จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 76 นางถูกซื่อจื่อแกล้งอีกครั้ง
“ข่าวดีอะไร?” จวินหย่วนโยวถาม
“ตอนนี้ข้าไม่อยากพูด” หยุนถิงจงใจเพิกเฉยต่อเขา
“เช่นนั้นหรือ?” จวินหย่วนโยวจงใจจั๊กจี้นาง
“อา ซื่อจื่อ ท่านบ้าจริงๆ” หยุนถิงกลัวการจั๊กจี้ที่สุด นางหลบซ้ายหลบขวาอยู่ในอ้อมแขนของจวินหย่วนโยว และจะรีบวิ่งหนี
แต่จวินหย่วนโยวกอดนางไว้แน่น และไม่ปล่อยให้นางมีโอกาสหนี
หยุนถิงก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ นางพลิกฝ่ามือไปที่ด้านหลังของจวินหย่วนโยว และทั้งสองคนก็หยอกล้อกันในทันที
ข้างนอกประตู พ่อบ้านพาคนมาส่งอาหารร้อนๆ วันนี้หลังจากที่ฮูหยินกลับมาก็ไม่ได้ออกไปไหนอีก พ่อบ้านก็เป็นห่วงกลัวว่านางจะหิวเช่นกัน จึงให้ห้องครัวทำอาหารร้อนๆ
เมื่อครู่หลิงเฟิงบอกว่าฮูหยินตื่นแล้ว พ่อบ้านก็พาคนมาด้วยตนเองในทันที
ผลสุดท้ายเมื่อมาถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงหยอกล้อกันอยู่ในห้อง พ่อบ้านคิดว่าฮูหยินกับซื่อจื่อทะเลาะกัน หากทะเลาะกันจริงๆ คงแย่
พ่อบ้านจึงรวบรวมความกล้าที่จะเคาะประตู แต่ไม่มีคนตอบรับ เขาจึงรีบผลักประตูเข้าไปด้วยความเป็นห่วง ผลสุดท้ายเมื่อเห็นเหตุการณ์ข้างใน พ่อบ้านก็ตกตะลึง
มือข้างหนึ่งของฮูหยินจับหูของซื่อจื่อ และมืออีกข้างหนึ่งดึงเท้าของเขา และซื่อจื่อก็กอดขาทั้งสองข้างของฮูหยิน หรือแม้กระทั่งเกาฝ่าเท้าของฮูหยิน นี่คือซื่อจื่อที่โหดร้ายอำมหิต และไร้อารมณ์ความรู้สึกผู้นั้นหรือ
ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างเร่าร้อนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นคนเข้ามาทางประตู ทั้งสองคนก็ตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก รีบปล่อยมือจากกันและนั่งตัวตรง
เมื่อเห็นว่าซื่อจื่อของบ้านตนเองสีหน้าเคร่งขรึม พ่อบ้านก็รีบหันหลังเดินออกไป “ซื่อจื่อ ฮูหยิน พวกท่านทำต่อไปเถิด บ่าวไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น” พูดจบก็กำลังจะจากไป
“หยุด!” จวินหย่วนโยวตะคอกอย่างเย็นชา และสีหน้าดำคล้ำ “พ่อบ้าน ตอนนี้ท่านยิ่งอยู่ยิ่งบังอาจ ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อนที่จะเข้ามา?”
“ซื่อจื่อทรงยัดเยียดข้อหา บ่าวเคาะประตูแล้ว แต่ท่านไม่ได้ยิน ข้าให้คนยกอาหารร้อนๆ มา เมื่อได้ยินว่าฮูหยินตื่นแล้ว ข้าจึงให้คนนำมาส่งในทันที เพราะกลัวว่าฮูหยินจะหิว” พ่อบ้านแสดงความซื่อสัตย์ในทันที
หยุนถิงหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม นึกไม่ถึงเลยว่าพ่อบ้านจะเห็นท่าทางที่อึดอัดใจเช่นนี้ นางรีบหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย
“วางไว้สิ ต่อไปหากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ห้ามเข้ามาโดยเด็ดขาด!” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เมื่อครู่เขาหยอกล้อกับหยุนถิงถึงได้กลายเป็นนั้น และถูกพ่อบ้านเห็นเข้า ช่างขายหน้าจริงๆ แต่ใบหน้าของจวินหย่วนโยวกลับดูสงบนิ่ง ราวกับว่าฉากตลกขบขันเมื่อครู่ไม่ใช่เขา
“ขอรับ บ่าวทูลลา” พ่อบ้านรีบออกไป และไม่ลืมที่จะปิดประตู
จากนั้นหยุนถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ซื่อจื่อ ต้องโทษท่าน สิ่งที่พ่อบ้านเห็นเมื่อครู่ ช่างน่าอับอายขายหน้า”
“จะกลัวอะไร ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า” จวินหย่วนโยวเบะปาก
“แต่ข้ารังเกียจท่าน”
ทันทีที่หยุนถิงพูดจบ จวินหย่วนโยวก็ดึงนางเข้ามาใกล้ ใบหน้าของทั้งสองคนสัมผัสกันโดยตรง โดยที่ปลายจมูกแตะปลายจมูก
เมื่ออยู่ใกล้ชิดจะสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจและการหายใจของกันและกัน
หยุนถิงหัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกประหม่าจนตัวแข็งทื่อ เมื่อเผชิญหน้ากับรูม่านตาอันมืดมิดที่ลึกราวกับทะเลของจวินหย่วนโยว
แม้ว่าในยามปกตินางมักจะเย้าแหย่เขา แต่จู่ๆ ก็ใกล้ชิดเช่นนี้ นางได้กลิ่นหอมของยาจางๆ บนร่างของจวินหย่วนโยว หยุนถิงรู้สึกกระสับกระส่ายราวกับว่ามีกวางน้อยมากระแทกหัวใจ
แสงเทียนสีเหลืองอ่อนๆ ส่องลงมาบนร่างของนาง และมองไปยังใบหน้าอันงดงามที่ตื่นตระหนก จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง หญิงงามล่มเมือง ในขณะนี้ จู่ๆ จวินหย่วนโยวก็อยากจะซ่อนนางไว้ในห้องไปตลอดชีวิต และไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง
จวินหย่วนโยวโน้มตัวเข้าไปใกล้หยุนถิง และก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากของนาง
การเคลื่อนไหวนั้นอ่อนโยนและระมัดระวัง ราวกับการดูแลสมบัติล้ำค่าที่หายาก อ่อนโยนและลึกซึ้ง
หยุนถิงหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว นางรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและความลึกซึ้งของซื่อจื่อ หยุนถิงรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองละลาย นางยื่นมือไปโอบรอบคอของจวินหย่วนโยว และตอบรับจูบของเขา
ในห้องขนาดใหญ่ แสงเทียนอ่อนๆ สะท้อนให้เห็นร่างของทั้งสองคนที่กอดและจูบกัน อบอุ่นและโรแมนติก
หลังจากนั้นไม่นาน จวินหย่วนโยวก็ปล่อยนาง หากไม่ใช่เพราะได้ยินเสียงท้องของหยุนถิงร้องคำรามหลายครั้ง เขาก็ไม่อยากปล่อยนางเลยจริงๆ
ริมฝีปากบางๆ ของหญิงสาวผู้นี้ช่างนุ่มนวลและหวาน ราวกับขนมแสนอร่อย ทำให้เขาลุ่มหลงและอาลัยอาวรณ์
หยุนถิงไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอ้อมแขนของจวินหย่วนโยวและหายใจหอบ แก้มแดงเหมือนกุ้งต้ม นางเขินอายมาก
“กินอิ่มแล้วเราค่อยมาต่อกัน” จวินหย่วนโยวกล่าว เขาอุ้มหยุนถิงขึ้นมาและเดินไปที่โต๊ะ
หยุนถิงตัวแข็งทื่อ จากนั้นใบหน้าก็แดงยิ่งกว่าเดิม ศีรษะของนางอยู่บนหน้าอกจวินหย่วนโยว และพูดเสียงดังแต่ทุ้ม “ซื่อจื่อ ท่านช่างอันธพาลจริงๆ”
“เช่นนั้นหรือ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการหรือ?” จวินหย่วนโยวจงใจเย้าแหย่นาง
“ซื่อจื่อ ท่านเรียนรู้ที่จะนิสัยไม่ดีแล้ว” หยุนถิงเบะปาก ชายผู้นี้จงใจอย่างแน่นอน
“ใกล้แดงเป็นแดง ใกล้ดำเป็นดำ” จวินหย่วนโยวหัวเราะเบาๆ เขายื่นมือไปหยิบตะเกียบและช่วยคีบอาหารให้หยุนถิง
“แน่นอนว่าใกล้แดงเป็นแดง ไม่ใช่ใกล้ดำเป็นดำ โอ๊ยซื่อจื่อ ท่านแกล้งข้าอีกแล้ว” หยุนถิงเพิกเฉยต่อเขา
“เอาล่ะ ไม่แกล้งเจ้าแล้ว รีบกินเถอะ พ่อบ้านค่อนข้างตั้งใจ นี่ล้วนเป็นอาหารโปรดของเจ้า”
หยุนถิงเพิ่งออกมาจากในอ้อมแขนของเขา และกำลังจะนั่งลงข้างๆ แต่จวินหย่วนโยวไม่ปล่อยนาง “กินแบบนี้แหละ”
“แบบนี้ ซื่อจื่อ ท่านไม่กลัวว่าข้าจะทำหกใส่ท่านหรือ?” หยุนถิงถามด้วยความประหลาดใจ
นึกไม่ถึงเลยว่าซื่อจื่อจะกอดนางแล้วกินข้าว คลุมเครือเช่นนี้ นางจะกินลงได้อย่างไร
“ไม่เป็นไร สกปรกก็แค่ไปเปลี่ยน” จวินหย่วนโยวกล่าว และยื่นมือไปคีบเนื้อวัวชิ้นหนึ่ง
นั่นเป็นของโปรดของหยุนถิง อย่างไรก็ตาม ซื่อจื่อไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว แล้วนางจะสนใจอะไร สกปรกก็ไม่ใช่เสื้อผ้าของตัวเอง หยุนถิงหิวจริงๆ นางจึงอ้าปากและกินโดยตรง
จวินหย่วนโยวยิ้มและช่วยคีบอาหารให้นางต่อไป
หยุนถิงไม่ปฏิเสธสิ่งที่เข้ามาและกินทุกอย่าง
ระหว่างมื้ออาหาร จวินหย่วนโยวกอดนางไว้เช่นนี้ คีบอาหาร คีบข้าว และป้อนให้เรียบร้อย
แม้ว่าหยุนถิงจะระมัดระวังมาก แต่ข้าวที่ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาจะทำให้เมล็ดข้าวร่วงหล่นอย่างแน่นอน และเสื้อผ้าของจวินหย่วนโยวก็เปื้อนเมล็ดข้าวหลายเม็ด
เมื่อเห็นว่าหยุนถิงอิ่มแล้ว จวินหย่วนโยวก็ช่วยเช็ดมุมปากให้นาง “อาหารมื้อนี้ เจ้าพอใจหรือไม่?”
“พอใจมาก ซื่อจื่อ การบริการของท่านไม่ขาดตกบกพร่อง หากต่อไปท่านไม่มีเงิน สามารถทำงานเป็นนักการหรือเสี่ยวเอ้อก็ได้ ท่านต้องเป็นพนักงานบริการระดับเหรียญทองอย่างแน่นอน” หยุนถิงกล่าวชมเชย
จวินหย่วนโยวยกมุมปากขึ้น ในสายตาของหญิงสาวผู้นี้ ตัวเองคงเป็นได้แค่บริกร
แต่เขาก็รู้ว่าหยุนถิงกำลังล้อเล่น และไม่โกรธ “หากเจ้าชอบ ข้าจะเป็นบริการให้เจ้าไปตลอดชีวิต”
“พู! ” หยุนถิงกำลังดื่มน้ำแกงเข้าไปในปาก นางพ่นออกมาในทันที และไออย่างรุนแรง
จวินหย่วนโยวยื่นมือไปตบหลังของนางเบาๆ ในทันที “จะตื่นเต้นทำไม ข้ารู้ว่าเจ้าพอใจกับการบริการของข้า ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”
หยุนถิงโกรธจนแทบกระอักเลือด หรือว่าชายผู้นี้ถูกสวรรค์ส่งมากลั่นแกล้งตัวเอง นางสามารถส่งคืนได้หรือไม่?
