ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 129
ร่างของร็อบบี้น้อยสั่นสะท้าน เมื่อเจย์เปิดประตูปราการ เขาก็เห็นร็อบบี้จ้องเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ร็อบบี้น้อย!” หัวใจของเจย์ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นหน้าของร็อบบี้ เขาวิ่งเข้าไปกอดร็อบบี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา
เสียงน่าขนลุกจากดวงตาของช้างหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ผมขอโทษครับคุณพ่อ ผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว” ร็อบบี้น้อยกล่าวเสียงอ่อน และอ้อนวอนขอให้พ่อเขาให้อภัย น้ำตาสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา
เจย์กอดร็อบบี้ไว้แน่นและตบหลังเขาอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกผิดกับตัวเองมากในตอนนี้ “เป็นความผิดของคุณพ่อเอง คุณพ่อไม่ควรลงโทษลูกแบบนั้น ลูกยังเด็กมาก”
เจย์สังเกตว่าห้องนั้นสะอาดแล้ว และเศษเครื่องปั้นก็ถูกกวาดไว้ที่มุมหนึ่ง เขาพลันเกลียดตัวเองทันที
เขากล้าโทษความอ่อนแอที่สุดของตัวเองให้เด็กที่ใสซื่อได้ยังไง?
“ร็อบบี้น้อย คุณพ่อหวังว่าลูกจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อพี่ของลูก คุณพ่อหวังว่าทั้งสองจะไม่ทะเลาะหรือต่อยตีกันอีก หรือมีเรื่องระหว่างพวกลูก ลูกเข้าใจไหม?” เจย์ไม่ได้พูดด้วยเสียงอันดังตามปกติของเขา
ร็อบบี้ผลักตัวเขาออกจากอ้อมแขนของเจย์ ดวงตาของเขากะพริบอย่างใสซื่อเมื่อเขามองที่พ่อของเขา “คุณพ่อ ผมไม่ได้ต่อยตีกับเจนสัน เราไม่ได้ทะเลาะกันด้วย เราแค่กระโดดไปมารอบ ๆ ปราการ พวกเครื่องปั้นโบราณพวกนั้นแตกโดยอุบัติเหตุ ผมขอโทษครับ” เสียงของเขาเบาลงเรื่อย ๆ
“พวกลูกไม่ได้ชกต่อยกัน?” ร่องรอยความตกใจปรากฏบนใบหน้านิ่งเฉยของเจย์
เขาไม่เข้าใจ ถ้าร็อบบี้ไม่ได้รังแกเจนสัน แล้วทำไมเจนสันถึงมีท่าทางผิดปกติ?
ร็อบบี้สังเกตความสับสนในดวงตาของเจย์แล้วถอนหายใจอย่างเงียบงัน ‘นี่คุณพ่อไม่เชื่อเรา?’
เสียงกระซิบทุ้มต่ำดังเข้าหัวของร็อบบี้อีกครั้ง “หนุ่มน้อย พ่อของเธอทอดทิ้งเธอแล้ว!”
ดูเหมือนพ่อของเขาจะไม่ได้ยินมัน
สายตาเฉียบคมของเจย์สอดส่องทุกมุมของปราการและไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ เขาอุ้มร็อบบี้ในอ้อมแขนแล้วพาลงไปข้างล่าง
โจเซฟินสังเกตใบหน้าซีดเซียวของร็อบบี้ได้เมื่อพ่อลูกลงมาจากบันได เธอรู้สึกสงสารเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้มาก
“เธอเป็นอะไรไหม ร็อบบี้น้อย?”
ร็อบบี้ส่ายหัว เขายังมึนงงอยู่
หัวใจของโจเซฟินแตกสลายเมื่อเห็นสายตาที่เลื่อนลอยของร็อบี้ “เกิดอะไรขึ้นกับร็อบบี้น้อยน่ะ พี่? อย่าบอกนะว่าเขาเป็นเหมือนเจนสันไปแล้ว?”
เจย์รู้สึกว่ามีอะไรหนัก ๆ ในหัวใจของเขาเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาหันเหสายตาของเขาไปที่ใบหน้าของร็อบบี้ที่ยังคงเต็มไปด้วยน้ำตา เขาถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นเมื่อเห็นว่าร็อบบี้นั้นเหม่อลอยไม่ร่าเริงและช่างพูดเหมือนก่อน
“ร็อบบี้น้อย!” เจย์เรียกเขาอย่างนุ่มนวล
ดวงตาของร็อบบี้มองเจย์แต่ไม่ได้พูดอะไร
เจย์ขนลุก ถ้าได้รับผลกระทบจนมีโรคทางจิตแบบเดียวกันเพราะเขา เขาจะไม่มีทางอภันตัวเองเลย
“คุณพ่อผิดไปแล้ว ร็อบบี้น้อย คุณพ่อไม่โทษลูกแล้ว ลูกยิ้มสักหน่อยได้ไหม ได้โปรด?” สิงโตที่แสนเย่อหยิ่งบัดนี้ดูเหมือนเสียหลักไป
ร็อบบี้ฝืนยิ้มขมขื่นออกมาบนใบหน้า ซึ่งมันดูแย่กว่าตอนที่เขาร้องไห้ด้วยซ้ำ
เจนสันพลันโดดออกจาโซฟา แล้วจับมือเขา เขาคิดจะส่งพลังให้น้องชาย
เจย์วางมือลงบนหัวของเจนสันและแปลกใจที่เจนสันดูจะไม่หวาดกลัวเหมื่อก่อนหน้านี้ “เจนส์ บอกคุณพ่อที ลูกทำอะไรกับร็อบบี้น้อยในปราการนั่น?”
เจย์ตั้งใจจะหาต้นตอของความกลัวเจนสันจากในปราการนั้น แต่เขาไม่คิดว่าเด็ก ๆ จะมีความรู้สึกอ่อนไหวมาก
ร็อบบี้คิดว่าคุณพ่อไม่เชื่อเขาเพราะคุณพ่อไม่ได้รักเขามากพอ
‘คุณพ่อชอบเจนสันมากกว่า’
