ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 457 ลูกของพวกเขา
เนลล์ลูบท้องของเธอโดยคิดว่าอีกไม่นานก่อนที่เธอจะคลอดลูกที่น่ารักเหมือนลิซซี่ มุมปากของเธอก็ยิ้มหวานด้วยความคิดนั้น
“ลิซซี่ เกรท นานะบอกหนูหรือเปล่าว่าหนูกำลังจะมีน้องชายหรือน้องสาวคนเล็กในเร็ว ๆ นี้?”
ลิซซี่รู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ยินเรื่องนี้
“หนูรู้ค่ะ! เกรท นานะบอกหนูว่าคราวนี้แม่กับพ่อไปรับน้องชายหรือน้องสาวให้หนู เมื่อแม่กลับมาหนูจะมีน้องชายหรือน้องสาวที่เป็นจริง!”
ความอยากรู้ของเธอเพิ่มขึ้นเมื่อเธอพูด
“แม่คะ หนูจะเลือกน้องชายหรือน้องสาวได้ไหมคะ? เลือกใครก็ได้เหรอ?”
คำถามของเธอทำให้เนลล์พูดไม่ออก และเธอไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไร
เธอไม่ได้กลั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอพึมพำ “ลิซซี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราควบคุมได้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับพระเจ้า และมันไม่สำคัญว่าใครจะเป็นน้องชายหรือน้องสาวของหนู หนูก็จะรักพวกเขามากใช่ไหม?”
“แน่นอนค่ะ!”
ลิซซี่พยายามทำตัวให้ดูเหมือนโตเต็มวัย “ตอนนี้หนูเป็นพี่สาวคนโต หนูจะต้องดูแลพวกเขาจากนี้ไป พวกเขาจะต้องฟังหนู แล้วหนูจะพาพวกเขาออกไปเล่นและซื้ออาหารมากมายให้พวกเขา”
เนลล์ฟังเสียงพูดที่ไร้เดียงสาและน่ารักของลิซซี่ มันทำให้รู้สึกว่าใจของเธอละลาย
คุณยายลีย์ปรากฏตัวในการโทรวิดีโอในตอนนั้น
“ลิซซี่ มันดึกไปแล้ว ให้แม่พักผ่อนเถอะ แล้วเราค่อยคุยกันใหม่ก็ได้”
ลิซซี่ไม่ต้องการวางสาย แต่เธอรู้ว่าเนลล์ต้องการการพักผ่อน ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า
“ก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวหันกลับมามองหน้าเนลล์แล้วโบกมือให้กล้อง
“แม่ หนูจะนอนแล้ว แม่ก็ควรพักผ่อนด้วย”
เนลล์เม้มปากแน่น “โอเค ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
ลิซซี่ขมวดคิ้วและจูบกล้องก่อนวางสาย
แนนซี่ปรากฏตัวจากด้านหลังเนลล์หลังจากวางสาย
เธอยื่นแก้วนมให้เนลแล้วยิ้ม “วิดีโอคอลกับคุณลิซซี่เหรอคะ? ฉันพนันได้เลยว่าเธอคิดถึงคุณ”
เนลล์หัวเราะคิกคัก ความจริงก็คือเธอรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าลิซซี่คิดถึงเธอมากแค่ไหน แต่ลิซซี่มีนานะผู้ยิ่งใหญ่อยู่เคียงข้างคอยดูแลเธอ แต่เธอต้องดูแลเรื่องใกล้ตัวด้วยตัวเธอเอง ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้
ดวงตาของแนนซี่กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องราวกับว่าเธอกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง
“เนลลี่ คุณเคยรู้สึกว่าคุณลิซซี่ดูเหมือนคุณหรือเปล่า?”
เนลล์ตกใจกับคำพูดของเธอ “แนนซี่ คุณไปเรียนที่จะพูดจาหวาน ๆ กับฉันมาตอนไหนกัน?”
แนนซี่ส่ายหัวอย่างไร้เดียงสา
“เนลลี่ ฉันไม่ได้พูดจาหวานใส่คุณ ฉันกำลังจริงจัง ฉันไม่ได้เห็นตอนคุณลิซซี่ยังเป็นทารก แต่เมื่อเธอโตขึ้นและหน้าตาของเธอดูโดดเด่นขึ้นเรื่อย ๆ ฉันก็เห็นว่าคุณสองคนดูเหมือนกันบ้าง?”
เนลล์หัวเราะคิกคัก
“ถ้าเธอเหมือนใคร มันจะต้องเป็นพ่อของเธอ ฉันเป็นแม่ของเธอ แต่เราไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือกเลย เราจะดูเหมือนกันได้อย่างไร?”
แนนซี่เบ้ปากราวกับจะพูดอะไร แต่เนลล์ก็ตัดบท
“กิดเดียนอยู่ที่ไหน? เขาไปไหนเหรอ?”
“โอ้ คุณชายออกไปกับแมทธิวเมื่อสักครู่นี้ เขาบอกว่าเขามีบางอย่างที่ต้องทำ”
เนลล์ขมวดคิ้ว
“วันนี้เขาออกไปข้างนอกทั้งวัน ทำไมเขาถึงออกไปข้างนอกอีกในตอนกลางคืน? ฉันรู้ว่าหมอบอกว่าเขาเดินได้แล้ว แต่บาดแผลยังไม่หายดี ร่างกายของเขายังคงอ่อนแอและข้างนอกก็หนาวมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้าบาดแผลของเขาแย่ลง”
แนนซี่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เนลล์รู้ว่าเธอไม่ควรตำหนิ เธอลุกขึ้นยืนขมวดคิ้วและเดินไปที่หน้าต่างเพื่อรอกิดเดียน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา กิดเดียนก็กลับมา
ตอนนี้เป็นเดือนพฤศจิกายนแล้ว และประเทศ F ก็ตั้งอยู่ทางเหนือสุด เมืองหลินกำลังมีอากาศหนาวเย็นในเดือนพฤศจิกายน
เธอสามารถเห็นรถสีดำจอดอยู่ตรงหน้าอาคารจากระยะไกล
กิดเดียนสวมเสื้อคลุมสีดำขณะที่เขาลงจากรถโดยที่แมทธิวเดินตามมาใกล้ ๆ และทั้งสองก็เข้าไปในอาคารทางประตู
เนลล์ปล่อยลมหายใจทั้งที่เธอไม่รู้ว่ากำลังกลั้นหายใจอยู่และกลับเข้าไปในห้อง
กิดเดียนและแมทธิวอยู่ในบ้านไม่นาน
เนลล์สัมผัสได้ถึงลมหนาวที่ชายสองคนพามาด้วย
เธอบอกให้แนนซี่ไปเอาเสื้อโค้ตจากพวกเขาและถามว่า “คุณไปไหนมา? คืนนี้ข้างนอกมันหนาว”
กิดเดียนมองเข้าไปในดวงตาของเธอครู่หนึ่ง เขาไม่รีบอธิบายตัวเอง เขาจึงปล่อยให้แนนซี่และแมทธิวพักผ่อนและรอจนเหลือเพียงสองคนในห้อง “ผมสั่งให้ใครซักคนไปดูผู้หญิงที่เราพบกันในวันนี้”
เนลล์ชะงัก กิดเดียนสบตากับเธอและยิ้มอย่างอบอุ่น เขาพาเธอไปที่โซฟา และพวกเขานั่งลงข้างกัน
“คุณไม่ได้คิดถึงเธอทั้งวันเหรอ? ผมคิดว่ามันดีกว่าที่จะหาความจริง เพื่อความสบายใจมากกว่าปล่อยให้ปัญหามันมากัดกินหัวใจของคุณ”
เครื่องทำความร้อนกำลังทำงานอยู่ในห้อง แต่มือของกิดเดียนที่อยู่ในมือของเธอกลับเย็นยะเยือก เนลล์รู้สึกว่าจมูกของเธอเหมือนจะจาม
เธอสูดกลิ่นเล็กน้อยเพื่อปกปิดและพยายามระงับอารมณ์ของตนให้ดีที่สุด
“คุณพบอะไร?”
“มีกลุ่มคนที่ตามเธอหาจริง ๆ แต่พวกเขาไม่ใช่คนจากตระกูลไวโอเล็ต เรายังไม่ชัดเจนว่าพวกเขาเป็นใคร แต่เรามีความรู้สึกว่าพวกเขามีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของอาวุโสเคเพื่อนของคุณ”
เนลล์ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องแปลกใจด้วยวิธีนี้
เธอไม่รู้ว่านั่นหมายถึงอะไร แต่ความรู้สึกไม่สงบและความไม่มั่นคงเข้ามาครอบงำเธอ
กิดเดียนจามทันที
เปลือกตาของ เนลล์กระตุกขณะที่เธอลูบหลังกิดเดียน จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเทน้ำร้อนให้เขา
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ไม่สบายหรือเปล่า?”
กิดเดียนส่ายหัว
“ผมสบายดี คืนนี้ลมมันค่อนข้างแรง อาจจะเป็นหวัดจากการที่อยู่ข้างนอกนานเกินไป”
เขาจิบน้ำเล็กน้อยขณะพูด
เนลล์คิดว่าเขาดูซีดกว่าตอนบ่ายอีก เธอจึงเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขา
โชคดีที่เนลล์คิดที่จะเช็คไข้เขา ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้นเธอคงไม่รู้ว่ากิดเดียนกำลังมีไข้ และหน้าผากของเขากำลังร้อนระอุ
สีหน้าของเนลล์เปลี่ยนไป
“ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าคุณมีไข้? ฉันจะโทรหาหมอตอนนี้” เธอพูดอย่างเร่งรีบ
ก่อนที่เธอจะขยับตัวได้ ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือเธอและรั้งเธอไว้ ด้วยการดึงเล็กน้อย ร่างของเธอก็ร่วงลงในอ้อมแขนของเขา
เนลล์เริ่มกังวล
“กิดเดียน ลีย์หยุดล้อเล่นได้แล้ว คุณยังเจ็บอยู่ และตอนนี้คุณมีไข้ คุณอยากจะตายหรือไง?”
รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกิดเดียน
โดยที่แขนของเขายังคงโอบเธอไว้ เขาจึงขยับเธอให้นั่งบนขาของเขา เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อปิดระยะห่างระหว่างพวกเขา และวางฝ่ามืออุ่นบนท้องของเธอ
“ไม่ต้องรีบ แพทย์พร้อมให้บริการตลอดเวลาวัน ผมขอตรวจสอบลูกของเราก่อน”
ทันทีที่เขาพูด เขาก็ก้มลงและเอาหูแนบกับท้องของเธอ
เนลล์ตกตะลึงกับการกระทำของเขา เธอคิดว่าหากเธอผลักเขาออกไปแบบนี้มันจะไม่ดี สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือใช้มือหนุนศีรษะของเขา
กิดเดียนฟังอยู่ครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วเมื่อไม่ได้ยินอะไรเลย
“ทำไมลูกของเราไม่เคลื่อนไหว?”
เนลล์อดไม่ได้ที่จะกลอกตากับคำถามของเขา
“คุณคิดว่าทารกสามารถเคลื่อนไหวได้ทันทีหลังจากที่ตั้งครรภ์หรือไง? สองเดือนเองนะ เขายังไม่มีหัวใจ คุณจะต้องรออย่างน้อย 5 ถึง 6 เดือนสำหรับการเคลื่อนไหวสิ”
