ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 369 เขาหึง
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึกอ่อนไหวซึ่งจะประสบเจอกับชีวิตของตัวเอง
บางครั้งสิ่งที่เรียกว่า “ความไว้วางใจ” จำเป็นต้องใช้ความพยายามร่วมกันของทั้งสองฝ่าย เพื่อรักษามันเอาไว้
เขาเชื่อใจเธอ เธอบอกความจริง เขาไม่ต้องการให้เธอแสดงต่อไปโดยเฉพาะในฉากโรแมนติกกับนักแสดงชายคนอื่น ๆ แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันเป็นเพียงการแสดง แต่ใคร ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่คู่ของตนทำตัวแบบนั้นกับคนอื่น
อย่างไรก็ตามนี่คือสิ่งที่เธอสนใจและเป็นความหลงใหลของเธอ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเคารพการตัดสินใจของเธอ
ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง อย่างน้อยในบางแง่มุมในอาชีพของเธอ เธอจะหลีกเลี่ยงสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอไม่ต้องการให้เรื่องนี้เป็นจุดแตกหักในความสัมพันธ์ของพวกเขา
วันนี้เนลล์เพิ่งจบฉากการต่อสู้อันดุเดือด แนวเพลงเป็นแนวอู๋เซีย ดังนั้นจึงมีฉากต่อสู้มากมายในภาพยนตร์เรื่องนี้
มือของเธอยังคงเจ็บ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถใช้ดาบหนักได้ ดังนั้นหลังจากพูดคุยกับผู้กำกับแล้วบทจึงเปลี่ยนไปเพื่อให้เธอใช้แส้แทน
อย่างไรก็ตามแม้ว่าแส้จะฟังดูง่ายเหมือนกระดาษ แต่ก็ใช้ยากกว่าดาบหรือมีดมาก
หลังจากใช้เวลาทั้งบ่ายในการฝึกซ้อมฉากของเธอ ในที่สุดเนลล์ก็ได้เรียนรู้ท่าทางและดำเนินการถ่ายทำฉากต่อไป เมื่อเสร็จสิ้นการถ่ายทำในวันนี้เธอก็เตรียมตัวกลับไปที่โรงแรม
อย่างไรก็ตามในเวลานี้มีคนส่งของเดินมาหาเธอ
“คุณเนลล์ เจนนิงส์ ใช่ไหม?”
เนลล์ตกตะลึงเล็กน้อยขณะที่เธอพยักหน้า “ใช่ มีอะไรให้ช่วยคุณหรือเปล่า?”
“สวัสดีตอนบ่ายดอกไม้เหล่านี้และของขวัญนี้ส่งถึงคุณแล้วโปรดเซ็นชื่อที่นี่”
เนลล์รู้สึกมึนงง สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอไม่ใช่ดอกกุหลาบช่อโต แต่เป็นสร้อยเพชรที่รัดอยู่ตรงกลางดอกกุหลาบทั้งหมด
การออกแบบสร้อยคอเป็นรูปหัวใจฐานสีฟ้าล้อมเพชรขนาดเท่าหัวแม่มืออยู่ตรงกลาง เพียงแค่รูปลักษณ์ของมันก็มีค่าใช้จ่ายค่อนข้างมาก
เธอถามทันทีว่า “ใครส่งช่อดอกไม้นี้มาให้? คุณช่วยบอกชื่อผู้ส่งหรือการติดต่อได้ไหม?”
คนส่งของยิ้ม “ผมขอโทษ ลูกค้าขอให้ไม่เปิดเผยตัวตน หากไม่ได้รับอนุญาต ผมไม่สามารถบอกรายละเอียดส่วนบุคคลของพวกเขาได้”
เนลล์ขมวดคิ้ว แต่เธอไม่ได้พูดอะไรมากนักขณะที่เธอยอมรับการจัดส่ง
เนื่องจากช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ เธอจึงไม่สามารถพกพาไปเองได้ ดังนั้นเธอจึงให้คนส่งของวางไว้ที่พื้นในมุมหนึ่งสำหรับเธอ
จากนั้นเธอก็หยิบสร้อยเพชรจากช่อดอกไม้
งานฝีมือของสร้อยคอนี้ค่อนข้างซับซ้อน ไม่ใช่สิ่งที่หาได้จากร้านค้าปลีกทั่วไป รู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ต้องสั่งทำเอง
นอกจากนี้เพชรที่มีขนาดใหญ่เท่านี้ยังหายากที่จะได้มันมา ดังนั้นเนลล์จึงอดไม่ได้ที่จะอยากรู้เกี่ยวกับบุคคลลึกลับที่ส่งของสิ่งเหล่านี้มาให้เธอ
ในขณะเดียวกันทีมงานที่เหลือได้มารวมตัวกันเพื่อดูว่าความปั่นป่วนว่าอะไร
“โว้ว! ช่างเป็นเพชรขนาดยักษ์! ต้องมีอย่างน้อยสิบกะรัต!”
“โอ้พระเจ้า! ใครส่งสิ่งนี้มาให้คุณ? ช่างเป็นการโอ้อวดจริง ๆ!”
“เนลล์ทำไมคนที่ชื่นชมคุณถึงร่ำรวยขนาดนี้? ฉันเข้าใจว่าประธานลีย์ ให้อัญมณีปะการังแดงแก่คุณ แต่แฟนคลับสุ่ม ๆ ของคุณส่งเพชรเม็ดใหญ่มาให้คุณจริงเหรอ?”
“มันต้องมีมูลค่าอย่างน้อยสองสามล้านใช่มั้ย? โอ้พระเจ้านั่นเป็นเงินเดือนของฉันสำหรับการแสดงในภาพยนตร์สองสามเรื่องเลย”
“ฉันอิจฉาคุณมาก เนลลี่”
ทันใดนั้นเธอก็ถูกรายล้อมไปด้วยนักแสดงหญิงในกองถ่าย แม้จะได้รับความอิจฉาและความชื่นชมจากเพื่อนร่วมวงของเธอ แต่เนลล์ก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับความสนใจอย่างสมบูรณ์
เธอเลิกคิ้วขณะมองของขวัญชิ้นนี้ สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่านี่ไม่ใช่แค่ของขวัญ
ไม่ว่าเธอจะมองยังไงก็ไม่มีทางที่แฟนหนังทั่วไปจะมอบสร้อยเพชรราคาแพงให้เป็นของขวัญได้
เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอนึกถึงโทรศัพท์จากคืนนั้นที่พวกเขาฉลองการกลับมาของเธอในทันที
หัวใจของเธอเศร้าลง และใบหน้าของเธอก็ซีดทันที
เธอพยายามรักษาความสงบเธอมองขึ้นไปก่อนจะเห็นว่าเธอถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มนักแสดงที่กำลังง่วนอยู่กับการชื่นชมสร้อยเพชร เธอกล่าวว่า “ฉันขอโทษจริง ๆ แต่จู่ ๆ ฉันก็จำได้ว่าฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ ฉันต้องกลับไปที่โรงแรม แล้วฉันจะนำมันมาให้พวกคุณชื่นชมอีกครั้งนะ! ฮะ!”
ด้วยเหตุนั้นเธอจึงรีบหยิบสร้อยคอและออกจากที่เกิดเหตุทันที
เมื่อเธอกลับไปที่โรงแรม เธอก็หาข้ออ้างและให้แนนซี่ออกไป
จากนั้นเธอก็นั่งไขว่ห้างบนเตียงจับโทรศัพท์แน่น ขณะจ้องไปที่หมายเลขโทรศัพท์บนหน้าจอที่ดูเหมือนจะขัดแย้งกับอะไรบางอย่าง
ไม่นานต่อมาในที่สุดเธอก็ตัดสินใจด้วยตัวเอง และกดไปที่ตัวเลือกการโทรซ้ำ
เมื่อถึงตอนนั้น เนลล์รู้สึกได้ว่ามือของตัวเองสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
หลังของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นแล้ว มันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเธอ ในขณะที่เธอพยายามจะส่งเสียง
แต่เมื่อเธอคิดว่าการโทรกำลังจะผ่านไป …
ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงยุ่ง ๆ
“ขออภัยหมายเลขที่คุณโทรออกไม่สามารถใช้งานได้…”
เธอพูดไม่ออก
นี่หมายความว่าอย่างไร?
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอีกครั้ง เมื่อเธอมองดูตัวเลขบนหน้าจออย่างใกล้ชิด เธอตรวจสอบให้แน่ใจว่าเป็นหมายเลขที่ถูกต้องและยืนยันว่านี่ไม่ใช่หมายเลขที่เข้ารหัสหรือโทรศัพท์รุ่นเก่า นี่เป็นหมายเลขโทรศัพท์ทางไกลของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
แล้วเหตุใดจึงใช้งานไม่ได้?
เนลล์ไม่ยอมแพ้ เธอยังคงโทรไปที่หมายเลขนี้อีกสองสามครั้ง แต่เช่นเดียวกับการโทรครั้งแรกหมายเลขดังกล่าวไม่สามารถใช้งานได้ทุกครั้งที่เธอพยายาม
หัวใจของเธอเศร้าลงทันที
ทันใดนั้นเธอก็เริ่มมีความคิดที่เข้าใจอย่างผิด ๆ
บางทีการคุยโทรศัพท์ในวันนั้นอาจเป็นแค่ความฝัน
ในความเป็นจริงเขาไม่เคยปรากฏตัวและไม่เคยโทรหาเธอ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพจินตนาการของเธอที่เครียด
เนลล์ขมวดคิ้ว เธอรู้สึกได้ว่าเส้นเลือดของเธอผุดออกมาในขมับของเธอ จิตใจของเธอยุ่งเหยิง
เธอโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างเตียง ด้วยมือทั้งสองข้างบนศีรษะของเธอเธอค่อย ๆ ลดศีรษะลงและฝังไว้ที่หน้าอกของเธอ
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
หลังจากนั้นร่างกายของเธอก็กระตุกขึ้นอย่างเต็มแรง ขณะที่เธอคว้าโทรศัพท์ของเธออย่างไม่สามารถควบคุมมันได้ มันเป็นสายจาก กิดเดียน ลีย์
เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรที่คุ้นเคยเธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เฮ้”
“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
เสียงของเนลล์ฟังดูไร้เรี่ยวแรง ในขณะที่เธอตอบว่า “ตอนนี้ เพิ่งทำงานเสร็จฉันกลับมาที่โรงแรม”
“คุณอยู่คนเดียวเหรอ?”
“ใช่…ฉันให้แนนซี่ไปซื้อหนังสือให้ฉัน ตอนนี้เธอน่าจะใกล้กลับมาแล้ว”
“คุณกินอะไรยัง?”
“ยัง”
กิดเดียนหยุดชั่วครู่ หลังจากพิจารณาอยู่พักหนึ่งจู่ ๆ เขาก็ถามออกมาว่า “วันนี้ผมได้ยินมาว่ามีคนส่งของขวัญมาให้คุณอีกแล้วเหรอ?”
เนลล์ตะลึง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย
“อืม…ใช่”
“ยังเป็นผู้ชายคนเดิมเหรอ?”
“อืม”
“โอ้ว! อย่างที่คาดไว้สำหรับเนลลี่ของผม คุณกำลังเป็นที่นิยมแน่ ๆ !”
น้ำเสียงของชายคนนั้นอ่อนโยนเสียงของเขานุ่มนวลและเบา ไม่มีท่าทีโกรธเคืองในน้ำเสียงของเขา
อย่างไรก็ตาม เนลล์ เจนนิ่งส์ รู้สึกว่าเหงื่อเย็น ๆ หยดลงที่หลังของเธอ
เธอรีบอธิบายตัวเองว่า “ฉันไม่รู้จักเขา! ฉันสัญญา! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนส่งของทั้งหมดนี้”
กิดเดียนหัวเราะอย่างเย็นชา
“ผู้ชายคนนั้นเป็นคนใจกว้าง คิดว่าเขาแค่ให้เพชรมูลค่าสามสิบล้านด้วยความตั้งใจโดยไม่ทิ้งชื่อไว้ด้วยซ้ำ แม้ว่าผมจะถูกกระตุ้นด้วยความใจกว้างเช่นนี้ ”
“ … ”
หัวใจของเธอจมลง เธอพูดต่อ “กิดเดียน ลีย์ คุณไม่ได้สงสัยฉันใช่ไหม?”
กิดเดียนเพียงแค่ตอยบลับมาอย่างเย็นชา
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
เนลล์ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็เงียบสนิท
สิบวินาทีต่อมาเสียงของชายคนหนึ่งทำลายความเงียบ
“ผมหึง”
“ … ”
เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเธอชายคนนั้นก็ไม่พอใจ เขาพูดซ้ำอีกครั้ง “ผมบอกว่าผมหึง!”
น้ำเสียงของเขาหนักขึ้นมาก ทำให้ความหึงหวงและความไม่พอใจของเขาหมดไป
ทันใดนั้นเนลล์ก็หัวเราะออกมา “งี่เง่า”
เมื่อได้ยินเธอหัวเราะเบา ๆ กิดเดียนก็ส่งเสียงดังอีกครั้งจากอีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์
“หัวเราะ! หัวเราะออกมาให้หมดเท่าที่คุณทำได้! ทั้งหมดเป็นเพราะผมรักคุณมากเกินไป! ถ้าผมรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นผมจะขังคุณไว้ที่บ้านและไม่ปล่อยให้คุณออกไปทำงานการแสดงหรืออะไรก็ตาม! ผมไม่ควรปล่อยคุณออกจากบ้านด้วยซ้ำ! การปรากฏตัวของคุณควรอยู่ในสายตาของผมเท่านั้น! มาดูกันว่าใครยังจะกล้าพรากคุณไปจากผม”
