ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 563 เธอตกลง
“ด้วยเงินจำนวนนี้มันคงจะเพียงพอสำหรับเธอที่จะสนุกกับตัวเองไปอีกสักพักใหญ่ ๆ หลังจากที่โจเอลกับฉันแต่งงานกัน เธอสามารถกลับไปเป็นนักแสดงได้ ฉันสัญญาถึงแม้ว่าซิงฮุยจะไม่รับเธอ ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกับบริษัทบันเทิงอื่น ๆ เธอจะไม่ได้รับการปฏิบัติที่แย่ไปกว่าสถานะของเธอในตอนนี้”
ดวงตาของลูซี่เหลือบไปบนตัวเลขที่เขียนบนเช็ค มันเป็นร้อยล้าน
นี่มันเรื่องบ้าอะไร… เธอเดิมพันทุกอย่างเพื่อความรัก ช่างเป็นอะไรที่สุรุ่ยสุร่ายมาก!
มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างง่ายดายพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เยาะเย้ย เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างสดใสก่อนจะรับเช็ค “ขอบคุณมาก ๆ เลย”
เจด้าไม่คิดว่าลูซี่จะยอมรับเงินง่าย ๆ แบบนี้ เธอรู้สึกตะลึง เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น แต่ดวงตาทั้งสองก็ชัดเจน ไม่มีความรู้สึกสับสนแม้แต่น้อย
เธอสูดหายใจด้วยความโล่งอกในหัวใจของเธอ มันก็ดีแล้วล่ะ ตราบใดที่ผู้หญิงคนนี้เต็มใจที่จะยอมถอยหลัง เจด้าก็จะสามารถกลับไปอยู่เคียงข้าง โจเอล ฟอสเตอร์อีกครั้งได้อย่างแน่นอน
แม้ว่าเงินจำนวนนี้จะทำให้ทรัพย์สินของครอบครัวเธอหมดไป แต่ทุกอย่างก็คุ้มค่าที่จะได้ตัวโจเอล ฟอสเตอร์
ยิ่งไปกว่านั้น จากสถานการณ์ปัจจุบันของลูซี่ ถ้าเป็นจำนวนที่น้อยกว่านี้ก็ไม่สามารถชักชวนให้เธอออกมาได้
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะได้ไป”
หลังจากที่ลูซี่พูดอย่างนั้น เธอก็ลงจากรถ
ขณะที่เจด้ามองดูร่างที่จากไปของลูซี่ เธอก็รู้สึกผิดปกติ
เธอหันไปถามพี่เอลซ่าว่า “พี่คิดว่าเธอจะยอมทิ้งนายน้อยฟอสเตอร์จริง ๆ ไหม?”
พี่เอลซ่าเยาะเย้ยว่า “ผู้หญิงประเภทแบบนี้ชอบแค่เงิน เธอให้เงินเธอไปหนึ่งร้อยล้านแล้ว หล่อนจะยอมทิ้งเขาไปอย่างแน่นอน”
ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เจด้าไม่มั่นใจ เมื่อมองเห็นถึงความทุกข์บนใบหน้าของเจด้า พี่เอลซ่าจึงพยายามปลอบเธอ “อย่าคิดมาก ท้ายที่สุด พวกเธอสองคนคบกันมานานมาก เขาจะไม่ทิ้งเธอหรอกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ใจของเจด้าก็สงบลง ใช่สิ โจเอลจะกลับมาเคียงข้างเธออย่างแน่นอน!
…
เป็นเวลาหกโมงเย็น เมื่อ ลูซี่ แคทซ์กลับถึงบ้าน ทันทีที่เธอออกจากลิฟต์เธอก็ตกใจ
ชายร่างกำยำคนหนึ่งพิงประตูห้องของเธอ ถ้าตัดสินจากเหล่าก้นบุหรี่ที่ทิ้งเกลื่อนพื้นแล้ว เขาคงรอมานาน
“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่”
เธอถือกระเป๋าเดินผ่านไป แต่โจเอล ฟอสเตอร์ ก็ขมวดคิ้ว แทนที่จะตอบคำถามของเธอ เขาถามว่า “คุณทำงานเสร็จตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงบ้านในตอนนี้”
ลูซี่ แคทซ์ตอบเขา ขณะที่เธอกำลังไขกุญแจที่ประตู “ระหว่างทางมีบาง” เธอหยุดและหันกลับไป แต่เธอไม่คิดว่าโจเอลจะตามติดหลังเธอ ริมฝีปากของเธอจึงไปแตะคางของเขาอย่างบังเอิญ ทั้งคู่ชะงักไปครู่หนึ่ง
“ระหว่างทางมีอะไร?” ริมฝีปากของ โจเอล ฟอสเตอร์โค้งงออย่างซุกซน เขาเอามือพิงกับประตู ขังเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ขณะที่ดวงตาของเขาส่องประกายอย่างลึกลับ
ช่องว่างระหว่างพวกเขาน้อยเกินไป ลูซี่ แคทซ์ได้กลิ่นบุหรี่จากร่างกายของเขาอย่างชัดเจน พร้อมด้วยกลิ่นไม้จันทน์จาง ๆ มันไม่ได้เป็นที่พอใจ แต่ค่อนข้างน่าประหลาดใจ
เธอเม้มริมฝีปากและส่ายหัว จากนั้นเธอก็ผลักเขาออกไป “ปล่อยฉัน ฉันจะเปิดประตู”
เมื่อประตูเปิดออก ก็เผยให้เห็นอพาร์ตเมนต์แบบสองห้องนอนที่เรียบง่าย การตกแต่งประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีอบอุ่น ยังมีของมากมายที่ทำให้ห้องนั่งเล่นดูคับแคบนิดหน่อย เฟอร์นิเจอร์บางชิ้นค่อนข้างโทรม แต่เจ้าของเลือกสีที่ดูเข้ากันอย่างชาญฉลาด โดยรวมแล้วพวกมันดูเข้ากัน
ลูซี่ แคทซ์ชี้ให้เขานั่งบนโซฟาและเทน้ำมาสองแก้ว หลังจากยื่นแก้วให้เขา เธออธิบายว่า “วันนี้ เจด้า สเวนสันมาหาฉัน เธอจ้างฉันหนึ่งร้อยล้านเพื่อทิ้งคุณ”
โจเอล ฟอสเตอร์ดูไม่แปลกใจ ดังนั้นเขาคงคาดหวังไว้มากเท่านี้ สายตาของเขากวาดมองเหนือน้ำเปล่าที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรังเกียจเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็หยิบขึ้นมาและจิบ “คุณตอบเขาไปว่าอะไร”
“ฉันตกลง”
“…”
ชายคนนั้นจ้องมองมาที่เธอ แม้จะมีบุคลิกที่สงบ แต่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเดือดดาลอยู่ข้างใน
ลูซี่ แคทซ์ยักไหล่และพูดอย่างเฉยเมย “มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะมาจ้องฉันเลยนะ ฉันเป็นแค่มดตัวเล็ก ๆ ฉันไม่มีอำนาจ หรืออิทธิพลอะไรเลย คุณคาดหวังให้ฉันท้าทายเธอแบบซึ่งหน้าหรือไง”
หน้าตาที่หล่อเหลาของโจเอลแข็งกระด้างขึ้นมาทันที “คุณเป็นผู้หญิงของผมแล้ว คุณไม่ต้องทำอะไรโดยต้องคิดอะไรให้รอบคอบก็ได้”
ลูซี่ยิ้มแต่ไม่ตอบ ในใจของเธอนั้น เธอรู้ว่าโจเอลกำลังปกป้องเธออยู่ ถ้าเธอยั่วยุเขาและความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับขมขื่น ชีวิตเธอก็จะต้องจบลงด้วยเงินสักก้อนและตกงาน
“ลืมมันไปเถอะ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง” โจเอลดูเหมือนจะตระหนักว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอย่างมีเหตุผลกับคนอย่างเธอ เขาโบกมือแล้วพูดว่า “เอามาให้ผม!”
ลูซี่รู้สึกสับสน “เอาอะไรให้คุณ?”
“เช็คที่เจด้ามอบให้คุณไง”
ลูซี่ตะคอก “ทำไมล่ะ? มันเป็นของฉัน”
โจเอลจ้องเธออย่างเย็นชา “คุณแน่ใจใช่ไหม?”
ลูซี่หยุดพูด
ถ้าเธอรับเงินไปและไม่ปฏิบัติตามคำสัญญา เจด้า สเวนสันจะไม่ยอมให้ลูซี่รอดพ้นน้ำมือเธอได้แน่ ๆ ถ้ารู้ว่าเธอถูกหลอก
อย่างไรก็ตามนี่เป็นเงินร้อยล้าน! แม้ว่าลูซี่จะรู้ว่าการรับเงินนั้นไม่ถูกต้อง แต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องส่งเงินให้ผู้ชายคนนี้
เธอสามารถบริจาคให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ไหม?
การฝันกลางวันมีค่านิดหน่อย แต่ความเป็นจริงนั้นมันรุนแรงมาก ในที่สุดภายใต้คำว่า “การเกลี้ยกล่อม” (อ่านว่า: การบีบบังคับ) ของชายคนนี้ ลูซี่ยื่นเช็คให้อย่างไม่เต็มใจ
เมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความเศร้าโศกของผู้หญิงตัวเล็ก ใบหน้าของ โจเอล ฟอสเตอร์ก็อ่อนลงเล็กน้อย เขาเลิกคิดเรื่องที่เขาขายได้ร้อยล้านแล้วลูบหัวเธอ “ไม่ต้องเสียใจไป ผมจะซื้อของขวัญให้คุณในอีกไม่กี่วันเพื่อเป็นค่าตอบแทน”
ตอนนี้ลูซี่จะสูญเสียความสนใจไปแล้ว เนื้อชิ้นโตของเธอได้หลุดออกจากปากไปแล้ว และด้วยเหตุนี้ เธอจึงหน้ามีหน้าตาที่สิ้นหวัง
โจเอล ฟอสเตอร์ยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ
ลูซี่รู้สึกสับสน “คุณกำลังทำอะไร?”
โจเอลตอบโดยไม่หันหัวกลับมา “ไปอาบน้ำ!”
เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระโดดขึ้นจากโซฟา และรีบวิ่งตามเขาไป “เฮ้ นี่มันบ้านฉัน!”
“และคุณเป็นผู้หญิงของผม!”
ประตูห้องน้ำก็ปิดลง ลูซี่ แคทซ์หยุดส่งเสียงกรี๊ดที่หน้าประตู ประตูกระจกห่างไปเพียงนิ้วเดียว เธอหยุดยืนอยู่ในตรงนั้นไม่กี่วินาที รู้สึกผิดหวังและรู้สึกน่ารำคาญจนไม่อยากจะมอง
สวรรค์! ทำไมเธอรู้สึกเหมือนถูกหลอก
เสียงดังมาจากในห้องน้ำ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และตะโกนว่า “อย่าใช้ผ้าขนหนูของฉัน! ใช้อันใหม่ที่อยู่ในตู้”
…
ไฟถูกเปิดเมื่อความมืดได้เข้ามา
ลูซี่ แคทซ์เดินเข้าไปในครัวอย่างกระสับกระส่าย เธอเพิ่งเปิดตู้เย็น ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
เธอเดินไปดู เขาคือผู้ช่วยส่วนตัว ลูเธอร์
“สวัสดีตอนเย็น คุณแคทซ์” ไมค์ ลูเทอร์อายุประมาณยี่สิบห้าปี ปกติเขาจะดูห่างเหิน แต่ตอนนี้เขาดูเป็นมิตรกับเธอมาก
เขายืนอยู่ที่ประตูถือกองเสื้อผ้าใหม่ เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ไพเราะว่า “ผมขอโทษที่รบกวนคุณ ผมมาเพื่อส่งเสื้อผ้าของนายน้อยคนรอง”
ลูซี่มองเขาอย่างสงสัย “คุณรู้ได้อย่างไรว่า โจเอล ฟอสเตอร์อยู่ที่นี่ เขาเรียกคุณมาเหรอ”
“โอ้ จริง ๆ แล้วมันเป็นแบบนี้ครับ ในตอนบ่ายนี้ นายน้อยรองได้พาทีมประเมินผลไปสำรวจสวนดอกโบตั๋นในภูเขาหอม เนื่องจากเขาแพ้เกสรดอกไม้ เขารู้สึกอึดอัดมากหลังจากลงมาจากภูเขา เขาต้องการที่อาบน้ำอย่างเร่งด่วน แต่โรงแรมอยู่ไกลเกินไป เมื่อประธานรู้ว่าบ้านของคุณอยู่ใกล้ เขาบอกให้ผมกลับไปที่โรงแรมและนำเสื้อผ้าของเขามาที่นี่”
แล้วนั่นคือ เหตุผล!
ความกังวลในหัวใจของเธอลดลง อย่างไรก็ตามทำไมคนอย่างโจเอล ฟอสเตอร์ ถึงมาที่บ้านของเธอโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้?
