จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 586 บาดมือท่านไปข้าจะปวดใจนะ
“ได้!” จวินหย่วนโยวยื่นเข้ามา หยุนถิงกินจากมือเขา
วอลนัทหนึ่งลูกโดนจวินหย่วนโยวป้อนหมด จวินหย่วนโยวหยิบวอลนัทมาอีกลูก หยุนถิงกลับห้ามเขาไว้ “ซื่อจื่อ อย่าใช้มือแกะวอลนัท มันแข็งมาก บาดมือท่านไปข้าจะปวดใจนะ”
จวินหย่วนโยวยิ้มละไม “ถิงเอ๋อร์สงสารข้าปานนี้ ข้าดีใจนัก!”
“ท่านเป็นสามีข้า ข้าต้องสงสารอยู่แล้วสิ”
หลงเอ้อร์ที่อยู่ด้านนอกไปหยิบเครื่องมือกระเทาะเปลือกวอลนัทมาอย่างคล่องแคล่ว และเคาะประตูเข้ามา “ซื่อจื่อ ใช้สิ่งนี้”
จวินหย่วนโยวรับมา เคาะเปลือกวอลนัทให้หยุนถิงต่อไป
ในห้องกว้างใหญ่ ทั้งสองมิได้พูดอะไรกัน คนหนึ่งกะเทาะ คนหนึ่งกิน ไร้เสียงแต่อบอุ่น
ผ่านไปสักพัก หยุนถิงกินไม่ลงแล้ว จวินหย่วนโยวถึงหยุดมือ
“ฟ้ามืดแล้ว ควรออกเดินทางแล้ว!”
ตอนหยุนถิงออกจากห้อง สีหน้าเจ็บปวดเสียใจนัก หน้าซีดเผือด และให้หลงเอ้อร์เตรียมรถม้าทันที
“หยุนถิง เกิดอะไรขึ้นรึ?” องค์หญิงสามซินฉิงถาม
หยุนถิงกล้ำกลืนน้ำตาพลางว่า “ข้าช่วยซื่อจื่อถอนพิษไม่สำเร็จ ตอนนี้เขาสลบไสลไม่ได้สติ จะฟื้นมาได้หรือไม่ต้องรอดูคืนนี้ ข้าจะไปหาตัวยาที่หอประมูลสักหน่อย!”
“ฝีมือการแพทย์ของเจ้าเก่งกาจนัก ต้องทำให้จวินซื่อจื่อฟื้นขึ้นมาได้แน่ ต้องการตัวยาอะไร ข้ากลับไปเอาที่สำนักหมอหลวงดีหรือไม่?” องค์หญิงซินฉิงถามอย่างเป็นห่วง
“ข้าต้องการดอกอูหลง ลำบากเจ้าแล้วนะ!” หยุนถิงตอบ
องค์หญิงซินฉิงอึ้ง นางมิเคยเห็นดอกอูหลงมาก่อน แต่เคยเห็นในตำราแพทย์ ว่ากันว่าดอกไม้นี้ช่วยลดความร้อนแก้พิษ เป็นยาดี และจะมีตามหน้าผาภูเขาสูง หนึ่งปีจะออกดอกสักครั้ง หายากยิ่งนัก
“ได้ ข้าจะกลับวังเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงซินฉิงพูดจบก็ไปเลย
หยุนถิงรีบพาหลงเอ้อร์และรั่วจิ่งขึ้นรถม้าจากไปทันที
ในมุมหนึ่งของจวนซื่อจื่อ คนงานที่ทำหน้าที่กำจัดหญ้าคนหนึ่งกำมือที่ถือจอบแน่นเล็กน้อย เหลือบตามองรถม้าของหยุนถิงที่แล่นไปไกล ก้มหน้าทำงานต่อไป
หอประมูล พอเถ้าแก่เห็นหยุนถิงมา ก็นอบน้อมยิ่งนัก รีบเข้ามาต้อนรับทันที
“เอาตัวยาที่ล้ำค่าที่สุดในหอประมูลของเจ้าทั้งหมดออกมา!” หยุนถิงพูดเปิดประเด็นทันที
“ขอรับ ซื่อจื่อเฟยรอสักครู่”
“ได้!” หยุนถิงไม่ได้เข้าไปในห้อง แต่กลับเลือกนั่งริมหน้าต่าง
ไม่นาน เถ้าแก่อุ้มกล่องใหญ่หลายกล่องมาด้วยตัวเอง “ซื่อจื่อเฟย ตัวยาที่ล้ำค่าที่สุดในหอประมูลอยู่ที่นี่หมดแล้ว เชิญท่านดูได้เลย!”
“ขอบคุณมาก!” หยุนถิงเปิดกล่องเหล่านั้นออก
ในนั้นล้วนเป็นตัวยาที่ล้ำค่าหายากยิ่งนักจริงๆ มีสองชนิดที่แม้แต่จวินซื่อจื่อก็มีเพียงต้นเดียว เห็นได้ชัดถึงฝีมือของหอประมูล
“ไม่เลวจริงๆ เถ้าแก่ท่านลองคิดดูสิว่าทั้งหมดนี้ราคาเท่าไหร่?” หยุนถิงพูดอย่างเปิดเผย
“ซื่อจื่อเฟยตรงไปตรงมายิ่ง ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!” เถ้าแก่ตื่นเต้นยิ่งนัก ตัวยาล้ำค่าเหล่านี้ยังไงก็ต้องหลายล้านตำลึง คราวนี้รวยเละ
หยุนถิงอาศัยจังหวะเถ้าแก่ไปหยิบลูกคิด เหล่มองเห็นรอบข้างไร้ผู้คน ก็เอาตัวยาล้ำค่าพวกนี้เข้าไปในมิติ และก๊อบปี้ไปหนึ่งรอบ
ถึงทำแบบนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่หลายต้นในนั้นก็เป็นของหายากจริงๆ เกิดเก็บรักษาไม่ดีทำเสียหาย จะหาอีกต้นก็ยากมากแล้ว
เถ้าแก่หยิบลูกคิดกลับมา ก็เริ่มคิดทันที
“เถ้าแก่ เอาตัวยาที่ดีที่สุดของพวกเจ้าออกมา!” น้ำเสียงเย่อหยิ่งจองหองลอยมา สตรีชุดแดงเดินเข้ามา
ใบหน้างดงาม คิ้วโก่งงามปากจิ้มลิ้ม สันจมูกโด่ง ชุดแดงดูสะดุดตานัก หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง
พอเป่ยจิงจิงเห็นตัวยาพวกนั้นที่อยู่ต่อหน้าหยุนถิง ก็ชี้ไปที่กล่องเงินกล่องหนึ่งในนั้นพลางว่า “ยาพวกนี้ เถ้าแก่ ราคาเท่าไหร่ ข้าต้องการมัน!”
มีชายหนุ่มในชุดคลุมยาวสีดำแดงเดินตามหลังนางเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลา สง่างาม พัดในมือโบกแผ่วเบา ดูมีแววบริสุทธิ์สูงส่ง
“น้องหญิงหก อย่าเสียมารยาท!”
“พี่ชายสาม ข้าเสียมารยาทที่ไหนกัน นี่น่ะเป็นเห็ดหลินจือน้ำเงินชั้นเลิศ มีค่าควรเมือง หายากยิ่งนัก!” เป่ยจิงจิงตอบ
เถ้าแก่มีสีหน้าลำบากใจ “แม่นางขออภัยด้วย ยาพวกนี้ซื่อจื่อเฟยต้องการแล้ว ขอแม่นางเลือกอย่างอื่นเถอะ!”
เป่ยจิงจิงถึงพึ่งสังเกตเห็นหยุนถิง สตรีตรงหน้าคิ้วงามดั่งคันศร ผิวขาวเนียนราวหิมะ ดูเรียบลื่นมีความยืดหยุ่น เอวคอดแน่งน้อย ฟันขาวเรียงตัวสวยดุจเปลือกหอยทะเล ชุดคลุมยาวสีขาวเรียบง่าย กลับยิ่งส่งผลให้นางดูทระนงหรูหรา ดูแคลนมิได้เลย
นางเป็นสตรีมองแล้วยังอดริษยาไม่ได้
ลั่วอ๋องเป่ยเย่เหอเองก็ตะลึง เขาไม่เคยเห็นหญิงผู้ใดงามล่มเมืองเยี่ยงนี้มาก่อนเลย ใบหน้าเช่นนี้ ราศีเช่นนี้ถือเป็นชั้นเลิศนัก
“หากยังกล้าจ้องมองซื่อจื่อเฟยของเราอีก ข้าจะควักลูกตาพวกเจ้าออกมาซะ!” กระบี่ยาวในมือหลงเอ้อร์บดบังสายตาเป่ยเย่เหอเอาไว้
เป่ยเย่เหอถึงได้สติกลับมา ใบหน้ามีแววกระดากและลุแก่โทษ
“เจ้ามันตัวอะไรกัน กล้าจะควักลูกตาข้า หาเรื่องตาย!” เป่ยจิงจิงบอก พลางควักแส้ยาวที่เอวออกมา โจมตีหลงเอ้อร์ทันที
“น้องหญิงหก หยุดเดี๋ยวนี้!” เป่ยเย่เหอห้าม
แต่เป่ยจิงจิงมีหรือจะฟังเขา “พี่ชายสาม ท่านขี้ขลาดหวาดกลัว แต่ข้าไม่กลัว ครั้งนี้พวกเรามาแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรีที่แคว้นต้าเยียน ต่อให้เป็นฮ่องเต้ต้าเยียนก็ต้องไว้หน้าพวกเราอยู่บ้าง เจ้าคนรับใช้ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงนี่กล้าเสียมารยาทใส่ข้า หา—“
คำว่าตายยังไม่ทันพูดออกมา แส้ที่เป่ยจิงจิงสะบัดไปยังไม่ทันโดนตัวหลงเอ้อร์ ก็โดนหลงเอ้อร์ถืบนางกระเด็นแล้ว
“อ๊า!”
พอองครักษ์ด้านนอกได้ยิน อยากจะช่วยนางก็ไม่ทันการณ์แล้ว ได้แต่ทนมองดูเป่ยจิงจิงล้มกระแทกลงกับพื้น กระอักเลือดออกมาทันที
“เจ็บนัก เจ้าสารเลว เจ้ากล้าถีบข้า พี่ชายสามท่านต้องล้างแค้นให้ข้านะ!” เป่ยจิงจิงพูดอย่างเคียดแค้น
เป่ยเย่เหอถลึงตามองมา “หุบปาก ห้ามเสียมารยาทเด็ดขาด! ซื่อจื่อเฟยเมื่อครู่เสียมารยาทไป ข้าขออภัยแทนน้องหญิงหกด้วย ก่อนข้ากับน้องหญิงหกออกเดินทางมา ไท่จื่อได้สั่งความไว้แล้วว่า เมื่อถึงแคว้นต้าเยียนต้องไปแวะเยี่ยมเยียนจวนซื่อจื่อให้ได้ วันนี้ล่วงเกินแล้ว วันหลังข้าจะต้องพาน้องหญิงหกไปเยี่ยมเยือนขออภัยแน่!”
“พี่ชายสาม ทำไมท่านต้องขอโทษนางด้วย ท่านกลัวนาง แต่ข้าไม่กลัวนะ!” เป่ยจิงจิงเดือดดาลนัก
ปกติพี่ชายสามอ่อนแอนัก บัดนี้เห็นนางโดนรังแกก็หงอขนาดนี้ มันทำให้เป่ยจิงจิงไม่พอใจจริงๆ
“หุบปาก นางคือหยุนถิง!” เป่ยเย่เหอแค่นเสียงเย็นบอก
เป่ยจิงจิงที่ยังเหิมเกริมอยู่พลันอึ้งตะลึงไปเลย “เจ้า เจ้าคือหยุนถิง?”
ก่อนพวกเขาจะเดินทางมาแคว้นต้าเยียน ไท่จื่อเป่ยหมิงฉี่กำชับเป็นหนักหนาว่า ทั้งสองคนห้ามหาเรื่องหยุนถิงและจวินหย่วนโยวเด็ดขาด เมื่อครู่องครักษ์คนนี้เพียงเรียกว่าซื่อจื่อเฟย ซื่อจื่อเฟยในแคว้นต้าเยียนมีมากมายขนาดนั้น เป่ยจิงจิงไหนเลยจะคิดว่าคือหยุนถิง
แต่ต่อให้ใช่ ตนโดนองครักษ์ของนางทำจนเป็นขนาดนี้ จะให้ทนกล้ำกลืนความโกรธลงไป มิโดนคนหัวเราะเยาะเอารึ
หยุนถิงเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปมาไม่หยุดของเป่ยจิงจิงทั้งหมด “พวกเจ้ามาแต่งงานกับใคร?”
“ครั้งนี้ข้ารับคำสั่งไท่จื่อ มาสู่ขอองค์หญิงห้าแทนอ๋องเก้า!” เป่ยเย่เหอตอบ
หยุนถิงอดประหลาดใจไม่ได้ แต่ว่าคิดๆดูก็จริง องค์หญิงห้ากับอ๋องเก้านอนด้วยกันโดนคนมากมายพบเห็น หากนางไม่แต่งงานกับอ๋องเก้าน่ากลัวว่าคงต้องออกบวชแล้ว
“องค์หญิงห้าและอ๋องเก้า เหมาะสมกันจริงๆ!” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น
