จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 521 นึกไม่ถึงว่าเขาจะขอร้องข้า
“ไม่ อาจารย์อย่า อาจารย์ท่านจะทิ้งข้าเอาไว้ไม่ได้นะ อาจารย์——-” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนขึ้นมา
นางดิ้นรนสุดชีวิตต้องการจะดิ้นให้หลุด แต่ร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ นางไม่สามารถห้ามเอาไว้ได้เลย
เห็นอาจารย์กลืนยาพิษเพื่อตัวเองกับตา เริ่นเซวียนเอ๋อร์เจ็บปวดอย่างยิ่ง นางได้แต่เกลียดความไร้ประโยชน์ของตัวเอง
“อย่า อาจารย์ท่านอย่าทำเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการให้ท่านเสียสละตัวเองเพื่อช่วยข้า อาจารย์——”
เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร้องไห้เจ็บปวดเจียนขาดใจ
ตาเฒ่าเหอยิ้มให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์อย่างเฉยเมย “นังหนู มีชีวิตต่อไปดีๆ ไม่ต้องล้างแค้นให้ข้า อาจารย์หวังแค่ให้เจ้ามีความสุข——”
ทันทีที่สิ้นเสียงลง จู่ๆตาเฒ่าเหอก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก คนทั้งคนล้มลงไปบนพื้น ชักเกร็งขึ้นมา สีหน้าซีดขาว บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นมา คนทั้งคนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น ดูเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่
“ไม่ อาจารย์ อาจารย์ท่านจะจากข้าไปไม่ได้นะ สำหรับข้าแล้วรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านมากกว่าเสด็จพ่อด้วยซ้ำ อาจารย์ ท่านอาขอร้องช่วยคลายจุดให้ข้าหน่อย ขอร้องท่านล่ะ——” เริ่นเซวียนเอ๋อร์วิงวอนขอร้อง น้ำตาไหลพราก ร้อนใจอย่างมาก
องค์หญิงใหญ่ฟังด้วยความรื่นหูอย่างยิ่ง “คิดไม่ถึงจริงๆว่า องค์หญิงสามผู้หัวแข็งดื้อรั้นจะมีวันที่ขอร้องข้าเช่นกัน เด็กๆ ช่วยคลายจุดให้องค์หญิงสาม!”
องครักษ์นายหนึ่งวิ่งเข้ามาทันที ยื่นมือแตะไปที่จุดลมปราณของเริ่นเซวียนเอ๋อร์
เริ่นเซวียนเอ๋อร์สามารถขยับได้ ก็วิ่งไปทางตาเฒ่าเหอทันที กอดตาเฒ่าเหอที่กำลังเจ็บปวดเหลือทนเอาไว้ “อาจารย์ ทำไมท่านถึงโง่เช่นนี้ ท่านต้องมียาถอนพิษแน่นอนใช่ไหม ท่านปรุงยาพิษขึ้นมากต้องมียาถอนพิษแน่นอน อาจารย์ท่านต้องอดทนเอาไว้นะ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กำลังจะไปทางห้องกลั่นยาด้วยความลนลาน
ตาเฒ่าเหอคว้าแขนของนางเอาไว้ทันที “นังหนู อย่าเสียแรงเปล่าเลย ยาเจ็ดวิญญาณเป็นยาพิษร้ายแรง บนโลกนี้ไร้ยาถอนพิษ อาจารย์ก็จนปัญญาเช่นกัน ดูท่าอาจารย์ต้องล่วงหน้าไปก่อนแล้ว”
“ไม่ อย่า อาจารย์ข้าไม่ให้ท่านจากข้าไป อาจารย์ข้าจะต้องคิดหาวิธีช่วยท่านให้ได้!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์นึกถึงยาถอนพิษที่หยุนถิงมอบให้กับตัวเอง รีบหยิบออกมาจากอ้อมแขน และป้อนให้ตาเฒ่าเหอกินทันที
ครั้งนี้ องค์หญิงใหญ่ไม่ได้ขัดขวาง
ในเมื่อท่านเจ้าหอเหอยังบอกว่าไร้ทางแก้ ถึงแม้จะเป็นยาวิเศษก็ไร้ประโยชน์เช่นกัน
ตาเฒ่าเหอไม่อยากให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตำหนิตัวเองและรู้สึกผิดมากเกินไป จึงอ้าปากกินมันลงไป “นังหนู มีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆนะ”
มองเห็นอาจารย์มีเลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด คนทั้งคนของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ตื่นตระหนกขึ้นมา “ตาเฒ่าอย่าไปนะ อย่าทิ้งข้าเอาไว้คนเดียว ข้าไม่อยากสูญเสียท่านไป อาจารย์——”
มือข้างหนึ่งของตาเฒ่าเหอยื่นมือเข้ามาอย่างสั่นเทา ในมือยังถือเบี้ยหมากรุกสีดำเอาไว้หนึ่งเม็ด “นังหนู ชาติหน้าเราค่อยเล่นหมากรุกกันอีก”
หลังจากที่พูดคำนี้จบ จู่ๆมือของตาเฒ่าเหอก็ร่วงหล่นลงไปจากกลางอากาศ คนทั้งคนก็สิ้นลมหายใจไป
“ไม่ อาจารย์ อาจารย์——” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนด้วยความเจ็บปวด ยื่นมือไปจับมือข้างนั้นของตาเฒ่าเหออย่างแรง
“อาจารย์ ชาติหน้า ชาติต่อๆไปเราก็จะเล่นหมากรุกด้วยกัน ข้ายังจะเป็นลูกศิษย์ของท่าน ยังจะอกตัญญูกับท่าน ดื่มสุรากับท่านอีก——”
องค์หญิงใหญ่เห็นว่าตาเฒ่าเหอเลือดไหลทั้งเจ็ดทวารจนตายแล้ว ก็หันหลังถือยาขวดนั้นจากไป
องครักษ์กับคนสนิททั้งหมดล้วนติดตามจากไป ลานที่กว้างใหญ่ก็เหลือเพียงเริ่นเซวียนเอ๋อร์กับตาเฒ่าเหอ
เริ่นเซวียนเอ๋อร์ร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง กอดตาเฒ่าเหอเอาไว้แน่นเช่นนั้น ไม่ยอมปล่อยมือ
ผิงหนานอ๋องที่สวมเสื้อคลุมพญางูสีดำเดินเข้ามา “เซวียนเอ๋อร์ขอโทษด้วย ข้าขอโทษเจ้าแทนท่านอาเจ้าด้วย ข้าจะส่งคนไปฝังศพอาจารย์ของเจ้าอย่างดี”
ผิงหนานอ๋องไออย่างรุนแรงสองสามครั้ง เสียงร้องไห้เจียนขาดใจของเซวียนเอ๋อร์เมื่อครู่นี้ เขาฟังแล้วยังรู้สึกเจ็บปวดใจ
หลายปีมานี้ องค์หญิงใหญ่กำเริบเสิบสานและโอหังอวดดี ทำความชั่วอย่างเปิดเผยไร้ความยำเกรง ยิ่งใช้ประโยชน์จากอำนาจในมือกำจัดผู้ที่เห็นต่าง ถึงขั้นควบคุมอำนาจของเขาผิงหนานอ๋อง ผิงหนานอ๋องในตอนนี้ก็มีเพียงแค่ตำแหน่งที่ว่างเปล่าเท่านั้น
แม้แต่ฝ่าบาทแห่งแคว้นเทียนจิ่วก็ยังยำเกรงองค์หญิงใหญ่เล็กน้อย ผิงหนานอ๋องย่อมไม่สามารถทำอะไรองค์หญิงใหญ่ได้เช่นกัน ก็เป็นเพราะเห็นแก่ลูกๆ อยู่กันไปอย่างถูๆไถๆเท่านั้น
ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเริ่นเซวียนเอ๋อร์มองไปทางผิงหนานอ๋อง สายตานั่นทำให้ผิงหนานอ๋องตกใจอย่างอธิบายไม่ถูก
เฉือนคม โกรธแค้น ตัดไมตรี
“พวกเจ้าไม่คู่ควรจะแตะต้องอาจารย์ของข้า!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ปฏิเสธเสียงเย็นชา
นางลุกขึ้นมาคุกเข่าบนพื้น ประคองตาเฒ่าเหอมาแบกไว้บนหลัง เลือดของตาเฒ่าเหอเปื้อนตัวเริ่นเซวียนเอ๋อร์ แต่นางไม่ได้สนใจเลย แบกอาจาย์ออกไปทางหน้าประตูทีละก้าว
ครั้งนี้ ไม่ได้ขัดขวางอีก องค์หญิงใหญ่ยืนยันแล้วว่ายาเม็ดนั่นเป็นของจริง ย่อมจะไม่ทำให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ลำบากใจอีก
รอยเท้าที่เปื้อนเลือด คดเคี้ยวยาวเหยียดไปถึงหน้าประตู บาดตาและเจ็บปวดใจเช่นนั้น
ผิงหนานอ๋องเอ่ยปากหลายต่อหลายครั้ง แต่คำพูดมาถึงปากเขากลับพูดไม่ออกสักคำ
เขาไม่มีสิทธิ์รั้งเซวียนเอ๋อร์เอาไว้ ยิ่งช่วยอะไรนางไม่ได้ เขาที่เป็นท่านอาคนนี้ได้แต่มองดูเท่านั้น นาทีนี้ผิงหนานอ๋องรู้สึกถึงความไร้อำนาจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
เริ่นเซวียนเอ๋อร์แบกตาเฒ่าเหอออกจากจวนผิงหนานอ๋อง ไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ของตัวเอง แต่ไปที่เนินเขานอกเมืองแทน
ตอนที่อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ ชอบมาดื่มเหล้าเล่นหมากรุกและตกปลาที่นี่มากที่สุด เขาชอบสถานที่ที่มีต้นไม้และใบหญ้าเขียวขจี เพราะที่นี่ทำให้เขารู้สึกอิสระ ทำตามความพอใจของตัวเอง
เริ่นเซวียนเอ๋อร์วางตาเฒ่าเหอลง จากนั้นตัวเองก็นั่งอยู่ข้างกายของเขา พูดอย่างต่อเนื่องไม่หยุด น้ำตาไหลพรากลงมา
อยู่อย่างนี้ไปสามวัน สุดท้ายเริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็สร้างสุสานให้กับอาจารย์ ไม่ได้สลักชื่อบนป้ายหลุมศพ นางไม่อยากให้มีใครมารบกวนอาจารย์
สิ่งที่อาจารย์หวังที่สุดคือการให้นางมีชีวิตต่อไปดีๆ แต่ไม่แก้แค้นให้อาจารย์ นางมีสิทธิ์อะไรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ
นาทีนี้ เริ่นเซวียนเอ๋อร์สาบานว่านางจะต้องเอาชนะองค์หญิงใหญ่ให้ได้ ให้นางชดใช้ด้วยเลือดให้สาสม!
เริ่นเซวียนเอ๋อร์เพิ่งจะจากไป ด้านหลังก็มีคนชุดดำสองสามคนไปขุดสุสาน พวกเขานำตัวตาเฒ่าเหอออกมา แล้วก็ฟื้นฟูสุสานให้กลับคืนสู่สภาพเดิม จากนั้นก็จากไปอย่างเงียบๆ
ทางด้านนี้ องค์หญิงใหญ่นำยาพิษติดตัว มุ่งหน้าไปที่แคว้นต้าเยียนอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร เวลาประมาณครึ่งเดือนในที่สุดก็ถึงแคว้นต้าเยียน
จวนซื่อจื่อ
คนของจวินหย่วนโยวรายงานความเคลื่อนไหวขององค์หญิงใหญ่นานแล้ว จวนซื่อจื่อเองก็เตรียมการเอาไว้นานแล้วเช่นกัน ทั้งความแค้นเก่าและความแค้นใหม่จะถูกชำระในครานี้ พวกเขาจะต้องล้างแค้นแทนท่านแม่ทัพกับฮูหยินให้ได้!
บ้านไม้ไผ่หลังลาน หยุนถิงตัดขาดจากโลกภายนอกครึ่งเดือน ในที่สุดก็ค้นคว้าเม็ดยาถอนพิษได้สำเร็จ
เพียงแต่ว่าเม็ดยานี้ยังขาดตัวยาอีกหนึ่งชนิด หยุนถิงกำลังคิดอยู่ว่าควรจะหาตัวยานำพาชนิดนี้ได้อย่างไร
แต่แล้วก็เห็นรั่วจิ่งกลับมาจากข้างนอก “ซื่อจื่อเฟย เมื่อครู่นี้พ่อบ้านของหลีอ๋องมาบอกว่า หลีอ๋องเชิญท่านไปช่วยรักษาเขา จะต้องตอบแทนอย่างงามแน่นอน ช่างตลกจริงๆ จวนซื่อจื่อของเรามีทุกอย่าง ซื่อจื่อเฟยไม่สนใจสิ่งตอบแทนอย่างงามของเขาเลยด้วยซ้ำ!”
หยุนถิงเงยหน้ามองมา “นึกไม่ถึงว่าโม่ฉือหานจะมาขอร้องข้า?”
“ข้าน้อยได้ยินมาว่า ตั้งแต่หลีอ๋องกลับมาจากแคว้นเป่ยลี่ก็ปฏิเสธไม่ให้แขกเข้าพบ คิดว่าคงเป็นเพราะไม่มีหน้าจะพบแขก เรื่องงามหน้าของเขาเลื่องลือไปทั่วทั้งสี่แคว้นแล้ว” รั่วจิ่งกล่าวเสียดสี
หยุนถิงขมวดคิ้ว เหตุการณ์ในแคว้นเป่ยลี่นางรู้ทุกอย่างนานแล้ว อย่างไรเสียโม่ฉือหานก็เป็นน้องชายแท้ๆของฮ่องเต้ หากเขาไม่สบาย หมอหลวงหลิวจะต้องช่วยรักษาอย่างแน่นอน
สามารถทำให้เขาละทิ้งความเกลียดชังมาเชิญตัวเองได้ ดูท่าคงจะเป็นปัญหาใหญ่
“เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าไปเรียกหลงเอ้อ ติดตามข้าไปที่จวนหลีอ๋อง!” หยุนถิงเอ่ยปาก
