จอมนางข้ามพิภพ บทที่864 ท่านพ่อ ท่านคงไม่ใช่คนอื่นมาปลอมตัวสินะ
หยุนถิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนในลาน ถูกคนล้อมรอบเอาไว้ ทุกคนต่างก็มองดูหยุนถิงอย่างเคารพและนับถือ นางในแบบนี้เหมือนดั่งราชินี
และทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นการแลกเปลี่ยนมาจากการที่หยุนถิงปฏิบัติจริงใจกับผู้อื่น
“พวกข้าล้วนทำตามคำสั่งการของซื่อจื่อเฟย!” ทุกคนทำความเคารพให้อย่างเคารพ
หยุนถิงหันมองทุกคน พอใจเป็นอย่างยิ่ง “วันนี้ข้าเรียกพวกเจ้ามา ก็เพราะอยากให้ทุกคนช่วยข้าทำเรื่องหนึ่งเรื่อง โจรตีเกาะเทียนหลงแห่งเขตทะเลนิรนาม!”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง ก็เกิดความวุ่นวายทันที
“ซื่อจื่อเฟย เขตทะเลนิรนามไม่มีคนเคยไปมาก่อนเลยไม่ใช่หรือ?” มีคนถาม
“ข้าได้ยินมาว่าทางเขตทะเลนิรนามนั้นลึกลับยิ่งนัก และคาดการณ์ไม่ได้”
“ต่อให้จะลึกลับ อันตรายเพียงใด ขอแค่ซื่อจื่อเฟยออกคำสั่ง ต่อให้พวกข้าต้องพลีชีพก็จะทำตามคำสั่งของซื่อจื่อเฟย!”
ทุกคนต่างก็พูดเห็นด้วย พวกเขาไม่รู้เรื่องที่หยุนถิงได้ครอบครองเกาะไปแล้ว
เพราะหยุนถิงร่วมมือกับชางหลันเย่และเป่ยหมิงฉี่ เริ่นเซวียนเอ๋อร์และคนอื่นๆ ส่งคนไปที่เขตทะเลนิรนามอย่างลับๆ และการเดินทางในทะเลก็ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้
“ทุกคนไม่ต้องกังวล ข้าหาตำแหน่งของเขตทะเลนิรนามเจอแล้ว และได้ยึดเกาะมาหลายเกาะ ข้าได้เตรียมอาวุธ อาหาร และสิ่งจำเป็นทั้งหมดไว้บนเกาะแล้ว และหม้อไฟร้อนเร็วและอาหารอื่นของพวกข้าก็ได้จัดหาไปไว้ที่นั่นแล้ว
ครั้งนี้เหตุผลที่ข้าเรียกทุกคนมา เป็นเพราะพวกเจ้าคือกองกำลังชั้นยอดของข้า อยากเห็นพวกเจ้าเปิดหูเปิดตากับอาวุธใหม่ และจะขยายอิทธิพลในขอบเขตของพวกข้า
เกาะเทียนหลงเป็นแกนกลางของเขตทะเลนิรนาม และฮูหยินเจ้าทะเลก็คือคนที่คิดร้ายแม่ข้าในตอนนั้น วางพิษกู่ให้แม่ข้า นางถูกข้าจับเอาไว้แล้ว
ตอนนี้เซียวหลันที่ปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเลอยู่บนเกาะเทียนหลงนั้น กลับส่งคนมาวางยาพิษให้ฮองเฮา อยากใช้ฮองเฮามาจัดการกับข้า แถมยังวางแผนการลอบสังหาร
สิ่งเหล่านี้ข้าไม่เห็นอยู่สายตา แต่พวกเขากลับกล้าลักพาตัวลูกทั้งสองของข้า เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนล้วนเป็นชีวิตของข้า ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพวกเขาเด็ดขาด
ดังนั้นครั้งนี้พวกข้าไม่เพียงแต่จะกำจัดกองกำลังของเซียวหลัน แต่จะยึดครองเกาะเทียนหลง ทำให้มันกลายเป็นของของพวกข้า ยึดและเข้าแทนที่! ” หยุนถิงกล่าวอย่างเผด็จการ
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาต่างก็มองดูซื่อจื่อเฟยอย่างไม่น่าเชื่อ
เขตทะเลนิรนามสถานที่ลึกลับเช่นนั้น กลับถูกซื่อจื่อเฟยยึดครองแล้ว และยังได้สร้างกองกำลังของตัวเองไว้บนเกาะ ฮูหยินเจ้าทะเลเป็นตำนานในหมู่คนนอก และมีอยู่ในเพียงในตำนานเท่านั้น ซื่อจื่อเฟยกลับจับนางเอาไว้ได้
วินาทีนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง ประหลาดใจ และเหลือเชื่อ และในที่สุดต่างก็กลายเป็นความนับถือและเครพและเกรงกลัว
สมกับเป็นซื่อจื่อเฟยจริงๆเลย สมกับเป็นคนที่พวกเขาเต็มใจจะติดตามด้วย และมีเพียงนางเท่านั้นที่จะแข็งแกร่งและทำได้เช่นนี้
“พวกข้ายอมติดตามซื่อจื่อเฟยไปจนตาย!” คนคนหนึ่งตะโกนดังลั่น
ทุกคนต่างก็ตะโกน เสียงอึกทึกสร้างแรงบันดาลใจ
จวินหย่วนโยวรู้สึกดีใจกับหยุนถิง เห็นนางเป็นที่นิยมของประชาชน ก็ดีใจแทนนางยิ่งนัก
“ขอบคุณทุกท่าน! คืนนี้ข้าจะให้จัดการให้คนพาพวกเจ้าออกเดินทาง ซูหลินเจ้าพาทุกคนไปเตรียมตัว!” หยุนถิงกล่าว
“เจ้าค่ะ!” ซูหลินพาทุกคนไปรับอุปกรณ์ที่หลังลาน นั่นเป็นสิ่งที่หยุนถิงเตรียมไว้นานแล้ว คนละชุด
ทุกคนต่างก็ไปเข้าแถวรอรับ หยุนถิงหันหลังกลับและเดินไปหาจวินหย่วนโยว กำลังจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่จวนซื่อจื่อถูกคนดักซุ่ม แต่ก็เห็นหลงยีและองครักษ์เงามังกรจับกุมคนมา
“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย คนเหล่านี้ดักซุ่มอยู่นอกจวนไว้หลายไว้แล้ว เมื่อครู่ซื่อจื่อออกคำสั่ง พวกข้าได้จับคนเหล่านั้นมาแล้ว ทั้งหมดห้าสิบสองคน!” หลงยีรายงานทันที
หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “พวกเจ้ารู้หมดแล้วหรือ ข้ายังไม่ทันได้บอกให้ท่านพี่เลย”
ระหว่างคิ้วของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยไหวพริบเชิงกลยุทธ์และความเยือกเย็น “หากมีคนจับตามองอยู่นอกจวนซื่อจื่อก็ยังไม่รู้ เช่นนั้นจะเอาพวกเขาไว้ทำอะไร!”
“สมกับเป็นองครักษ์เงามังกรจริงๆเลย เก่งยิ่งนัก” หยุนถิง ยกนิ้วให้หลงยี
“ซื่อจื่อ จะจัดการกับคนเหล่านี้อย่างไร?” หลงยีถาม
หน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชายิ่งนัก ราวกับว่าเขาอยู่ในสระน้ำเย็นพันปี มีความมุ่งมั่นบางและเด็ดขาด
“ฆ่าทิ้ง ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อย!” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเผด็จการ
“ขอรับ!” หลงยีพาคนลงไปทันที
หยุนถิงไม่มีความเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อย ในเมื่อพวกเขาอยากจะทำร้ายลูกตัวเอง เช่นนั้นนางก็จะไม่มีวันเมตตา
“ท่านแม่ ข้าอยากไปหาท่านอาซวนอ๋องเล่น ได้หรือไม่？” จู่ๆจวินเสี่ยวเหยียนวิ่งมาถาม
“ได้ ในเมื่อเจ้าอยากไป งั้นข้าให้หลิงเฟิงพาเจ้าไปจวนซวนอ๋อง!” จวินหย่วนโยวพูดก่อนหยุนถิง
ทีนี้จวินเสี่ยวเหยียนเอียงหัว และมองดูอย่างสงสัย “ท่านพ่อ ท่านคงไม่ใช่คนอื่นมาปลอมตัวสินะ？”
จวินหย่วนโยวผงะไปชั่วครู่ “ทำไมเสี่ยวเหยียนถึงพูดเช่นนี้?”
“ปกติข้าไปหาท่านอาซวนอ๋อง ท่านพ่อก็จะไม่ดีใจ ครั้งนี้ท่านพ่อให้ไป แปลกประหลาด!” จวินเสี่ยวเหยียนอธิบาย
จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วและหันมองหยุนถิงโดยไม่รู้ตัว “ถิงเอ๋อร์ ข้าชัดเจนขนาดนี้เลยหรือ？”
“แน่นอน ความไม่เต็มใจของท่านหน้าเขียนเอาไว้บนหน้าเลย” หยุนถิงพูด และหันมองเสี่ยวเหยียน “เสี่ยวเหยียนอย่ากังวลไปเลย นี่นะคือพ่อเจ้าเอง พ่อแท้ๆ แม่บอกกับเขาแล้ว ต่อไปเจ้าอยากไปไหนก็ไปไหน แต่ต้องระวังตัวด้วย”
จวินเสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง “ได้เลย ท่านแม่!”
“ให้พี่ชายไปกับเจ้า เช่นนี้เจ้าจะได้มีเพื่อนเล่น!” จวินหย่วนโยวกล่าว
“อืม”
จวินเสี่ยวเหยียนไปหาจวินเสี่ยวเทียนทันที จากนั้นเด็กทั้งสองก็ไปกับหลิงเฟิง
“ถิงเอ๋อร์ ปล่อยมือไปทำ ทุกอย่างมีข้า” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเอาใจใส่
หยุนถิงพยักหน้าอย่างแรง “แต่ว่าข้ายังไปไม่ได้ อีกสามวันข้าช่วยฮองเฮาทำการฝังเข็มเสร็จ พวกข้าก็ออกเดินทาง”
“อืม!”
……………………
ตระกูลเก๋อ
เก๋อฮูหยินเร่งกลับมาจากวัดฉือหนิง ทันทีที่เข้าประตูมาก็เห็นเก๋อฉีที่เฝ้าอยู่หน้าประตู
“ฉีเอ๋อร์ สิ่งที่เจ้าให้คนมาบอกนั้นจริงหรือ อีนังต่ำต้อยนั้นเจอกับผู้สูงศักดิ์เช่นคุณชายห้านั้นได้อย่างไร？” เก๋อฮูหยินถามอย่างโกรธเคือง
แต่เดิมนางแก้บนอยู่ที่วัดฉือหนิง ต้องอยู่เป็นเวลาเจ็ดวัน แต่ลูกสาวให้คนไปบอกนางว่าหงหลิงจะแต่งให้กับคุณชายห้า เก๋อฮูหยินก็มีเวลามาสนเรื่องแก้บนแล้ว อยู่ไปแค่สองวันก็รีบกลับมาเลย
เก๋อฉีเดินมาทันที “ใช่จ่ะแม่ นางรู้จักกับคุณชายห้าได้อย่างไรข้าไม่รู้ แม่ท่านต้องช่วยข้านะ หากปล่อยให้นางแต่งเข้าตระกูลที่สูงเช่นตระกูลหยุนนั้น ต่อไปคงต้องมาเหยียดหัวพวกข้าสองแม่ลูกแน่เลย?” บนหัวของแม่และลูกสาวของเรา!”
“อย่ากังวลไปเลย แม่จะไม่ให้นางได้สมหวังแน่ ไป ไปที่หลังลาน!” เก๋อฮูหยินพาคนบุกไปที่หลังลานทันที
ในห้อง หงหลิงกำลังทายาให้ตัวเอง ร่างกายนี้ไม่มีที่ไหนดีเลย แผลเก่าไม่หายแผลใหม่ก็มาเพิ่ม แต่โชคดีที่ไม่นานนางก็จะจากไปจากที่นี่แล้ว
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายในลาน สีหน้าของหงหลิงเย็นลง และรีบเก็บยาจินชวงทันที ยัดไว้ใต้ตู้ แล้วสวมชุด
ประตูห้องถูกคนถีบเปิดออกอย่างกะทันหัน เก๋อฮูหยินพาคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามา
“เด็กๆ จับนางแพศยานี้ไว้ ตีแรง กล้าไปยั่วยุคุณชายห้า ขายหน้าของตระกูลเก๋อยิ่งนัก!” เก๋อฮูหยินตะโกนด้วยความโกรธอย่างไม่แยกแยะถูกผิด
“เจ้าค่ะ!” มามาเฒ่าสองคนที่อยู่ด้านหลังรีบมาจับตัวหงหลิงไว้ทันที
แต่เดิมหงหลิงก็บาดเจ็บไปทั่วกายอยู่แล้ว แต่ทันใดนั้นก็ถูกพวกนางดึงอย่างรุนแรง เจ็บจนนางขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้ยั่วยุคุณชายห้า ข้ากับเขาต่างก็รักกัน!”
“เชอะ ต่างก็รักกัน ตี ตีจนนางยอมรับ!”
