากศิลปินหญิงคนอื่น ๆ ที่ต้องการใช้เขาเพื่อโฆษณาตัวเอง ไม่ใช่เพราะเขาต้องการเข้าใกล้พวกเธอ ดังนั้นหากคุณกำลังตั้งท้องลูกของเขา คุณสามารถมีอนาคตร่วมกันได้ ลองดูสิ”
