ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 427 รับโทษ
เนลล์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
เธอมองไปที่เอเวลิน โดยไม่รับรู้ถึงความสุขที่เธอควรจะได้รับจากการแก้แค้นของเธอ
“แล้วเธอ… เนลล์!”
ทันใดนั้น เอเวลินชี้ไปที่จมูกของเนลล์และพูดอย่างเคร่งขรึม “เธอคิดว่าฉันยังห่วงใยเธออยู่เหรอ? เธอเป็นแค่หมากสำหรับฉันที่จะได้ใกล้ชิดกับลีย์มากขึ้นก็แค่นั้น
“ผู้หญิงโง่! อย่าประเมินตัวเองสูงไปเกินไป เธอก็จะไม่เป็นเลย ถ้าเธอทิ้งครอบครัวลีย์ไป!
“พ่อของฉันจากไปแล้วและฉันก็ถูกพวกลีย์คุมขัง! พวกคุณทุกคนไม่ยอมให้ข่าวใด ๆ เพื่อที่มันอาจจะทำลายชื่อเสียงของตระกูลคุณเมื่อมันแพร่ออกไป เพราะมีคนมากมายคอยมองคุณอยู่เสมอ ละ… แล้วฉันล่ะ? ฉันไม่มีอะไรเลย!” เธอปิดหน้าและร้องไห้ออกมา
เนลล์มองไปที่เอเวลินทั้งน้ำตา เนลล์ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอคือสาวน้อยผู้น่ารักคอยห่วงใยและอยู่เคียงข้างเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา
เนลล์ไม่รู้เรื่องความเกลียดชังระหว่างเอเวลินกับตระกูลลีย์
หลังจากเหตุการณ์นี้ จากการสอบสวนของแมทธิวแล้ว เธอค่อย ๆ เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง
ครั้งนี้เมื่อเนลล์และกิดเดียนมาที่ ประเทศ F ด้วยกัน เธอขอความช่วยเหลือจากเอเวลิน ซึ่งทำให้ตกหลุมพรางของเอเวลินอย่างไม่ต้องสงสัย
เธอไม่กล้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากในคืนนั้นการแทงของเธอแม่นยำขึ้นอีกนิด…
เธอไม่กล้าคิดเรื่องนี้เลยจริงๆ
เนลล์เงียบไปครู่หนึ่ง โดยที่กิดเดียนจับฝ่ามือของเธอไว้ตลอดเวลา ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถอนหายใจและพูดว่า “เอเวลิน ถ้ากิดเดียนต้องการแน่ใจว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาจะไม่แพร่ออกไป ทำไมเขาถึงกักขังคุณไว้เพียงคนเดียวและปล่อยให้มีความเสี่ยงมากมายขนาดนี้?”
“คุณรู้วิธีการของเขา เขาสามารถทำให้คุณตายอย่างเงียบ ๆ ได้อย่างแน่นอน ทำไมเขาถึงปล่อยให้คุณอยู่ในโลกนี้เพื่อข่มขู่เขา ในเมื่อคุณมีความเกลียดชังอย่างที่สุด”
เอเวลินไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
แมทธิวเห็นสิ่งนี้จึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเอเวลินให้ลุกขึ้น เธอไม่ได้ต่อต้านและปล่อยให้เขาช่วยเธอ
“คุณอยากรู้ไหมว่าทำไมพ่อคุณถึงตาย?” เนลล์มองเธอและพูดอย่างตรงไปตรงมา
เอเวลินไม่ตอบ
อันที่จริง เธอรู้แล้วว่าต้องรู้อะไรจากเบลีย์แล้ว
เธอแค่ไม่อยากจะเชื่อ
อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเธอไป แม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะอ่อนโยนและช้า แต่ก็มีน้ำหนักที่จะไปกระทบเข้ากับใจของใครบางคนอย่างตรง
“พ่อของคุณรับผิดชอบการตายของเขาเป็นเพียงราคาแห่งการกระทำของเขาเอง”
เอเวลินช็อก!
เธอเงยหน้าขึ้นมองเนลล์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ฉันไม่เชื่อ เธอก็เหมือนกับเบลีย์! พวกคุณทั้งหมดเป็นคนโกหก! ฉันจะไม่เชื่อคำพูดใด ๆ จากพวกคุณ! พ่อของฉันไม่ได้ตาย เขา.. !”
“เขาเป็นคนโลภชอบรับสินบน เขาฆ่าตัวตายด้วยความกลัวว่าจะถูกลงโทษ”
ทันใดนั้น เสียงชายที่สงบก็ดังขึ้น ซึ่งทำให้ความคิดของเธอแตกสลายไปอย่างสิ้นเชิง
กิดเดียนไม่เคยเรียนรู้ที่จะแสดงความเมตตาต่อผู้อื่นในชีวิตของเขา เขาเย่อหยิ่งและไม่ยอมให้มีการพูดเล่นใด ๆ
ไม่ต้องพูดถึงเอเวลิน
เสียงของกิดเดียนเย็นชามาก แต่ตำแหน่งที่สูงส่งของเขาทำให้ยากที่ใครจะไม่เชื่อเขา สิ่งที่เขาพูดออกมาเป็นความจริง
เนลล์มองไปที่เอเวลินและขมวดคิ้วเล็กน้อย
หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ไร้เดียงสาที่น่ารักอีกต่อไป ตอนนี้เธอแค่เบื่อความเกลียดชังและใช้
ประโยชน์จากพวกเขา
แม้ว่า เนลล์รู้ว่าเอเวลินสูญเสียพ่อไปไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะใช้ประโยชน์จากเนลล์ได้โดยไม่เกรงกลัวขนาดนี้
เอเวลินอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลง
เธอนั่งลงอย่างนุ่มนวลจนเสียงที่เปล่งออกมาราวกับมาจากที่ไกล ๆ
“งั้น… สิ่งที่เบลีย์พูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมดสิ?”
ดูเหมือนเธอกำลังพูดกับตัวเอง แต่แล้วเธอก็ส่ายหัวทันที “ไม่ ฉันไม่เชื่อ!”
อย่างไรก็ตาม เธอเชื่อในสิ่งที่เบลีย์พูดเกือบทั้งหมดแล้ว เธอแค่ไม่กล้ายอมรับมัน
เธอกลัวว่าคนที่เธอเกลียดไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เธอเกลียดจริง ๆ แผนการทั้งหมดของเธอเป็นเพียง
เรื่องตลกเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้ เอเวลินจึงไม่สามารถอยู่กับเบลีย์ได้อีก และไม่สามารถคืนดีกับเนลล์ได้อีกต่อไป
เธอถูกควบคุมและติดกับสิ่งที่เรียกว่าความเกลียดชังเหมือนหุ่นกระบอก อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างเป็นเพียงข้อสันนิษฐานของเธอเอง
เธอคงไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับพวกเขาได้อีกแล้ว
บางทีตั้งแต่วินาทีที่เธอตัดสินใจล้างแค้นให้พ่อของเธอ เธอก็ไม่อาจหวนกลับมาได้อีก
เนลล์มองดูท่าทางสิ้นหวังของเธอและไม่พูดอะไร
เธอเหลือบมองที่กิดเดียน และขอให้แมทธิวพาเอเวลินลงมา
แน่นอนว่าแมทธิวก็ทำ
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เอเวลินถูกเก็บไว้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่งของ กิดเดียนในประเทศ F
กิดเดียนส่งผู้คุ้มกันไปสองสามคนโดยคิดว่าเธออาจจะต่อต้าน แต่ดูเหมือนเธอจะยอมรับชะตากรรมของเธอและไม่ได้ออกไปไหน
เอเวลินขังตัวเองไว้ในห้องของเธอ เธอกินไม่น้อยมาก
หลังจากเหตุการณ์ที่เธอได้ทำร้ายกิดเดียน เนลล์ได้สร้างกำแพงในใจของเธอเพื่อต่อต้านเธอ
เนลล์คิดว่าบางทีการปล่อยให้เธออยู่คนเดียวสักระยะหนึ่งอาจเป็นเรื่องดี ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเธอ
ในช่วงเวลานี้ เนลล์พักที่โรงพยาบาลเพื่อที่เธอจะได้ตรวจดูลูกของเธอ เมื่อไรก็ได้ในขณะที่ได้ดู
แลกิดเดียนไปด้วย
วันนี้กิดเดียนก็เผลอหลับไป อาจเป็นเพราะเธอท้องหรือบางทีเธอแค่เหนื่อยจากการดูแลกิดเดียน
เนลล์รู้สึกเวียนหัวและอยากกลับไปพักผ่อน
หลังจากเดินออกจากวอร์ด โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
จากการแจ้งเตือนของโทรศัพท์กลายว่าเป็นเจเน็ต
เนื่องจากตระกูลกริฟฟินรู้ข่าวว่ากิดเดียนถูกแทงและบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว เลียมจะไม่รู้ได้ยังไง
เนลล์และเจเน็ตเป็นเพื่อนซี้กัน เมื่อเลียมรู้ข่าวเป็นเรื่องปกติที่เขาจะบอกเจเน็ต
ดังนั้น เมื่อเนลล์รับสาย เธอได้ยินเจเน็ตถามเธอเกี่ยวกับสถานการณ์อย่างกังวลใจ
เนลล์อดยิ้มไม่ได้ เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจและพูดว่า “เขาพ้นอันตรายแล้วและสถานการณ์ค่อนข้างคงที่ ตอนนี้ไม่มีอะไรร้ายแรงแล้ว ไม่ต้องกังวลไป”
เจเน็ตพึมพำเบา ๆ
“ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเขาด้วย? คนที่เป็นห่วงเป็นใยคือแกต่างหาก เป็นยังไงบ้าง?”
“ฉันเหรอ?” เนลล์หยุดยิ้มและพูดเบา ๆ ว่า “แจน ฉันอยากบอกข่าวดีกับแกบ้าง?”
“อะไรเหรอ?”
“ฉันท้อง”
เจเน็ตเงียบไปสองสามวินาที
จากนั้นเธอก็กรีดร้องอย่างตื่นเต้น
“อ่าฮะ… นี่หมายความว่าฉันสามารถเป็นแม่ทูนหัวได้สินะ?”
เนลล์หัวเราะและพูดว่า “ใช่ อย่าลืมเตรียมซองแดงไว้ ฉันจะไม่ให้ถ้ามันไม่พอ”
ก่อนหน้านี้ เนลล์คิดว่าตั้งแต่ตอนที่ลิซซี่ยังเด็กและทั้งคู่ก็ยุ่งมาก จึงไม่ต้องรีบมีลูก
อย่างไรก็ตาม หลังจากเหตุการณ์ที่กิดเดียนได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอก็ตระหนักว่าไม่มีเวลาที่เหมาะสม
ตราบใดที่ใครต้องการมัน นั่นคือเวลาที่ดีที่สุด
จากนั้นเธอก็มองลงมาและลูบท้องของเธอ ขณะที่ความสุขในหัวใจของเธอเพิ่มมากขึ้น
“แจน ฉันจะเล่าให้ฟังมากกว่านี้ ถ้าฉันจัดการธุระของฉันที่นี่เสร็จแล้ว”
“ก็ได้ ดูแลตัวเองด้วย”
“ตกลง”
เนลล์กำลังจะวางสาย แต่เจเน็ตเสริมว่า “เออใช่ เลียมกลับไปเมื่อวาน เขาน่าจะมาถึงประเทศ F ใน
วันนี้แล้ว หากแกมีอะไรที่อยากจะถามตระกูลกริฟฟิน แกสามารถติดต่อเลียมได้โดยตรงเลย”
