ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 135
ฝนพลันสาดลงมา ขจัดหน้าร้อนอบอ้าวให้หายไปทันที ลมเย็นพัดส่งสัญญาณของฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังมาถึง และพัดเข้าสู่คฤหาสน์ที่หรูหราและอบอุ่น เจย์ยืนอย่างนิ่งเงียบที่หน้าต่าง มองดูฟ้ากระจ่างใสด้านนอก
หัวใจของเขารู้สึกสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
คำแนะนำของปู่ของเขายังดังอยู่ในหู ‘ในเมื่อแกไม่สามารถแต่งกับผู้หญิงที่แกอีกตลอดชีวิต และในเมื่อแกเลือกที่จะใช้ชีวิตเพื่อลูก งั้นปู่ขอถามหน่อย ใครจะเป็นแม่ที่เหมาะสมกับเจนสันและร็อบบี้น้อยไปมากกว่าโรส?’
เจย์หยิบมือถือแล้วโทรหาเกรย์สัน
“ท่านประธาน!” เสียงสั่น ๆ ของเกรย์สันได้ยินผ่านมาตามสาย
เจย์ขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ เขาไม่เคยพิจารณาในเรื่องนี้เลยที่ผ่านมา แต่ตอนนี้มันกลับรบกวนจิตใจเขาเสียแล้ว ‘ทุกคนรอบข้างมักจะกลัวเราเสมอ พวกเขามักจะให้ฉายาเราลับหลังว่า ‘ทรราช’ ไม่ก็ ‘อสุรา’ แต่ทำไมผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างโรสถึงกล้าโกรธเราขนาดนั้น?’
“เกรย์สัน ไปสืบใครบางคนให้ฉัน!” เจย์ดูลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ
“ระบุชื่อมาได้เลยครับท่านประธาน!”
“ฉันอยากรู้ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับสามีคนปัจจุบันของโรส”
หลังจากเจย์ออกคำสั่ง ปลายสายก็เงียบไปเป็นเวลานาน
ดวงตาของเกรย์สันเบิกกว้างมากกว่าระฆังเสียอีก เขาเข้าใจในตัวประธานของเขาดี ‘เขามักจะหลีกเลี่ยงโรสเหมือนเธอเป็นโรคติดต่อ แล้วทำไมเขาถึงอยากสืบเรื่องสามีของเธอขึ้นมากะทันหันได้?’
“รับทราบครับท่านประธาน” เกรย์สันรับคำ
เมื่อวางสายลง เจย์ก็รู้สึกถึงความวุ่นวายที่อธิบายไม่ได้ในใจ
หลังจากพักหนึ่ง มือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างชัดเจนอีกครั้ง โดยไร้ซึ่งความลังเล เจย์รับปัดหน้าจอเปิดดูทันที
มันเป็นสายจากร็อบบี้น้อย เจย์รีบรับสาย
อย่างไรก็ตาม เมื่อสายถูกต่อติด เขาก็พลันไม่รู้ว่าต้องเริ่มการสนทนายังไง
เขารู้สึกเสียใจเล็ก ๆ และคิดว่าเขาควรจะใช้เวลาอีกหน่อยก่อนจะรับสาย อย่างน้อยเขาก็มีเวลาพอที่จะคิดคำพูดเพื่อเปิดประโยคที่เขาคิดไว้
อย่างไรก็ตาม เขายังคงระแวงอยู่
เสียงหวาน ๆ ของร็อบบี้น้อยดังผ่านสายมา “คุณพ่อ!” และเสียงนั้นมีความร่าเริงและกระตือรือร้นดังเช่นที่เขามักจะเป็น
ท่าทางเย็นชาอันเป็นปกติของเจย์ ตอนนี้มีรอยยิ้มกว้างขึ้นมา
“ว่ายังไง” เขาพยักหน้า และรู้สึกซึ้งใจ ในขณะที่เขาใคร่ครวญว่าเขาควรจะขอโทษร็อบบี้น้อยเรื่องที่เขาทำผิดไปยังไง ร็อบบี้น้อยก็พูดก่อน “คุณพ่อ ผมขอโทษครับ ผมไม่น่าออกมาโดยไม่บอกก่อนเมื่อคืน และทำให้คุณพ่อเป็นห่วง” เสียงอันน่าสงสารของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ
เจย์ตอบ “มันไม่ใช่ความผิดของลูก คุณพ่อเองที่ผิด ที่ไม่ถามเรื่องราวก่อนจะลงโทษลูก คุณพ่อจะปรับปรุงในอนาคต!”
ร็อบบี้น้อยกล่าวอย่างแผ่วเบา “แต่ผมทำลายเครื่องปั้นแพง ๆ ไปตั้งมากมาย นั่นหมายความว่าผมทำผิด คุณแม่บอกว่าการหนีออกจากบ้านหลังจากทำผิดพลาดเป็นการกระทำที่คนขี้ขลาดทำกัน”
‘หนีออกจากบ้าน?’
‘โรสพูดแบบนั้น?’
เจย์แปลกใจมาก เขาไม่สามารถควบคุมรอยยิ้มที่แทบฉีกไปถึงดวงตาของเขา
“งั้น ร็อบบี้น้อย ลูกตั้งใจจะแก้ไขความผิดของลูกยังไง?” เสียงของเจย์กลายเป็นอ่อนโยนสุดขีด มันเต็มไปด้วยความรักของพ่อ
ร็อบบี้น้อยประกาศเสียงดัง “ผมจะขอโทษกับพี่เจนสัน”
เจย์เดินลงชั้นล่างแล้วส่งมือถือให้เจนสัน เมื่อเจนสันเห็นว่าเป็นสายจากร็อบบี้น้อย ท่าทางราบเรียบของเขาก็พลันยิ้มแย้มขึ้นมา
โดยไม่ต้องคิด เจนสันหยิบมือถือแล้วแอบวิ่งไปที่ห้องของเขา เจย์ได้ยินเสียงเจนสันที่ไม่ปิดบังความยินดีไว้เลยดังออกมา “ร็อบบี้น้อย!”
