ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 134
”เหมือนนักเรียนที่ทำผิดที่โรงเรียน ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร คุณครูก็ต้องดัดนิสัยพวกเขา ความผิดเล็กน้อยก็จะถูกลงโทษเล็กน้อย หากความผิดมาก บทลงโทษก็จะมากตาม นี่เป็นวิธีสั่งสอนนักเรียน ลูกจะบอกไม่ได้ว่าที่คุณครูลงโทษนักเรียนนั้นเป็นเพราะครูไม่ชอบนักเรียน ใช่ไหม?”
ร็อบบี้น้อยดูเหมือนจะเข้าใจมุมมอง เขาพยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกอาหารของมัน จากนั้น ความไร้ชีวิตชีวาและหดหู่ของเขาก็เริ่มได้รับความสดใสกลับมา “คุณแม่ คุณแม่หมายความว่าคุณพ่อยังรักผมเหมือนที่รักเจนสัน ผมพูดถูกไหม?”
โรสเห็นว่าในที่สุดลูกของเธอก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า ความหนักใจได้ถูกยกออกจากอกของเธอแล้ว “ความรักของแม่ไร้ขอบเขต ความรักของพ่อเองก็เหมือนภูผาแข็งแกร่ง ร็อบบี้น้อย ความรักของแม่อาจจะอ่อนโยนและมีเมตตา แต่มันก็ง่ายที่จะทำให้ลูกหลงทาง ความรักของคุณพ่ออาจจะเข้มงวดและลำบาก แต่มันจะทำให้ลูกเดินในทางที่ถูก ความรักทั้งสองแบบไม่สามารถขาดได้ในชีวิตของลูก”
เสียงของร็อบบี้น้อยดูมีความสุขขึ้น “คุณแม่ คุณพ่อจะยอมรับคำขอโทษของผมไหม? เขาสัญญาไหมว่าเขาจะรอจนผมโตกว่านี้แล้วหาเงินมาจ่ายค่าเสียหาย?”
ร็อบบี้น้อยวางมือบนหัวร็อบบี้น้อย “เด็กโง่ ในหัวใจของคุณพ่อ แม้แต่ปราสาทก็ไม่มีค่าเท่าลูก คุณพ่อจะไม่มีทางขอให้ลูกจ่ายค่าเสียหาย”
“คุณแม่ ไม่ใช่ว่าคุณแม่สอนผมว่าถ้าผมสร้างความเสียหายหรือทำให้ใครบาดเจ็บ ผมต้องมีความกล้าพอที่จะชดเชยความผิดตัวเองเหรอ?” ร็อบบี้น้อยถาม
โรสพยักหน้า “ถ้าการชดเชยให้เจนสันจะทำให้ลูกรู้สึกดีขึ้น งั้นก็ทำให้เป้าหมายของลูกสำเร็จ โอเคไหม?”
ร็อบบี้น้อยพยักหน้าอย่างดีใจ “โอเคฮะ”
ด้านอกประตู เจย์ยืดหลังตรงแล้วลากก้าวเดินที่หนักอึ้งและเชื่องช้าไปที่ทางเดินเพื่อหาทางออก
คำพูดทุกคำทุกประโยคของโรสในตอนที่เธอปลอบร็อบบี้น้อยนั้นวนเวียนอยู่ในหัวเขา
เสียงอันอ่อนโยนของเธอรักษาเขา ระบบความคิดอันเป็นเหตุเป็นผลของเธอแสดงออกมาขณะที่สอนร็อบบี้น้อยนั้นสะท้อนตัวตนอันเปิดกว้างและไม่เห็นแก่ตัวของเธอ
เจย์พลันรู้สึกว่าเขาควรเปลี่ยนความคิดที่เขามีต่อโรส
บางทีเขาอาจจะคิดกับเธออย่างอคติมานานเกินไป ไม่ใช่แต่ตาของเขาที่บอด แต่เป็นหัวใจด้วย
เมื่อเจย์กลับมาที่โฮไรซอน คอลเลอร์ โจเซฟินก็เห็นเจย์ที่กลับบ้านมาคนเดียวแล้วแปลกใจ “ร็อบบี้น้อยล่ะ?”
เธอคิดว่าด้วยความใจอ่อนของพี่สะใภ้เธอ เธอคงไม่สามารถปกป้องร็อบบี้น้อยได้
แต่ที่น่าตกใจมากกว่าการที่เจย์ไม่ได้กลับมาพร้อมร็อบบี้น้อยคือ ท่าทางของเขาเองก็ไม่ได้ดูแย่นัก
“ร็อบบี้น้อยอยู่ที่เมืองงอกงาม” เจย์ตอบนิ่ง ๆ
โจเซฟินถามอย่างระวัง “พี่ชาย นี่พี่สะใภ้ได้ปั่นหัวอะไรนายรึเปล่า?”
เจย์ดูสับสนกับโจเซฟิน “ดูเธอจะรู้จักโรสดีเลยนะ?”
เขายอมรับว่าเขาไม่ได้ดูแลร็อบบี้น้อยดีนัก แต่โรสด่าเขาแล้วไล่เขาออกจากบ้าน ทำให้เขาเสียศักดิ์ศรี เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่กล้าทำนิสัยแบบนั้นกับเขา
ความคิดนี้กระตุ้นความโกรธของเขา
โจเซฟินยิ้มอย่างใสซื่อ “ไม่ใช่ว่าพี่สะใภ้ของฉันกุมนายไว้ในกำมือตลอดเวลาหรอกเหรอเนี่ย?”
เจย์ส่งสายตาน่าขนลุกให้โจเซฟิน เธอพลันปิดปากทันที
เจย์ตำหนิอย่างเย็นชา “เธอกล้า?”
