ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 431 อยากฆ่าเธอ
เนลล์รู้สึกไม่ดีเลย
ตามที่คาดไว้ วิลเลียมเดินมาหาเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึมหลังจากที่วางสาย
“คุณนายลีย์ เธอมันถ่อมตัวเกินไปสำหรับเธอที่จะบอกว่าเธอไม่มีค่าถึงหนึ่งพันล้าน กิดเดียนกำลังจะมาถึง ตอนนี้ ฉันจะพาเธอออกไปสูดอากาศข้างนอก และในขณะที่เราอยู่ที่นั่น ให้ฉันแสดงให้เธอเห็นว่าประธานผู้สง่างามของตระกูลลีย์ จะทำตัวอ่อนน้อมอยู่ใต้เท้าของฉันและขอร้องฉันเหมือน หมา! ฮ่าฮ่า!”
เมื่อวิลเลียมพูดจบ เขาก็หยิบผ้าที่ขาดแล้วยัดเข้าไปในปากของเธอ จากนั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
เมื่อถูกปิดปาก เนลล์จึงพูดไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงดิ้นรนอย่างสิ้นหวังและส่งเสียงเป็นบางครั้ง
อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของเธอไม่คุ้มที่จะสู้กลับวิลเลียม เขาจับและมัดเธอด้วยเชือกแล้วแขวนเธอไว้บนเสาของเรือ ร่างของเธอลอยขึ้นไปในอากาศเหมือนธง
“อื้มม–อื้มม–อื้ม–”
วิลเลียมเงยหน้าขึ้นมองและเหลือบมองเนลล์ที่พยายามดิ้นรนด้วยความกลัว พร้อมกับรอยยิ้มอันโหดร้ายบนใบหน้าของเขา
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะปล่อยเธอไปทันทีที่ได้รับเงินและหลังจากที่ฉันได้ส่งเธอไป! ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ฉันแค่ต้องการเงิน มันจะไม่มีประโยชน์อะไร ๆ ถ้าฉันทำร้ายเธอตอนนี้ กิดเดียนจะไล่ตามฉันไปจนวันสิ้นโลกแน่นอน”
วิลเลียมมองดูนาฬิกาขณะพูด “เขาจะมาถึงเร็ว ๆ นี้! ดังนั้นอธิษฐานว่าเราจะทำการค้าขายที่ประสบความสำเร็จ!”
ในอีกด้านหนึ่ง
รถฮัมเมอร์สีเขียวเข้มมากกว่าหนึ่งโหลจอดอยู่ริมถนน กิดเดียนนั่งอยู่ในฮัมเมอร์คันหนึ่งโดยวางแล็ปท็อปไว้บนตัก และใช้ทักษะบางอย่างบนนั้นอย่างชำนาญ
ประตูของฮัมเมอร์เปิดออก และร่างของแมทธิวก็เข้ามาจากด้านนอก
“ท่านประธาน ทุกคนอยู่ที่นี่”
กิดเดียนมีสีหน้าเย็นชา นิ้วของเขากำลังพิมพ์อย่างรวดเร็วบนแป้นพิมพ์ ในไม่ช้า แผนที่ที่มีจุดสีแดงกะพริบก็ปรากฏขึ้น
“จุดนี้เป็นจุดศูนย์กลางการดำเนินงานของเรา เฝ้าระวังใต้น้ำและเรือทุกลำที่อยู่รอบ ๆ ตัวเรา”
แมทธิวพยักหน้าและพูดอย่างลังเลว่า “ท่านประธาน คุณจะไปที่นั่นด้วยตัวเองจริง ๆ เหรอ? มันอันตรายเกินไป!”
กิดเดียนไม่ตอบเขา ด้วยเหตุนี้ แมทธิวจึงรู้ว่าเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับและทำงานต่อ
เลียมโทรหากิดเดียนอีกครั้ง
“กิดเดียน ฉันจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เราจะเริ่มเมื่อไหร่ก็ได้”
“ตกลง” กิดเดียนพยักหน้าและหลังจากหยุดไปสองสามวินาที เขาก็พูดว่า “ขอบคุณมาก”
“ห๊ะ”
เลียมแค่หัวเราะแค่ไม่ได้พูดอะไรในขณะที่วางสาย
กิดเดียนไม่ได้พูดอะไร เขาเพิ่งออกมาจากฮัมเมอร์และเดินไปที่ท่าเรือ
บนเรือประมง
เนลล์ถูกมัดไว้กลางอากาศด้วยเชือกที่รัดร่างกายของเธอไว้ราวกับมีดตัดผ่านตัวเธอ ความเจ็บปวดนั้นเกินที่จะทน
เธอกัดฟันขณะที่เธอคายผ้าออกจากปากในที่สุด เมื่อเธอเห็นวิลเลียมที่กำลังสูบบุหรี่ขณะถือเชือกอยู่ ความโกรธและความกลัวก็เพิ่มขึ้น
“วิลเลียม อย่าไปไกลกว่านี้ แม้ว่าคุณจะได้เงินมาก็ตาม ไม่มีทางที่คุณจะรอดโดยใช้เรือประมงลำนี้!
“คุณจะต้องรับโทษจำคุกอย่างน้อย 15 ปีในข้อหาลักพาตัวและแบล็กเมล์ ดังนั้นคิดให้รอบคอบ! ถ้าโดนจับได้ล่ะ? ยอมจำนนตอนนี้เลยดีกว่า!”
วิลเลียมเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างเย็นชา เขาดูโดดเดี่ยวและดุร้ายเล็กน้อย เมื่อบุหรี่ที่ลุกโชนของเขาริบหรี่ในความมืด
“พอกันทีกับเรื่องไร้สาระ! ตราบใดที่เธอยังอยู่ในมือของฉัน ฉันจะสามารถหลบหนีไปพร้อมกับเธอได้แม้เพียงแผ่นไม้ นับประสาอะไรกับเรือประมงเก่า!”
เนลล์ขมวดคิ้ว “คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะปล่อยฉันเมื่อคุณได้รับเงินเหรอ? ทำไมคุณถึงต้องการพาฉันไปด้วยกัน”
“แกคิดว่าฉันโง่เหรอ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้ากิดเดียนจัดยามไว้โดยรอบ? แกต้องพาฉันไปยังที่ปลอดภัย แล้วฉันจะปล่อยแกไป!”
“วิลเลียม คาบอท มันมากเกินไปแล้ว! ถึงแม้ว่าคุณต้องการที่จะเป็นผู้ลักพาตัวอย่างน้อยก็น่ามีจริยธรรมที่เหมาะสมสิ!
“ถ้านายเอาเงินไปแต่ยังไม่ปล่อยฉัน กิดเดียนไม่ยอมแน่!
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันสัญญา ฉันจะขอร้องเพื่อคุณอย่างแน่นอน ฉันจะรับประกันมันด้วยความเกียรติของฉัน!”
“ทำไมเธอถึงชอบพูดเรื่องไร้สาระมากขนาดนี้”
วิลเลียมทิ้งก้นบุหรี่ของเขาอย่างทนไม่ไหวและมองเข้าไปในระยะไกลในคืนอันกว้างใหญ่
สักพักก็มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากที่ไกล ๆ เขายิ้มด้วยท่าทางที่โหดร้ายและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อส่งข้อความ “เขาอยู่ที่นี่”
เนลล์พยายามเกลี้ยกล่อมเขาต่อไป ถึงเธอรู้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์ แต่อย่างน้อยเธอก็สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองได้ด้วยการทำเช่นนั้น และรู้สึกไม่สบายใจน้อยลงเพราะความรู้สึกที่ไร้น้ำหนักนั้น
“วิลเลียม ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันลงไปก่อน? มันอึดอัดที่ต้องห้อยอยู่แบบนี้!
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณปล่อยเชือกโดยไม่ได้ตั้งใจ? ฉันจะตกลงไปในทะเลสาบและกลายเป็นอาหารปลาหรือไม่?
“กระแสน้ำแรงมากฉันตายแน่ถ้าหล่นไป ไม่สำคัญว่าฉันจะตาย แต่ความพยายามของคุณก็จะไร้ค่า! ไม่เพียงแต่คุณจะไม่ได้รับเงินสักสตางค์เดียว แต่คุณยังจะตายพร้อมกับฉันด้วย และนั่นก็จะสูญเปล่า!”
เธอน่ารำคาญมากจนวิลเลียมอยากเอาสำลีมาอุดหูจริง ๆ
“วิลเลียม คาบอท! คุณได้ยินฉันไหม?”
เนลล์ตะโกนอย่างอ่อนแรง
“ฉันได้ยิน!”
ในที่สุดวิลเลียมก็หมดความอดทนและตะโกนว่า “หุบปาก! ผู้ชายของแกกำลังจะมา ฉันจะปล่อยให้แกลงมา เมื่อเขาให้เงินฉัน!”
เนลล์ถึงกับอึ้ง
เธอมองไปข้างหน้าและเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ที่ท่าเรือ
กิดเดียน!
เขามาจริง ๆ เหรอ?
ใบหน้าของเนลล์ก็ซีดลงทันที
แม้แต่ในเวลานี้ สิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือไม่ใช่ความปลอดภัยของตัวเอง แต่เป็นอาการบาดเจ็บของเขา
เขาได้รับบาดเจ็บหนักมากและเพิ่งพ้นอันตรายเมื่อไม่กี่วันก่อนเท่านั้น! หมอไม่อนุญาติให้ลุกจากเตียง แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่โดยไม่ได้คิดถึงชีวิตของตัวเอง?
เนลล์เริ่มน้ำตาไหลและหัวใจของเธอก็รู้สึกตึงเครียด เธอเป็นห่วงกิดเดียนมาก
สีหน้าของวิลเลียมเริ่มจริงจังขึ้นด้วย เขาจับเชือกไว้แน่นและรอให้กิดเดียนขึ้นเรือเพื่อเจรจา
มีเรือลำเล็ก ๆ อยู่ที่ท่าเทียบเรือ วิลเลียมสั่งให้กิดเดียนใช้มันข้ามมา เขาจะไม่ขึ้นฝั่ง
ทันใดนั้นก็มีเสียงผ่านหูฟังบลูทูธของวิลเลียม
“มีการซุ่มโจมตี! ฆ่าเธอซะ!”
ด้วยข้อความสั้น ๆ เช่นนั้น วิลเลียมก็ตกตะลึง เขาเงยหน้าขึ้นมองเนลล์ แล้วหันไปเหลือบมองกิดเดียนที่เดินเข้ามาใกล้
“ไอ้สารเลว!”
วิลเลี่ยมตะโกน ก่อนที่เนลล์จะทันได้ตอบโต้ ก็เกิดเสียงปืนดังขึ้นในตอนกลางคืน “ปัง!”
วิลเลียมชักปืนออกมาจากที่ไหนสักแห่งแล้วยิงปืนไปทางกิดเดียน เขาตะโกนอย่างดุดันว่า “หยุด! อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้!”
เรือลำเล็กของกิดเดียนเพิ่งจอดอยู่ที่นั่น
เนลล์ตกตะลึง เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฆ่าเธอซะ!”
คำสั่งเย็นเยียบผ่านหูฟังของเขาอีกครั้ง
กระนั้น ดวงตาของวิลเลียมก็วาววับและไม่ฟังคำสั่ง
แต่เขาเริ่มลดเชือกลงอย่างช้า ๆ ความตื่นตระหนกและความกลัวของเขาสามารถเห็นได้จากการเคลื่อนไหวที่สั่นเทาของเขา
ในทางกลับกัน เนลล์ทำได้เพียงสังเกตการแสดงออกที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเขา เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้
