ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 433 ไม่ใช่เรื่องง่าย
ในตอนนั้นเอง
“ปัง!”
เสียงปืน ทุกคนตกใจและหันกลับมาเห็นวิลเลียมนอนอยู่ที่นั่นพร้อมกับรูม่านตาโต มีรูเลือดสีแดงบนหน้าผากของเขาที่มีเลือดพุ่งออกมา เขาตายแล้ว
แมทธิวเป็นคนแรกที่ตอบสนอง เขารีบหยิบปืนออกมาต่อหน้ากิดเดียนและเนลล์ และยืนเตรียมพร้อมสำหรับสำรวจบริเวณโดยรอบ
กระสุนปืนสร้างความประหลาดใจให้กับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดยืนเฝ้าระวัง
เวลาผ่านไป
ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีก
กิดเดียนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่ต้องตาม ฆาตกรมันคงจะหนีไปแล้ว”
แมทธิวตกใจมาก
กิดเดียนมีสีหน้าที่นิ่งสงบ เขาจับเนลล์ไว้ มีคนจอดเรือหาปลาที่ฝั่งแล้ว
หลังจากขึ้นจากเรือแล้ว ก็เห็นรถตำรวจหลายคันจอดอยู่ริมฝั่ง เลียมมีคนดูแลพร้อมอาวุธครบชุดจำนวนมากในเรือประมง
ชายวัยกลางคนที่ดึงความสนใจจอดขวางก่อนจะก้าวลงจากรถตำรวจ เมื่อเขาเห็นเลียม เขาก็ทักทายทันทีด้วยท่าทางที่รวมกันระหว่างความกลัวและความหวาดระแวง
“นายน้อยเลียม พวกคุณสบายดีไหม? ผมเพิ่งได้รับข่าวและรีบวิ่งเข้ามา ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนกล้าลักพาตัวเพื่อนของคุณ! เมื่อผมจับเขา ผมจะนำเขาไปตัดสินอย่างยุติธรรม!”
เนลล์เอามือแตะจมูกของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “เขาตายไปแล้ว!”
“อา?” ชายผู้นั้นผงะเล็กน้อย เขาเดินตามด้วยสีหน้าขมขื่นและวิตกกังวล
“นี่ นี่ นี่ นายน้อยเลียม ผมเข้าใจความโกรธของคุณ ผมรู้ว่าคุณกำลังโกรธ แต่การฆ่าใครสักคน… ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยและเรากำลังมา แต่…”
“คุณเคยเห็นผมฆ่าใครเมื่อไหร่?” เลียมยังคงนิ่งเงียบ “ผู้ร้ายมีการขัดคอกันบางอย่างกับผู้สมรู้ร่วมคิดของเขาก่อนจะถูกฆ่าตายและพยายามที่จะปิดปากเขา ผู้กำกับเจสซี่! ผมหวังว่าคุณจะสามารถให้คำอธิบายเกี่ยวกับสิ่งนี้ที่เกิดขึ้นในเขตปกครองของคุณได้อย่างเร็วที่สุด!”
เจสซี่ตกตะลึง
มีผู้สมรู้ร่วมคิดเหรอ?
เขาได้รับรายงานว่ามีผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวไม่ใช่เหรอ?
ขณะที่เขากำลังจะดำเนินเรื่อง เลียมเลิกสนใจเขาแล้วและส่งสัญญาณให้กิดเดียนซึ่งกำลังอุ้มเนลล์อยู่ มุ่งหน้าไปยังฮัมเมอร์ซึ่งจอดอยู่ด้านข้าง
ขณะที่ผู้กำกับเจสซีกำลังจะหยุดเขา แมทธิวหยุดเขาจากด้านหลังและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีครับท่าน ถ้าท่านมีคำถามอะไรถามผมได้ตามสบาย! ผมอยู่ในที่เกิดเหตุตอนผู้ต้องสงสัยถูกสังหาร ผมสามารถกลับไปชี้แจงกับท่านได้!”
—
เนลล์เข้าไปในรถพร้อมกับกิดเดียน
รถเคลื่อนตัวไปอย่างมั่นคงบนถนนที่เปิดกว้าง ด้านหน้ามีฮัมเมอร์สองคันและอีกสองคันที่ด้านหลังเช่นกัน รถที่พวกเขานั่งอยู่ตรงกลางเป็นตำแหน่งที่ปลอดภัย
รถกว้างขวางและเงียบมาก นอกจากเนลล์และกิดเดียนแล้ว ยังเป็นเพียงแค่คนขับเท่านั้น
เนลล์ไม่เคยเห็นคนขับมาก่อน เขาอาจจะไม่ได้รับการแต่งตั้งจากเลียมในนาทีสุดท้าย ลักษณะของเขาดูโดดเด่น เขาจดจ่อกับการขับรถ
ผู้โดยสารในรถด้านหน้าและด้านหลังอาจเป็นบอดี้การ์ด เนลล์รู้สึกว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับบอดี้การ์ดเหล่านี้ที่แตกต่างจากบอดี้การ์ดที่เธอมักจะเห็น แต่เธอไม่สามารถเข้าใจความแตกต่างได้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับพวกเขา
เธอตกใจเล็กน้อย
กิดเดียนไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวตั้งแต่พวกเขาเข้าไปในรถ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน และดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง
เนลล์กลัวว่ามันจะรบกวนเขา ดังนั้นเธอจึงเงียบตลอดเวลา เธอค่อย ๆ เช็ดรอยฟกช้ำที่ข้อมือซึ่งเกิดจากการถูกมัดไว้
“เจ็บไหม?”
ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ จู่ ๆ กิดเดียนก็จับข้อมือของเธอไว้
รอยฟกช้ำที่เกิดจากเชือกปรากฏบนข้อมือสีซีดของหญิงสาว รอยฟกช้ำกลายเปลี่ยนเป็นสีเขียว
คิ้วที่หล่อเหลาของกิดเดียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
ในตอนนั้นตอนที่เขาช่วยเธอได้แล้ว เขาทำได้เพียงตรวจร่างกายของเธอชั่วครู่ และไม่สังเกตเห็นอาการบาดเจ็บใด ๆ ที่มองเห็นได้ เขาไม่แน่ใจว่าเธอได้รับบาดเจ็บที่อื่นหรือไม่
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอกำลังมีลูก เมื่อหลายวันก่อนเธอก็ยังมีอาการไม่คงที่แต่สามารถควบคุมได้หลังจากพักฟื้นมาหลายวัน อย่างไรก็ตามก็เป็นเรื่องยากที่จะรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดบาดแผล หลังจากที่ผ่านพ้นกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไป
เนลล์ส่ายหัว “ฉันสบายดี ส่วนมากวิลเลียมแค่ขู่ฉัน ยกเว้นตอนที่เอาฉันหัวโขกแผงกับประตูในห้องโดยสาร มันเจ็บแค่นิดหน่อยเอง”
สีหน้าของกิดเดียนมืดลงเล็กน้อย
“ตรงไหน?”
เนลล์ชี้ไปที่จุดหนึ่งบนหัวของเธอ
กิดเดียนเข้าไปดูเธอ เธอก้มศีรษะลงนิ้วเรียวยาวของเขาเริ่มค้นหาภายในผมของเธอ
“โอ๊ะ”
เนลล์ก็เปล่งเสียงขึ้น “อยู่ตรงนั้น อย่ากด โอ๊ย…”
“เราจะไปโรงพยาบาลกัน” น้ำเสียงของเขามีท่าทีเคร่งขรึม
เนลล์พยักหน้า จากนั้นเธอก็หยุดไปสักพักก่อนจะอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “มันแค่ปูดหน่อย ๆ เองแปปเดียวก็หาย ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง”
กิดเดียนไม่ฟังเธอ เขาสัมผัสไปที่รอยบวมบนศีรษะของเธอเบา ๆ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความเย็นชา จากนั้นเขาก็ปล่อยเธอไป
“เมื่อกี้ตอนอยู่บนเรือคุณกลัวหรือเปล่า?” เขาถาม
เนลล์พยักหน้าอีกครั้ง เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว “ฉันกลัว แต่ตอนคุณมาถึงฉันก็ไม่กลัวแล้ว”
กิดเดียนยิ้มเยาะ อารมณ์บูดบึ้งในตอนแรกของเขาดีขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าเธอเชื่อใจเขา เขาเอื้อมมือออกไปดึงเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและกอดเธอไว้แน่น
เนลล์ซึ่งถูกกิดเดียนจับไว้ด้วยวิธีนี้ไม่แน่ใจว่าเขาพยายามจะสื่อถึงอะไรด้วยกับท่าทางนี้ เธอไม่ขยับตัว เธอรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่แรงและแน่วแน่ของชายที่ข้างหูของเธอ ราวกับหัวใจของเขากำลังตีหัวใจของเธอ ตึก ๆ …
ตอนนั้นเองที่หัวใจของเธอที่ตึงเครียดจากความกังวลใจ ในตอนนี้ก็สามารถผ่อนคลายได้อย่างเต็มที่
เธอนึกขึ้นได้ถึงอาการบาดเจ็บของเขาและถามขึ้นอย่างรวดเร็ว “แล้วแผลของคุณล่ะคะ?”
กิดเดียนส่ายหัว
“ไม่ได้รับผลกระทบ ผมมีคนพันมันก่อนที่ผมจะออกมา ไม่มีปัญหา”
เนลล์ไม่เชื่อเขา เธอต้องการถอดเสื้อผ้าออกเพื่อดู ก่อนจะสังเกตเห็นรอยเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลบนหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“คุณบอกฉันว่าไม่มีปัญหา แต่คุณเลือดออก”
เมื่อกิดเดียนเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้ เขาก็ยิ้มเล็กน้อย
“นั่นคือเหตุผลที่คุณต้องเป็นเด็กดี อย่าทำให้ผมต้องกังวลเกี่ยวกับคุณ แค่นี้ผมก็สามารถกลับไปพักผ่อนได้โดยไม่ต้องกังวล”
เนลล์ทำท่าพยักหน้าหนักแน่น
หลังจากที่เธอพยักหน้า เธอมองเขาด้วยสายตาที่สำนึกผิด
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบากตลอดเลย”
กิดเดียนนิ่งเงียบ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยกมือขึ้นและลูบผมของเธอเบา ๆ ดูเหมือนจะมีคลื่นในดวงตาที่มืดมิดของเขา ไม่รู้ถึงจุดมุ่งหมายของพวกเขา
“ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่เป็นความผิดของผมที่ไม่ได้ปกป้องคุณอย่างเหมาะดี”
เนลล์รีบส่ายหัว “มันไม่ใช่ความผิดของคุณ วิลเลียมทำในสิ่งที่เขาต้องทำ เพราะฉันบังเอิญรู้ความลับของเขา คราวหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้ จะได้ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
คำอธิบายอย่างรวดเร็วของเธอทำให้กิดเดียนหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย คลื่นในดวงตาของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น เขารู้สึกปวดใจ มันบอกไม่ถูกจริง ๆ
“มันไม่ง่ายขนาดนั้น”
เนลล์ไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร จากมุมมองของเธอ เธอบังเอิญได้ยินการสนทนาระหว่างวิลเลียมกับภรรยาของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ความพยายามครั้งแรกของอีกฝ่ายในการปิดปากเธอไม่ได้ผล หลังจากที่เธอเปิดเผยความจริงกับกิดเดียน อีกฝ่ายก็ลงเอยด้วยการแก้แค้นอย่างอาฆาตแค้น
