ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 447 วันหยุดที่แสนสั้น
ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “โอ้ ผมลืมไปเลย พวกเราอยู่คนละแวดวงกัน แน่นอนว่านายน้อยเลียมคงไม่รู้จักผม”
แม้ว่าสิ่งนี้จะฟังดูสุภาพ แต่จริง ๆ แล้วมันมีนัยยะเยาะเย้ยว่า เลียมเป็นลูกนอกสมรสและไม่สามารถเปรียบเทียบกับฮาร์วีย์ได้
ดวงตาของเลียมหรี่ลงเล็กน้อย
ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างพอใจและพูดเบาๆ กับลูน่าว่า “ลูน่าไปกันเถอะ!”
ลูน่าพยักหน้า
ทั้งสองก็เตรียมตัวเดินออกไป
ขณะที่พวกเขากำลังเดินออกไป เลียมก็ขมวดคิ้วทันที
ทันใดนั้นเขาก็คว้าสมาชิกคนหนึ่งในผู้ติดตามของเขาและถามอย่างจริงจังว่า “เขาคงจะไม่ใช่กับฮาร์วีย์ที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นเพลย์บอย ที่สุดท้ายแล้วเขาเกาะผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อไต่เต้าขึ้นไปสินะ”
สมาชิกในวงกำลังกลั้นหัวเราะ แต่พยายามทำหน้าบึ้งเพื่อเตือนว่า “นายน้อย ไม่ควรเชื่อในข่าวลือง่าย ๆ แบบนั้นนะครับ”
“โอ้! ฉันไม่เชื่อในสิ่งนั้นทั้งหมดนะ มันเป็นเพียงความประทับใจทั่วไปที่ฉันมีแถมยังไม่มีเวลาไปยุ่งเรื่องซุบซิบแบบนี้ด้วย!”
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงลากเจเน็ตไปที่ห้องวีไอพีกับเขา
ข้างหลังเลียม สีหน้าของฮาร์วีย์ก็ทะมึนขึ้นทันที
ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยวอย่างไม่พอใจมาก
ลูน่ามองอย่างขุ่นเคืองกับร่างที่จากไปของเลียมและผู้ติดตามของเขา จากนั้นจึงมองไปทางฮาร์วีย์ด้วยความกังวล
“อย่าไปสนใจเขาเลย เขามักจะโอ้อวดและเอาแต่ใจ! ไม่มีอะไรดีเมื่อมันออกมาจากปากของเขา!”
ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างเย็นชาด้วยสายตาที่เข้ม
หลังจากนั้น เขาก็ตบแขนของลูน่าอย่างสบายใจ ราวกับว่าเขาได้แปลงร่างกลับเป็นบุตรผู้สูงศักดิ์ที่อ่อนโยนและสุภาพในทันที “อย่าคิดมาก ไม่ว่าคนอื่นจะว่าอย่างไรเกี่ยวกับผม แค่คุณเชื่อผมก็พอ”
ลูน่ารู้สึกโล่งใจ พวกเขาส่งสายตาให้กันด้วยรอยยิ้มและเดินจากไปด้วยกัน
เจเน็ตตามเลียมเข้าไปในห้องวีไอพี
ตามมาด้วยสมาชิกทั้งสามคน
นี่คือร้านอาหารญี่ปุ่น มีโต๊ะเตี้ยอยู่กลางห้อง มีแผ่นรองนุ่มทั้งสองฝั่ง กลุ่มคนเข้าไปนั่งตามลำดับขั้น
พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามา เลียมสั่งอาหารสองสามจานอย่างคล่องแคล่ว
จากนั้นเขาก็โบกมือให้พนักงานเสิร์ฟออกไปและปิดประตู พนักงานเสิร์ฟไม่ได้เข้ามาถ้าหากไม่ได้เรียก
เจเน็ตนั่งข้างเลียมและเลิกคิ้วขึ้น
เธอรักษาความเงียบอย่างคนที่มีไหวพริบ
จากการสนทนาของพวกเขา เจเน็ตเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าในสามคนที่มากับเลียม หนึ่งในนั้นคือ เฮอร์แมม เฟอร์นันเดซ เขามีหนวดเคราเป็นพวงและเป็นคนคอยจัดการข้อตกลงทางธุรกิจของตระกูลกริฟฟิน ในเส้นทางจีนกับเมียนมาร์
เฮอร์แมนขมวดคิ้ว ดูค่อนข้างกังวล “นายน้อย ผมมาหาคุณในครั้งนี้เพราะมีบางอย่างที่ผมต้องการให้คุณช่วย!”
สีหน้าของเลียมสงบลงเมื่อเขาโบกมือให้เฮอร์แมนพูดต่อไป
“นี่คือสถานการณ์ของสัปดาห์ที่แล้ว เราได้รับข้อเสนอทางธุรกิจโดยบอกว่ามีคนจากเมียนมาร์ต้องการสินค้าจำนวนหนึ่ง เนื่องจากเป็นลูกค้าประจำทั้งหมด ผมจึงไม่สงสัยอะไรเลยและจัดส่งเป็นชุดตามคำขอของเขา แต่ที่แปลกใจคือ ตอนที่เราข้ามพรมแดนเข้ามาในเมียนมาร์ พวกเราถูกกลุ่มคนไม่มีชื่อปล้นครับ!
“คนกลุ่มนี้คุ้นเคยกับเส้นทาง การจัดการกับบุคคลและวิธีการที่เขาใช้ปล้นของเรา ผมเดาว่าพวกเขาคงรู้เรื่องของเรามาก่อนและกำลังซุ่มโจมตีอยู่! แต่ผมได้ไปดูทุกหนทุกแห่งเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด ผมรับผิดชอบข้อตกลงนี้เป็นการส่วนตัวและมันจะไม่มีข้อมูลรั่วไหลอย่างแน่นอนครับ
“แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด จุดสำคัญคือผู้ซื้อต้องการสินค้าอย่างเร่งด่วน แต่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนร้าย ผมจะส่งสินค้าให้เขาได้อย่างไร
“ไอ้พวกหัวหมอพวกนี้! พวกเขาแสร้งทำเป็นว่าเราทุกคนเป็นครอบครัวใหญ่ แต่เมื่อมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น พวกเขาทำเหมือนไม่รู้จักคุณ โดยบอกว่าคุณต้องจ่ายค่าปรับเป็นสองเท่าหากสินค้าไม่ตรงเวลา คุณก็รู้นี่ว่าผมทำธุรกิจนั้นได้ไม่ดีในเมียนมาร์ ผมจะเอาเงินไปจ่ายเขาได้ยังไง แต่ผมไม่สามารถให้เจ้านายรู้เรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้นผมจะตกงาน
“ดังนั้น พวกเราเป็นแค่แมลงตัวเล็ก ๆ ที่มาขอความเมตตาจากคุณเท่านั้น! นายน้อย! ผมหวังว่าคุณจะแสดงความเมตตาต่อเรา แม้ว่าจะเป็นเพียงเพื่อความภักดีของเราตลอดหลายปีที่ผ่านมา โปรดช่วยพวกเราด้วย!”
เลียมนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับยกขาข้างหนึ่งขึ้น นิ้วของเขาเคาะโต๊ะเบา ๆ หนึ่งครั้ง สองครั้ง…
คิ้วคมของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างพิจารณา
เฮอร์แมนและอีกสองคนมองเขาอย่างประหม่า บรรยากาศตึงเครียดเหมือนจะหายใจไม่ออก
หลังจากนั้นไม่นาน เลียมก็เริ่มพูดอย่างไม่เร่งรีบ “ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วย อย่างไรก็ตามพวกคุณทุกคนก็รู้ดีถึงแม้ว่าผมจะรับผิดชอบธุรกิจของตระกูลกริฟฟินในพื้นที่นี้อย่างเห็นได้ชัด แต่ผมก็ไม่ค่อยชอบที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของอารอง…”
เขายังพูดไม่จบ
พวกเขาทั้งสามต่างชำเลืองมองกัน ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แล้วก้าวถอยหลัง
หลังจากนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งและประกาศอย่างเคร่งขรึมว่า “หากนายน้อยเต็มใจช่วยเรา เรายินดีที่จะช่วยเหลือคุณและเพื่อตอบแทนคุณสามารถเรียกใช้ได้ในอนาคต”
ดวงตาสีเข้มของเลียมเป็นประกาย ขณะที่ริมฝีปากของเขาขดขึ้นเล็กน้อย
เขาหัวเราะเบา ๆ “อะไรเนี่ย? ผมไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่ช่วย!”
ขณะที่เขาพูด เขาก็โบกมือให้พวกเขาลุกขึ้น เมื่อทั้งสามนั่งลงอีกครั้ง เขาพูดช้า ๆ “ถึงแม้ว่าผมจะบอกว่าผมไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของอารอง แต่ตระกูลกริฟฟินก็เป็นกลุ่มเดียวกัน นี่ไง! ผมสัญญาว่าจะช่วยคุณค้นหาที่อยู่ของสินค้าเหล่านั้นในสองวันนี้”
ทั้งสามคนดีใจในทันที แต่จู่ ๆ เขาก็ตัดบท “อย่างไรก็ตาม…”
มีประกายแวววาวในดวงตาของเขาขณะที่เขายิ้ม “ผมจะช่วยคุณหาสินค้าเท่านั้น แต่จะได้พวกมันมาไหมนั้น มันขึ้นอยู่กับพวกคุณ!”
ทั้งสามคนนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
พวกเขาพยักหน้าราวกับนก “แน่นอนครับ! ขอบคุณครับนายน้อย!”
เลียมโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ทั้งสามคนก็จากไปแต่ก็ยังคงบ่นว่าขอบคุณ
หลังจากที่พวกเขาจากไป เลียมก็เรียกพนักงานเสิร์ฟมาเสิร์ฟอาหาร
อาหารถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว เจเน็ตได้กินไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงสั่งเพื่อตัวเองเท่านั้น
เป็นผลให้ในขณะที่เขากินด้วยความสง่างามที่หาตัวจับยาก เธอประคองน้ำมะนาวหนึ่งแก้วและมองดูเขา น่าเบื่อจะตาย
ต้องบอกว่ามารยาทบนโต๊ะอาหารของเลียมนั้นมีมารยาทที่ดีมาก การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของเขาเผยให้เห็นระดับการฝึกฝนระดับขุนนางที่ไม่สามารถปิดได้
เขาดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากพฤติกรรมปกติของเขา
ทานอาหารเสร็จแล้ว
เขาหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก แล้วจู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า “คุณได้บ้านแล้วหรือยัง?”
เจเน็ตอึ้งไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเธอก็จำได้ว่า เขาเคยเห็นเธอกินข้าวกับฮาร์วีย์และลูน่า คงจะไม่ยากสำหรับเขาที่จะคาดเดาจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมของเธอที่นี่ในวันนี้
เธอไม่เคยซ่อนสิ่งนี้ได้เลย ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความสงสัย “ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เธอเม้มริมฝีปากและก้มลงมองดูลายปักบนผ้าปูโต๊ะ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ดูเหมือนเธอจะอึดอัด
มันสมเหตุสมผลแล้ว เธอขอความช่วยเหลือจากเขา แต่เขาปฏิเสธเธออย่างไม่ลังเล ปล่อยให้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหันไปหา เทย์เลอร์ รีส เธอควรที่จะโกรธสิ!
เจเน็ตไม่ได้ตระหนักมาระยะหนึ่งแล้ว ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอที่จะขอความช่วยเหลือจากเลียม แทนที่จะเป็นเทย์เลอร์
จู่ ๆ เลียมก็หัวเราะเบา ๆ และหยุดคำถามของเขา
เขาหยิบบุหรี่ออกมาจุดบุหรี่แล้วจุดไฟอย่างช่ำชอง
ควันสีขาวอมฟ้าม้วนตัวขึ้นระหว่างพวกเขา ก่อนจะค่อย ๆ ปิดบังใบหน้าของกันและกัน บางทีมันอาจจะเป็นแค่ภาพลวงตา แต่เมื่อเจเน็ตเงยหน้าขึ้นโดยบังเอิญ เธอสังเกตเห็นแววตาที่พร่ามัวในดวงตาของเขา ราวกับว่าเขากำลังจ้องมองเธอด้วยท่าทางซาบซึ้ง
