ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 174
ความคิดของโรสเหมือนจมโคลน เธอไม่สามารถคิดอย่างใจเย็นและมีเหตุผลได้เมื่อเธออยู่ต่อหน้าท่านอาเรส เธอเริ่มพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ใบหน้า จมูก และปากของเธอใหญ่กว่าของนาย ท่านอาเรส…” ใบหน้าของเจย์นั้นใหญ่เท่ากับฝ่ามือ มันเหมือนผลงานชิ้นเอกที่สลักจากสวรรค์ ไม่มีส่วนใดที่เกินความจำเป็นเลย
ด้วยความหมดความอดทน เจย์ผุดขึ้นมาจากเก้าอี้ กวักมือเรียกโรสด้วยการงอนิ้ว
โรสสับเท้าด้วยความงุนงง เจย์บีบปากของเธอให้ปิดด้วยมือที่เหมือนคีมของเขา และมืออีกข้างก็คว้าเทปยางที่อยู่ถัดจากเขา เขาปิดปากของเธอทั้งหมด
“ในเมื่อเธอขาดความสามารถในการแสดงคำพูดของเธอ งั้นเธอก็ควรใช้มือแทน!” เขาอุทานด้วยท่าทางที่สะกดข่ม, หยาบกระด้าง, และโหดร้าย
“อื้อ… อื้ออ…” โรสจ้องเจย์ในขณะที่สาปแช่งเขาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “เจย์ ไอ้สารเลว นายมันชั่ว…”
เจย์กลับไปที่เก้าอี้ เขาเลิกคิ้วอย่างเรียบเฉย เขานำกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งและปากกาสำหรับวาด เขาส่งมันให้โรส “วาดเธอออกมา”
โรสส่ายหัวไม่หยุด นี่มันเป็นอะไรที่เธอสามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนในไม่กี่คำ ทำไมเธอถึงให้เขาวาดแทน?
การวาดมันมีปัญหามากไป ไม่ใช่รึไง?
อีกอย่าง เขาก็เป็นคนที่สอนเธอให้วาด มันเหมือนเธอยอมทิ้งตัวเองถ้าเธอวาดมันต่อหน้าเขา ไม่ใช่เหรอ?
เจย์มองโรสอย่างยโสแล้วสั่ง “รีบวาดได้แล้ว โรส อย่าทำให้ฉันเสียเวลา”
โรสพยายามอย่างที่สุดเพื่อจะพูดให้ชัดเจน “ฉันวาดรูปได้ห่วยแตก”
เจย์จ้องเธอ “มันแย่กว่าทักษะการแสดงออกของเธอเลยเหรอ?”
โรสหยิบปากกามาแล้วเริ่มวาดลงบนกระดาษเอสี่
ในตอนแรกเธอพยายามปิดบังฝีแปรงของเธอ แต่เมื่อวาดไปเรื่อย ๆ เธอค่อย ๆ เข้าสู่ความเพลิดเพลิน และเริ่มเปิดเผยนิสัยติดตัวอย่างไม่รู้ตัว
อย่างเช่น เมื่อเธอหยุดเป็นบางครั้ง เธอจะกำปากกาไว้จากความติดเป็นนิสัย ถึงมันจะเป็นการวาดลวก ๆ แต่ฝีแปรงของเธอก็แสดงให้เห็นว่าเธอเชี่ยวชาญการวาดขนาดไหน
เจย์ศึกษาวิธีการถือปากกาและการตวัดปากกาของเธอ ความแปลกใจแล้วปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
หากมันไม่ใช่ใบหน้าของโรส เขาคงคิดว่าเขามองเห็นภาพหลอน เขาคงนึกว่าแองเจลีนเป็นคนวาดแทน
โรสวาดไปอีกไม่กี่ครั้งก่อนจะยกสายตาไปมองดวงตาที่ตกใจของเจย์ นั่นทำให้โรสกลัวมากจนเธอรีบวางปากกาอย่างเร่งรีบ เธอลุกลี้ลุกลนมากและรีบปรับวิธีการจับปากกา รอบนี้เธอกลับไปจับปากกาแบบปกติ
ยังไงก็ตาม ยิ่งเธอพยายามปกปิดมากเท่าไหร่ ความสงสัยของเจย์ก็ยิ่งมากตาม เธอพยายามซ่อนอะไร?
เขาตรวจสอบท่าทางของโรสด้วยความแปลกใจและสับสน เขาเพิ่งพบว่าเมื่อเขาสังเกตเห็นเธอเบะปากและท่าทางเสียใจบนใบหน้า การเผยความขี้เล่นเป็นบางครั้งของเธอ การหลุบตาของเธอในการไตร่ตรอง… เสน่ห์พวกนั้นมันเหมือนกับแองเจลีนอย่างกับแกะ
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ หน้าของเจย์เริ่มยุบและพองขึ้นลง เขาพยายามอย่างมากที่จะเก็บความสงสัยในหัวใจ
เมื่อโรสวาดเสร็จ เธอก็พ่นลมออกมาจากปากแล้วเผยรอยยิ้มให้เขา
และนั่นทำให้เขาตกใจอีกรอบ ไม่ว่าครั้งใดที่แองเจลีนทำงานที่ยากซึ่งเขามอบให้เธอลำบากเสร็จสิ้น เธอจะเป่าลมออกมาด้วยความโล่งอกที่หมดภาระ
จากนั้น เธอก็จะมอบรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ให้เขา!
ในทันทีนั้น เขาคว้าข้อมือของโรสเหมือนเขากำลังคลั่ง… โรสร้องออกมา “นายกำลังทำอะไรน่ะ ท่านอาเรส?”
เขาไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากดึงเทปออกจากปากเธอ เขาพยายามจะนุ่มนวล แต่เขาเต็มไปด้วยอารมณ์มากเกินไปจนจบที่การทำให้เธอเจ็บ
โรสเจ็บมาก เธอกุมปากของเธอแล้วเริ่มโดดไปมา “อ้า มันเจ็บชะมัดเลย!”
เจย์มองเธอกระโดดไปมาในขณะที่กุมปาก มันดูเหมือนตอนที่เธอพยายามหลบเขาแทบตายด้วยความกลัว เมื่อเขาจับได้ว่าเธอแอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป… ในตอนนั้นเอง สมองของเขาก็หยุดทำงานโดยสิ้นเชิง
เธอดูเหมือนเธอคนนั้น—เหมือนเธอมาก ๆ!
โรสพลันหันหัวของเธอกลับมามองเจย์ที่จ้องเธอด้วยสายตาที่ผิดจากปกติไปมาก เธอยื่นมือออกไปโบกตรงหน้าดวงตาของเจย์ “มีอะไรเหรอ ท่านอาเรส? นายจำผู้หญิงที่ฉันวาดได้ไหม?”
เจย์จับข้อมือของเธอแล้วเริ่มจ้องตาเธอไม่ไปไหน
“ท่านอาเรส…” โรสยกรูปวาดของเธอแล้วส่งให้เจย์
