จอมนางข้ามพิภพ บทที่862 ฮองเฮาเตือนข้าด้วยขนม
“ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าถอยไปเถอะ” ฮองเฮากล่าว
“เพคะ/พ่ะย่ะค่ะ!”
ทุกคนออกไป ในห้องนอนขนาดใหญ่เหลือเพียงฮองเฮา นางไม่ได้ไปนอน แต่นั่งบนเก้าอี้และมองดูยาพิษขวดนั้น ครุ่นคิดพิจารณาไปนับพันครั้ง
นางไม่เข้าใจว่าทำไมจูเอ๋อร์ถึงต้องคิดร้ายหยุนถิง หล่อนอยู่กับตนเองมาหลายปี ตั้งแต่ช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดมาจนถึงตอนนี้นางได้เป็นฮองเฮาผู้นำที่ควบคุมทั้งวังหลัง ทำไมหล่อนถึงเป็นเช่นนี้?
ตอนนั้นตัวเองอยู่ในตำหนักเย็นและใกล้ตาย หากไม่ใช่หยุนถิงที่ออกมือช่วย นางคงตายไปนานแล้ว
หลังจากนั้นหยุนถิงก็ช่วยนางก้าวมาสู่ตำแหน่งฮองเฮาในวันนี้ หากตัวเองวางยาพิษให้หล่อนจริง ก็ไม่ต่างอะไรกับคนไม่รู้คุณที่แล้งน้ำใจนั้น
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฮองเฮาก็ยื่นมือไปสัมผัสท้องโดยไม่รู้ตัว แต่นี่คือลูกของนาง ลูกที่นางรอคอยมาหลายปีแล้วตั้งครรภ์สักที ให้นางฆ่าลูกตัวเองด้วยมือตนเอง ฮองเฮาทำไม่ลง
ฮองเฮานั่งไปทั้งคืน จนกระทั่งตอนเช้าเย้นสี่เข้ามาปรนนิบัติ พบว่าเหนียงเหนียงดูเหนื่อยล้าและขอบตาดำ ก็รู้สึกเป็นทุกข์ยิ่งนัก
“เหนียงเหนียง ทำไมสีหน้าของท่านถึงแย่เยี่ยงได้ รีบพักผ่อนโดยเร็ว เป็นเพราะบ่าวไม่มีความสามารถเอง ไม่สามารถปกป้องท่านได้” เย้นสี่กล่าวพร้อมน้ำตาไหลออกมา
จากนั้นฮองเฮาจึงค่อยมีการสนองและถอนหายใจ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า จู่ๆข้าก็อยากกินขนมทรงเมฆ เจ้าไปซื้อมาให้ข้าหน่อย”
“เพคะ” เย้นสี่ไปทำทันที และในไม่นานก็ยกขนมทรงเมฆมา
“เจ้าถอยออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว!” ฮองเฮาตรัส
“เพคะ!” เย้นสี่เดินออกไป
ฮองเฮามองดูขนมจานนั้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่สุดท้ายก็เทขวดยาพิษที่จูเอ๋อร์ให้เมื่อคืนนั้นลงบนขนม ส่วนจูเอ๋อร์ที่แอบจ้องมองฮองเฮาอยู่นอกหน้าต่างนั้น เห็นฉากนี้ก็มีความได้ใจแวบผ่านไปในตา จากนั้นก็จากไปอย่างลับๆ
แต่กลับไม่รู้ว่า ฮองเฮารู้ว่านางแอบมองอยู่นานแล้ว ทั้งหมดนี้จงใจทำให้นางดูต่างหาก
“เย้นสี่!” ฮองเฮาตะโกน
เย้นสี่เดินเข้ามาทันที “เหนียงเหนียงมีคำสั่งอะไรหรือเพคะ？”
“เจ้าเอาขนมนี้ไปให้จวนซื่อจื่อที่ซื่อจื่อเฟยด้วยตนเอง บอกว่าข้าเป็นรางวัลที่ข้าประทานให้นาง!” ฮองเฮาตรัส
“เพคะ!” เย้นสี่ใส่ขนมเข้ากล่องอาหารทันที ถือมันแล้วจากไป
จวนซื่อจื่อ
หยุนถิงเห็นว่าเป็นเย้นสี่สาวรับใช้คนสนิทของฮองเฮาก็ถามทันที “ฮองเฮาไม่สบายหรือ？”
เย้นสี่ทำความเคารพ “บ่าวคำนับซื่อจื่อเฟย ฮองเฮาเหนียงเหนียงให้บ่าวส่งขนมให้ซื่อจื่อเฟย”
หยุนถิงเลิกคิ้ว “แค่ส่งขนม นางไม่ได้พูดอย่างอื่นหรือ?”
“เจ้าคะ เหนียงเหนียงไม่ได้พูดอะไรเลย”
จู่ๆฮองเฮาก็ส่งขนมให้นางอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ และไม่ให้ฝากคำพูดอะไรให้กับสาวรับใช้ ซึ่งผิดปกติยิ่งนัก “ฮองเฮามีอะไรผิดปกติหรือไม่？”
จู่ๆ สีหน้าของเย้นสี่ก็ตึงเครียด และมือที่ถือกล่องอาหารก็กำแน่นเล็กน้อย “ไม่ ไม่มีอะไรผิดปกติ”
แม้ว่านางจะแสร้งทำเป็นสงบ แต่ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของนางก็ถูกหยุนถิงจับเอาไว้จนได้
“ในเมื่อเช่นนี้ ขอบคุณข้าแทนฮองเฮาเหนียงเหนียง” หยุนถิงเห็นเช่นนี้ ก็ไม่ถามอะไรต่อ นางรู้ว่าสาวรับใช้นี้ไม่พูดแน่
“เจ้าคะ เช่นนั้นบ่าวขอตัวก่อนเจ้าคะ!” เย้นสี่เดินออกไปตามบ่าวรับใช้ชาย
“ถิงเอ๋อร์ จะส่งคนเข้าวังไปตรวจสอบดูหน่อยหรือไม่？” จวินหย่วนโยวพูด
ฮองเฮาส่งขนมให้หยุนถิง นี่เป็นครั้งแรก แม้แต่จวินหย่วนโยวก็ยังดูออกเลยว่ามันไม่ปกติ
“ดูก่อนว่าข้างในนั้นคืออะไร” หยุนถิงพูดและเปิดกล่องอาหารออก
ด้านในนั้นมีเพียงขนมทรงเมฆจานหนึ่ง ไม่มีอย่างอื่นอีกเลย หยุนถิงยกขนมนั้นออกมาแล้วดมดู ใช้เข็มเงินบนหัวตรวจดู เข็มเงินไม่เปลี่ยนสี
“ซื่อจื่อเฟย หรือฮองเฮาจะส่งแค่ขนมจากหนึ่งจริง?” ซูหลินที่อยู่ข้างๆสับสน
หยุนถิงส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่กินขนมทรงเมฆ สิ่งนี้ฮองเฮารู้ดี เหตุผลที่นางส่งขนมที่ข้าไม่ชอบกินมาให้ เห็นได้ชัดว่าในวังคงเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน”
“เด็กๆ เข้าวังไปตรวจสอบดูเร็ว!” จวินหย่วนโยวสั่ง
“ขอรับ” องครักษ์ลับคนหนึ่งรีบบินตรงไปยังพระราชวัง
หยุนถิงหยิบกระดาษลิตมัสหนึ่งอันออกมาจากมิติ และหยดลงบนขนม เหมือนที่คาดการณ์ไว้แต่เดิมขนมทรงเมฆที่สีขาวนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
จวินหย่วนโยวโกรธทันที “ขนมนี้มีพิษร้ายแรง ฮองเฮากล้าวางยาพิษให้เจ้า!”
“นางน่าจะใช้ขนมส่งข้อมูลบางอย่างให้ข้า รู้ทั้งรู้ว่าข้าไม่ชอบกินขนมทรงเมฆ นี่เป็นเพราะไม่อยากให้ข้ากินมัน แต่นางก็ไม่มีทางเลือกอื่น” หยุนถิงวิเคราะห์
“ถิงเอ๋อร์ เจ้าอยากทำอย่างไร？” ออร่ารอบกายของจวินหย่วนโยวเย็นลง
““ฮองเฮามีความคิดที่รอบคอบสุขุม นางสามารถจากตำหนักเย็นกลายมาเป็นเหมยเฟย จนมาถึงฮองเฮา แน่นอนว่าก็ต้องเก่งดีอยู่แล้ว ด้วยความสามารถของนาง เป็นไปไม่ได้ที่จะผู้อื่นถูกควบคุม เว้นแต่ว่าจะถูกผู้อื่นจับจุดอ่อนของนางไว้” หยุนถิงตอบ
รูม่านตาดำสนิทของจวินหย่วนโยวหรี่ลงเล็กน้อย “ตำแหน่งฮองเฮา หรือลูกในครรภ์นาง”
“ท่านพี่พูดถูก น่าจะเป็นลูก ในเมื่อฮองเฮาเตือนข้าเรื่องขนม มิสู้พวกข้าก็แผนซ้อนแผน” หยุนถิงเสนอแนะ
“ฟังเจ้าทุกอย่าง”
ส่วนฮองเฮาในวัง ก็ไม่รู้ว่า จูเอ๋อร์ออกจากห้องบรรทมของนาง ก็ถูกองครักษ์ลับสองคนจับไว้ทันที
จูเอ๋อร์ยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็ถูกองครักษ์ลับตีสลบพาตัวไปแล้ว
เมื่อนางตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็อยู่ในคุกใต้ดินแล้ว ตัวถูกมัดไว้กับเสา และคนที่นั่งอยู่ตรงหน้านางก็คือฮองเฮานั่นเอง
เหตุผลที่นางไม่จัดการกับจูเอ๋อร์ทันที ก็เพื่อจะแสดงให้หล่อนดู เช่นนี้หล่อนก็จะไม่เกิดความสงสัย
“สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการถูกคนอื่นคุกคามและหักหลัง แต่เจ้ากลับกล้ามาวางยาพิษให้ลูกข้าน่าชังยิ่งนัก ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ก็จะไม่ให้เจ้าได้อยู่อย่างสบายๆแน่นอน เด็กๆ ตี!” ฮองเฮาพูดอย่างโกรธจัด
“ขอรับ!” ผู้เฝ้าพิทักษ์คนหนึ่งเดินมา จับแส้ขึ้นมาแล้วฟาดใส่จูเอ๋อร์อย่างแรง
“อ๊าก!” จูเอ๋อร์กรีดร้อง บนตัวมีคราบเลือดทันที เจ็บจนนางหน้าซีดไปหมด
“ใครกันแน่ที่สั่งการให้เจ้ามาวางยาพิษให้ข้า？” ฮองเฮาถามอย่างเย็นชา
“ข้าไม่มีวันพูด” จูเอ๋อร์กัดฟันไม่ยอมพูด
“ตีต่อ!”
“ขอรับ!”
แส้ฟาดใส่ร่างของจูเอ๋อร์ครั้งแล้วครั้งเล่า จูเอ๋อร์เจ็บจนแทบตาย เลือดอาบหน้า แต่ก็ยังคงกัดฟันแน่น และสลบไปในที่สุด
ผู้เฝ้าพิทักษ์ราดน้ำเย็นปลุกนาง จากนั้นก็ใช้แผ่นไม้หนีบนิ้วนาง——พูดสั้นๆ ก็คือ เครื่องมือทุกอย่างในคุกใต้ดินล้วนใช้หมดแล้ว
หลายครั้งที่จูเอ๋อร์หมดสติไป แต่ถูกทรมานจนตื่น บนตัวไม่มีที่ไหนที่ดีเลย ตายทั้งเป็นชัดๆ
ทันใดนั้น เย้นสี่สาวรับใช้ก็วิ่งเข้ามาจากข้างนอก “ฮองเฮาเหนียงเหนียงแย่แล้ว ซื่อจื่อเฟยเกิดเรื่องแล้ว!”
นางเพิ่งพูดคำนี้จบ ถึงค่อยตระหนักได้ว่าในคุกใต้ดินมีคน จึงรีบปิดปากด้วยความตื่นตระหนก และรีบเข้าไปใกล้หูของฮองเฮา
“เหนียงเหนียง เมื่อครู่จวนซื่อจื่อมีข่าวส่งมาว่าซื่อจื่อเฟยหมดสติไป” เย้นสี่ลดเสียงลง
แม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่ก็ถูกจูเอ๋อร์ได้ยินเข้าไป นางที่เจ็บจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปนั้น ก็ยิ้มมุมปากทันที
ในที่สุดนางก็เสร็จสิ้นภารกิจที่ฮูหยินเจ้าทะเลมอบให้นางสักที และก็หมดสติไป?
ฮองเฮาเห็นางเป็นเช่นนี้ จึงค่อยจากไปอย่างพอใจ ออกมาจากคุกใต้ดินก็พูดว่า “เมื่อครู่ทำได้ไม่เลว ข้าพอใจเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าก็คือนางกำนัลชั้นหนึ่งของข้า!”
