ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 199
โรสมองไปที่ฌอนด้วยความประหลาดใจ “เขามาทำอะไรที่นี่?”
เจย์ดูพูดไม่ออก เขาหันหน้ามาและถามโรสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอไม่ใช่เป็นคนที่เชิญเขามาเหรอ?”
โรสส่ายหัว “ไม่ใช่ฉัน”
ความเย็นจัดในดวงตาของเจย์จางหายไปเล็กน้อย ขายาวและเรียวของเขาก้าวไปข้างหน้าในขณะที่เขาเดินออกจากประตูเหล็กระหว่างกำแพงอิฐลายดอกไม้ด้วยท่าทางที่น่ากลัว
เมื่อฌอนเห็นเจย์ เขายืนตัวตรงและมองไปที่เจย์ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
“ฌอน นายพยายามจะเข้ามาหาผมหรือเปล่า? ทำไมนายถึงยืนอยู่หน้าประตูของผมแต่เช้าเลย?” ดวงตาประกายที่น่าหลงใหลของเจย์เต็มไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
รอยยิ้มพราวของฌอนหายไปอย่างไร้ร่องรอย “คุณอาเรส นายไม่ใช่เหตุผลว่าทำไมวันนี้ผมจึงมาอยู่ที่บ้านของอาเรส ผมมาที่นี่เพื่อคุณลอยล์คนสวย”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็เหลือบไปมองโรสอย่างยั่วยวนที่กำลังตามหลังมาอย่างใกล้ชิด
โรสรู้สึกอายมากจนกระวนกระวายที่จะขุดหลุมฝังดินเพื่อตัวเอง
เจย์หันกลับมาและจ้องไปที่โรสอย่างนิ่ง ๆ สังเกตวิธีที่เธอแสดงท่าทีกับสิ่งต่าง ๆ เรื่องนี้
โรสถามอย่างสงสัย “มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า? ถึงมาที่นี่”
ใบหน้าที่ร่าเริงและมีเสน่ห์ของฌอนบ่งบอกถึงความน่าอาย เขาแตะจมูกของเขาอย่างเขินอายและพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย “เมื่อผมเห็นคุณในวันนั้น คุณลอยล์ ความงามของคุณทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ความเงียบสงบของคุณทำให้ผมหมดกำลังใจอย่างมาก คุณลอยล์สาวงามไม่กี่คนที่ไม่ได้มาจากชื่อเสียงและความมั่งคั่ง นั่นคือเหตุผลที่ผมตัดสินใจมาหาคุณ”
เจย์เลิกคิ้วอย่างมีเสน่ห์ …
ในใจของเขา เขาสงสัยว่าโรสเป็นคนที่ดีอย่างที่ฌอนอธิบายไว้หรือไม่
ทำไมเขาถึงไม่สังเกตเห็นจุดเด่นของโรสเมื่อเขามองเธอครั้งแรก?
โรสปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง “ฉันขอโทษมาก ๆ คุณเบลล์ แต่คุณไม่ใช่คนที่ฉันชอบ”
ความพ่ายแพ้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฌอน “คุณชอบแบบไหน คุณลอยล์?”
โรสก้มหัวของเธอ ผู้ชายที่เธอชอบกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอกลัวที่จะยอมรับแล้วพูดออกไปเพราะเขาดูถูกเธอไว้มาก
เจย์มองโรสอย่างมีความสุข “ทำไมเธอไม่ตอบไปล่ะ?”
โรสเงยหน้าขึ้นมองเจย์ ด้วยความขุ่นเคืองอย่างรุนแรงในดวงตาของเธอ
ทุกอย่างชัดเจนสำหรับฌอน “ผมเข้าใจแล้ว คุณอาเรสเป็นผู้ชายที่คุณชอบ ใช่ไหมคุณลอยล์? ดูเหมือนว่าผมจะประเมินตัวเองสูงเกินไป”
มีการกระตุ้นความอ่อนโยนในใจของเจย์ แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าโรสชอบเขา
โรสตื่นตระหนกและปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ไม่ เขาไม่ใช่”
เมื่อเธอสังเกตเห็นใบหน้าของเจย์ที่ดูน่าสงสัย โรสก็ตื่นตระหนก เขาจะต้องไม่พบความลับในใจของเธอเป็นอันขาด
เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้สนใจเขา โรสจึงอยากสาบานกับชีวิตของเธอ “ฉันจะไม่มีวันตกหลุมรักท่านอาเรส ไม่ใช่ชีวิตนี้ ไม่ใช่ชาติหน้า และจะไม่ใช่คนหลังจากนั้นแน่นอน”
หลังจากพูดแบบนั้น เธอคิดว่าการปฏิเสธของเธอดูชัดเจนเกินไปและเธอก็ประท้วงความบริสุทธิ์ของเธอมากเกินไป ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบเสริมว่า “ม้าที่ดีไม่ได้กลับไปที่ทุ่งหญ้าเก่า กระต่ายก็ไม่กินหญ้าข้างโพรงของมันเอง”
ใบหน้าที่ดูดีของเจย์มืดลงในทันที เขาส่งเสียงครวญครางและกัดฟันพูดว่า “โรส เธอกำลังบอกว่าฉันเป็นทุ่งหญ้าเก่าหรือ? หรือฉันเป็นหญ้าข้างโพรงใช่ไหม?”
โรสยิ้มอย่างสงบ “มันเป็นเพียงคำอุปมาเปรียบเทียบเฉย ๆ ท่านอาเรส”
สีหน้าของเจย์ทรุดลงและเขาก็จากไปหลังจากที่พูดอย่างเย็นชา
ฌอนจ้องไปที่โรสและหัวเราะอย่างหนักจนแทบไม่สามารถยืดร่างกายของเขาให้ตรงได้ “ฮ่า ๆ คุณไม่ได้ใจร้ายต่อหน้าผมเลยเหรอ คุณลอยล์? ปรากฎว่าคุณเป็นแค่คนขี้อายต่อหน้าอาเรส”
โรสเตะเขาและตะคอก “คุณเป็นผู้ที่มีแต่เอาความโชคร้ายเข้ามา ไม่มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นจากการที่ได้พบคุณเลยนะ โอเค บอกมาสิ ทำไมคุณถึงมองหาฉัน?”
ฌอนกดริมฝีปากของเขา เขาทำให้มันชัดเจนมากในตอนนี้ เขามาที่นี่เพื่ออยากเจอเธอ
เธอจะไม่เชื่อเขาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงมาหาได้อย่างไรกัน? ต้องมีอะไรแน่ ๆ
“โอ้ ที่รัก เรื่องยาวน่ะ เราจะไปที่ร้านกาแฟกันไหม คุณลอยล์?” ฌอนกล่าว
โรสหันกลับมาและมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยสามคนที่ยืนอยู่ที่ประตูบ้าน ทำให้ต้องตัดบท “ฉันต้องส่งลูกไปโรงเรียน”
ฌอนพูดในลักษณะชักชวน “ผมจะไปส่งพวกเขากับคุณแล้วเราจะหาที่คุยกันหลังจากนั้น คุณไม่อยากรู้หรือไงว่าใครวางยาผมครั้งสุดท้าย?”
