จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 778 นึกไม่ถึงซื่อจื่อเฟยยังจำข้าได้
“ได้!”
วี่อู๋เสียและเจว๋กู๋ในเรือนทางนี้รอมาตั้งนาน ไม่เห็นมีใครกลับมา ปรากฏว่าได้กลิ่นควันไฟแล้ว พอออกจากเรือนมาก็มองเห็นไฟไหม้อยู่ไม่ไกลนัก หนำซ้ำลุกไหม้หนักมาก
“เหตุใดถึงไฟไหม้หนักกะทันหัน คนของเจ้าวางเพลิง?” วี่อู๋เสียถามอย่างสงสัย
เจว๋กู๋สีหน้าตึงเครียดระดับหนึ่ง “ไม่ใช่พวกเขาเด็ดขาด ถ้าพวกเขาทำสำเร็จจะใช้สัญญาณแจ้งข้า”
“ถ้าไม่ใช่คนของเจ้า เช่นนั้นเป็นผู้ใดเล่า หรือว่าบนเกาะนี้ยังมีผู้อื่นอยู่อีก?”
เจว๋กู๋ชายตามองทางเปลวเพลิงพวกนั้นด้วยสายตาเย็นเยือก “แย่แล้ว พวกเราโดนหลอกแล้ว รีบถอยกลับเร็ว!”
“โดนหลอก หมายความว่าอะไร?” วี่อู๋เสียไม่เข้าใจ
“ถ้าข้าเดาไม่ผิด เพลิงนั้นน่าจะเป็นคนของจวินหย่วนโยวที่จุดขึ้น พวกเขาอยากบีบให้พวกเราแสดงตัวปานนี้ เผาเรือนทิ้งก็ไม่มีที่หลบซ่อนแล้ว!”
“ไม่ใช่กระมัง คนพวกนั้นล้วนเป็นลูกน้องยอดเยี่ยมของพวกเรา เป็นไปได้เช่นไร หนำซ้ำไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวสักนิดเดียว?” วี่อู๋เสียไม่เชื่อ
“เจ้าจะอยู่ก็ได้!” เจว๋กู๋หมุนตัวแล้วออกไป
วี่อู๋เสียพอเห็นเขาไป ถึงแม้ไม่เข้าใจ แต่ว่ายังรีบตามไปโดยเร็ว
“รอข้าก่อน เจ้าทิ้งข้าไว้ที่นี่คนเดียวไม่ได้!”
พวกเขาอาศัยความมืดยามค่ำและควันไฟอำพรางตัว วิ่งตรงไปชายฝั่งด้านหลัง เพียงแต่รอตอนที่พวกเขามาถึง กลับพบว่าเรือที่ซ่อนไว้ตรงนั้นไม่อยู่แล้ว
“เหตุใดไม่มีเรือแล้ว เจว๋กู๋คนของเจ้าทำงานเยี่ยงไรเล่า คงไม่ใช่มีคนทรยศแล้วกระมัง?” วี่อู๋เสียพูดตำหนิ
สีหน้าของเจว๋กู๋ดูแย่ถึงที่สุดเช่นกัน “หุบปาก คนของข้าจะไม่ทรยศเด็ดขาด!”
“ถ้าไม่ได้ทรยศ ตอนนี้จะบอกว่าเช่นไรเล่า เรือนี้เป็นคนของเจ้าที่เตรียมไว้ ข้าก็รู้ว่าเจ้ามันไว้ใจไม่ได้ มาทำเสียเรื่องช่วงเวลาสำคัญ
ตอนนี้จะทำเยี่ยงไรเล่า ไม่มีเรือจะหนีเช่นไร คงไม่ใช่มีคนรู้ว่าเจ้าเป็นลูกชู้ของฮูหยินเจ้าทะเล แล้วอยากจะถือโอกาสนี้กำจัดเจ้ากระมัง?” พอวี่อู๋เสียพูดออกมา เจว๋กู๋มองเข้ามาด้วยสายตาเย็นเฉียบ
วินาทีต่อมา เจว๋กู๋ยื่นมือบีบคอของวี่อู๋เสียไว้ “เจ้ากล้าพูดจามั่วซั่วอีกสักคำเดียว ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”
เสียงอันเย็นชา เผยความโหดเหี้ยมและความร้ายกาจออกมา เป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัย
นี่คือความเจ็บปวดในใจทั้งชีวิตของเจว๋กู๋ วินาทีนั้นที่เขารู้สถานะของตนเอง เจว๋กู๋ขังตนเองอยู่ในคุกคนตาย ไม่ออกมาสามวันสามคืน
ตั้งแต่เด็กเขาพยายามอย่างมาก ในการฝึกฝนสารพัดล้วนเป็นที่หนึ่ง เหยียบย่ำคนตายมากมาย มือแปดเปื้อนเลือด เพื่อกำจัดคนที่ไม่ลงรอย และต่อสู้ฆ่าฟันให้แก่ฮูหยินเจ้าทะเล
แต่ฮูหยินเจ้าทะเลไม่เคยชอบเขา ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร จะพยายามแค่ไหน แม้ว่าเจ็บปางตายเกือบเอาชีวิตไม่รอด ฮูหยินเจ้าทะเลก็จะไม่มองเขาสักนิด
เจว๋กู๋คิดว่าเป็นตนเองยังทำได้ไม่ดีพอ ไม่พอที่จะเข้าตาฮูหยินเจ้าทะเล แต่มีหนหนึ่งตอนที่ผิงหนานอ๋องส่งของมีค่าหายากและทหารมาให้ เจว๋กู๋ได้ยินความลับที่ชีวิตนี้เขาไม่อยากได้ยินเข้าแล้ว
ที่แท้ เขาเป็นลูกชู้ของฮูหยินเจ้าทะเล ส่วนบิดาของเขาก็คือผิงหนานอ๋องแห่งแคว้นเทียนจิ่ว คนเลวทรามชั้นต่ำผู้หนึ่ง
ชาติกำเนิดอย่างนี้กำหนดให้ทั้งชีวิตเขาอับอายขายขี้หน้า ได้เพียงมีชีวิตอยู่ในความมืดหม่น เทียบลูกสามคนนั้นไม่ติดไปตลอดกาล
ถ้าสามารถเลือกได้ เจว๋กู๋ไม่ต้องการสถานะแบบนี้เด็ดขาด เพราะนี่คือความอัปยศอดสูใหญ่สุดในชีวิตนี้ของเขา
เวลานี้ถูกวี่อู๋เสียพูดออกมา พลังชั่วร้ายรอบตัวเจว๋กู๋แผ่กระจายออกมา อยากฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ใจแทบขาด
วี่อู๋เสียรู้สึกแค่ว่าเจ็บปวดคออย่างยิ่ง หายใจลำบากขึ้นมา จึงยื่นมือไปแกะมือของเจว๋กู๋ออกโดยจิตใต้สำนึก แต่เจว๋กู๋ใช้แรงเยอะมาก เดิมทีวี่อู๋เสียแกะไม่ออก
“เจว๋กู๋ เจ้าทำอะไร ปล่อยมือ รีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” วี่อู๋เสียพยายามดิ้นรนพูดจา
แต่เจว๋กู๋เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ แรงที่มือกลับหนักยิ่งกว่าเดิม
“เจว๋กู๋เจ้าสารเลวนี่ คาดไม่ถึงเจ้าอยากฆ่าข้า ปล่อยออก ข้าจะต้องฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ แน่นอน แค่กๆ!” วี่อู๋เสียสาปแช่ง
บริเวณไม่ไกลนัก ฮวาเชียนจั่นพาหลงยีและคนอื่นเข้ามาโดยเร็ว “พวกเขาก็อยู่ทางนั้น มองเห็นแล้วสิ!”
หลงยีและคนอื่นพอเห็น จึงวิ่งเข้าไปทันใด “จับพวกเขาไว้!”
ได้ยินเสียงนี้ เจว๋กู๋ถึงได้สติกลับมา สายตาชั่วช้าโหดร้าย ชายตามองคนที่อยู่ไม่ไกลนักแวบหนึ่ง สะบัดวี่อู๋เสียทิ้ง หมุนตัวแล้วกระโดดลงทะเล
วี่อู๋เสียล้มลงบนพื้นไปทั้งตัว เขาที่ได้รับอิสระ หายใจหอบเฮือกใหญ่
เมื่อสักครู่เขาตกใจแทบแย่จริงๆ เกือบโดนเจว๋กู๋ฆ่าแล้ว “เจว๋กู๋สารเลวนี่ เดี๋ยวข้าจะต้องฆ่าเจ้าแน่ หั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้หมากิน!”
เขาเพิ่งด่าจบ หลงยีและคนอื่นก็พุ่งเข้ามาแล้ว กระบี่ในมือจ่อบนคอของวี่อู๋เสียไว้โดยตรง
วี่อู๋เสียยังควรขอบคุณคนเหล่านี้เสียจริง ถ้าพวกเขามาช้ากว่านี้สักนิด ตนเองต้องโดนเจว๋กู๋ฆ่าทิ้งแล้วแน่ๆ
“สหาย ข้าขอบใจพวกเจ้ามาก เจ้าวางใจได้ข้าจะไม่หนี ข้าไม่อยากว่ายกลับไปในทะเลกว้างใหญ่นี้!”
หลงยีและคนอื่นไม่ได้สนใจ องครักษ์เงามังกรสองสามคนกระโดดลงในน้ำทะเลทันที
หลงยีและคนอื่นรีบพาวี่อู๋เสียกับฮวาเชียนจั่นและคนอื่นกลับไปแล้ว วินาทีนั้นที่พบเจอซื่อจื่อกับหยุนถิง หลงยีเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกมา
“ดูสิ ข้าไม่ได้หลอกพวกเจ้า นี่ไม่ใช่ช่วยพวกเจ้าจับวี่อู๋เสียไว้ได้หรือ!” ฮวาเชียนจั่นเอ่ยปากบอก
วี่อู๋เสียที่กำลังกลัดกลุ้มพอได้ยิน ชั่วขณะนั้นโมโหเดือดดาล “ฮวาเชียนจั่นเจ้าเวรนี่ คาดไม่ถึงเจ้าเปิดโปงข้ากับเจว๋กู๋?”
“นี่ไม่เรียกว่าเปิดโปง ข้าเพียงแค่สวามิภักดิ์เท่านั้นเอง!” ฮวาเชียนจั่นพูดอย่างไร้ความผิด
“สวามิภักดิ์กับผีอะไรเล่า เอาชีวิตของข้ามาให้เจ้าสวามิภักดิ์ เสียแรงที่คิดออกมาได้ รอเดี๋ยวข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!” วี่อู๋เสียกัดฟันแน่นแล้วพูด
หยุนถิงไม่ได้สนใจวี่อู๋เสีย สายตามองทางฮวาเชียนจั่นมาตลอด ก่อนหน้านี้ที่ลานแสดงงิ้วคนที่นางมองเห็นคือฮวาเชียนจั่นที่แต่งหน้า ถึงแม้มองใบหน้าไม่ชัด แต่ดวงตาคู่นี้หยุนถิงไม่มีทางลืมเด็ดขาด
“ที่ลานแสดงงิ้วคราวก่อน ก็คือเจ้า!”
ไม่ใช่สอบถาม แต่ว่าเป็นการยืนยัน
ฮวาเชียนจั่นยิ้มอย่างเฉยชา ยังจงใจทำท่าทางที่คิดเองว่าหล่อมากออกมาแล้ว “ถูกต้อง ก็คือข้าเอง นึกไม่ถึงซื่อจื่อเฟยยังจำข้าได้!”
เสียงพูดเพิ่งจบลง จวินหย่วนโยวโจมตีเข้ามาฝ่ามือหนึ่ง
ฮวาเชียนจั่นรีบหลบออกทันใด แต่จวินหย่วนโยวแวบตัวมาด้านหน้าเขา กระโดดขึ้นกลางอากาศมาพร้อมพลังชั่วร้ายอันโหดเหี้ยมโจมตีทางฮวาเชียนจั่น
ท่วงท่ารวดเร็วและดุร้าย โจมตีตรงจุดสำคัญ
ทั้งสองคนสู้จากในห้องไปถึงด้านนอก ประตูห้องโดนพังจนกระเด็นออกไป ทำเอาทุกคนตื่นตกใจ
วี่อู๋เสียที่เดิมทีโกรธแค้นหงุดหงิด มองเห็นจวินหย่วนโยวลงมือต่อฮวาเชียนจั่นกะทันหัน ชั่วขณะนั้นรู้สึกคึกคักแล้ว
เหมือนว่าถูกจับมา ก็ไม่ใช่เรื่องแย่เท่าไร อย่างน้อยสามารถมองเห็นฮวาเชียนจั่นเจ้าเวรนี่โดนจัดการได้
อี้ชิวเพิ่งอยากเคลื่อนไหว หลงเอ้อก็กดจุดนางไว้โดยตรง
ทั้งสองที่อยู่ในลานกว้าง สู้กันไปมาหลายสิบกว่าตา ฮวาเชียนจั่นยังคงฝีมือยอดเยี่ยม แม้กระทั่งยังอวดดีอยู่บ้าง
เพียงแค่เขายังไม่ทันได้กระหยิ่มยิ้มย่อง ก็ถูกจวินหย่วนโยวโจมตีโดนทีหนึ่ง ถูกตบจนทั้งตัวลอยออกไป กระแทกบนต้นไม้ใหญ่บริเวณไม่ไกลนัก แม้แต่ต้นไม้ใหญ่ก็โดนชนจนหัก เห็นได้ว่าจวินหย่วนโยวใช้แรงมากเพียงใด
ฮวาเชียนจั่นล้มลงพื้นไปทั้งตัว อวัยวะภายในราวกับถูกสั่นสะเทือนจนแหลก เจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด แล้วพ่นเลือดออกมาจากปาก
“จวินหย่วนโยว เจ้าหยุดเถิด ข้ามาเพื่อสวามิภักดิ์!”
“มาหลอกลวงซื่อจื่อเฟยของข้า นี่ก็คือจุดจบ!” เสียงของจวินหย่วนโยวเย็นเยือกและโอหัง โจมตีเข้ามาอีกทีหนึ่ง
“ข้าผิดไปแล้วยังไม่พอหรือไร ถ้าเจ้าฆ่าข้าแล้ว ก็ไปที่เมืองเทียนหลงไม่ได้อีกตลอดกาล!” ฮวาเชียนจั่นรีบใช้ไม้ตายออกมา
วี่อู๋เสียมองดูเรื่องสนุกอยู่พูดอย่างไม่เกรงกลัว “ไม่มีเจ้าแล้วข้าก็พาพวกเขาไปได้เหมือนกัน จวินหย่วนโยวเจ้าไม่ต้องออมมือ เมืองเทียนหลงข้าคุ้นเคยดีนัก!”
ใครให้ฮวาเชียนจั่นตัดทางหนีทีรอดตนเองเล่า สมน้ำหน้า
