ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 287
“นายรังเกียจไหมล่ะคะ ท่านอาเรส?” โรสเงยหน้าขึ้นมองเขา
ดวงตาของเจย์ถูกเติมด้วยความมืดมัว “เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”
เป็นธรรมดาของผู้ชายทุกคนที่ต้องใส่ใจว่าภรรยาของเขาว่าแต่งงานมาแล้วกี่ครั้งแล้วไม่ใช่เหรอพ?
โรสทั้งเสียใจและวิตกกังวล การที่ต้องช่วยเหลือคุณปู่ทำให้เธอกลายเป็นสิ่งที่ใช้ต่อรอง และถูกบังคับให้แต่งงาน เธอไม่เคยอยากจะแต่งงานกับเขา การแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรักนำมาสู่ความสูญเสียอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“คุณจะถอนคำขอแต่งงานก็ได้นะ” เธอก้มหน้าลงพึมพำ
แม้ว่าจะเป็นเสียงของเธอจะเบา ๆ แต่กลับทำให้ฟ้าผ่าลงกลางพื้นและระเบิดได้โดยไร้เสียง
เจย์แทบคลั่งในทันที “โรส งานแต่งของเราถูกกำหนดแล้ว เธอไม่ต้องเสียใจ”
โรสยังคงไม่ยอมแพ้ “ท่านอาเรส หากยังนึกถึงประวัติการแต่งงานของฉัน และยังกังวลใจเรื่องที่ฉันมีลูกสาวอยู่ด้วย ฉันไม่เข้าใจนายเลยว่าทำไมยังบังคับให้ฉันแต่งงานกับนาย? นายไม่รู้หรือว่าไม่มีสิ่งใดที่ทำโดยการบังคับจะเป็นสิ่งที่น่าพอใจ?”
ตาของโจเซฟินเบิกกว้าง “อะไรนะ? นี่พี่ใหญ่บังคับเธอให้แต่งงานด้วยอย่างงั้นหรือ?”
ข่าวนี้ทำให้โจเซฟินตกตะลึง พี่ชายของเธอคือชายโสดผู้เป็นเสมือนเพชรที่สาว ๆ ในเมือง อิมพีเรียล ต้องการจะแต่งงานด้วยมากที่สุด แค่เขาป่าวประกาศว่าอยากแต่งงาน พวกสาว ๆ ก็จะมาตามติดเขาเหมือนระลอกคลื่นขนาดใหญ่อย่างนับไม่ถ้วน
ทำไมโรสจึงถูกบังคับให้แต่งงานกับเขาด้วยวิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้?
กระแสความเย็นชาถูกขังอยู่ในดวงตาของเจย์สบเข้ากับดวงตาที่ดื้อดึงของโรส
“ไม่ว่าเธอจะเห็นด้วยหรือไม่ เธอกับฉันก็ถูกกำหนดมาแล้วว่าชีวิตนี้คงแยกจากกันไม่ได้” เสียงอันเยือกเย็นและกำลังคุกคามของเจย์กระซิบผ่านปากและไรฟันที่แยกออกเพียงเล็กน้อย เขาแทบกัดฟันพูดซึ่งดูเหมือนเสียงโห่ร้องของปีศาจที่ยังคงดังก้องอยู่ในใจของโรสอย่างยาวนาน
แม้ว่าเขาได้พูดจบ และลุกขึ้นเดินจากไปแล้ว
โรสถอนหายใจอย่างโศกเศร้า
ร็อบบี้น้อยมองคุณแม่ที่หมดปัญญาและปลอบเธอว่า “คุณแม่ครับ คุณพ่อทั้งหล่อ รวย และสุภาพ ทำไมคุณแม่ถึงไม่อยากแต่งงานกับคุณพ่อล่ะครับ?”
“คุณพ่อชอบคุณแม่นะครับ” เจนสันเสริม
เซ็ตตี้น้อยส่งเสียงค้าน “เขาเป็นคนเลว”
โรสลูบหน้าผากของพวกเด็ก ๆ และพูดอย่างเหนื่อยอ่อน “แม่ขออยู่เงียบ ๆ หน่อย ทำไมไม่ชวนกันขึ้นไปพักผ่อนข้างบนล่ะ หืม?”
เด็กทั้งสามจากคุณแม่ไปอย่างไม่เต็มใจ
เจโซฟินที่หายจากอาการตกตะลึงแล้ว แต่วลีของเจนสัน ‘คุณพ่อชอบคุณแม่นะครับ’ ทำให้เธอตะลึงอีกครั้ง
เจโซฟินลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องไปคุยดี ๆ กับพี่ใหญ่”
โรสโบกมือให้เธอ ก่อนจะเอนหัวพิงโซฟา เธอหลับตาลงเพื่อฟื้นฟูความสงบให้ตนเอง
คุณซอนเดอร์เดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ เธอนำถ้วยซุปเม็ดบัวเข้ามาให้โรสพร้อมพูดอย่างนุ่มละมุนว่า “คุณโรสคะ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว”
โรสลืมตาขึ้น นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณซอนเดอร์ นี่ดึกแล้วนะคะ คุณน่าจะไปพักได้แล้ว มื้อเย็นนี้ค่อยเก็บไว้อุ่นให้ฉันทานก็ได้ค่ะ”
คุณนายซอนเดอร์ยิ้ม “ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ นายน้อยย้ำนักย้ำหนาว่าคุณโรสสุขภาพไม่ดี ต้องบำรุงให้ดีค่ะ”
โรสคายซุปเม็ดบัวที่เธอเพิ่งดื่มเข้าไป และมองคุณซอนเดอร์อย่างว่างเปล่า
สายตาของเธอทั้งซับซ้อนและคลุมเครือ
โจเซฟินยังคงเน้นย้ำจุดเดิม
“ฉันต้องไปคุยกับพี่ชายจริง ๆ แล้ว” เธอวิ่งขึ้นไปชั้นบน
เมื่อเธอผลักประตูห้องนอนของเจย์ เธอเห็นร่างสูงโปร่งของพี่ชายยืนตัวตรงอยู่นอกระเบียง ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขาดูช่างเหงาและเปล่าเปลี่ยว
“พี่ชาย!” โจเซฟินเข้ามาในห้องและปิดประตู
เธอเดินเข้ามายืนด้านหลังเขาเงียบ ๆ ฉับพลันเธอกอดเขาจากทางด้านหลังและซบหัวลงบนไหล่กว้างของเขา “พี่ชาย นายมีความลับอะไรที่ไม่เคยบอกฉันหรือเปล่า?”
เจย์ดันหัวของโจเซฟินออกด้วยมือเพียงข้างเดียว “ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเธอ”
โจเซฟินยกหัวขึ้นทันที “ฉันรู้ มันเป็นของแองเจลีนใช่ไหมละ? แต่แองเจลีนเธอจากไปแล้ว มันไม่ใช่ว่านายจะตายถ้าปล่อยให้ฉันซบไหล่”
