ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 483 สุขสันต์วันเกิด
ลูซี่เป็นคนสุดท้ายที่ด้านหลังกลุ่ม เมซจงใจชะลอฝีเท้าเดินเคียงข้างเธอ “คุณรู้จักเขาเหรอ?” เขาถามเสียงต่ำ
ลูซี่ส่ายหัว ใบหน้าของเธอว่างเปล่า “ไม่ ฉันไม่รู้จัก”
เมซแอบมองเธอแต่เขาไม่ได้สงสัยอะไรในคำพูดของเธอ แม้ว่าเธอจะเป็นหนึ่งในนักแสดงระดับ A ในวงการบันเทิง แต่เกือบทุกคนสามารถเข้าถึงข้อมูลครอบครัวและภูมิหลังของเธอได้ เธอไม่ควรมีความเกี่ยวข้องกับคนอย่าง เกล เชลบี
ลูซี่ไม่ได้จบลงที่แกรนด์ รอยัล วิลล่า เรสซิเดนซ์
นั่นก็เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และแฟน ๆ ของเธอได้จัดงานแฟนอีเวนท์ที่และเธอต้องไปแสดงตัวที่นั่น
เธอโทรหาผู้ช่วยประมาณสองทุ่ม เพื่อพาเธอไปที่งาน
ไม่มีใครในบ้านรู้เรื่องวันเกิดของเธอ แต่ตระกูลสมิธก็ยังเป็นกลุ่มคนที่มีเหตุผล พวกเขาไม่ได้พยายามหยุดเธอเมื่อเธอขอตัวไปทำงาน
เนลล์โทรหาเธอตอนประมาณสี่ทุ่ม
เธอเพิ่งเสร็จสิ้นกิจกรรมเมื่อมีสายเข้ามา แม้ว่าเธอจะไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากแสดงตัวออกมา แต่เธอก็รู้สึกหมดแรงอย่างไม่น่าเชื่อ
“ทำไมคุณถึงเหนื่อยที่สุดต่างจากทุก ๆ คนในวันเกิดของตัวเองล่ะ?”
ลูซี่รวบรวมรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก “พี่โทรมาทำไม? เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไร ฉันเพิ่งลืมให้ของขวัญเธอตอนบ่ายนี้ ฉันได้ให้แนนซี่ไปส่งที่บ้านเธอแล้ว อย่าลืมมองหามันด้วย”
ลูซี่พยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
“ไปทำอะไรให้เสร็จและพักผ่อน สุขสันต์วันเกิด”
“ขอบคุณค่ะ รักพี่นะและราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์”
หลังจากวางสาย เนลล์ก็เดินไปที่ห้องนอนของเธอเพื่อเตรียมตัวจะเข้านอน
สายตาของเธอจ้องไปที่ปฏิทินครู่หนึ่ง และเธอก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์แล้ว
เขาบอกว่าเขากำลังเดินทางไปทำธุรกิจเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ นั่นหมายความว่าเขาควรจะกลับมาเร็ว ๆ นี้
ริมฝีปากของเนลล์อดไม่ได้ที่จะดึงความคิดนั้นขึ้น หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เข้านอน
โดยไม่คาดคิด เธอถูกปลุกโดยสิ่งที่มีขนยาวที่อบอุ่นสวมกอดเธอกลางดึก
เธอคิดว่าเป็นลิซซี่ เธอจึงพยายามผลักสิ่งนั้นออกจากเธอด้วยการขมวดคิ้ว
“ลิซซี่ หยุดเล่นก่อนสิ” เธอพึมพำอย่างงัวเงีย
สิ่งที่มีขนยาวก็หยุดการกอด จากนั้นมีบางสิ่งที่ทรงพลังม้วนรอบเอวบางของเธอ ล็อคเธอเข้าที่อย่างแน่นหนา
ระฆังบอกเหตุอันตรายดังขึ้นในหัวของเธอ เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัว เธอก็คิดได้ว่าลิซซี่ไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว แล้วใครกันที่จะอยู่ในบ้านของเธอในตอนกลางคืน?
หลังของเธอเริ่มเหงื่อออก เธอลืมตาขึ้นและเห็นร่างสีดำนอนอยู่บนเตียงข้าง ๆ เธอและมีแขนที่โอบรอบตัวเธอโดยที่หัวของมันวางอยู่บนท้องของเธอ
“อ๊าก!”
เธอกรีดร้องออกมาดัง ๆ แล้วเอามือตบหัวมัน
ชายคนนั้นคร่ำครวญและคว้ามือที่ตบอย่างเมามันของเธอไว้ที่ตัวเขา
เสียงที่คุ้นเคยและดังก้องอยู่ในหูของเธอ “คุณตบใคร? นี่ผมเอง”
ใจของเนลล์มึนงงไปชั่วขณะ
ไฟในห้องดับ เธอจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้น เธอก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยของเขา
เธอถอนหายใจโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจ รู้สึกหงุดหงิดและไร้สาระไปพร้อม ๆ กัน เนลล์ชกหมัดไปที่ไหล่ของเขา
“คุณมาทำอะไรที่นี่? คุณทำให้ฉันกลัวจนเกือบตาย”
กิดเดียนหัวเราะและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
“นี่เป็นวิธีที่คุณต้อนรับผมกลับบ้านหรือไม่? ถ้าผมรู้ว่าเป็นนี้ ผมจะไม่กลับบ้านตอนกลางดึก”
เนลล์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นเวลาตีสาม
ผู้ชายคนนี้ ทำไมเขารีบกลับบ้านในตอนกลางคืน?
เธออยากจะตำหนิเขา แต่คำพูดเหล่านั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เมื่อเธอรู้สึกว่าถึงอากาศเย็นยะเยือกที่ผิวหนังของเขา
ในท้ายที่สุด เธอทำได้เพียงถาม “ทำไมคุณกลับมาบ้านในเวลานี้? ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้เช้าไง”
“ผมรอนานขนาดนั้นไม่ได้ ผมต้องการที่เจอคุณ”
เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนและจูบเธอที่หน้าผาก ขณะที่มือของเขาลูบท้องเธอ
“ลูกสบายดีไหม? เขาไม่ได้รบกวนคุณด้วยการเตะตอนที่ผมไม่อยู่ใช่ไหม?”
รอยยิ้มอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ เมื่อเขากล่าวถึงลูกน้อยของเธอ
“ไม่ เขาเงียบมาก”
“ดีแล้ว ถ้าเขารบกวนคุณมากเกินไป ผมจะสอนบทเรียนให้เขา หลังจากที่เขาเกิด”
“คุณจะไม่ทำหรอก”
บางทีอาจเป็นเพราะว่า เนลล์ไม่ได้สนุกและมีความสุขที่เป็นความทรงจำกับครอบครัวของเธอ เธอจึงมีแนวโน้มที่จะตามใจเด็ก ๆ ด้วยความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของเธอ
เธอรู้ว่าการตามใจลูก ๆ ของเธออาจจะไม่ถูกต้อง แต่เธอก็ช่วยไม่ได้
ไม่มีอะไรในโลกนี้สำคัญทุกครั้งที่เธอนึกถึงทารกในท้องของเธอ สิ่งสำคัญคือเขาต้องแข็งแรงและมีความสุข
กิดเดียนจ้องมองสีหน้าของเธอและรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันใด
“ที่รัก คุณรักใครมากกว่ากัน? ลูกหรือผม?”
เนลล์ตะลึงกับคำถามของเขา แต่เธอตอบโดยไม่พลาดแม้แต่จังหวะเดียว “แน่นอนว่าต้องเป็นลูก”
กิดเดียน ลีย์พูดไม่ออก เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เนลล์ไม่ได้สังเกตสิ่งผิดปกติจนกระทั่งเธอรู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อ
“โอ๋ ๆ ที่ฉันหมายถึงคือฉันรักลูกทั้งสองคนเท่านั้น อ้อ แล้วคุณก็คือลูกอีกคนด้วย” เนลล์พยายามอธิบายตัวเอง
กิดเดียนหัวเราะแห้ง ๆ แทนคำตอบ
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เนลล์จึงยิ้มและพูดว่า “คุณคงเหนื่อยใช่ไหม? กลับเข้านอนกันเถอะ อยากอาบน้ำไหม?”
“คุณจะช่วยผมเหรอ?”
“ไปให้พ้น!”
…
ในท้ายที่สุด กิดเดียนก็ไปอาบน้ำเอง ส่วนเนลล์ก็หลับไปแล้วเมื่อเขากลับมา
ตอนนี้เธอท้องได้หกเดือนแล้ว เธอจึงมีแนวโน้มที่จะง่วงตลอดแม้ในเวลากลางวัน นั่นหมายความว่าไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอที่จะผล็อยหลับไปในตอนกลางคืน
กิดเดียนดึงผ้าห่มกลับและจูบเธอที่หน้าผาก “ราตรีสวัสดิ์” เขากระซิบ
วันต่อมา
เช้าแล้วที่เนลล์ตื่นขึ้น
เธอมีปัญหาเล็กน้อยในการลุกขึ้นและมักจะต้องให้สาวใช้ช่วยเธอ ทว่าวันนี้ แขนที่ยาวและมีกล้ามยื่นออกมาและแอบไปข้างหลังเธอ ก่อนที่เธอจะขยับตัวได้ด้วยซ้ำ ช่วยให้เธอพยุงตัวเองขึ้นจากเตียง
เธอจำได้ว่ามีคนมาที่บ้านเมื่อคืนนี้
เขาแต่งตัวอย่างไร้ที่ติเมื่อเธอมองขึ้นไปที่เขา เธอขยี้ผมและถาม “คุณตื่นนอนตอนกี่โมง?”
กิดเดียนจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ “เจ็ดโมง”
เนลล์เช็คเวลาแล้วพบว่าเป็นเวลาสิบโมงเช้า
ดีเลย! สายตาของเธอกวาดไปทั่วร่างกายที่มัดกล้ามของชายคนนั้น จากนั้นเธอก็มองลงไปที่ร่างกายของเธอเอง
ร่างผอมบางของเธอสูญเสียรูปทรงไปบ้างแล้วตอนที่เธอท้อง เธอกำลังจะกลายเป็นคนอ้วน
กิดเดียนปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นสมบัติของชาติ เขาทำให้แน่ใจว่าเธอทานอาหารที่ดีที่สุดและพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอน้ำหนักจะขึ้น
สีหน้าของเธอบูดเบี้ยว “กิดเดียน ฉันต้องลดน้ำหนักหลังจากมีลูก” เธอพึมพำ
กิดเดียนยิ้มและเดินเข้าไปหาเธอ จูบเธอที่ริมฝีปาก
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ผมชอบที่คุณดูอ้วน”
“คุณเป็นคนโกหก”
“ผมสาบาน ถ้าผมโกหก ผมจะกลายเป็นหมา”
“เฮอะ”
เธอไม่เชื่อคำพูดของเขาทั้งหมด ขมวดคิ้วขณะที่เธอเหลือบมองเขาที่หางตา
“ถ้าคิดว่าอวบสวย แล้วทำไมคุณไม่อ้วนล่ะ?”
กิดเดียนไม่รู้จะตอบอย่างไร
เขารู้สึกเหมือนเขาจะต้องต่อต้าน
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาเอนตัวไปทาง เนลล์และกระซิบบางอย่างที่หูของเธอ
ใบหน้าของเนลล์เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำในวินาทีถัดมา
เธอเริ่มชกใส่เขา
“อีตาบ้า! คุณเป็นคนวิปริต!”
กิดเดียนหัวเราะอย่างมืดมน เขาไม่ได้พยายามที่จะหยุดเธอขณะที่เธอยังคงตีเขา
