ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 38
เมืองนอร์ธ โรงเรียนอนุบาลซินซิน
ในตอนที่เจนสันมาถึงโรงเรียนอนุบาล เขาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากครูและเหล่าเพื่อนนักเรียน
“ร็อบบี้น้อย ฉันเอาของเล่นใหม่มาวันนี้ล่ะ อยากเล่นด้วยกันกับฉันไหม?”
“ร็อบบี้น้อย เราเล่นเกมด้วยกันอีกรอบดีไหม?”
…
เจนสันอ้าปากค้างกับเด็กน้อยน่ารักเหล่านี้ เขาพยักหน้าให้เด็กเหล่านั้น
อุปลักษณ์นิสัยของร็อบบี้น้อยนั้นมักเป็นที่ชื่นชอบ และเจนสันเองก็รู้สึกดีใจกับเขาจากใจจริง
เจนสันนั้นอยากรู้มากว่าเด็กคนไหนที่เป็นน้องสาวของเขา เซ็ตตี้ เพราะว่าเขายังไม่เคยเจอเซ็ตตี้ เขาจึงสงสัยมากเกี่ยวกับน้องสาวปริศนาคนนี้
“ร็อบบี้น้อย น้องสาวนายกำลังร้องไห้” ทันใดนั้น เด็กคนหนึ่งก็วิ่งมาดึงตัวเจนสัน แล้วพาเขาไปที่สวนดอกไม้ของโรงเรียนอนุบาล
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววความกังวลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจนสัน
อะไรทำให้เธอร้องไห้?
เขาพยายามที่จะไม่ร้องไห้มาตลอด คุณพ่อของเขาสอนเขา: ลูกผู้ชายจะไม่ร้องไห้กับเรื่องเล็ก ๆ!
ดังนั้น เมื่อเจนสันได้ยินว่าเซ็ตตี้กำลังร้องไห้ เขาจึงคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องร้ายแรง
เมื่อเด็กคนนั้นพาเจนสันไปอยู่ตรงหน้าเซ็ตตี้ ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขางงเป็นไก่ตาแตก
เซ็ตตี้กำลังถือหอยทากในขณะที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก เธอดูราวกับลูกแมวสามสีขี้อาย “ฮือออ หนูเหยียบบ้านของหอยทากแตก ทำยังไงดี?”
เจนสันพูดไม่ออก
ยังไงก็ตาม เขาก็จดจำใบหน้าของเซ็ตตี้ ซึ่งมันทำให้เขานึกถึงใบหน้าของคุณแม่ มันดูน่ารักมาก ดวงตากลมโต ริมฝีปากงดงาม และจมูกเล็กจิ๋วที่ดูเหมือนตุ๊กตา ใบหน้าของเธอน่ามองมาก สัญชาตญาณพี่ชายของเจนสันเกิดขึ้นมาทันที
เขาเดินไปจับไหล่ของเซ็ตตี้ ก่อนจะกล่าวเสียงนุ่มนวล “อย่าร้องไห้ เปลือกของหอยทากสามารถซ่อมแซมเองได้แม้ว่ามันจะแตก”
เจย์หยุดร้องไห้และเผยรอยยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา เธอวางหอยทากลงกับพื้นหญ้าอย่างระวัง และกล่าวกับหอยทากด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างเหลือเชื่อ “เจ้าทากน้อย ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ รีบกลับไปหาแม่เร็วเข้า ฝนตกขึ้นมาเดี๋ยวน้ำท่วมเปลือกเอานะ”
หอยทากน้อยคลานเข้าส่วนลึกของพงหญ้าไปอย่างเชื่องช้า
หลังจากส่งหอยทากไปตามทางของมันแล้ว เซ็ตตี้ก็ยื่นมือออกไปกอดรอบคอเจนสัน กล่าวอย่างดีใจ “ขอบคุณนะ พี่ชาย”
ด้วยความแปลกใจจากความร่าเริงของเซ็ตตี้ เจนสันถึงกับสติหลุด เขาไม่เคยชอบการถูกแตะต้องตัวจากคนแปลกหน้า เขาทนไม่ได้ด้วยซ้ำหากใครมาแตะต้องเสื้อผ้าของเขา ไม่ต้องพูดถึงการสัมผัสอย่างใก้ลชิดแบบนี้เลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจนสันต้องอาละวาดและไล่ตะเพิดคนนั้นออกไปแน่ แต่เมื่อเขาถูกกอดโดยเซ็ตตี้ ในฐานะพี่ชาย เขาคิดว่าเขาไม่ควรรังแกน้องสาวของตัวเอง ถ้าเธอต้องการกอดเขา งั้นก็ปล่อยให้เธอทำไป
มากไปกว่านั้น เขาพบว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้เกลียดการที่น้องสาวเขากอดตัวเองนัก
หลังจากหลุดจากการโอบกอด เซ็ตตี้ก็ยื่นนิ้วออกไปคว้ามือของเจนสันไว้ในขณะที่เดินไปห้องเรียน เธอโดดไปมารอบ ๆ อย่างร่าเริง และกล่าว “ร็อบบี้น้อย คุณแม่บอกว่าวันนี้แม่ไม่ต้องไปทำงาน แปลว่าคุณแม่จะมารับเราทันเวลาหลังเรียนเสร็จใช่ไหม?”
เจนสันคิ้วขมวด เขาแก้ไขคำพูดให้เซ็ตตี้ “เรียกพี่ว่าพี่ชาย”
เซ็ตตี้หน้ามุ่ยและจ้องเจนสันด้วยคาวมสับสน “พี่ไม่เห็นจะว่าอะไรตอนหนูเรียกว่า ร็อบบี้น้อย คราวก่อน ทำไมวันนี้ถึงอยากให้หนูเรียกขึ้นมาล่ะ?”
ใบหน้าเจนสันเริ่มเย็นชา เขาคิดในใจ ‘เพราะฉันไม่ใช่ร็อบบี้น้อย’ ยังไงก็ตาม เขากล่าวอย่างห้วน ๆ “มันไม่สุภาพ”
เซ็ตตี้คือนางฟ้าตัวน้อยที่หัวไวที่สุด เมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอดูไม่มีความสุข เธอจึงรีบผ่อนปรนให้ “โอเค โอเค ถ้าพี่ไม่ชอบให้หนูเรียกชื่อ งั้นจากนี้หนูเรียกว่าพี่ชายก็ได้!”
