จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 528 ซื่อจื่อ ไม้นี้โหดร้ายมาก
หยุนถิงชำเลืองมองคนที่อยู่บนพื้นครู่หนึ่ง “เซียจิ่วเซียว เขาเป็นอะไรไป?”
“เรียนซื่อจื่อเฟย ข้าน้อยรับผิดชอบดูแลรักษาการณ์ในคุก จู่ๆก็มีคนตะโกนว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเซียจิ่วเซียวกลางดึก ข้าน้อยเข้าไปตรวจสอบทันที ก็พบว่าเขาหมดลมแล้ว จึงรีบไปกราบทูลต่อฝ่าบาททันที!” ผู้คุมที่ติดตามอยู่ด้านข้างรีบเล่าความเป็นมาของเหตุการณ์ทันที
“มีคนเข้าไปในคุก หรือจะบอกว่ามีคนไปเยี่ยมหรือไม่?” หยุนถิงกล่าวพร้อมกับจับชีพจรให้เซียจิ่วเซียว
“ฝ่าบาทสั่งการเอาไว้ ห้ามมิให้ผู้ใดเข้าเยี่ยม ข้าน้อยจับตาดูทั้งกลางวันกลางคืน ไม่ได้มีใครเข้าไปเยี่ยมเขา” ผู้คุมตอบ
ฮ่องเต้ถามเสียงเย็นชา “อาหารของเขาก็ไม่มีความผิดปกติอะไร?”
ผู้คุมตกใจจนคุกเข่าลงไปกับพื้นทันที “ฝ่าบาท อาหารที่เซียจิ่วเซียวกิน ข้าน้อยล้วนลองชิมด้วยตัวเองก่อนทั้งนั้น หากว่ามีพิษ ข้าน้อยคงตายไปนานแล้ว ขอฝ่าบาทโปรดตรวจสอบอย่างชัดเจนด้วย!”
ทีนี้คิ้วของฮ่องเต้ก็ขมวดกันเป็นก้อนแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ซื่อจื่อเฟย เซียจิ่วเซียวคนนี้ยังมีทางรอดไหม?” หมอหลวงหลิวสอบถามเสียงเบา
นับตั้งแต่ได้เห็นทักษะทางการแพทย์ของหยุนถิง คนตายยังสามารถช่วยให้ฟื้นคืนชีพได้ ตอนนี้นางเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของทุกคน
“ชีพจรและลมหายใจของเซียจิ่วเซียวหายไปอย่างสมบูรณ์ มันเป็นอาการของคนตายจริงๆ เพียงแต่ว่าเขาไม่เหมือนคนที่จะคิดสั้นฆ่าตัวตายได้นี่นา” หยุนถิงตอบ
“ถิงเอ๋อร์ เป็นไปได้ไหมที่เขาจะแกล้งตาย?” เสียงที่เย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยวดังมา
หยุนถิงเข้าใจในทันที “ซื่อจื่อกล่าวถูกแล้ว ขอข้าลองดูก่อน หมอหลวงหลิวยืมเข็มเงินของท่านให้ข้าหน่อย”
“ขอรับ!” หมอหลวงหลิวยื่นกล่องยามาให้ด้วยความเคารพนบนอบ
หยุนถิงแทงลงไปในจุดฝังเข็มสำคัญทั่วทั้งร่างกายของเซียจิ่วเซียวหลายจุด เอ่ยปากสอบถาม “คืนนี้มีเรื่องผิดปกติอะไรในคุกหรือไม่?”
ผู้คุมคิดทบทวน “กลางดึกวันนี้จู่ๆก็มีเสียงที่ไม่เพราะหูอย่างมาก เหมือนเสียงนกร้อง และก็เหมือนเสียงแมวร้อง สรุปแล้วคือแสบแก้วหูมาก ตอนนั้นข้ายังไปสำรวจด้านนอกคุกรอบหนึ่ง ไม่ได้มีความผิดปกติอะไร”
“งั้นก็ถูกต้องแล้ว!” นาทีนี้หยุนถิงแน่ใจอย่างยิ่ง เซียจิ่วเซียวคนนี้แกล้งตายนั่นแหละ
องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่วมีลูกชายแค่คนเดียว เป็นไปไม่ได้ที่นางจะปล่อยปละละเลยไม่ให้ความช่วยเหลือ คิดว่านี่คงจะเป็นแผนการของนาง
เพียงแต่ว่าเซียจิ่วเซียวคนนี้เอายาแกล้งตามาจากไหนกัน ตอนนั้นซื่อจื่อให้คนโยนเขาไปที่หน้าประตูพระราชวัง เขาถูกทรมานจนหายใจรวยรินเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนยาได้
ทันใดนั้น หยุนถิงก็นึกถึงคนที่ถูกพิษไฟในคุกคนนั้น ตอนนั้นนางให้ยาแกล้งตายกับเขาหนึ่งเม็ดโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือว่าจะเป็นเขา?
ถ้าหากเขาเป็นคนขององค์หญิงใหญ่จริงๆ เช่นนั้นตัวเองจะไม่ใช่ช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญหรอกหรือ
นึกถึงตรงนี้ เข็มเงินที่อยู่ในมือของหยุนถิงแทงเข้าไปอีกเล็กน้อย
“อ๊า!” เซียจิ่วเซียวที่แกล้งตายจู่ๆก็ครางออกมาคำหนึ่ง สีหน้าที่เดิมทีซีดเซียวบิดเบี้ยวเป็นก้อน “บัดซบ ไอ้ชั่วคนไหนมันทำให้ข้าเจ็บกัน?”
ทุกคนล้วนวางใจลง ฮ่องเต้พอพระทัยอย่างยิ่ง “ดี ดี สมกับที่เป็นหยุนถิง วันนี้หากไม่ใช้เจ้า เกรงว่าข้าคงจะถูกเซียจิ่วเซียวคนนี้หลอกลวงแล้ว ถึงกับแกล้งตายมาหลอกข้า เด็กๆ ตบปาก!”
เซียจิ่วเซียวยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกองครักษ์สองนายโจมตีจากซ้ายขวา ตบใบหน้าของเขาอย่างแรง
“อ๊า เจ็บจังเลย ปล่อยข้านะ เจ้าพวกสารเลว——-อ๊าก เจ็บจะตายอยู่แล้ว ข้าผิดไปแล้ว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งนั้นตกลงไหม พวกเจ้ารีบหยุดเดี๋ยวนี้!” เซียจิ่วเซียวกรีดร้องโหยหวน
ฮ่องเต้ไม่ได้ออกคำสั่ง บรรดาองครักษ์ย่อมไม่หยุดอยู่แล้ว เสียงตบหน้าดังเพียะๆๆ ในคืนมืดมิดนี้มันแสบแก้วหูและไม่คาดฝันมากเป็นพิเศษ
แต่กลับทำให้คนรู้สึกสาแก่ใจมาก เจ้าหมอนี่ถึงกับแกล้งตายกลางดึก ทรมานพวกเขา สมควรถูกซ้อม
“จวินหย่วนโยว เก็บเซียจิ่วเซียวเอาไว้ในจวนของเจ้าชั่วคราว ในเมื่อเขาสามารถแกล้งตายในคุกได้ แสดงให้เห็นว่าคุกไม่ปลอดภัยแล้ว ข้าจะตรวจสอบพระราชวังอย่างละเอียด ดังนั้นตอนนี้จวนซื่อจื่อจึงปลอดภัยที่สุด!” ฮ่องเต้ตรัสด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
มีคนถึงกับให้เซียจิ่วเซียวแกล้งตายต่อหน้าต่อตาเขา ตัวเองกลับไม่ทันได้สังเกตเลย ฮ่องเต้จะไม่กริ้วได้อย่างไร
นัยน์ตาสีดำที่เย็นชาแข็งกร้าวของจวินหย่วนโยวชำเลืองไปทางเซียจิ่วเซียว “กระหม่อมรับพระบัญชา!”
“มีเจ้ากับหยุนถิงอยู่ ข้าวางใจได้อย่างแน่นอน!” ฮ่องเต้ชำเลืองไปทางเซียจิ่วเซียวที่ถูกตบจนใบหน้าฟกช้ำดำเขียวไปแล้ว “ปล่อยเขาเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ปล่อยมือทันที
“กลางดึกเช่นนี้ลำบากพวกเจ้าสามีภรรยาแล้ว!” ฮ่องเต้หันหลังเดินจากไป
หมอหลวงหลิวกับบรรดาองครักษ์ รวมทั้งผู้คุมทั้งหมดติดตามออกไป จวนซื่อจื่อที่กว้างใหญ่สงบลงมาอีกครั้ง
“ซื่อจื่อ ท่านคิดจะจัดการเซียจิ่วเซียวอย่างไร?” หยุนถิงถาม
“มัดเขาเอาไว้ตรงหน้าประตูจวนซื่อจื่อ ห้ามให้เขากินและดื่ม ส่งคนจับตาดูเอาไว้ ทันทีที่มีคนมาช่วยเขา ก็หักแขนหักขาเขาโดยตรง!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างแข็งกร้าว
หยุนถิงยังอดที่จะชูนิ้วโป้งขึ้นมาไม่ได้ “ซื่อจื่อ ไม้นี้ของท่านโหดร้ายจริงๆ!”
“จัดการคนเลวทรามต่ำช้าอย่างองค์หญิงใหญ่ มีแต่เช่นนี้เท่านั้น!”
“ข้าเห็นด้วย!”
ดังนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนเดินเข้ามา ยกเซียจิ่วเซียวขึ้นมาก็ไปมัดเขาเอาไว้บนเสาหน้าประตูจวนซื่อจื่อ!
ทางด้านนี้ เมื่อคนที่องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่วส่งออกไปจับตาดูอย่างลับๆ เห็นท่านอ๋องน้อยของตัวเองถูกทิ้งเอาไว้ในจวนซื่อจื่อ และยังถูกมัดเอาไว้กับเสา ก็รีบกลับไปรายงานทันที
องค์หญิงใหญ่ที่อยู่ในลานอื่นโกรธจนถึงขีดสุด โยนธูปหอมบนหัวเตียงลงไปบนพื้นด้วยความโกรธ
“จวินหย่วนโยวผู้สมควรตาย จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว! ข้าวางแผนอย่างแยบยลดิบดี เดิมทีคิดจะใช้โอกาสนี้ช่วยเซียวเอ๋อร์กลับมา นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้ต้าเยียนจะส่งเขาไปที่จวนซื่อจื่อ น่าชิงชังนัก!”
วี่หรูรีบเก็บธูปหอมขึ้นมาทันที “องค์หญิง ถ้าอย่างไรเราส่งองครักษ์ลับไปช่วยท่านอ๋องน้อยกลับมาดีไหม?”
หลังจากที่องค์หญิงใหญ่บันดาลโทสะ ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย นัยน์ตามีความโหดเหี้ยมเล็กน้อยแว๊บผ่านไป “ห้ามไป ในเมื่อจวินหย่วนโยวกล้ามัดเซียวเอ๋อร์เอาไว้ที่หน้าประตู เช่นนั้นก็หมายความว่าเขาจะต้องเตรียมการเอาไว้อย่างดีแน่นอน พรุ่งนี้ข้าจะไปที่จวนซื่อจื่อด้วยตัวเอง!”
“เจ้าค่ะ!”
ตลอดหลังเที่ยงคืน องค์หญิงใหญ่พลิกตัวไปมา ยากที่จะนอนหลับได้ นางลุกขึ้นและหยิบขวดยาพิษที่ตาเฒ่าเหอปรุงออกมาได้ขวดนั้นออกมา ในที่สุดพรุ่งนี้ก็สามารถใช้ประโยชน์ได้แล้ว
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะสาง องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่วก็นำกลุ่มคนมุ่งหน้าไปที่จวนซื่อจื่อ
“องค์หญิงใหญ่ท่านอย่าได้ใจอ่อนเด็ดขาด จวินหย่วนโยวเป็นคนโหดเหี้ยมที่สุด โดยเฉพาะหยุนถิงซื่อจื่อเฟยของเขา ยิ่งกล่าวอย่างโจ่งแจ้งว่าไม่เห็นท่านอยู่ในสายตา!” ราชครูหลัวหรูจี๋แต่งเติมเรื่องราวเกินความเป็นจริง
นับตั้งแต่องค์หญิงใหญ่มาที่แคว้นเทียนจิ่ว หลัวหรูจี๋ก็พูดจาให้ร้ายจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงไปไม่น้อย เขาโกรธแค้นจวินหย่วนโยว แต่ก็เกรงกลัวอำนาจของเขา ตอนนี้มีองค์หญิงใหญ่อยู่ หลัวหรูจี๋ย่อมไม่กลัวเป็นธรรมดา
จี้อวี๋ที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว ทำไมนางถึงไม่เคยได้ยินคำพูดนี้มาก่อน แต่ว่านางก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้คิดเพียงแต่รีบช่วยเซียจิ่วเซียวกลับมาเท่านั้น
หน้าประตูจวนซื่อจื่อ
เมื่อเห็นเซียจิ่วเซียวถูกมัดเอาไว้กับเสาด้วยตาตัวเอง องค์หญิงใหญ่ก็ชะงักงันไปจริงๆ
นางมีลูกชายคนนี้แค่คนเดียว ในเวลาปกติถูกตามใจจนเหลิง เซียจิ่วเซียวในเวลานี้แก้มบวมแดง ผมเผ้ายุ่งเหยิง บนเสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยรอยเลือด สกปรกมอมแมม ทำให้คนทนมองดูไม่ได้
องค์หญิงใหญ่โกรธจนสีหน้าดำมืด เส้นเลือดตรงคอเต้นตุ้บๆ คนทั้งคนเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ลมหายใจรอบตัวเย็นยะเยือกลงมา
“ท่านอ๋องน้อย ทำไมท่านถึงถูกทรมานจนกลายเป็นเช่นนี้ ต้องเป็นจวินหย่วนโยวแน่นอน องค์หญิงใหญ่ท่านจะต้องล้างแค้นให้ท่านอ๋องน้อยให้ได้นะ จวินหย่วนโยวคนนี้จงใจมัดท่านอ๋องน้อยไว้ที่นี่ เพื่อที่จะตบหน้าของท่าน!” หลัวหรูจี๋กล่าวด้วยความปวดใจทันที
