ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 284
เจย์ที่ถูกจับกุมตัวได้แต่ขำทั้งน้ำตา “เธอกำลังทำอะไร?”
โจเซฟินยื่นหน้าเข้าไปหาเจย์ เจย์ผลักหัวเธอออกด้วยมือเพียงมือเดียวก่อนจะเปิดประตูให้เธอดูภายในห้องด้วยอย่างไม่ยินดี “เธอควรกลับไปบ้านซะ”
เด็ก ๆ มองรอดช่องว่างระหว่างประตูจึงได้เห็นว่าคุณแม่ของพวกเขาถูกห่อด้วยผ้าน่วมสีขาวและนั่งอยู่บนเตียง ราวกับว่าคุณแม่เป็นตุ๊กตาหิมะที่ไม่สามารถกระดุกกระดิกอย่างน่าตกใจ
เด็ก ๆ เป็นห่วงคุณแม่และตะโกนว่า “คุณแม่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
เจย์ตอบด้วยด้วยเสียงเข้ม “คุณแม่สบายดี”
เพราะวันนี้เธอแสดงกริยาอวดดีต่อหน้าเขา เขาจึงใช้กลยุทธนี้ในการลงโทษเธอเพื่อเป็นการระบายอารมณ์โมโห
แต่ก่อนที่เธอจะโดนเขาสำเร็จโทษ เขากลับต้องมาถูกแก๊งอันตพาลตัวน้อยเล่านี้ทำลายแผนการอย่างย่อยยับ
มันควรจะเป็นเขาสิ ที่ต้องเป็นคนเลว
เห็นได้ชัดว่าเด็ก ๆ ไม่เชื่อคำบอกกล่าวของผู้เป็นพ่อและแทรกตัวเข้าไปดูคุณแม่
เจย์เปิดประตูให้โจเซฟินและเด็ก ๆ วิ่งเข้าไปในห้องอย่างง่ายดาย
“คุณแม่” เซ็ตตี้น้อยและเด็ก ๆ ปีนขึ้นเตียงและกอดรอบคอคุณแม่ ในขณะเตรียมจะแสดงอารมณ์โกรธ
เซ็ตตี้น้อยเห็นรอยดูดช้ำบนคอของคุณแม่ “คุณแม่คะ คุณแม่โดนคุณพ่อกัดใช่ไหม?”
เซ็ตตี้น้อยมองคุณพ่อด้วยความโกรธ
โจเซฟินเห็นรอยดูดนั้นแล้วก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งคู่
โรสมองไปที่โจเซฟินด้วยสายตาที่สามารถเข้าใจได้โดยสัญชาตญาณและไม่ต้องเอ่ยวาจาใดโจเซฟินก็สามารถเข้าใจได้โดยทันที และรีบลากเด็ก ๆ ให้ออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
“เซ็ตตี้น้อย เราไปกันเถอะ”
“หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น คุณพ่อเป็นคนไม่ดี เขากัดคุณแม่”
โจเซฟินหมดทางเลือกนอกจากจะบังคับให้เซ็ตตี้น้อยไปกับเธอ
เมื่อเดินผ่านเจย์ โจเซฟินยกนิ้วโป้งส่งให้เขา “พี่ชายนี่น่ากลัวซะจริง!”
หลังจากโจเซฟินและเด็ก ๆ ออกไปจากห้องแล้ว เจย์กลับเข้ามาในห้อง ปิดประตู และกลับขึ้นมาบนเตียง
โรสยกผ้าคลุมเตียงขึ้น ส่วนเจย์ก็รีบสอดตัวเข้าไปด้านใน
เจย์คว้าตัวโรสเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ร่างกายของโรสเหมือนถูกแช่แข็ง
พฤติกรรมของเจย์ในวันนี้ผิดปกติเสียจริง นั่นทำให้เธอตกใจ
เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตหรือ?
“ท่านอาเรสคะ จะไม่มีความสุขหรอกค่ะ หากขาดความรัก” ร่างของเธอสั่นสะท้านในอ้อมกอดของเขาและเสียงของเธอก็สั่นเช่นกัน
เจย์กระชับอ้อมแขน เกยข้างไว้ตรงหน้าผากของเธอ
‘ฉันรักแองเจลีน’
‘ฉันรัก รักเธอจริง ๆ’
เจย์หลับตาลงและพึมพำอย่างเงียบ ๆ “ฉันจะพยายามยอมรับเซ็ตตี้น้อย”
โรสเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ
เธอเห็นความจริงใจในดวงตาของเจย์ หัวใจของเธอเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก “จริงเหรอคะ?”
“เเต่เธอก็ต้องฝึกให้เจ้าเด็กเถื่อนคนนี้ให้มองฉันในแง่ดีบ้าง” เจย์ลืมตาขึ้นความกระจ่างชัดจึงเกิดขึ้นในทันตา
โรสอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นใจ “ที่พูดมาทั้งหมดนี้ นายไม่ได้มีอคติกับเธอหรอกใช่ไหม?” เธอถามอย่างไม่มีความสุข
“มันคือความจริง ไม่ใช่อคติ”
“ในสายตาของทุกคน เซ็ตตี้น้อยเป็นเด็กดี ทำไมนายมองว่าเธอเป็นปีศาจน้อย?” โรสถาม
เจย์จึงตอบ “เเบบนั้นก็ต้องถามเธอด้วยว่าทำไมฉันถึงกลายเป็นปีศาจตัวใหญ่ในสายตาเธอ”
“นายไม่ชอบเธอสักนิดเลยนี่” โรสกล่าวเศร้า
เจย์ก้มหน้าลงและเลือกที่จะไม่พูดอะไร
เขายอมรับว่าเขาไม่ชอบเซ็ตตี้น้อยจากก้นบึ้งในหัวใจ
อย่างไรก็ตาม ทำไมเขาต้องชอบลูกของผู้ชายคนอื่นด้วย?
เขาไม่ใช่คนใจกว้างขนาดนั้น
“แม้ว่าจะไม่ได้ชอบเธอ แต่ฉันจะทำหน้าที่พ่อเลี้ยงของเธอหลังจากที่เราแต่งงานกัน” เขากล่าว
โรสได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
